De muziekkamer

Een romantische witgekleurde ruimte. Aan de muur hangen verschillende instrumenten en de ruimte wordt gevuld met witte sofa's. Een enorme witte vleugel staat midden in de ruimte, op een verhoging. Een grote raam verlicht de kamer en wanneer het donker is, zullen de enorme kroonluchters het werk overnemen.

Kuna stapte de muziekkamer binnen. Ze had gehoord dat hier prachtige muziek werd gemaakt maar het was nu erg rustig. Ze nam plaats op een witte sofa en pakte haar schrift uit haar tas.

Arya trad langzaam de muziekkamer binnen, twijfelend of ze naar binnen zou gaan of niet. Er was hier maar één meisje, en in de rest van de school was het veel te druk. Daarom liep deze jongedame maar naar binnen en ook zij nam plaats op een witte sofa. Uit haar zak haalde ze een potlood, en ze begon de vleugel die de kamer domineerde na te tekenen.

Vannah has haar eigen viool meegenomen. Toen ze de muziekkamer in liep, zag ze nog twee andere meisjes. Ze zuchtte even. "hebben jullie er iets tegen als ik even speel?" Anders moesten ze maar weg gaan, het was tenslotte een muziekkamer

Natuurlijk had Kuna er niets tegen als ze speelde maar de manier waarop ze het zei irriteerde haar. Ze had het meisje met de rode haren al vaak gezien, die wordt vast zo'n populair kind, daar moest ze niets van hebben. 'Ga je gang.' moppelde ze terug.
Het meisje naast haar had ze ook al vaker gezien, ze tekende altijd. En toen Kuna stiekem op haar blaadje keek zag ze dat ze ook nog talent had.

Arya schrok op en keek even verdoofd naar het roodharige meisje. In haar hand had ze een prachtige viool. Het duurde even voor ze besefte dat het meisje haar wat had gevraagd. "Ja, nee, nee hoor, ga je gang", mompelde Arya. Snel richtte ze zich weer op haar tekening en ze hoopte vurig dat de jongedames haar rode blos niet hadden gzien.

Vannah glimlachte even terwijl ze richting de raam liep om daar verder alles te fatsoeneren. Uiteindelijk legde ze de viool op haar schouder, sloot haar ogen en begon te spelen. Rustig en beheerst speelde ze terwijl ze af en toe een beetje mee bewoog. In haar gedachte stond ze voor een enorme zaal te spelen.

De viool was niet haar lievelings instrument, de klanken deden altijd haar nekharen overeind doen staan. Al klonk het spel van dit meisje nog niet zo heel slecht maar veder schrijven zat er nu niet meer in. Dan maar het dak op dacht Kuna en verliet de zaal zonder ook maar om te kijken.

Gehypnotiseerd staarde Arya naar het meisje die viool speelde. Muziekinstrumenten had ze altijd al prachtig gevonden, hoewel ze ze zelf niet goed kon bespelen. Het andere meisje vond het blijkbaar niet zo fijn en verliet de kamer, maar Arya bleef zitten.

Vannah had niet eens door dat het ene meisje de kamer verliet. Pas op het einde van haar spel keek ze op en zag dat er nog maar één iemand zat. Ze kon wel begrijpen dat niet iedereen van viool hield, en dat zou vast ook de reden zijn geweest dat het meisje was gegaan. "Wat ben jij eigenlijk aan het doen, als ik vragen mag?" Vragend keek ze het meisje aan dat druk bezig was in een schrift. Ze leek wel te tekenen.

Feathery liep de kamer binnen. Alle muziekinstrumenten voelden vertrouwd. Ze kon ze stuk voor stuk wel een beetje bespelen, maar de vleugel sloeg alles. Ze heeft een jaar pianoles van haar vader gehad. Ze streek met haar vingers over het romantische instrument en zuchtte. Ze wist dat als iemand hier ook maar op zou spelen ze meteen in tranen uit zou barsten, ookal was ze in de meeste gevallen nog zo sterk. De gitaar die aan de muur hing was een ander verhaal. Zonder verder iets te zeggen pakte ze hem en ging op de leuning van een witte sofa in een hoek zitten. Ze beet op haar lip en begon te spelen. Nu was ze niet in de muziekkamer, nu was ze in haar eigen wereld, haar kille, verbitterde wereld waar ze altijd in wegdook als ze iets niet kon verwerken.

Kat keek nieuwsgierig om de hoek van de muziekkamer. Ze wilde graag haar muziek beoefenen, maar wist niet of ze... Ja ! Ze hadden het instrument staan die Katana het liefste bespeelde. Vreemd, meestal was het het enige instrument die miste. Ze had al vaker prachtige muziekkamers gezien, allemaal zonder dat ene instrument. Nu kon ze spelen. Ze liep regelrecht op het ding af, niet eerst vragend of anderen er last van zouden hebben. Wat was dit, een kletshoek of een muziekkamer? Ze pakte een krukje en zette hem op zijn plek, stroopte haar mouwen op en luisterde naar de gitaar die een van de anderen aan het bespelen was. Even luisterde ze, herkende het nummer, en begon zachtjes op de harp mee te spelen.

Nadat Deliah weg was gelopen van haar vreemde kamergenote had ze ontdekt dat er een muziekkamer in het gebouw was waar ze er gelijk naar ging neuzen. En ondanks haar slechte richtingsgevoel en zonder aan andere te vragen, had ze het ontdekt. Deliah liep de kamer binnen en was op slag verliefd. Dit zou haar favoriete plek worden, naast de bibliotheek. In het midden stond een prachtige vleugel die ze praktisch gelijk tot zich toegeëigende. Thuis hadden ze ook zo'n dergelijke muziekkamer, alleen kleiner maar met ook een heel aardige vleugel die Deliah van haar opa had gekregen toen ze 14 was geworden. Ze vleide gelijk op de leren kruk voor de piano en raakte lichtjes een pianotoets aan.

Feathery stopte met spelen en keek in de richting van de vleugel. Een ander meisje zat op de kruk en maakte zich klaar om te spelen. Feathery slikte. Als dat meisje wat hier zat goed zou spelen, en daar zag Feathery haar wel voor aan, dan zou ze zeker heel emotioneel worden, en dat wilde ze niet. Zo wilde ze niet zijn. Ze beet op haar lip en ging weer verder met spelen.

Arya keek op naar het meisje die eerst nog zo mooi viool had gespeeld en antwoordde haar: “Ik teken..” Toen ze zich weer in haar tekening wilde verdiepen, merkte ze tot haar ergernis dat een meisje het beeld van de vleugel had verstoord door op het krukje te gaan zitten. Er waren ook nog twee andere meisjes, die samen de gitaar en de harp bespeelden. Het werd de jongedame allemaal een beetje te druk, dus ze sloeg haar schrift dicht, stopte haar potlood in haar zak, en maakte aanstalten om te vertrekken.

Vannah merkte dat het erg druk was geworden toen ze weer wilden gaan spelen. Ze had ondertussen al haar spullen weer opgeruimd en haar viool zat alweer in het koffer. "Mag ik eens zien?" vroeg ze terwijl ze richting het meisje liep. De rest negeerde ze maar

Deliah begon met een makkelijk stuk om even in te spelen. Ze vond de klanken van de piano prachtig en was verrukt van het geluid. Op een gegeven moment ging ze een moeilijker stuk spelen, een ietwat droevig stuk. Het maakte haar op dat moment niet meer uit of andere mensen het niet mooi zouden vinden, of dat er andere in de muziekkamer waren, zolang ze haar hart maar kon luchten op de gladde toetsen van de piano. Onverstoorbaar sloot ze het af.

"Ja hoor", gaf Arya als antwoord op de vraag van het meisje. Ze was best bereid om haar schrijfwerk aan de anderen te tonen, zolang ze het maar niet kapot maakten. Snel sloeg ze haar schrift open en bladerde naar de juiste pagina, waar de schets van de vleugel te zien was.

Feathery slikte. Ze herkende deze melodie. Zonder iets te zeggen stopte ze met spelen. Een traan gleed langs haar neus naar beneden. Ze zakte in de sofa en neuriede zachtjes mee terwijl er steeds meer tranen over haar wangen stroomden.

Vannah nam het schrift in haar handen en bekeek het aandacht. Ze knikte goedkeurend. "Wauw, dat is erg mooi!" zei ze terwijl ze het meisje aan keek. "Ik ben trouwens Vannah." Ze stak haar hand uit.

Arya keek slechts enkele seconden twijfelend naar de hand, maar nam hem toen aan en schudde hem. "Ik heet Arya", zei ze. Ze bloosde bij het horen van het compliment van het meisje.

Het werd er steeds stiller terwijl de harp en de piano doorgingen met het maken van muziek. Het was inderdaad mooi, maar te droevig. Feathery snoof even en wist dat ze nu allemaal rode vlekken in haar gezicht kreeg, zoals altijd als ze huilde.

Toen ze het stuk had afgesloten tintelde Deliah's vingers. Ze was heel blij dat ze een piano, zelfs vleugel (!), had gevonden. Met muziek kon ze veel meer uiten dan normaal. Met haar bescheiden aanslag op de pianotoetsen klonk haar muziek ook gevoelig en onzeker. Deliah keek even op, in de hoop dat er niet veel mensen waren die echt hadden geluisterd.