De Muziekkoepel

(als je niet weet hoe zoiets eruit ziet: google)
De muziekkoepel heeft een glazen dak, maar bijna alle ramen zijn er uit gevallen of geslagen, misschien met met een steen eruit gegooid. Ook het hout is vervallen en de de witte verf bladert simpel af. De muziekkoepel is dan ook zeker niet de trots van het buitenterrein van MHS, waardoor hij redelijk verscholen staat. Ook is het geen zeer populaire plek, en daarom heb ik het volgende besloten:

aantal personen max.: 2

--------------------
Aidan had zijn rugtas om en terwijl hij over de paadjes in de tuinen van MHS dwaalde, was hij de Muziekkoepel tegengekomen. Een perfecte plek om heerlijk alleen te zijn en niet gestoord te worden. Hij liet zich op het houten bankje zakken en besloot direct dat hij volgende keer een kussen mee moest nemen, want dit zat voor geen meter. Hij schoof het rugzakje van zijn schouders en haalde zijn boek eruit. Hij had het bijna uit, nog maar een paar bladzijdes.

Vannah was een beetje door de tuin gaan lopen. Met die kater van gisteren moest ze de frisse lucht gebruiken. Toen ze uit kwam bij de oude muziekkoepel zag ze een jongen lezen in een wel erg spannend boek. "Dat is echt een heel mooi boek!" zei terwijl ze voorover boog om hem aan te kunnen kijken. "Ik ben Vannah, trouwens."

Verstoord keek Aidan op. Hoe was het mogelijk! Dacht je een heerlijk anoniem plekje te hebben gevonden, komt er zo'n figuur je rust verstoren. Niet dat ze er afschuwelijk uitzag, in tegendeel. Dus zette Aidan zijn glimlach op en knikte. "Ben ik het mee eens, Vannah. Ik ben Aidan." Hij stak zijn hand uit om die van haar te schudden.

Vannah keek de jongen even aan toen hij zich voorstelde. "Aangenaam." Ze glimlachte even en schudde vervolgens zijn hand. "Je hebt wel een mooie plek uitgekozen om te lezen." Ja, daar moest hij het toch wel mee eens zijn? De muziekkoepel zag er weliswaar oud uit, maar de rust die de muziekkoepel haar gaf was juist zoiets prachtigs.

Aidan knikte, en door haar woorden had Aidan het gevoel dat ze niet gauw zou vertrekken, dus stopte hij zijn boek weg. "Het is inderdaad prachtig," beaamde hij. "Ik denk niet dat het ooit een populair plekje was. Het is hier zo beschut. Kijk naar de bomen, ze zien eruit alsof ze honderden jaren uit zijn. Maar aan de andere kant, het is natuurlijk MHS en weet jij veel wat een planten specialist heeft uitgevoerd met de bomen. Misschien is het juist wel met opzet beschut gemaakt," prevelde Aidan nadenkend.

Vannah knikte. "Trots zullen ze hierop inderdaad niet zijn. Denk dat het daarom zo verwaarloosd en beschut hier is." Ze wees even naar al het onkruid dat er verder ook lag. Het gras was ook erg hoog dus gemaaid werd hier niet meer. "Mag ik vragen wat je specialiteit eigenlijk is?" Het was eerder een vraag die ze stelde zodat ze hem beter leerde kennen en ze een gesprek op gang kon krijgen.

"Natuurlijk mag je dat vragen," zei Aidan grijnzend. "Ik ben van warmte en vuur." Haar rode haren deden hem denken dat zij ook van warmte en vuur was, maar hij kon er naast zitten. Hij kreeg het in ieder geval niet kouder door haar, dus ijs en kou zal ze sowieso niet zijn. "Mag ik raden wat die van jou is?" Hij zweeg even. "Warmte en vuur? Afgaand op je uiterlijke kenmerken."

Vannah knikte toen hij haar specialiteit juist had geraden. "Klopt! Wat leuk, ben nog niet veel mensen van Pao tegen gekomen! Heel veel met lucht en vliegen, dus ben wel blij een specialist te vinden die hetzelfde heeft als mij." Ze glimlachte even enthousiast.

Aidan knikte. Toen lichtte zijn ogen opeens op. "Oh! Vannah! Tobias heeft het wel eens over je gehad," floepte Aidan eruit. Wat had hij ook al weer gezegd? Aidan pijnigde zijn hersens en kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan toen hij wist wat het ook al weer was geweest. Ken je Vannah, Aidan? Lekker wijf is dat joh. Waarom had Aidan dat er nou uitgegooid? Nu moest hij zeker ook vertellen wat Tobias over de roodharige schone had gezegd.

Vannah keek haar aan. "Tobias?" vroeg ze verbaasd. Ze kende helemaal geen Tobias, toch? "Wat had hij dan over me verteld?" Ze was nu toch wel erg benieuwd wat de jongeman over haar had gezegd.

"Tobias, lang, blond, veel te zien op feestjes, enthousiast, charmeur," beschreef Aidan hem in het kort. "Eh, moet ik de precieze bewoording geven of een nettere versie?" vroeg Aidan. Hij wou haar niet beledigen.

Vannah keek haar aan. Ze was wel vaker naar feestjes geweest de laatste tijd, maar had nooit echt de behoefte gehad om echt met iemand daar contact te leggen. In ieder geval niet met jongens. "Zegt me niet echt iets, maar zal hem dan wel eens hebben ontmoet op een feestje." Ze keek hem verward aan. "Nou... wat hij gezegd heeft? Geen rare verhaaltjes eromheen!"

Aidan keek haar even wantrouwig aan, en haalde toen zijn schouders op. Zelf weten! "Ik citeer: 'Ken je die Vannah, Aidan? Lekker wijf is dat, joh.'" Hij keek haar even schattend aan. "Nogmaals, dat zijn niet mijn woorden!" Toen Tobias hem dat had gevraagd, had hij zijn schouders opgehaald. Hij had toentertijd nog met Melu gehad en toen Tobias de opmerking over Vannah had geplaatst, had Melu er ook bij gezeten. Tobias had wel gelijk gehad, maar Aidan zou zelf nooit voor die woorden hebben gekozen. Plus dat Melu het hem niet in dank af zou nemen. Maar goed, nu hoefde hij geen rekening meer te houden met haar.

"Wat een klootzak," mompelde ze even. "Kent die vriend van jou geen manieren?" Vannah was woedend na het horen van die woorden. Die typetjes waren precies waarom ze nooit, maar dan ook nooit blij was met jongens. Vreselijk. "En... vind jij dat ook zo?" vroeg ze lichtelijk dreigend. Als hij het ook maar zou wagen om haar zo te noemen, zou hij een klap tegen zn gezicht krijgen en hard.

Aidan, beduusd door haar vraag, zweeg even om de juiste woorden te vinden. "Ik vind je verschijning aangenaam," zei hij toen, hopend dat dat de juiste woorden had gekozen. Hij kon haar moeilijk een lelijk eendje noemen, zeker omdat hij dat totaal niet vond. Aidan was door haar dreigende stem iets naar achter geschoven, biddend dat ze hem niet aan zou vallen. "En ik bied mijn excuses voor Tobias' gedrag aan," voegde hij er aan toe.

Vannah, die nog steeds kwaad was, kalmeerde een beetje. "Juist geantwoord," reageerde ze nog fel. "Als ik die Tobias ooit tegen kom, mag hij alvast gaan rennen." Daarna keek ze weer even naar de zon die scheen. Ze zat dan wel in de schaduw, maar ze merkte de warmte van deze planeet wel. Heerlijk.

Aidan grijnsde om haar opmerking. "Ik zal het hem vertellen," beloofde Aidan. "Waarschijnlijk zal hij dan iets zeggen zoals 'oh ze heeft nog pit ook? Daar hou ik wel van'." Aidan haalde zijn schouders op. "Hij is best een goeie knul, als je door dat macho gedrag heen kijkt." Toen schoot hem een vraag te binnen die hij niet hoorde te stellen. "En ken je ene Melu?" Hij had hem gesteld voor hij er erg in had. Ach ja, vroeg of laat had hij hem wel gesteld.

Vannah keek hem aan. "Denk dat hij die pit op het laatst niet meer kan waarderen," gromde ze nog eventjes kwaad. Daarna keek ze even verbaasd naar Aiden. Melu, Melu, Melu? Nee ze kende geen Melu. "Nee, ik denk het niet. Hoezo?"

Aidan leek even teleurgesteld, maar herstelde zich snel. "Oh, nee, zomaar. Is een.. kennis. Dacht dat je haar misschien wel kende." Aidan had geen zin om de zielige ex te spelen, en had daarom besloten haar als een vage kennis af te schilderen tegenover Vannah. Hij hoopte niet dat ze zich plotseling wel een Melu zal herinneren, want dat zou nogal een vervelende situatie met zich mee brengen.

"Oh, oké? Waarom moest ik hem/haar kennen?" vroeg ze. Vannah kende veel mensen, maar dat waren vaak mensen geweest die dicht uit de buurt kwamen en Pao was nu eenmaal groot. Dat ze op vele plekken was geweest om eens een feestje te bezoeken, betekende niet dat ze ook iedereen kende. Ze snapte ook niet hoe die Tobias wist wie ze was.

"Ik weet niet. Melu was een meisje die nogal veel contacten had. Ze was er bij toen Tobias die opmerking had gemaakt, en haar reactie was alsof ze je wel kende," verzon Aidan. Dat was helemaal niet zo geweest, maar dat zou verklaren waarom hij naar Melu had gevraagd.

"Oh" zei ze. "Nee, sorry, ik ken haar echt niet." Vannah vond het toch wel een beetje vreemd maar gaf er verder geen aandacht aan. "En jij? Ben jij een feestganger?" Ze kon het niet echt bij hem inschatten, dus kon ze het maar beter navragen, dat kon toch geen kwaad?

Lachend schudde Aidan zijn hoofd. "Oh nee, wel nee. Dat is niet echt iets voor mij," gaf hij toe. "Tobias vroeg me af en toe wel mee, en dan ging ik ook wel mee, maar of ik me echt amuseerde.. nee, niet echt." Hij zal maar niet vertellen dat Aidan vaak toe moest kijken hoe Tobias meisje na meisje verslond, dat zou ze vast geen fijne informatie vinden.

Vannah knikte. Dat had ze ergens ook wel verwacht. Maar ze vroeg zich het wel af. "Ah oké, dat dacht ik stiekem wel." Ze vroeg zich af hoe hij dan met die ene Tobias om kon gaan, maar misschien was die Tobias ook niet echt zo'n feestbeest maar gewoon een grote machoman

Een glimlach flitste over Aidan's gezicht. "Zie ik er zo saai uit?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij snapte heus wel wat ze bedoelde. Hij was rustig en geilde niet op aandacht. Dat moest ze gezien hebben.