Onder de grote wilg

Afgelegen van alle drukte staat de grote wilg aan de waterkant van een klein meertje. Omringd door groen, het serene geluid van de het ritselen van bladeren en een enkele kwaak van een kikker brengt je tot jezelf.

Personen
- Nate
- Deliah

Nate had toen hij net aankwam een meertje gezien bij de school. Hij had toen al besloten dat hij dat ooit eens wilde natekenen, en nu had hij eindelijk tijd. Daarom ging hij naar een afgelegen plekje aan het meer, waar niemand hem zou kunnen zijn. Hij wilde niet dat iemand hem zag tekenen. Bij een oude, afgelegen wilg ging hij zitten en haalde zijn potlood en schetsboek uit zijn tas.

Deliah was een beetje over het schoolterrein wezen slenteren met Charlie, totdat hij tussen de bosjes was verdwenen. 'Charlie,' riep ze, niet al te hard. Het was hier al best verlaten en ze hield er niet van zichzelf zo hard te horen. Omdat Charlie niet terugkwam gromde ze tegen zichzelf. Waarom was ze zo bezorgd over een kat?! Na enkele minuten dat hij nog steeds niet terug was, wrong ze zich maar door de bosjes.

Nate dacht dat hij vaag een stem hoorde maar deze leek uit de verte te komen dus hij besloot hier niet veel aandacht aan te besteden. Niet veel later hoorde hij wat gerommel in de bosjes. Nate schrok op. Het was niet echt de bedoeling dat iemand hem hier al tekenend ontdekte. Hij zuchtte opgelucht toen het bleek dat het een katje was. 'Dag katje,' zei Nate, en hij probeerde het beestje te lokken. Dieren waren lief.

Ze had hier zo geen zin in, om achter die kat aan te gaan. Maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen het beest tussen die onbekende bosjes te laten gaan, weet hij veel wat voor enge grote vogels daar kunnen zitten. Deliah rommelde verder tussen het dichte gebladerde tot ze met haar voet achter een bovenliggende stronk bleef hangen en met weinig elegantie languit door de bosjes heen viel.

Nate schrok van het meisje dat achter het katje aankwam en nogal onelegant op de grond viel. In eerste instantie keek hij raar op, hij had niet verwacht dat iemand hier zou komen. Hij verborg zijn tekenspullen een beetje achter zich en keek naar het meisje. 'Alles oké?' vroeg hij. Hij had het idee dat hij dit meisje ergens van kende.

Op Deliah's wangen verschenen rode blosjes op het moment dat ze merkte dat ze niet alleen was met Charlie. Er zat daar een jongen en hij vroeg of het oke ging. In plaats van te antwoorden, krabbelde ze overeind en sloeg de aarde en dode blaadjes van haar kleding af. Ze was zich er niet van bewust dat er een takje uit haar haren stak. Toen Deliah ongeveer overeind stond, zonder haar waardigheid, mompelde ze: 'Ja gaat goed.' Na een korte beschamende blik op de grond hief ze toch haar hoofd op naar de jongen toe. Wacht eens... Zijn gezicht was ouder geworden, maar ze herkende hem hoe dan ook nog.

Nate wist niet precies waar hij het meisje van kende of waar hij haar moest plaatsen. Hij fronste een beetje. Op dat moment merkte hij het takje in haar haar op. 'Uh, er zit iets.. daaro.' En hij wees een beetje naar zijn haar. Hij vond de hele situatie een beetje maf, maar dat maakte hem eigenlijk niet zoveel uit. Hij glimlachte naar het meisje.

Deliah keek hem een beetje vragend aan. Wat bedoelde hij? Haar hand ging naar haar haren en ze ging er even doorheen tot ze stuitte op een takje. Ook dat nog... Goede eerste, althans ook oude, indruk. Nate glimlachte naar haar, maar ze was nog te overdonderd dat ze niet goed wist wat ze moest doen. 'Ik heet Deliah, weet je nog?' zei ze toen maar. Het was ook weer niet zo dat ze zo verlegen was dat ze niks durfde te zeggen, het was meer dat ze niet veel te zeggen had tegen iemand die ze niet goed kende.

'Daar kende ik je dus van!' zei Nate. Hij kreeg pretlichtjes in zijn ogen en daarna begon hij te lachen. 'Ik weet nog die ene keer bij jullie thuis, en je moeder had een taart ofzo iets..' zei hij. Hij probeerde het zich te herinneren, maar hij kon er niet meer op komen.

'Hmm' murmelde Deliah. 'Ja, Seth dacht dat hij taarten laten zweven al onder de knie had...' Bij de herinnering aan die keer moest ze toch een beetje lachen. Al had ze zich toentertijd een beetje geschaamd tegenover Nate en zijn familie.

'Oh ja!' lachte Nate, 'Nu wet ik het weer. Zeg, ik wist helemaal niet dat jij op deze school zat? Ik heb pap er niet echt over horen praten ofzo.' Maar zijn vader was de laatste tijd sowieso niet vaak thuis. Hij was nogal druk geweest voordat Nate naar de geheime dienst ging, dus hij had hem helemaal niet zoveel gesproken de laatste tijd. Ondertussen probeerde Nate zijn tekening alsnog een beetje te verbergen door er bovenop te gaan zitten. Zoveel had hij toch nog niet getekend, dus dat kon vast geen kwaad.

'Mmm, ik had er eigenlijk niet echt over nagedacht. Maar het is natuurlijk heel logisch, want bijna elke Specialist gaat tegenwoordig naar deze school,' zei Deliah. Omdat Charlie op het warme, droge gras was gaan liggen en wat kauwde op een aantal grassprieten ging Deliah naast hem zitten om hem wat te aaien. Na Nate's sympathieke tegemoetkoming, kon ze er net zo goed op in gaan en hem misschien beter leren kennen. 'Heb je al mensen ontmoet?' vroeg ze toen.

Nate knikte. 'Ik heb een maffe kamergenoot die Damon heet. Hij is echt een dwaas. We gingen met een stel de grotten in, en hij besloot zeemeermin geluiden na te doen om ze te lokken. Het leek wel alsof hij een verkrachtte zeehond na deed. Verder ben ik in Magic Town ene Tim en Vannah tegen gekomen, en Avice op een feestje. Oh ja, en die mensen waarmee we de grotten in zijn gegaan, Sergio, Joey, Neomy en Rin. Best wel veel eigenlijk,' zei hij met een nadenkrimpel in zijn voorhoofd. Hij moest zijn best doen om niemand te vergeten. Hij had al best wel wat mee gemaakt sinds hij op deze school was aangekomen.

'Ik ken er nog niet zo veel,' zei Deliah. 'Eén meisje heb ik ontmoet op het feestje van Cupido, maar ik ken haar verder ook niet. En dan heb ik mijn kamergenote Mei. Zij is heel vreemd. Verder niemand,' vertelde Deliah en begon een los hangende pluk te vlechten. Nadat ze die had vastgemaakt met haar rode strik, keek ze Nate aan.

'Ik kan je wel aan mensen voorstellen,' zei Nate. 'Het is echt super gezellig. Er zitten een paar dwazen tussen van hier tot Tokio, maar je kunt er wel gruwelijk mee lachen,' zei hij. Hij wist eigenlijk niet zo in hoeverre Deliah daarin geinteresseerd was, in het maken van vrienden of short-talk.