Huiskamer

Voor en door leerlingen, dat was het idee. Dat idee heeft zich ontwikkeld tot een grote hoop zooi, met daaronder banken, een keukentje, televisie, en andere huiskamerheden. De pietluttigen zullen zich hier niet wagen, behalve wanneer men zich dapper aan het opruimen wil wagen.

----


Adam veegde fronsend een ietwat dubieus geurende oude sok aan de kant, en focuste zich weer op de tafel eronder die hij in de fik probeerde te steken. Dat klinkt heel extreem, maar ondertussen was er geen sprake van gevaar, Adam was namelijk een hopeloze leerling; warmte en vuur kon hij voor geen meter.
Echter had hij morgen een examen, en alhoewel hij daar nooit zoveel mee had, had hij in een opwelling besloten de tafel in de fik te steken.

((Oh lol je hebt opeens warmte en vuur ik dacht dat je planten en dieren had jwz))

Thim en Lars waren zich aan het vervelen. Ze hadden er net een hele vervelende praktijk les op zitten waarbij Lars vaak het slachtoffer was geweest, en Thim weer eens had bewezen dat hij en zijn specialiteit niet goed samen gingen. Veel verder dan boomwortels, eikenbladeren en een ruzie met Lars was hij niet gekomen. Om de stomme les te vergeten besloot hij te gaan chillen in de woonkamer waar hij wel eens van gehoord had. Hij opende de deur en zag tot zijn teleurstelling dat er maar één ander figuur in de ruimte was. 'Hey,' zei hij droogjes, terwijl hij de ruimte binnenstapte en probeerde te zien wat de jongen aan het doen was. 'Wat ben je aan het doen?' vroeg hij uiteindelijk maar, want van wat hij zag werd hij niet wijzer.

Neomy kwam in de huiskamer met een boek dat ze uit de bibliotheek had geleend en een schrift. Ze zou voor morgen een onderwerp samen moeten vatten uit het boek. Ze nestelde zich ergens op een grote sofa, trok haar benen onder zich in en sloeg het boek open. Ze glimlachte even naar de aanwezige jongens ter begroeting en dook weer in har boek.

Afleiding! Verrukt keek Adam op naar de twee gestaltes die binnenkwamen. 'Ik ben de tafel in de fik aan het steken,' antwoordde hij vrolijk, terwijl hij met de oude sok nog in zijn hand gebaarde naar het foeilelijke IKEA ding. 'Maar ik heb niet erg veel succes.'
Toen hij beter keek zag hij dat hij de jongen eigenlijk helemaal niet kende. Hij gooide de sok op de troep op het tafeltje, veegde zijn hand af aan zijn broek, en stak hem uit. 'Adam, trouwens.'

Arya kwam stilletjes de kamer binnenlopen en wierp achteloos een blik op een jongen die -zoals hij net vertelde- op het punt stond om een tafel in de fik te steken. Geamuseerd bleef het meisje in de deuropening staan, en ze wachtte tot het de jongen zou lukken - of niet zou lukken.

Thim keek met grote ogen van Adam, naar de tafel, en weer terug. 'WAT?! BEN JE WEL GOED BIJ JE HOOFD?!' riep hij woest, de hand van de jongen negerend. Hij ging bij de tafel staan en spreidde beschermend zijn armen. Dit was weer typisch zo'n actie voor die idioten van Pao. Wisten ze dat niet dat hout ook gevoelens had?! Zijn moeder had vaak hele lange gesprekken met de tafel thuis. Het was voor een boom al erg genoeg om omgevormd te worden tot tafel. Laat staan om ook nog eens in de fik gestoken te worden!! 'Blijf van de tafel af! Moordenaar!!' riep hij kwaad, terwijl hij zich klaar maakte om de tafel met hand en tand te verdedigen.

Valerie keek, vanuit de deuropening, met een geamuseerde grijns naar het gedoe voor haar neus. Stond die jongen nou serieus die tafel te beschermen? Hij deed net alsof het een mens was, met gevoel ofzo.

Katana kwam de kleine kamer binnen. De school was enorm, dus snapte ze het doel niet van de mini kamers. Met een ijspegel in haar hand en om haar vingers draaiend alsof het een toverstokje was, keek ze de situatie in de ogen. Een jongen met blauw haar stond met zijn armen gespreid voor een tafel, en een of ander vreemd wezen zat op zijn schouder. Wat een malloot. Een andere jongen, met een contrast in kleur haar van de eerste jongen, stond voor de blauwe piet hem aan te kijken. Wat andere meisjes stonden er omheen. De jongens waren blijkbaar een probleem aan het creëren, waarvan, gek genoeg, Katana niet kon zien hoe het zat. Haar wiskundige hersenen gingen aan het werk, maar er kwamen precies nul resultaten. Ze bleef maar kijken om de situatie te begrijpen. Ze hield er niet van als ze iets niet wist.

Kaya besloot de school maar een beetje te gaan verkennen en al gauw stuitte ze op een kamer die haar opviel omdat ze nog nooit zó veel rommel had gezien in zo'n kleine kamer. Vol verwondering stapte ze naar binnen. Meteen had ze door dat het niet haar soort kamer was, zij was meer van de nette kamers, maar op de een of andere manier vond ze de ongedwongen sfeer die er hing wel fijn. Ze kwam tot de conclusie dat haar mond was opengevallen en voor dat iemand het kon zien deed ze hem snel weer dicht. Gefascineerd volgde het schouwspel tussen twee jongens, ze begreep nog niet echt waar het over ging, ze had overduidelijk het begin gemist. Ze besloot het allemaal vanuit een donzige, zachte stoel te volgen, die haar perfect uitzicht bood op de twee jongens. Ze probeerde niet aan de grote hoeveelheid bacteriën te denken toen ze zich nestelde in de stoel, maar ze kon zich er niet van weerhouden dat ze er met grote afkeur ging zitten.

Kyou liep langzaam door de lange gang op weg naar de huiskamer. Na een paar minuten leek er eindelijk een einde aan de gang te komen en zag ze de huiskamer. Tot haar grote verbazing waren er al een aantal mensen. Stiekem had ze gehoopt dat er niemand was zodat ze ongestoord televisie kon kijken. Ze rolde even met haar ogen toen ze de troep in de huiskamer zag ''iemand moet hier eens opruimen'' mompelde ze nauwelijks hoorbaar. Ze klemde haar kiezen op elkaar en liep naar een nog-wel-redelijk schone stoel, snel veegde ze er met haar hand overheen en ging er toen voorzichtig op zitten. In haar gedachten zag ze de bacteriën die nu op haar huid kropen. Ze schudde die gedachten van zich af en keek naar haar gezelschap.