Opgesloten in de bezemkast

's Nachts op sluiptocht gaan is nooit een goed idee, en al helemaal niet met Devon en Merlyen die de gang bewaken. Vier leerlingen weten zich op het laatste moment nog veilig te verstoppen in bezemkast. Denken ze tenminste. Devon vond het namelijk wel een leuk idee om de bezemkast op slot te draaien van de buitenkant, waardoor de leerlingen nu opgesloten zitten. Voor hoelang? Geen idee. Het licht in de bezemkast doet het op mysterieuze wijze helaas ook niet meer.

Locatie: De bezemkast
Personen:
Joey
Avice

Joey had de longen uit zijn lijf gerend om Devon te ontkomen en kon nog steeds niet geloven dat hem dat uiteindelijk ook nog gelukt was. Hij had toch wel verwacht dat het meer moeite zou kosten om Devon kwijt te raken. Niet dat dit de meest ideale verstopplek was, maar daar kon hij niet mee zitten. Hier had hij tenminste even tijd om uit te hijgen, daarna zou hij wel zo stil mogelijk teruggaan naar zijn kamer. Als de kust veilig was tenminste.

Avice hoorde in de verte voetstappen, Merlyens voetstappen. Waarom was ze ook al weer haar kamer uit gesneakt? In paniek trok ze een random deur open en stormde naar binnen, waar ze meteen struikelde over het object dat daar zat te hijgen.

'SORRY IK WAS VERDWAALD!' riep Joey meteen toen er iemand tegen hem aanknalde. Hij had namelijk verwacht dat het Devon, of erger nog, Merlyen was. Toen hij een beetje van de schrik bekomen was merkte hij echter dat het geen van beiden was. Zijn ogen waren ondertussen een beetje aan het donker gewend geraakt en het lukte hem zelfs haar gezicht een beetje te herkennen. 'Heee, jij bent de sadist van het zwembad,' merkte hij fronsend op. 'Wat moet jij nu weer hier?'

Avice probeerde aan het donker te wennen, maar haar Pao'se ogen hadden altijd de zon gezien dus dat ging niet zo snel. Met haar hand taste ze af waar ze tegenaangebotst was, maar toen het begon te praten schrok ze zich de tyfus. 'Jezus, wat doe jij hier!'

'Eh, volgensmij stelde ik die vraag net iets eerder,' antwoordde Joey meteen. Hij deed snel een paar passen achteruit toen Avice hem opeens begon te onderzoeken, maar struikelde daardoor over een berg rotzooi en kwam met een hoop kabaal op de grond terecht. Holy crap, werd er hier dan nooit opgeruimd?! Als Devon en Merlyen hem nu nog niet gehoord hadden was er echt iets mis met hun oren. 'Sshhht,' fluisterde hij naar Avice, alsof die er iets aan kon doen. Ze moesten nu echt geenn geluid meer maken.

'Ja man wat wil je nou, dat ik je vraag beantwoord of dat ik stil ben?' siste Avice geïrriteerd, omdat ze compleet hulpeloos was in het donker. Ze had besloten maar gewoon stil te blijven staan, dan kon ze tenminste niets omstoten en geluid maken. In de verte kwamen twee paar voetstappen dichterbij. Met ingehouden adem staarde ze in de duisternis, die nog steeds geen vormen leek te bevatten.

Joey wierp het meisje een boze blik toe, maar hield zich doodstil toen hij de voetstappen dichterbij hoorde komen. Hij had verwacht dat de deur binnen een paar tellen zou openvliegen, maar in plaats daarvan hoorde hij alleen maar deur in het slot vallen. Zo klonk het tenminste. Niet dat Joey er op dat moment iets van zei, hij wachtte tot de voetstappen verdwenen en wierp toen een vragende blik op Avice. 'Zitten we nu opgesloten?' vroeg hij verward. Wat was dit nu voor iets!?

Avice herkende eindelijk de stem van Joey, van het geveccht in het zwembad, en alhoewel ze nog geen stik zag, voelde ze zich ieits meer op haar gemak. Liever die dierenfreakvliegjesmessias dan ja.. dan iemand of iets dat ze niet kende. Voorzichtig draaide ze zich om, naar waar ze dacht dat de deur zich bevond. Haar hart klopte in haar keel en het kon niet anders dan de hele school werd er wakker van. Voorzichtig zette ze een stapje naar voren, totdat hara handen de deur raakten. Ze duwde, geen beweging. Haar handen tastten het oppervlak af, maar er was ook geen klink te vinden. Zachtjes vloekte ze. 'Dat denk ik wel ja.'

'Nou dat is dan mooi!' bracht Joey gefrustreerd uit. Hij rolde met zijn ogen en probeerde vervolgens met moeite weer overeind te komen. Al die spullen, ze zaten hem behoorlijk in de weg. Welke idioot had hen nu weer hier opgesloten? Hij dacht dat alleen de medewerkers hier sleutels hadden, maar waarom zouden Devon en Merlyen hen hier opsluiten? Merlyen had toch vast wel een betere straf? Devon was de enige die hij er nog enigszins toe in staat zag om zoiets te flikken. 'Denk je dat Devon de deur op slot gedraaid heeft?' Als dat zo was dan zaten ze hier waarschijnlijk morgenochtend nog. Top.

Avice schudde haar hoofd, zich niet bedenkend dat het donker was en hij het dus niet zou kunnen zien. 'Ik denk, dat de deur gewoon dicht is gevallen maar dat er alleen aan de buitenkant een klink zit. Dus dat ie alleen van buitenaf open kan.' Een soort wanhopigheid overviel haar. Waarom? Waarom zij? Wat had ze ooit misdaan? En waarom met hem? Dadelijk werd hij nog boos omdat ze de slaaprust van de muizen en insecten verstoorden. Insecten. Oh, god. Insecten. De haartjes in haar nek gingen recht overeind staan.

'Lijkt me sterk dat er alleen van buitenaf een klink zit,' antwoordde Joey. Als er iemand per ongeluk opgesloten raakte zou diegene er niet eens meer uit kunnen komen. Dat was toch niet de bedoeling? Nouja, ze zaten in ieder geval opgesloten, dat was zeker. Misschien kon hij zich daar beter maar bij neerleggen want hij kwam er de eerstkomende tijd ook nog niet uit. 'Nu weet ik alleen nog steeds niet waarom je hier bent,' zei hij na een tijdje. Waarom zou iemand als zij 's nachts over de gangen struinen?

'Ja weet ik veel, ik zie geen hol, laat staan een klink,' antwoordde ze nijdig, pissig omdat ze niets kon zien. Met een geïrriteerde zucht draaide ze zich weer naar hem toe en liet zich op de grond zakken, waar ze in kleermakerszit ging zitten. 'Ik wilde de sterren zien. Wat is jouw excuus?'

'Geen idee, ik kon niet slapen dus ik dacht dat het beter was om wat frisse lucht te gaan nemen. Devon dacht daar blijkbaar heel anders over dus ik heb eerst nog een hele marathon moeten rennen voor ik hier terecht kwam.' Nu hij erover nadacht, eigenlijk had hij echt ontzettend erge dorst dorst. Fijn was dat, nu ze hier opgesloten zaten. 'Maar nu we hier toch zitten kunnen we net zo goed iets verzinnen om de tijd door te komen. Ken je toevallig geen leuke spellen? Ik zie ik zie wat jij niet ziet lijkt me niet verstandig,' grijnsde hij.

'Hm.. ik voel ik voel wat jij niet voelt?' suggereerde Avice, zonder na te denken hoe ze dat dan gingen doen, aangezien je nooit kon controleren wat je nou echt in je handne had. Maar aan de andere kant, er lag hier zo veel vreemde troep dat dat vest grappig zou kunnen zijn. En ja, ze zaten hier nu toch.