Het trieste levensverhaal van Feathery Jane Hillswent.

Ja, het levensverhaal van mijn hoofdpersoon. Ik ben van plan hierna de verhalen van random mensen uit Pan te vertellen. Zelfverzonnen uiteraard. Ik weet niet of veel mensen het zien, ik hoop het eigenlijk wel. Weet je wat, ik begin gewoon.

DEEL 1: (Het zijn maar korte delen, uiteindelijk telt het verhaal er drie.)
De wind huilde klaaglijk terwijl zij door het bos liep. Ze merkte sporen op in de sneeuw en herkende ze meteen. Wolven. Zij glimlachte, ze heeft wolven altijd de mooiste en indrukwekkendste dieren van Namida gevonden. De wolven vormen geen bedreiging voor de specialisten, de specialisten vormen eerder een bedreiging voor hen. Winterkoninkjes floten opgewekt toen het meisje voorbij wandelde, zij neuriede zachtjes mee.
Haar ouders hadden het haar streng verboden, alleen door het bos wandelen, maar dat ging haar ene oor in en het andere weer uit. Ze was dan pas zeven, ze had minstens het verstand van een tienjarige. Haar vader zei altijd dat het een gave van de Watergoden was. Sowieso was haar richtingsgevoel goed genoeg, waardoor ze in dit bos nooit zou kunnen verdwalen.
Ze keek naar de met sneeuw bezaaide grond. IJs en kou vond ze de meest saaie specialiteit die er was. Natuurlijk was dat dan ook háár specialiteit. Ook een gave van de Watergoden zeker, dacht ze altijd maar. Ze fantaseerde vaak dat ze de specialiteit planten en dieren bezat. Voor haar de mooiste specialiteit van Pan. Ze was gek op dieren, op de winterkoninkjes die met haar meefloten, op de ijsvogels bij het meer, op de vissen die in haar vingers hapten wanneer ze die in het water stak. En vooral op de grote intrigerende wolven. Ze speelde vaak dat ze met dieren kon praten, en probeerde dan van de sneeuw een vogel te maken, of een konijn. Maar zelden bleven die langer dan een halfuur staan.

Oeh, sounds great.

Oeh dankjewel! Jammer genoeg heb ik de rest niet op deze computer staan en is mijn zusje de sims aan het doen op de computer waar het wel op staat! Ik ga snel weer verder!

De zwarte puntige poort stond wagenwijd open, zoals altijd. De scharnieren waren zeker alweer vastgevroren, want normaal hoorde de Bospoort gesloten te zijn, en alleen ijs en kou specialisten konden hem openen door een bepaalde techniek. Maar iedereen was het erover eens dat dit veel praktischer was. Alleen Houko, de boswachter sloot de poort af en toe. Ze liep door de poort heen terwijl haar ogen knipperden vanwege het felle witte licht wat de sneeuw altijd uitstraalde als ze het bos uitkwam. De armoedige hut van haar ouders stond aan de andere kant van het dorp, achter de sloot, die uitkwam bij het IJsvogelmeer, zoals zij die het liefst noemde.
Het was nu niet meer zo ver lopen meer. Ze passeerde de iglo van Mishi. Haar moeder klaagde altijd over hoe overdreven dat wel niet was. Ze zag de hut al staan en begon te hollen. Aangekomen duwde ze tegen de deur, die openschoot. De hut telde drie kamers. De eerste en grootste was de woonkeuken, de tweede kamer was haar kamer, die ze deelde met haar kleine zusje Araknee. De laatste was de slaapkamer van haar ouders. De hut was inderdaad klein, maar meer ruimte heeft zij nooit nodig gehad. Ze liep naar binnen, haar vader merkte haar direct op. “Jane!” riep hij zodra hij hoorde dat zij het was. Ze heette Feathery Jane Hillswent maar Jane was haar bijnaam, al vond ze het niet fijn als vreemden haar zo noemden. Ze vloog haar vader om de hals.

Awesome. Ik zeg verder!

Ik denk dat ik vooral voor jou schrijf, maar ik schrijf in ieder geval niet voor niets. Deel twee:

Ze was negen en maakte een wandeling door het bos, samen met haar vader. Araknee, nu net zes geworden was al met hun moeder terug naar huis gelopen. Zij en haar vader liepen door, nog van het bos genietend. Het was een vredige dag en ze hoorde het vertrouwde gefluit van de ijsvogels. Ze waren al vlakbij het meer. Samen zongen zij en haar vader zacht een liedje. Ze genoot. Ze was verzonken in haar fantasie, waar bloemen bloeiden en dieren zacht tegen haar fluisterden. Ze was in de wolken, maar ze werd koud van binnen toen de stem van haar vader ophield met zingen. De warmte van de klanken van zijn stem drongen niet meer in haar oren. Ze keerde terug in het hier en nu, maar haar vader was nergens te bekennen. Hij was ook heel anders dan zij. Impulsief, dat was zijn belangrijkste eigenschap. Zij dacht juist te lang na voordat ze iets deed. Ze haalde diep adem en keek om zich heen. “Kalm blijven,” was de opdracht die ze zichzelf gaf. Ze ging zitten onder de beschutting van een donkere struik. IJspegels bungelden aan de blaadjes. Ze wachtte tot haar vader uit de bosjes stormde en ‘GEFOPT!’ zou roepen. Maar dat deed hij niet. De tijd tikte door, maar het duurde even voordat ze opstond en besloot haar vader te zoeken. Het begon zacht te miezeren. Ze hoorde de wolvenroedel die zich in het bos schuilhield janken. Het was een prachtig geluid, maar ongewild liepen de rillingen over haar rug. Ze waren dichtbij. Héél dichtbij.

Pech. Ik vind dat je super goed schrijft, dus mag je niet stoppen van mij.

Ze hield haar rug recht, duwde haar schouders naar achteren en stak haar neus in de lucht. Ze liep van de paden af, het bos in. ‘Ik ben niet bang. Ik ben dapper. Ik ben moedig. Ik ben niet bang’ herhaalde ze in haar hoofd. Ze dwaalde een tijdje door het bos en alhoewel ze het niet toe wilde geven werd ze steeds wanhopiger. Er was iets aan de hand, want ze wist, haar vader zou haar nooit alleen laten. Het was één van de mensen van wie ze onvoorwaardelijk hield. En hij van haar, dat straalde hij uit. De wolven huilden weer. Het leek alsof ze alleen maar dichterbij kwamen. Ik kom dichterbij hen, ging er plots door haar hoofd om. En het was waar, ze hoorde de wolven schrokkende geluiden maken. Met haar gebruikelijke vederlichte tred schuifelde ze in de richting van het geluid. Waarom wist ze niet, maar ze liep in de richting van de wolven.

Noooo. Snel verder, nu wordt het spannend!

Als ze zich niet vast had gehouden aan een uitstekende tak die toevallig voor haar neus hing, was ze zeker flauwgevallen. De intrigerende wolven die voorheen nooit een bedreiging hadden gevormd voor de specialisten scheurden nu een homp vlees aan stukken die eerst haar vader was. Voor ze het wist stroomden de tranen geluidloos over haar wangen. Binnen in haar hoofd werd alles zwart, haar wereld stortte in. Ze had altijd op hem kunnen rekenen, en nu was hij weg. Haar vader, die altijd groot en sterk was in haar ogen was plotseling van de aarde weggevaagd, om nooit meer terug te komen. Haar hart was bevroren, en dat had niets met haar specialiteit te maken, hoewel ze zich nu veel prettiger voelde bij ijs en kou. Stel je voor dat ze met de wolven zou moeten praten. Het idee was ondraaglijk.

Verder ♥

Verder. (: