Featherly en Sephy's opsluiting

Een rustige kamer, met een houten tafel, geen stoelen en twee kleine raampjes. En blijkbaar een ontzettend stroeve deur...

Personen: Lijkt me vrij duidelijk - Featherly en Sephy.

((Laten we ze eerst binnenkomen?))

Feathery keek voorzichtig om de hoek van een houten deur. Een kleine kamer werd zichtbaar. Ze besloot even uit te rusten van het oneindige gedwaal door de gangen. In de hoek van de kamer lag een enorm groot rood kussen waar Feathery zich innestelde, tot ze comfortabel zat.

Met haar tekenblok onder haar arm, en een doosje potloden in haar hand liep Sephy zoekend door de gangen. Ze zocht een plek waar ze rustig kon tekenen zonder te veel afleiding, maar met wel veel inspiratie. Heel veel, vaak vreemde dingen konden haar inspiratie geven. Iets kleins, hoefde het maar te zijn, en er vormde zich al beelden in haar hoofd. En toen zag ze het. De deur, iets kleiner dan de andere deuren. Hij stond op een kiertje, Sephy opende hem en glipte naar binnen. De deur liet ze een beetje open staan. Ze kon niet tegen het claustrofobische gevoel dat ze er nergens meer uit zou kunnen komen. Pas toen ze bij een van de kleine raampjes stond merkte ze dat er ook iemand anders was. Een meisje, in de hoek. 'Sorry,' mompelde Sephy. 'Ik wist niet dat je...' Ze maakte haar zin niet af. Ze wilde zich omdraaien naar de deur, maar die was dicht. Meteen benam het haar de adem. Rustig blijven. Het komt wel goed. Je doet de deur open en gaat weg. Rustig blijven. Ze legde de tekenspullen op de tafel en liep vlug naar de deur. Ze probeerde hem open te duwen, maar de deur stribbelde tegen. Ze fronste en voelde hoe haar handen lichtjes begonnen te trillen terwijl ze harder tegen de deur begon te duwen.

Feathery schrok op uit haar dagdroom toen ze merkte dat er iemand binnenkwam. Een meisje wat ongeveer een of twee jaar ouder was dan zij kwam binnen. "Je stoorde me niet hoor," antwoordde ze dromerig. Een paar seconden later merkte ze op dat het meisje tegen de deur stond te duwen- tevergeefs. Ze stond op. "Misschien moet je trekken, in plaats van duwen?" Het was niet haar bedoeling om hier uren opgesloten te blijven zitten.

Sephy draaide zich vlug om toen ze de stem van het meisje hoorde. Ze slikte, en probeerde wat de ander haar vertelde, maar het werkte niet. Ze schudde haar hoofd en draaide zich opnieuw om. Ze beet op haar lip, hard, terwijl ze haar handen tot vuisten balde en een paar stappen achteruit deinsde. Ze moest hieruit komen. Blijf rustig! Dan kom je er wel uit. Doe niet zo stom! Ze probeerde het, ze probeerde het echt, maar het lukte niet. Ze kwam tegen de tafel te staan. Haar ademhaling ging sneller dan gewoonlijk, hoewel ze hem onder controle probeerde te houden. Er kan je niets gebeuren, helemaal niets. Blijf rustig... Probeerde ze zichzelf voor te houden.

"Goed. Laten we vooral niet in paniek raken." Zei ze bedachtzaam. "We komen er sowieso wel een keer uit." Bovendien zaten er nog twee appels in haar zwarte leren tas die ze voor het gemak naast het kussen had gelegd. "Als de deur echt niet meewerkt moeten we proberen te seinen dat we vast zitten. Dan komt het goed." Zei ze aarzelend. Het zou kunnen werken, maar dit was een afgelegen gang. Ze schatte dat het nog wel even zou duren voordat ze hier echt van verlost waren.

'Ja. We komen er wel uit.' Zei Sephy met een lichtjes trillende stem. Ze sprak eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen het meisje. Ze legde haar handen even over haar slapen en probeerde alles buiten te sluiten. Na even kreeg ze haar ademhaling weer onder controle. Ze liep weer naar de deur en duwde er met haar schouder tegen, maar hij leek geen centimeter mee te geven. Ze liep naar de andere kant van de kamer, naar de kleine raampjes. Ze waren vuil, en wazig. Daarna draaide ze zich zuchtend om naar het meisje. 'Sorry,' zei ze, terwijl ze probeerde te glimlachen. 'Ik ben Sephy.' Haar stem klonk een beetje verward, alsof ze was vergeten wat ze moest zeggen, maar haar ogen waren helder.

"Feathery," antwoordde Feathery. "Jouw specialiteit is Warmte en Vuur of niet? Ik voel het een beetje, het werd warmer toen je binnenkwam." Ze was lang niet altijd zo sociaal als nu, maar het werd een hel als ze samen met iemand in één kamer zat terwijl ze allebei doodstil waren. Dat zou ook maar eng zijn.

Sephy glimlachte nu iets oprechter. 'Dat is een mooie naam. Je hoort hem niet vaak.' Zei ze, en knikte toen. 'Ja. En jij hebt Ijs & Kou, toch?' Ze voelde het nu ze erop lette. Rond het meisje leek alles iets kouder te worden, en vreemd genoeg hielp het haar om te kalmeren. Ze slikte en likte langs haar droge lippen. Even was ze stil, en hoewel haar handen nog trilden was ze iets kalmer. Maar ze wist zeker dat als ze hier te lang zou zitten, het allemaal zou terug komen en nog een stuk erger.

"Feathery betekent 'vederlicht', en ja, IJs en Kou is inderdaad mijn specialiteit. Maar ik vond het altijd de minst spectaculaire specialiteit die er was." Antwoordde ze kalm. Ze keek rond door de kamer en zag één tafel, het grote rode kussen, een bijzettafeltje met een theepot met een theedoos en een schilderij van een meisje in een lichtblauwe jurk. Erg groot was het er niet, maar ze konden in ieder geval thee zetten, Sephy kon het water laten koken. Feathery hield het hier nog wel even vol.

Nu keek Sephy voor de eerste keer ook echt in de kamer rond. Hij was echt niet groot, maar er stonden nog wonderbaarlijk veel spullen in. Nog een keer duwde ze gefrustreerd tegen de deur, maar het had echt geen zin. Ze zuchtte en ging nu op de tafel zitten. Ze keek naar Featherly, met haar hoofd een beetje schuin gehouden. 'Ik moet bekennen dat ik alleen wat van mijn eigen specialiteit en van Planten & Dieren weet,' zei ze flauwtjes glimlachend. Ze was even stil. 'Is het mooi in Namida? ik heb zelfs nog nooit een sneeuwvlok gezien...' Voegde ze er bedachtzaam aan toe, waarna ze zich weer tot Featherly richtte.

Wat moest ze daar nou op antwoorden. Natuurlijk was het wel mooi in Namida, maar zij heeft er nooit zo opgelet. Als het aan haar lag ging ze er ook nooit meer terug. Ze wist niet wat ze ging doen als ze klaar was met school, maar dat duurde nog minstens vier jaar. Voor haar was Namida niks meer. Niets. "Nou, in het zuiden is het gewoon koud, maar daar ben ik nog nooit geweest. In het midden ligt overal sneeuw, in het hoge noorden heb je veel bergen met landijs. Ik woon op de grens tussen het midden en het noorden, in een klein dorpje, met een klein slootje dat er dwars doorheen loopt. Als je dat volgt kom je uiteindelijk bij een bos uit, dat was mijn favoriete plek daar. Verder was ons dorp nogal armoedig en ouderwets. Je moet zelf maar bedenken of je dat mooi lijkt of niet." zei ze onverschillig. "En hoe is het in Pao?" vroeg ze om geïnteresseerd te lijken.

Even liet Sephy zichzelf een voorstelling maken van hoe Namida eruit zou zien, maar toen keerde ze weer terug naar de werkelijkheid, en ze keek Feathery een beetje verward aan. 'Ik... Ik weet het niet,' mompelde ze, 'ik bedoel...' Ze wist niet wat ze anders zou moeten bedoelen. Ze wist het echt niet. 'Ik woon daar niet. Vroeger...' Ze viel stil, met haar hoofd weggedraaid. Toen likte ze langs haar droge lippen. 'Je zei dat het je favoriete plek was.' Merkte ze scherp op. 'Wat is er dan gebeurt?' Vroeg ze op een iets zachtere toon. Haar blik stond mild, maar toch lichtjes onderzoekend terwijl ze Feathery aankeek.

((Als ik die fanfic niet had had je daar nooit op gelet, of wel? ))

"Ik denk dat ik dat net zo moeilijk vind als jij als je over Pao praat," zei ze wijs. "Mijn vader is daar overleden. In het bos, en ik heb het gezien." Ze slikte en met moeite hield ze de tranen tegen. "Waar woon je nu?" vroeg ze, als poging om van onderwerp te veranderen.

((nee, waarschijnlijk had ik er overheen gelezen, slechte ik... Maar nu zie ik het wel. MUHAHA ))

Sephy had spijt dat ze het had gevraagd. 'Sorry,' mompelde ze, 'ik wilde je niet van streek maken. Echt niet. Het spijt me erg, van je vader.' Ze was even stil na Feathery's volgende vraag, maar aangezien zij Sephy's vraag ook had beantwoord vond Sephy het oneerlijk om nu haar mond te houden. Feathery had het er ook moeilijk mee gehad. 'Ik woon nu een jaar bij een familie in een kleine stam in Bumi,' antwoordde ze langzaam. Ze wist niet goed wat ze er verder over mocht zeggen. 'Ik ben weggelopen thuis. Het... ging niet zo goed daar.' Ze glimlachte even kleintjes, al was het een glimlach die haar ogen niet bereikte, en hij zwakte ook gauw weer af.

Feathery snapte de hint. "Ik snap het wel. Ik ben veranderd sinds.. ...dat. Maar ik hoop dat ik hier op MHS mezelf weer terug kan vinden." vertelde ze. Het luchtte ook wel op, om erover te praten. Maar het was nog steeds heel zwaar. Plotseling merkte ze op hoe droog haar mond wel niet was. Kun jij thee maken?" vroeg ze terwijl ze naar de theepot wees. "Dan gaan we hier in ieder geval niet dood." grinnikte ze.

Sephy glimlachte. 'Ik kan het in ieder geval proberen.' Zei ze, en ze liep naar de theepot toe. Terwijl ze erbij neerknielde en haar handen bij elkaar wreef. Ze wist niet hoeveel Feathery van haar verwachtte, maar Sephy wist zelf niet goed hoe dit zou gaan uitpakken, aangezien ze al bijna een jaar niets met haar specialiteit had gedaan, behalve misschien het mislukte praktijklesje een week geleden. Maar aangezien ze het stom vond om niets te doen terwijl ze dat wel zou moeten, hief ze haar handen op, sloot ze haar ogen even, en concentreerde ze zich. Plotseling verscheen er een grote steekvlam, en Sephy kneep haar ogen dicht. Het duurde even, maar toen dansten er rustige vlammen over haar handpalmen. 'Sorry.' Kreunde ze verontschuldigend. De theepot stond op een rekje, alsof het zo was neergezet dat Sephy niets in brand zou steken, en op die manier kon ze het water in de theepot voorzichtig opwarmen.

Sephy leek nerveus, maar het was voor Feathery vooral belangrijk dat ze gewoon iets the drinken had. Ze keek gefascineerd toe hoe de steekvlam oprees uit haar handen. Ze verontschuldigde zich maar Feathery vond het mooi. Sephy kreeg de vlam onder controle en begon het water op te warmen. Die kon zich nuttig maken, maar wat kon ze zelf? Ze heeft haar specialiteit alleen kunnen gebruiken met het watergevecht en met een of andere praktijkles.

Toen Sephy zichzelf genoeg vertrouwde om niet de hele tijd naar de vlam te hoeven kijken, draaide ze haar hoofd naar Feathery. Die had wonderbaarlijk genoeg naar de vlam zitten kijken alsof het iets prachtigs was. Vlammen waren ook mooi, maar Sephy had er zelf nooit zo bij stil gestaan, zeker nadat ze er een jaar niets mee had gedaan. 'Ik heb nog niet zo veel ervaring met mijn specialiteit.' Legde ze uit. 'Ik heb... niet zo veel kunnen oefenen.' Vroeger natuurlijk wel, toen ze nog bij haar biologische ouders woonde, maar ook toen was het niet de bedoeling om ermee te spelen. Hoogstens als het nodig was, zei haar vader altijd, en volgens hem was het nooit nodig. Haar moeder leek er nooit op te letten. Die leek nooit ergens op te letten. Sephy verdrong het snel, zoals altijd. Je bent nu gelukkig. Je woont bij een lieve familie. Je mag naar een prachtige school. Je hebt zo veel kansen. Verspeel ze nou niet door zo negatief te doen! Ze slikte, en dwong zichzelf toen te glimlachen. 'Kan jij al veel met je specialiteit?'

Feathery grinnikte. "Nou, eigenlijk kan ik alleen water ijskoud maken, en af en toe lukt het als ik het wil bevriezen. Daar is ook maar weinig aan. Mij lijkt Warmte en Vuur echt veel leuker." Het water begon intussen te koken, ze hoorde de wilde belletjes in het water. "Steek die deur anders in brand, dan komen we er wel uit," suggereerde ze.