Ayano Tsuchimi - Hoe het allemaal begon.

Dit fanfic is gebaseerd op MHS 1, hierin zul je dus nog oude informatie tegenkomen die niet relevant is met deze RPG, mochten er dus onduidelijkheden zijn, dan hoor ik dat graag!

Ayano Tsuchimi ziet er zo uit:
[img]http://static.zerochan.net/full/46/28/371446.jpg/img]

(Haar personage beschrijving volgt nog)

Haar ogen gleden over zijn lichaam, terwijl haar adem stokte. Wat is dit? Hoe kon dit? Ze glimlachte even toen hij zijn handen door haar haren woelde. Zijn andere hand om haar middel. Om hun heen lagen rozenbladeren, zwarte rozenbladeren. Het romantische gevoel dat hier speelde was groots. “Ik hou van je,” fluisterde hij. “Ik wil je nooit meer kwijt.” Het meisje glimlachte terwijl hij dat zei. Ze knikte terwijl ze hem een zoen op zijn zachte lippen gaf. Ze hoefde niks te zeggen en hij begreep haar. Ze was sowieso geen prater en al helemaal niet in zo’n situatie. De jongen keek haar aan en beetje verbaasd toen ze begon te praten. “Ik hou ook van jou,” begon ze. “Je bent het beste wat me in deze korte tijd is overkomen. Je hebt een hele nieuwe wereld voor me geopend.” Ze gaf hem nogmaals een kus. “Ik weet niet hoe ik dit had kunnen overleven als jij er niet was geweest.”
De jongen pakte haar hand weer. “Kom,” zei hij. “Ik wil je iets laten zien.” Beide liepen ze het pad af, weg van de zwarte rozen, weg van de zwarte rozentuin. De schommeltuin was de plek waar ze uiteindelijk terecht kwamen. “Hier kwam ik je tegen, weet je nog?” zei hij glimlachend. Ze knikte. Ja, dat wist ze nog. Dat punt stond voor altijd in haar geheugen gegrift. Het was het mooiste moment wat ze had kunnen hebben. Ze koesterde het moment, net zoals ze dit moment koesterde.
De maan stond hoog in de lucht, net zoals de eerste avond toen ze daar zat. Alles klopte weer en alles was alleen maar beter geworden. Haar leven had sinds ze hier was begonnen een andere wending genomen en daar was ze blij om. Zoiets had ze nooit mogen wensen, maar het was er wel. Alhoewel er wel een keerzijde aan dit mooie plaatje zat. Iets wat ze zelf duidelijk wist, maar waar anderen geen weet van hadden. Verbaasd als ze wisten wat het was, maar voor nu genoot ze van hem, en van het hele veilige gevoel wat ze bij hem had gekregen. Want het kon elk moment veranderen.

Ik heb dit al gelezen dus ga maar snel verder kind.

De wekker ging af. Met een harde klap werd er op het ding geslagen. Kreunend kwam er uit het bed, langs de wekker, een meisje boven de dekens uit. Rot wekker. Ze zuchtte even toen ze haar witte haren uit haar gezicht veegde. Het was vandaag zo ver! Een stuk opgewekter als daarvoor stapte ze nu haar bed uit. Haar lange haren vielen sierlijk, maar totaal in de war, om haar heen. Ze liep in haar zwarte nachtjapon naar beneden. Haar vader, Nao, zat beneden al aan de koffie. Met een misselijkmakende blik keek hij zijn dochter even aan. Hij bedoelde het niet verkeerd, maar hij kon er nog steeds niet tegen dat zijn jongste dochter niet dezelfde specialiteit had, die hij ook bezat. Haar moeder, Yuki, was daarin tegen dol gelukkig dat ook zij nu eindelijk naar Magic High School mocht. “Goede morgen lieverd,” zei haar moeder, terwijl ze een kus op het voorhoofd plaatste. “Heb je er een beetje zin in?”
“Ja,” zei ze een beetje onverschillig. Natuurlijk had ze er geen zin in. Bah, allemaal mensen, weg uit haar vertrouwde omgeving en ze haatte contact. Ze moest ook nog eens een kamer gaan delen met een of andere tuthola, wie weet wat voor verschrikkelijk mens dat wel niet zou zijn.
Haar moeder keek haar even aan, maar glimlachte het antwoord van haar dochter maar even weg, ze wist maar al te goed dat haar kleine meisje er vreselijk erg aan moest wennen. Haar vader zei nog steeds niks.

verderrrrr