Shana "An untold story"

Een fanfic over Shana. Eigenlijk wil ik verder niets verklappen. Als je nieuwsgierig bent, lees dan maar gewoon

ps: Als je het verhaal volgt, zou het fijn zijn als je dan af en toe even een berichtje wilt posten hier waar dat uit blijkt, zodat ik weet dat ik niet voor de katseviool zit te schrijven.

__________________________________________________________________________________________________________________


Golvend kastanjebruin haar met paarse, twinkelende ogen. Lief lachte ze naar haar moeder. Vragend om een knuffel, een aai over het hoofd of enkele lieve woordjes. Geen reactie. Moeder wierp een nietszeggende blik op de peuter, maar ging door met haar dagelijkse bezigheden. De peuter was het bewijs. Zo had ze niet mogen zijn. Zo klein, maar toch op zo’n jonge leeftijd al zo veel schade aangericht aan andere mensen. De kleine peuter was zich van geen kwaad bewust. Zij had nooit een keuze gehad, de keuze was voor haar gemaakt. De hunkering naar aandacht was niet te onderdrukken. Tranen vulden de ogen van het kleine meisje en niet veel later werd de stilte in de kamer doorbroken door luid gehuil. Maar toch, geen reactie. Alsof er geen tranen vloeiden uit haar ogen, alsof er geen schreeuw om aandacht uit haar kleine mond kwam, alsof ze er niet was. Dat was ook precies wat de moeder zich voor probeerde te stellen. Geen gehuil om haar heen, maar nog belangrijker waren de ogen waar de tranen uit afkomstig waren. Blauw hadden ze moeten zijn, blauw. Niemand had erachter gekomen in dat geval. Alles was dan nog geweest zoals het was, zoals het hoorde te zijn. Het enige wat dat had voorkomen, was de kleine peuter in kwestie. De kleine peuter in kwestie, die vanaf hier door het verhaal zal gaan als Shana, moest de schuld en fouten dragen die haar moeder had gemaakt.

woehoe eindelijk . Verder!

Vandaag was Shana’s eerste dag op de middelbare school. Terwijl Shana nog aan het nadenken was over wat ze allemaal in haar tas moest stoppen, hoorde ze buiten al het luide getoeter van de schoolbus. De schoolbus, nog zoiets waar Shana tegenop had gezien. Het idee dat er tientallen kinderen, die waarschijnlijk allang in eigen groepjes verdeeld waren, haar aan zouden staren op het moment dat ze de bus in zou lopen. Snel greep ze nog wat willekeurige schoolspullen bij elkaar en stormde ze de trap af. “Dag moeder,” riep Shana naar de woonkamer, maar zoals altijd gaf haar moeder geen reactie. Ze bedacht zich of ze zich nog kon herinneren hoe haar moeders stem klonk, maar voordat ze daar de kans voor kreeg, gingen de deuren van de bus open. Dit was de laatste stop die de bus maakte voor ze bij school aan zouden komen. Iedereen zat dus al op zijn of haar plek, behalve Shana. Ze twijfelde of ze naast een volslagen vreemde plaats moest nemen of gewoon moest blijven staan aan de voorkant van de bus. Ze koos voor het laatste, met het argument dat ze op die manier als eerste de bus kon verlaten. Een argument wat ze gebruikte om zichzelf wijs te maken dat ze echt wel naast een willekeurig persoon durfde te gaan zitten, maar dat het simpelweg niet praktisch zou zijn. Ze voelde de ogen in haar rug prikken terwijl ze zo haar best deed om zonder beweging door de voorruit te blijven staren. Shana kon wel raden wat er in de hoofden van de kinderen omging die haar zo aanstaarden. Het was allang geen geheim meer in het dorp. Ze was in elk huis, wat voor samenstelling het ook had, al lang meerdere malen voorbij gekomen tijdens het diner. Shana had nooit begrepen waarom men het haar kwalijk nam. Alsof zij ervoor gekozen had om zo te zijn. “Au!” riep Shana uit terwijl de bus nog even naschommelde van de grote hobbel waar de buschauffeur geen erg in had gehad. Ze ontwaakte uit haar eigen gedachtes en keek uit het raam. Nog maar enkele meters en dan waren ze er.

Een lichte duw was al genoeg. Ze raakte uit balans en struikelde, om het nog erger te maken, vervolgens over haar eigen voet. Ze kon nog net voorkomen dat haar hoofd als eerste op de grond terecht kwam, door haar handen voor zich uit te gooien. Hier en daar klonk wat gegiechel, maar al snel kwam daar haar reddende engel. “Shana, misschien zou het handig zijn als je volgende keer je veters zou strikken,” zei Michael grinnikend. Shana forceerde een glimlach en stond moeizaam weer op. Haar schooluniform was er niet mooier op geworden door de toevoeging van een aantal moddervlekken. Een stukje knie was zichtbaar geworden door haar maillot heen en vertoonde enkele schaafplekken. “Heb je zin in de eerste dag?” Normaal gesproken bedoelde men dit als een retorische vraag. Natuurlijk had iedereen zin in de eerste dag op de middelbare school. “Nee,” Behalve Shana dan. Michael keek haar aan met een opgetrokken wenkbrauw, maar vragen waarom deed hij niet. Waarschijnlijk kon hij het zelf ook wel raden. “Dat is zij toch?” hoorde ze een meisje op fluistertoon vragen aan haar vriendin. Shana zuchtte. De middelbare school zal niet anders verlopen dan de basisschool, dacht ze.
De eerste les was zoals altijd een kennismakingsles, waar Shana niet echt naar uitkeek. Op het moment dat ze de beurt kreeg om zich voor te stellen moest ze eerst nadenken over wat ze precies moest zeggen. Opgelet toen de andere kinderen zich hadden voorgesteld, had ze niet. “Mijn naam is Shana, ik ben twaalf, bijna dertien jaar en ik ben blijven zitten in groep 5,” sommeerde ze snel. Een aantal leerlingen begon te lachen toen Shana klaar was met praten. “Ik vroeg wat je hobby’s en interesses waren, Shana,” zei de lerares lichtelijk geïrriteerd nadat ze erachter was gekomen dat Shana’s gedachten duidelijk niet op de les gericht waren. Een lichte blos verscheen op haar wangen. Al snel veranderde de blos naar een bleke kleur. “Ik.. ik heb geen hobby’s, mevrouw,” hakkelde ze. Weer moesten dezelfde leerlingen lachen. Shana loog echter niet. Ze had geen hobby’s, favoriete activiteiten of interesses. Behalve lezen, maar Shana las geen gewone boeken, ze las echte literaire boeken. Dat wilde ze echter niet vertellen, in de angst dat men haar dan nog vreemder zou vinden dan ze al deden. De lerares besteedde verder geen aandacht meer aan Shana, maar was inmiddels al doorgegaan naar een volgend persoon, tot grote opluchting van Shana.

De schoolbus terug was bijna erger dan de heenweg. Iedereen had leuke verhalen om te vertellen tegen hun vrienden over de eerste schooldag. Shana daarentegen probeerde haar concentratie op het raam te richten terwijl ze deed alsof de voorbij razende bomen zeer interessant waren en zeker de moeite waard om een kwartier naar te staren. Toch had ze liever op school gebleven dan dat ze weer terug moest naar huis. De meeste kinderen hadden een moeder die hen opwachtte met een kopje thee en een koekje als ze thuis kwamen. Shana zou echter al blij zijn als haar moeder haar een keer gedag zou zeggen. Shana’s pessimisme zou echter snel doorbroken worden door een welkome en onverwachte verrassing.
Dit keer keek haar moeder op toen ze de huiskamer binnenliep. “Post,” zei ze terwijl ze gebaarde naar de eettafel. De envelop was niet beschreven, maar netjes bedrukt en zelfs verzegeld. Het embleem kwam haar niet bekend voor. Pas in haar kamer maakte ze de brief open.



Geachte mevrouw Braunstone,

Hierbij mag ik u mededelen dat u bent geselecteerd om een opleiding te volgen aan de Magische School voor Specialisten: Magic Highschool.

Dit jaar hebben duizenden leerlingen hebben zich aangemeld en ik heb het genoegen u het goede nieuws te bezorgen dat u bent uitgekozen als één van de toekomstige leerlingen. Bijgevoegd is een certificaat wat tevens uw bewijs van toelating is.

De opleiding zal starten op 1 september aanstaande. Aanvang in de aula om 9:00.
Wij hopen allen u daar te zien en kijken uit naar onze toekomstige samenwerking.

Hoogachtend,

De Heerseres.

(( ach, dan schrijf ik wel gewoon voor mezelf haha ))
__________________________________________________________


Shana keek een aantal minuten met grote ogen naar de brief. Het riep zoveel vraagtekens op. Het was in ieder geval geen school in haar eigen dorp, dan had ze de naam wel herkend. Uiteindelijk startte Shana haar computer op en daar stuitte ze op iets wat ze nooit had verwacht.

Magic Highschool is een school voor leerlingen tussen de 12 en 18 jaar die in het bezit zijn van een specialiteit. Op de school worden leerlingen opgeleid tot volwaardige agenten voor de Geheime Dienst Pan. Sinds drie jaar geleden worden niet meer alleen leerlingen van Pan aangenomen, maar ook specialisten afkomstig van Aarde of zelfs Ayao. Het wordt door specialisten als een eer gezien om toegelaten te worden tot de school. Alleen jongeren in het bezit van zeer veel potentie en hoge kwaliteiten worden geaccepteerd.

Het werd Shana allemaal even iets te veel. Specialiteit, magische school, andere planten, geheime dienst. Wat was dit voor belachelijk iets? Iedereen wist dat zulke dingen alleen in boeken of in films konden bestaan, niet op een normale zomerdag, zeker niet op deze dag. Toch won Shana’s nieuwsgierigheid het van haar nuchterheid. Niet dat ze geloofde dat hetgeen ze zojuist had geleden, ook werkelijk waar was, maar ze wilde wel weten waar deze onzin vandaan kwam. Ze zocht verder op het internet, maar ze vond niet wat ze wilde weten. Wel kwam ze erachter dat alles misschien geen onzin was, dat de school niet door een grappig persoon uit de duim was gezogen. Eén ding was echter nog een volkomen raadsel; waarom was ze uitgenodigd? Voor zover ze zelf wist, beschikte ze niet over zoiets als een specialiteit. Er was maar één manier om achter de waarheid te komen. Ze moest het aan haar moeder vragen.

“Wat is dit?” nors legde Shana de brief onder haar moeders neus. Dit keer zou ze haar moeder met de neus op de feiten drukken zonder zich druk te maken om haar mogelijke reactie. Ze zag het gezicht van haar moeder bleek wegtrekken. Het bleef een aantal seconden ijzig stil. “Ik had niet gedacht dat je door de selectie zou komen,” een kleine zucht ontsnapte uit haar mond. “Misschien wordt het toch eens tijd om je wat meer te vertellen.” Shana zag aan de uitdrukking van haar moeder dat het geen gezellig gesprek zou worden. “De reden dat je vader weg is, dat ben jij. Jij hebt mijn geheim verraden met je uiterlijk. Je had blond haar moeten hebben, met blauwe ogen. Het teken wat staat voor een zuivere bloedlijn onder de ijs en kou specialisten. Maar jij, met je bruine haar en paarse ogen, was duidelijk geen ijs en kou specialist, maar telekinese,” Shana keek haar moeder aan, verbaasd en boos tegelijk. “Vertel eerst eens wat die onzin allemaal inhoudt met specialitei-“ ze kon haar zin niet afmaken. “Je vader en ik hadden gekozen voor een leven op Aarde. We waren de oorlogen tussen de planeten Ayao en Pan, waar wij oorspronkelijk vandaan komen, meer dan zat en wilden een rustig leven beginnen. Met een schone lei. Wij zijn geen normale mensen, Shana, wij beschikken over magische krachten. Jij dus ook. Maar zoals ik al zei, schopte jouw geboorte onze idealen nogal omver. Vader vertrok en we bleven alleen achter. We hadden ons voorgenomen om het te vertellen op de dag dat je twaalf zou worden, maar het leek me toch geen goed idee. Totdat ik las over die magische school. Ik heb je aangemeld, in de hoop dat er ondanks alles, toch nog iets van je terecht zal komen. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat je door de selectie zou komen, aangezien je nog nooit wat hebt ondernomen met je krachten,” Shana’s mond was gedurende het hele verhaal open geweest en niet meer dicht gegaan. Ze kon het niet geloven. Dit bestond niet, dit kon niet, dit mocht niet. Een aantal uren geleden was deze dag nog volkomen normaal geweest. “Wanneer moet je naar de school toe?” vroeg haar moeder. “Eén septem-“ Shana slikte. “Dat was gisteren!” schreeuwde ze. “Ga je koffers pakken en ga dan naar het treinstation. Je moet bij het kleine loket op perron elf zijn. Vraag daar naar de weg naar S. en dan komt het goed,” Shana begreep niets van wat haar moeder zojuist had gezegd, maar voor de zekerheid probeerde ze het toch maar te onthouden.

Als je je fanfic nou even bewaart voor als MHS iets langer bestaat dan heb ik straks nog zin om het in te halen .

Alles leek op elkaar. Dezelfde indeling van de perrons, dezelfde treinen, je zou bijna zweren dat zelfs de mensen op elk perron hetzelfde was. Ze was alle perrons inmiddels al drie keer langs geweest, maar elf had ze nog niet voorbij zien komen. Er waren maar tien perrons. “Pardon meneer, weet u waar perron elf is?” vroeg ze aan een willekeurige voorbijganger. “Ben je blind? Zie je niet dat er maar tien zijn?” antwoordde de man geïrriteerd. Shana keek de man verbaasd na. Manieren had men tegenwoordig ook niet meer. “Pardon juffrouw, ik hoorde dat u op zoek was naar perron nummer elf,” Shana draaide zich om en keek recht in de ogen van een ietwat aparte verschijning. Lang, behoorlijk lang was hij. Zijn ogen en haar hadden beide een mooie paarse kleur. Shana knikte kort naar de jongen. Of man. Ze wist eigenlijk niet zo goed hoe ze de verschijning moest noemen. “Loopt u maar mee, dan breng ik u erheen,”
Een deur waar met grote letters ‘Verboden toegang’ op stond werd geopend. Ze kwamen in een kleine, pikdonkere kamer. “Dat is het,” zei de paarse verschijning, wijzend naar een oude telefooncel. Het was zo’n ouderwetse telefooncel, die je tegenwoordig alleen nog maar in London kon bezichtigen. Het zag er verouderd en verwaarloosd uit. De roestplekken waren overal en bedekten zijn originele mooie rode kleur. “Dat is een telefooncel,” merkte Shana op. Wat dacht die jongen? Dacht hij soms dat ze gek was? Ze was op zoek geweest naar een perron, niet naar een plek om te kunnen telefoneren. “Dat heb je verkeerd opgemerkt. Dit is namelijk perron elf.” Shana keek hem aan met een opgetrokken wenkbrauw. Echter, nadat ze goed naar de telefooncel keek, zag ze dat er boven de deur de letters ‘P rr 11’ zichtbaar waren onder de laag stof die waarschijnlijk decennialang de tijd had gehad om zich op die plaats te vestigen. Voorzichtig liep Shana erop af en probeerde ze het stof weg te blazen, zonder enig succes. “Laat mij maar.” De jongen was een heel stuk langer, bijna langer dan de telefooncel zelf. Met zijn mouw veegde hij het stof weg en kwam inderdaad ‘Perron 11’ tevoorschijn. “Ga er maar in staan,” zei hij op een vriendelijke toon.

Shana kon er nog steeds met haar hoofd niet bij. Deze dag werd vrijwel elke minuut vreemder en vreemder. Luid gekraak vulde de kleine, vochtige ruimte tijdens het openen van de oude, verroeste deur. Ondanks dat de telefooncel zo lang niet was gebruikt en in ernstig verval was, zag de binnenkant er nog uit alsof het slechts minuten geleden was opgeknapt. “Heb je een kwartje?” vroeg de jongen. “Natuurlijk niet,” zei Shana lacherig. “We betalen al jaren niet meer met guldens hier.” De jongen leek ietwat verrast, maar haalde al snel een kwartje uit zijn zak die hij haar vervolgens toegooide. “Doe het kwartje erin en tik vervolgens de nummers 2604 in,” Shana glimlachte. “Dat is mijn geboortedatum,” merkte ze op, waarna ze zijn instructies opvolgde. Plotseling ging het licht knipperen in de telefooncel. Shana sloot slechts enkele seconden haar ogen. In die paar luttele seconden vond een felle lichtflits plaats. Bij het openen van de ogen merkte Shana plots op dat de paarse jongen niet meer in de kamer was. Sterker nog, de ruimte leek ineens veel groter dan bij de laatste keer dat ze had geknipperd. Ze opende langzaam en achterdochtig de deur van de telefooncel.
“Hallo? Paarse jongen? Ben je hier?” Geen antwoord. Ook de deur had zich plotseling verplaatst naar de andere kant van de kamer. Vreemd. Voorzichtig liep ze naar de deur. Meerdere keren knipperde ze met haar ogen om te kijken of ze geen waanideeën had. Dit was een totaal andere plek dan waar ze in was gegaan. Alles zag er zo prachtig uit. De bomen hadden prachtige bloesems, het gras was groener dan ze ooit eerder had gezien. Ook de mensen die voorbij liepen zagen er zo anders uit. Allemaal verschillend. Van zwart haar tot paars of zelfs blauw haar. Het viel haar echter wel op dat er nergens auto’s te zien waren. De lucht rook ook zo fris, zo anders dan in de stad waar ze vandaan kwam. “Waar ben ik?” fluisterde ze zachtjes in zichzelf.

Wohhhhh verder! Me likey

niet zo'n heel boeiend stukje, vind ik persoonlijk, maar wel nodig.
_______________________________________________________________

Ze besloot om eerst haar ogen maar eens goed de kost te geven. Pas op dat moment viel haar iets enorm bijzonders op. Niet één, niet twee, maar wel drie zonnen verlichtten de prachtige blauwe hemel. In haar ooghoek zag Shana een korte paarse lichtflits. Zag ze dat nou goed? Het leek wel alsof er iemand plots op de plaats van de lichtflits verscheen, iemand die er slechts een seconde geleden absoluut nog niet was geweest. Plots voelde Shana een ongekende koude luchtstroom voorbij komen tijdens het passeren van een vrouw met witblond haar en ijsblauwe ogen. De kou die ze voelde deed haar denken aan haar eigen moeder. Dezelfde kou tijdens het passeren, dezelfde rillingen die over haar lijf liepen. De warmte keerde al snel weer terug nadat de vrouw gepasseerd was. Steeds werd ze meer en meer benieuwd naar de plek waar ze beland was. Ze nam zich dan ook voor om aan de volgende voorbijganger te vragen waar ze precies was. “Je bent in Magic Town.” zei de desbetreffende voorbijganger. Verbaasd keek Shana haar aan. “Ik had u nog niets gevraagd?” antwoordde ze beduusd. “Dat was ook niet nodig, ik las namelijk je gedachten.” Shana knipperde een aantal keer met haar ogen en trok argwanend een wenkbrauw omhoog. “Mijn gedachten? Maar..”. “Je bent in Magic Town, kleintje. En aan je leeftijd en koffer te zien ben je op de juiste plek beland. De school is slechts 100 meter verderop, aan je linkerkant.” Zonder verder nog iets te zeggen wandelde de vrouw verder. Shana liet haar wenkbrauw weer zakken en begon langzaam de richting in te lopen waar de vrouw zojuist heen had gewezen. Het was allemaal te vreemd voor woorden, en net als Shana het idee had dat het allemaal niet raarder kon worden, werd het dat alsnog.
Eenmaal de bocht om viel Shana’s mond opnieuw open. Dit keer echter niet van verbazing, maar van bewondering. Het gebouw was prachtig en immens groot. Ze keek tegen een enorm hoge poort aan, die voor haar bijna in de wolken leek te verdwijnen. Achter de poort was een prachtig gebouw, volledig gebouwd in Meyaanse stijl. Shana probeerde de verdiepingen te tellen, maar raakte steeds na een tijdje de tel kwijt. Prachtige goud kleurige aflopende daken staken af bij de roodbruine muren waar zo hier en dan en pilaar tussen pronkte. In het midden rees een enorme pagode boven de ontelbare verdiepingen uit. De tuinen van het gebouw waren minstens even indrukwekkend als het gebouw zelf. Rozentuinen met rozen groter en mooier van kleur dan ze ooit had gezien, zelfs kleine parkjes waar mensen samenkwamen, in alle rust een boek lazen of juist simpelweg van de omgeving konden genieten. Daarnaast zag Shana in de verte nog sportvelden en zelfs een bos. Deze plek leek werkelijk alles te hebben. Ze deed nog een kleine stap vooruit en duwde de grote poort open, waar ze alle kracht in haar kleine lijf voor nodig had. Tientallen kinderen, van klein tot groot, liepen aan haar voorbij. Allemaal even divers qua uiterlijk als de mensen die ze in de stad had gezien.

Wauw! Ik vind je schrijfstijl echt heel prettig en het is sowieso een mooi verhaal, honderd keer beter dan het mijne! Ga zo door, zou ik zeggen.

Een enorme balie werd zichtbaar toen Shana door een deur stapte. Een meisje wat slechts iets langer was dan Shana bemande de balie. “Pardon, mevrouw,” Het meisje keek op en glimlachte vriendelijk naar haar. “Waar kan ik je mee helpen?” Shana zocht in haar tas naar het certificaat en de brief die ze had ontvangen. “Het spijt me mevrouw, ik heb de brief pas gisteren ontvangen,” zei ze verlegen terwijl ze de papieren op de balie legde. “Dit is hoogst ongebruikelijk,” zei het meisje. “Misschien is het verstandig dat je even langs het kantoor gaat. Hier de trap op naar de zesde verdieping. Daar sla je rechtsaf een groene deur in die leidt naar een trappenhuis. Op de bovenste verdieping is slechts één kamer, daar moet u zijn,” Shana bedankte de vrouw en keerde zich om. Ze was bang dat ze inmiddels al te laat was en voor niks naar deze vreemde plek was gekomen.
Er leek werkelijk geen einde aan de trappen in het trappenhuis te komen. Uit verveling was Shana de trappen gaan tellen, maar bij 196 was ze gestopt uit vermoeidheid. Pas minuten later kwam het eind van de trap in zicht, en daarmee ook een grote deur. Voorzichtig klopte ze op de deur, die vervolgens uit zichzelf langzaam open ging. “Hallo?” Shana zag niemand, tot er een grote stoel omdraaide. “Ah, ik had je hier al verwacht. Gisteren, eigenlijk, maar dat geeft niet. Neem plaats.” Een indrukwekkende verschijning sprak haar toe met een zachte, vriendelijke, maar tegelijkertijd dringende stem. “Het spijt me mevrouw, maar ik las de brief pas gisteren en ik ben zo snel mogelijk gekomen.” hakkelde ze. “Maak je geen zorgen, ik was al op de hoogte van je vertraging.” zei de vrouw sympathiek. “Ik ben de Heerseres, de directrice van deze school, tevens leider van Pan, de planeet waar je je nu op bevindt. Ik ben blij dat je alsnog bent gekomen, Shana.” Shana vroeg zich af hoe de vrouw haar naam wist, ze had zich immers nog helemaal niet voorgesteld. “Ik weet al heel veel over je, in feite. En het belangrijkste is dat ik weet dat je er goed aan hebt gedaan om hierheen te komen. Je hebt veel potentie om een groot specialist te worden, ook al heb je daar zelf nog absoluut geen weet van.” Shana vond het een beetje vreemd. Ze wist zelfs nog niet eens welke specialiteit ze eigenlijk had, laat staan wat het inhield of wat ze er misschien mee zou kunnen doen. “Je hebt de specialiteit Telekinese, Shana, net zoals ik. Wij stammen af de ster van Energie, één van de grondleggers van de huidige magie. Ondanks het feit dat je er nooit bewust van bent geweest, ben je al heel je leven lang een specialist. Onze taak hier op school is om jou te leren hoe je ermee om moet gaan.” De Heerseres pakte een papier uit een lade, die ze voor Shana neerlegde. “Hier is je rooster en de sleutel van je kamer. Morgen starten je lessen.” Een brede glimlach verscheen op Shana’s gezicht. “Dankuwel mevrouw!”

Een klein meisje met donkerblond haar en ijsblauwe ogen was haar koffer aan het uitpakken. Blijkbaar had ze ook al een bed uitgekozen. Het geluid wat de deur maakte toen hij in het slot viel liet haar hoofd vluchtig omdraaien. “O hallo!” zei het meisje half enthousiast. Ze stelde zich voor als Gaya Halinor. Rustig bestudeerde Shana het meisje even. Zo had Shana er ook uit moeten zien volgens haar moeder. Dat feit maakte haar een beetje jaloers op haar uiterlijk, maar snel probeerde Shana het van zich af te schudden. “Vind je het goed als ik dit bed neem, ik slaap graag bij het raam,” zei Gaya. Shana knikte instemmend. Het maakte haar niet zoveel uit welk bed ze had. Ineens kreeg Shana een kleine ingeving. De naam Gaya kwam haar zo bekend voor, een meisje op de gang had het over haar gehad. Over dat het meisje een macht of iets in die richting had. “Mag ik je wat vragen, gewoon uit nieuwsgierigheid?” vroeg Shana. “Natuurlijk, maar als het over de Eerste Macht gaat, dan ben je de honderdste al vandaag,” antwoordde Gaya. “Wat is de Eerste Macht? Ik hoorde iemand op de gang toevallig je naam zeggen in combinatie daarmee en..” Shana schaamde zich een beetje. Ze wist echt niks af van dit alles. Sterker nog, ze wist pas een aantal minuten welke specialiteit ze zelf had. Iets waar ze nooit weet van had gehad, laat staan ooit iets mee had gedaan. Plots klonk er luid gelach in de kamer. “Weet je dat serieus niet?” vroeg ze, alsof het zo’n rare vraag was. Shana schudde haar hoofd, terwijl op haar wangen een lichte blos tevoorschijn kwam. “De eerste macht is één van de sterkste en machtigste dingen in het universum, op de derde macht na dan. Heb je er echt nog nooit van gehoord?” Shana bleef stil en gaf dit keer maar geen antwoord, ze wilde zichzelf niet nog meer voor schut zetten. “Ik ben de Ster van Water, ook wel de Eerste Macht genoemd. De Sterren der Elementen, de grondleggers van de magie, hebben die gecreëerd om te zorgen dat er vrede in het universum komt te heersen. Ik weet het pas een paar weken, dus ook voor mij is het nog heel erg wennen.” Shana keek vol bewondering en verbazing naar het meisje. “Dus in feite ben jij één van beste specialisten van het universum? Wat een ironie, dat ze jou samen in een kamer zetten met de slechtste specialist van het universum, misschien wel in de geschiedenis van het universum.” Gaya moest lachen. “Ik was allang blij toen ik te horen kreeg dat ik niet samen met Jade op een kamer zat, ik zie haar sinds ik dit weet namelijk al vrijwel elke dag. Ik moet van De Heerseres verplicht met haar leren samenwerken, omdat we een team moeten gaan vormen.” Shana wist niet zo goed wat ze terug moest zeggen, ze wilde namelijk niet nog meer vragen stellen aan het meisje, terwijl wat ze zei alleen maar meer vragen bij haar opriep. Jade, Tweede Macht, team vormen?

Mijn blonde haren wapperden in de wind, terwijl een ijsblauwe gloed uit mijn ogen straalde. Niemand kon me stoppen, alles was in mijn voordeel. Het weer, de ijzige kou om mij heen, zelfs de wind was me gunstig gesteld. De vijand was dichtbij, heel dichtbij. Het was mijn taak om ze onschadelijk te maken en de orde te herstellen. Dat alles, slechts met hetgeen wat mij geschonken is met mijn geboorte. Er was niet veel voor nodig om de vijand te imponeren met mijn enorme kracht. Ik glimlachte, vol glorie en stiekem zelfs uit bewondering voor hetgeen waar ik toe in staat was. Maar plots was alles om mij heen veranderd in een enorme ijskast. Al het leven was uit de bomen getrokken, het gras had zijn glorievolle groene kleur ingeruild voor somber bruin en de panikerende mensen op de straten schreeuwden, zonder geluid te produceren.
“Jouw beurt, Shana,” zei de Heerseres met haar gebruikelijke vriendelijke glimlach. Haar naam maakte haar wakker uit haar dagdroom, waarin ze minstens al vijf volledige minuten verstrikt was. Waarom droomde ze dat ze Gaya was? Was het soms omdat zij was wat zij volgens haar moeder had moeten zijn? Of was het gewoon omdat ze haar speciale krachten zo bijzonder en interessant vond? “Sorry mevrouw, ik was er even niet bij met mijn gedachten,” hakkelde Shana ietwat ongemakkelijk. “Het is jouw beurt om te laten zien wat je al kunt,” zei de Heerseres, dit keer iets minder vriendelijk. “Maar ik,” zei Shana zacht, zich duidelijk schamend voor zichzelf, “ik kan helemaal niks, mevrouw.” Een zacht gegiechel was te horen onder haar klasgenoten. Blijkbaar had iedereen iets fatsoenlijks laten zien, behalve Shana. Shana wist, hoe hard ze ook haar best deed, nog niet eens een minuscule energiebal te produceren. “Gewoon blijven oefenen Shana, dan komt het vanzelf. Daar is school immers voor, om te oefenen en te groeien. Iedereen is op deze manier begonnen,” zei de Heerseres. De wijze woorden stelde Shana wel iets op haar gemak, maar toch bleef ze ermee zitten. Door het tafereel was ze vastbesloten om alles op alles te zetten om te verbeteren, om de Heerseres te laten zien dat ze een plek op deze school waardig was. Hoe, dat wist ze echter nog niet.

In love met dit verhaal.

“Was je er niet helemaal bij met je gedachten tijdens de les?” vroeg Gaya haar op de gang, op weg naar de volgende les. Shana staarde ongemakkelijk naar de grond en schudde haar hoofd. “Ik was aan het dagdromen,” Waarover wilde ze natuurlijk niet vertellen, dat zou haar schaamte alleen maar groter maken. Bovendien zou Gaya haar dan waarschijnlijk meteen een idioot vinden. Wie dagdroomde er nu dat ze iemand anders was? “Mag ik vragen hoe het komt dat je nog niets kunt met je specialiteit?” Shana slaakte een zucht van schaamte. “Ik weet pas sinds gisteren dat ik een specialiteit heb, het gaat allemaal een beetje snel voor me en ik vind alles nog behoorlijk onwerkelijk.” Gaya knikte begrijpend. “Komt vanzelf wel,” zei ze om Shana gerust te stellen. “Ik had ook geen gemakkelijk eerste jaar. Bovendien was mijn optreden ook waardeloos de eerste les,” zei ze glimlachend. Dit stelde Shana wel gerust. Als zelfs een van de machtigste personen van het universum haar eerste les had verprutst, dan was het vast niet zo erg als ze zich allemaal had ingedacht. “Heb je soms zin om samen te lunchen zo meteen?” vroeg Gaya. Shana was blij met haar voorstel. Ze was al bang geweest dat ze alleen had moeten lunchen op haar eerste dag, maar gelukkig ging dat ongemakkelijke moment dit keer aan haar voorbij. “Graag!” antwoordde ze dan ook enthousiast.
De les geschiedenis ging voor Shana’s gevoel snel, een beetje te snel zelfs. Dat in tegenstelling tot haar klasgenoten. Zij leken alles wat werd verteld al lang en breed te weten, terwijl Shana het allemaal voor de eerste keer hoorde. Wat ze hoorde, beviel haar enorm. Ze had nooit gedacht dat hetgeen wat zij bezat, zo’n enorm interessante en mooie geschiedenis had. Het liefst wilde ze meteen door naar het volgende hoofdstuk van het boek. Iets wat ze nooit had verwacht, dat ze een geschiedenis les met plezier zou beleven. De bel die het einde van de les aanduidde, riep dit keer dan ook een teleurstelling op, in plaats van de gewoonlijke opluchting.
“Ga je mee?” Shana glimlachte. Gaya was het lunchen gelukkig niet vergeten.

“In welk restaurant zullen we gaan eten?” Shana keek haar ietwat verward aan. “Bedoel je dat er meerdere kantines zijn?” Een reactie die bij Gaya een hartelijk gelach opwekte. “Heb je de folder nog niet goed doorgelezen? Er zijn vijf verschillende restaurants, enorm grote zelfs. Loop anders maar gewoon mee, dan laat ik het wel zien!” Shana besefte zich steeds meer dat ze nogal een buitenbeentje was doordat ze nergens weet van had, maar het leek Gaya niet zoveel te interesseren. In tegenstelling zelfs, ze leek het amusant te vinden.
Gaya had inderdaad gelijk had. Het restaurant was enorm, maar ondanks dat, was het bijna een worstelpartij om een tafeltje te kunnen bemachtigen. “Daar!” gilde Shana vlug toen ze zag dat drie meisjes zich klaar maakten om hun tafel te verlaten. Alsof ze twee Olympische sprinters waren, renden de twee naar de tafel. Te laat. Een meisje met felrood haar en even rode ogen was hen voor. Ze keek fel naar hen en lachte triomfantelijk. “Zoals jullie zien is deze plek al bezet,” zei het meisje. “Jade, kom op zeg, iedereen zou voor je opstaan als je het zou vragen, maar jij kiest uitgerekend het tafeltje uit waar wij graag aan zouden willen zitten,” zei Gaya vermoeid. Dus dat was de befaamde Jade.
Gaya had inmiddels al wat meer losgelaten over hun moeizame relatie en dat Jade alles deed om Gaya dwars te zitten, terwijl ze juist hoorden samen te werken. “Dit is mijn favoriete tafeltje,” opperde ze. Gaya trok aan Shana’s arm. “Laat haar maar, we zoeken wel een ander plekje.”
Na minstens een kwartier te hebben gezocht en afgewacht hadden de twee dan eindelijk een plekje weten te bemachtigen. Achter hen ging een jongen zitten met paars haar en paarse ogen. “Dat is de jongen die mij hierheen heeft gebracht,” fluisterde Shana. Gaya deed een poging om onopvallend achterom te kijken, maar na even oogcontact te hebben gehad bleek dat finaal te zijn mislukt. “Dat is Devon, de conciërge,” fluisterde Gaya terug. “Hij komt van Ayao, maar hij is niet zoals de meeste mensen denken hoor, Devon is erg aardig.” Alles gebeurde nog steeds op fluistertoon, aangezien Devon hen zou kunnen horen als ze op normaal volume zouden praten. Shana knikte. “Klopt, hij heeft me goed geholpen op het treinstation. Door hem ben ik hier, anders had ik het nooit kunnen vinden.”

Het duurde niet lang voor Shana werd afgeleid door een andere, nog niet eerdere waargenomen verschijning. Een jongen die enorm lang was voor de leeftijd waarin hij zich volgens Shana moest bevinden, met zwart, halflang haar en grijze ogen liep het restaurant binnen. Hij ging aan een tafel zitten niet ver van hen vandaan. Gaya volgde Shana’s ogen en kwam er al snel achter wie degene was die haar aandacht wegtrok bij het gesprek wat ze aan het voeren waren. “Wat doe jij nou?” vroeg Gaya verwonderd. “Ik kijk naar.. hem,” antwoordde Shana. Ze leek nogal onder de indruk van hem. “Ben je gek? Dat is Hikari. Hij is onze grootste vijand. Hij is alleen maar hier om de indruk te wekken dat we het menen met die zogenaamde samensmelting tussen de planeten. Ze hadden Ayao er nooit bij moeten betrekken, dit gaat ons toch alleen maar problemen opleveren.” Gaya leek ineens ietwat overstuur door de plotselinge verschijning van de jongen en de aandacht die Shana voor hem had. “Beloof me alsjeblieft dat je hem geen enkele vorm van aandacht zulk schenken,” Gaya’s woorden klonken even smekend als haar ogen keken. Shana knikte instemmend, met een glimlach erbij om het geloofwaardiger te laten lijken. Waarom hij precies de vijand was wist ze niet, maar Gaya leek erg zeker van haar zaak en bovendien zal zij het vast een stuk beter weten dan zijzelf.

“Opstaan! Opstaan! Het is al bijna acht uur!” Gaya had duidelijk een effectievere werking dan Shana’s eigen wekker, waar ze blijkbaar gewoon doorheen geslapen was. “Al zo laat? Maar dan beginnen de lessen over minder dan een half uur!” De dekens vlogen meteen in het rond en een chaotische, half slapende Shana sprong door de kamer als een veulen. Wakker worden in de ochtend was nooit haar sterkste punt geweest, dat mocht wel duidelijk zijn. Het gespring en gezwaai had als gevolg dat Gaya moest duiken om een arm te ontwijken. “Als ik te laat kom, maak ik een nog slechtere indruk bij de Heerseres dan ik gisteren al heb gedaan met mijn belachelijke poging!” schreeuwde ze door de kamer terwijl ze zich met geweld in haar kleding probeerde te hijsen. “Rustig, rustig! Je komt heus wel op tijd, je hebt nog twintig minuten. Ik ga alvast, ik zie je zo bij geschiedenis!” Als een wervelstorm raasde Shana door haar kamer heen. Het is dat ze een te oude tandenborstel had, anders had haar hele tandvlees waarschijnlijk open gelegen.
Met hetzelfde tempo waarmee ze haar bed uit kwam, raasde ze het lokaal in. “Ben ik te laat?” zei ze, waarna er een geeuw uit haar mond ontsnapte. “Sssht, je bent nog op tijd!” fluisterde Gaya naar haar. Tegelijkertijd tikte ze op de stoel naast haar, als uitnodiging om naast haar te komen zitten. Shana vond het best speciaal dat ze een keer iemand had die haar echt uitnodigde om naast haar te komen zitten. Wat het nog specialer maakte, is dat het zowaar een meisje was. Op haar vorige school had ze overal naast Michael gezeten. De twee waren toen door hun eenzaamheid naar elkaar toe gegroeid, waarna ze samen eenzaam waren geweest. Bovendien was het dit keer niet zomaar een meisje, maar een meisje die enorme krachten bezat en die eigenlijk alles kon doen waar iedereen van droomde.

“Vandaag is het onderwerp het ontstaan van de drie machten. Luister goed allemaal, want ik vertel dit maar één keer. In jullie boeken zal het niet staan, omdat het tot voor kort slechts een legende was.” Stoelen schoven dichter aan de tafel, handen werden onder de kinnen geplaatst om een betere positie voor het luisteren aan te nemen en hier en daar werden aantekeningenschriften tevoorschijn gehaald. Shana deed echter niets, behalve simpelweg aandachtig luisteren.
“Meer dan vierhonderd jaar geleden, een tijd die de aardlingen onder ons kennen als de 17e eeuw en inwoners van de magische planeten als het begin der tijden, leefden er vier grootheden op de planeet Pan. Deze mensen hadden iets wat niemand anders had. Iets waar niemand in het universum ooit van gehoord had. Ze beschikten namelijk alle vier over magische krachten, die gebaseerd waren op de elementen lucht, vuur, aarde en energie. Dat was echter niet het enige bijzondere. Er hingen namelijk ook vier sterren aan de hemel, die de vier grootheden verbonden. Om die reden gingen de vier dan ook door het leven met de naam ‘Sterren der Elementen’. Er was echter altijd een ontbrekend iets geweest. Het laatste element, water, ontbrak namelijk. Omdat water voor de mensheid een onvervangbaar en onmisbaar iets is, besloot het viertal om een Ster van Water te scheppen. De Ster moest de mensheid beschermen en vrede op de planeet creëren en ervoor zorgen dat deze ook behouden werd. Ze besloten echter dat de Ster van Water deze grote verantwoordelijkheid niet alleen uit zou kunnen voeren. Dat had als gevolg dat er een Tweede Macht werd gecreëerd. Deze macht zou verkregen worden door de erfgenaam van Vuur.
De scheppers verborgen de machten, die absoluut niet in verkeerde handen mochten vallen, in een gebergte. Nadat hun taak erop zat volgens hen, creëerden alle sterren, behalve de Ster van Energie, nakomelingen met een kracht die op de originele leek. De Ster van Energie had echter totaal andere plannen. Hij wilde namelijk ook een erfgenaam die zou beschikken over grootse krachten. Door al zijn eigen krachten te gebruiken, maakte hij een Derde Macht. Deze macht was zo sterk, dat zelfs de Eerste en Tweede samen er niet tegenop zouden kunnen.”
De Heerseres keek de klas rond, kijkend of iedereen nog zijn aandacht bij de les hield. “Wij hebben de eer op deze school om twee van de drie machten in ons midden te hebben, zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel weten,” zei de Heerseres terwijl ze naar Gaya en Jade keek. De twee keken elkaar ook even aan, maar van een team, verbintenis of zelfs maar enig begrip was geen sprake.

Shana slaakte een diepe zucht. Het was weer tijd voor een praktijkles. Ze was de enige die zich niet had verheugd op de les. Het huiswerk was een drama geweest, zelfs met de hulp van Gaya was er tijdens het oefenen geen bewijs geweest dat ze een specialiteit had. Misschien dacht iedereen inmiddels al dat Shana eigenlijk een gewoon meisje was, een gewone aardling zonder enige magische krachten. Dat het gewoon een fout was geweest dat ze hier terecht was gekomen.
“Vandaag gaan we oefenen met verdediging- en aanvalstechnieken. De gevorderde leerlingen zullen vandaag de aanvallen oefenen, het tegenovergestelde geldt dus automatisch voor de wat minder gevorderden onder ons. Gaya, Jade, Laurens, Yumi en Jayden zullen de aanvalsposities vullen. Natascha, Sam, Daniel en Shana zullen dit keer dus verdedigen. Als de verdedigers even hier willen gaan staan, zal ik uitleggen wat verder de bedoeling is. Vervolgens wil ik dat de aanvallers elk een verdediger uitkiezen waarmee ze gaan samenwerken.”
De verdedigers gingen op de aangewezen plekken staan en al snel werden er tweetallen gemaakt. Vervolgens wachtte iedereen geduldig op verdere uitleg van de Heerseres. Iedereen, behalve Jade. “Dit is écht niet iets voor mij, ik weet dit allemaal al lang en breed!” opperde ze. “Jij misschien wel, maar anderen uit de klas misschien niet,” zei Gaya terug, wat rollende ogen bij Jade opwekte. Gaya had zich bij Shana gevoegd. Aan de ene kant vond Shana het een fijn gevoel, dat iemand haar uitkoos zonder dat ze dat verplicht was. Meestal blijf ze als laatste over als er tweetallen gemaakt moesten worden. Aan de andere kant vond ze het nogal ongemakkelijk, aangezien Gaya al zo veel kon en haar zonder enige moeite omver kon blazen.

“Gaya en Shana, zouden jullie een kleine demonstratie willen geven? Gaya, doe gewoon een heel kleine aanval.” Gaya knikte instemmend en koos ervoor om een onschuldig sneeuwbolletje op Shana af te schieten. Shana schrok van de sneeuwbol en dook als in een reflex ineen. Het werd ijzig stil in de klas. “Je moet je concentreren, Shana. Concentreer je op de aanval en stel je voor dat er zich een schild voor je vormt wat je zal beschermen tegen de aanval. Maar het belangrijkste is en blijft concentratie,” sprak de Heerseres haar toe.
Shana schaamde zich kapot. Wat moest de rest wel niet van haar denken? Iedereen kon iets, behalve Shana. Ze was een ramp en hoopte dat de les maar gewoon heel snel voorbij zou zijn. Helaas kwam ze er echter niet zo makkelijk vanaf. Ze moest het van de Heerseres nog een keer proberen. Opnieuw schoot Gaya een kleine sneeuwbol op haar af. Opperste concentratie. Shana deed haar uiterste best om zich voor te stellen dat er een paars schild om haar heen zou vormen wat haar zou beschermen tegen de aanval. Ze sloot zelfs haar ogen en de gedachten aan een schild gingen constant door haar hoofd heen. “Au!” schreeuwde ze. De sneeuwbol had haar op de borst geraakt. Hoe hard ze ook probeerde, ze kon geen verdedigingsschild maken. Een luid gelach vulde het lokaal. “Jij kan helemaal niks,” schreeuwde Jade door het lachen door.

Al snel maakte haar intimiderende lach plaats voor een stalen gezicht. “Je bent waardeloos. Geen enkele praktijkles heb je iets laten zien. Deze school is voor talentvolle specialisten, daar hoor jij absoluut niet tussen. Trouwens, ben jij eigenlijk wel een specialist of.. ben je gewoon een stom foutje?”
De laatste woorden van Jade herhaalden zich steeds opnieuw in Shana’s hoofd. Gewoon een foutje. Dat was precies wat haar moeder altijd had beweerd. Dat Shana niet geboren had mogen worden, dat ze een fout was. De grootste fout in haar leven. Dat ze waardeloos was en dat ze alles wat haar moeder lief was geweest had verziekt met haar geboorte. Sinds ze op deze school zat had nog niemand haar daar aan herinnerd. Dat uitgerekend Jade dat moest doen, maakte haar alleen maar nog meer overstuur. Shana balde haar vuisten en kneep met veel geweld haar ogen dicht. Ze mocht dan een prinses zijn en beschikken over enorme krachten, zelfs zij mocht er niet mee wegkomen om haar zo te beledigen. Niet dit keer.
Haar paarse ogen begonnen licht te gloeien terwijl het leek alsof er zich een paarse aura om haar heen vormde. Shana stormde op Jade af en gaf haar een duw, met alle kracht die ze in zich had. Jade had het voorval absoluut niet aan zien komen en vloog bijna twee meter achteruit, waardoor ze met haar rug tegen de muur aankwam. “Jij kleine opdonder, ik-“
“Genoeg!” riep de Heerseres. Alle verbaasde kaken die door Shana’s plotselinge actie omlaag waren gevallen, werden snel weer op elkaar gezet. “Morgen zullen we de les hervatten. Voor vandaag lijkt me dit wel genoeg.” Het mocht overduidelijk zijn dat de Heerseres vrijwel even verbaasd was over hetgeen wat zich zojuist in haar lokaal had afgespeeld, als ieder ander.