De Rozentuin

In de rozentuin is Katana een schets verloren. Hij waaide een raam uit en ze is hem achtervolgd en is in de rozentuin beland. Mee helpen zoeken mag, verder heb je de vrijheid om zelf iets te verzinnen of gewoon nieuwe mensen ontmoeten. Dankje!

~~~

Katana liep langs de lange paden door de rozentuin. Met haar handen voelde ze aan de zachte blaadjes van rozen die ze voorbij liep. Het rook er heerlijk naar buitenlucht. De zon scheen en ze kon haar lichaam voelen opwarmen. Terwijl ze verder liep, kwam ze steeds dichter bij het meer. Het leek wel alsof alle rozen haar iets wilden vertellen. Ze liep steeds verder, alsmaar om zich heen kijkend. De schets was nergens te bekennen. Het meer was tussen rozenblaadjes te zien. Het water schitterde in het zonlicht.

Arya kwam de rozentuin binnenlopen, een prachtig geschenk van de natuur. Dit was één van Arya's favoriete plekken in de school. Zoals altijd had ze haar groene schrift in haar hand geklemd. Ze streek neer op een prachtig versierd houten bankje, en ging zo zitten dat ze een mooi uitzicht had op het meer. Bijna automatisch analyseerde haar brein de omgeving, en al snel begon een schets van het uitzicht zich in haar schrift te vormen. Ze vergeleek het met de tekening van gisteren. Deze was mooier, wat misschien kwam omdat Arya zich vrolijker voelde, maar er was ook een groot verschil: op de tekening van vandaag stond een meisje.

Raika liep door een groot hek de rozentuin binnen. In dit gedeelte van de tuin was hij nog nooit geweest. Het rook er heerlijk en er waaide een fijne wind. Hij liep naar het meer toe en keek uit over het water waarna hij in het gras neerplofte en omhoog keek naar de wolken. Na een tijdje hoorde hij voetstappen achter zich en hij ging overeind zitten en draaide zich om.

Katana kwam de bosjes met rozen uit struinen. Daar lag het meer. Wat een prachtig gezicht. Er naast zat een jongen. Wat voor specialiteit zou hij hebben? Katana besloot hem niet te veel aandacht te geven en begon weer naar haar schets te zoeken. Niet hier, niet daar. Ze bleef de jongen steeds uit haar ooghoek bekijken. Ze wilde hem leren kennen maar durfde niet naar hem toe. Ze ging aan het meer zitten, maar aan de tegenovergestelde kant. Vanaf daar kon ze de jongen beter bekijken en ook nog van een veilige afstand.

Er klopte nog iets niet aan de tekening. Op de plek waar normaal een roos had moeten zitten, bevond zich een wit vlak. Arya kon niet goed thuisbrengen wat het nou precies was en keek naar de werkelijke omgeving. Na enige tijd speuren vond ze het vreemde plekje. Tussen de stam en een tak van een rozenstruik zat een wit blaadje, met wat erop geschreven of getekend, Arya kon het van deze afstand niet zien. Aarzelend sloeg ze haar schrift dicht en langzaam stond ze op, vastbesloten om nu eens te gaan onderzoeken wat er nou op dat papiertje stond en van wie het was.

De voetstappen waren van een meisje geweest. Raika schatte haar zo'n 15/16 en ze zag eruit alsof ze iets kwijt was. Hij draaide zich weer om in de richting van het meer en ging opnieuw liggen. Hij merkte dat het meisje nog steeds in de buurt was en het ergerde hem dat ze niet wegging. Na een tijdje stond hij op en liep verder langs het meer.

Het was veel te druk binnen. Ze zou later wel een ander moment zoeken om haar kamer te vinden. Ze zag vanuit een raam in een trappenhuis een meer dat buiten de school lag. Ideaal. Daar zou ze maar eens een kijkje gaan nemen. Ze liep naar buiten en liep achter de rozenstruiken langs naar het meer. Binnen de rozentuin zag ze een aantal mensen zitten. Bij het meer was het rustiger. Ze liep met een grote boog om het meer heen en zocht vanuit daar een rustig plekje. Er lagen wat mensen op hun rug, die zouden haar waarschijnlijk niet opmerken. Hopelijk.

De zon groette haar toen ze het schoolgebouw uitliep. Heerlijk, niet in die drukke gangen maar in de frisse lucht. Kuna liep de rozentuin binnen waar al veel mensen hun plekje hadden gevonden. Het was ook prachtig hier, de rozen gingen zachtjes heen en weer door de lente wind. Kuna nam plaats op een leeg bankje en haalde haar schrift tevoorschijn. Het was lichtblauw met een harde kaft, Kuna had hem voor haar vertrek naar deze school gekocht. Nu kon ze alles overschrijven, meestal gebruikte zulke schriften voor verhalen maar als dagboek diende ze vaak ook. Ze pakte een pen uit haar tas en klapte het schrift open.

Katana zat nogsteeds aan de rand van het meer. Er waren meerdere mensen in de buurt komen zitten. Ze merkte iedereen op, maar bleef de jongen in de gaten houden. Hij was opgestaan en... Kwam hij nou naar haar toe? Nee ! Ze moest zich verstoppen. Bij een ander meisje gaan zitten? Hmm... Dan moest ze gaan kletsen zeker. Nee, ze wilde evengoed alleen zijn. En ook moest ze haar schets nog vinden. Ze besloot maar te doen alsof ze hem zat te zoeken, en kroop op handen en knieën terug naar de velden met rozen. Daar zag ze ook een meisje zitten met een groen schriftje in haar handen. Verdorie, nergens een plek alleen.

Het papiertje was, toen Arya er bijna was, weggewaaid. Weer speurde Arya de omgeving af, op zoek naar dit eigenaardige blaadje. Toen ze hem niet zag liggen besloot ze dat het misschien voorbestemd was dat ze het níét zou vinden, en liep dus terug naar haar oude plekje op het bankje. Inmiddels waren er nog meer leerlingen in de rozentuin aangekomen. Gelukkig was haar plekje verborgen door de rozenstruiken, zodat ze alleen een paar plukken van haar kastanjebruine haar zouden zien.

Na een tijdje schrijven keek Kuna op. Ze keek de tuin rond, het werd steeds drukker. Kuna wist dat ze vriendinnen moest maken, maar daar was ze niet goed in. Ze kon moeilijk 6 jaar lang hier alleen zitten, toch? Een betere vraag is of iemand geïnteresseerd in haar is, vast niet. Sommige mensen zijn nog vreemder dan zij is, daar kruipt zelfs een meisje over de grond! Even glimlacht Kuna, misschien wordt het toch niet zo erg als ze gedacht had.

Neomy zat aan het meer, met haar voeten in her water, en keer naar de overkant naar de anderen. Ze zag dat ze niet de enige was die nog aan veel gezelschap moest wennen. Mensen verstopten zich, maakten zich klein en onopvallend of kropen zelfs weg. Interessant. Rond haar voeten vormden zich miniscule ijskristalletjes.

Haastig sloeg Arya haar schrift weer open en begon het meer (alweer) te tekenen, wat moeilijk ging, gezien het feit dat de mensen aan het meer constant bewogen. Ze had de neiging om boos naar ze toe te lopen en zeggen dat ze stil moesten blijven zitten, maar dat deed ze natuurlijk niet. De jongedame bleef gewoon zitten waar ze zat, en toen het wel duidelijk was dat tekenen haar nu niet zou lukken, sloeg ze geërgerd haar schrift dicht en begon de omgeving weer af te speuren, op zoek naar dat mysterieuze blaadje.

Na weer een kwartiertje schrijven las Kuna haar verhaal over. Het ging over een vrouw die terecht komt in een geweldige wereld, vol elven, kobolden en andere fantasie wezens. Kuna wou dat ze zelf in haar verhalen zat, dat zij in de fantasiewereld leefde. Weg van de werkelijkheid.

Katana zag dat er veel ogen op haar gericht stonden. Misschien deed ze wel een beetje raar. Dat is wat ze dacht te zien in de blikken van anderen. Ze ging overeind staan. Er waren verschillende mensen aan het lopen, anderen zaten rustig aan het water of in de schaduw. Toen zag ze dat er iets wits in een boom gevangen zat tussen de takken. Was het haar schets? Ze rende naar de boom toe. Ja, ze kon nog net het hoofd zien van het meisje die naar zichzelf in de spiegel keek op het papier. Hoe zou ze boven komen? Ze had een lucht en vliegen specialiteit nodig...

Arya zag het blaadje, dat hoog in een boom gevangen zat. Ze wilde erop aflopen, maar zag net op tijd het andere meisje, blijkbaar de eigenaresse van het papiertje. De jongedame kon er zelf niet bij, en wanhopig keek ze om zich heen. Niet dat Arya haar zou kunnen helpen, maar goed.

Kuna keek de tuin rond en haar ogen vielen op een meisje die bij de boom stond. Een blaadje fladderde tussen de takken in de wind, het meisje probeerde vast het blaadje te pakken. Vergeefs...
Ze had iemand nodig die erbij kon, die kon vliegen. Zou ze erop af durven te stappen? Volgens mij was het papiertje belangrijk voor het meisje. Zou ze haar niet uitlachen? Ze moest haar helpen. Kuna nam diep adem en liep op het meisje af. 'Heb je hulp nodig?'

'Heb je hulp nodig?'
Katana keek om. Een meisje met lang bruin haar kwam op haar af lopen. Was zij een lucht en vliegen specialist? Ze zou haar kunnen helpen. Waarom waren er mensen zo aardig tegen haar?
Waar zij vandaan kwam waren de anderen altijd gemeen geweest. En hier stond ze dan, op het punt een vriendin te maken. Een vriendin? Zoiets had ze nog nooit gehad. Katana probeerde het uit. Eerst wilde ze een brede lach geven, maar aangezien haar vrij scherpe hoektanden dacht ze dat dat haar misschien zou weg jagen. Dus ze trok twee hoeken van haar mond langzaam op en zei: 'Euh... Ja, mijn schets zit vast in die boom daar en ik ben van ijs en kou, dus...'

Deliah was naar buiten gegaan met haar neus in een boek. Het zonnetje scheen warm op haar neer, dus ze had niets te klagen. Daarnaast wilde ze even alleen zijn. Dus ze liep lezend en met een rustige tred door de tuin heen. Soms keek ze even om zich heen zodat ze niet tegen iemand aan zou lopen, of door een perkje bloemen of zelfs in een vijver of dergelijke zou plonzen.

'Euh... Ja, mijn schets zit vast in die boom daar en ik ben van ijs en kou dus..' Kuna glimlachte. Het meisje lachte haar helemaal niet uit.
Toch had Kuna het gevoel dat ze haar weg wou hebben. 'Ik ben van lucht en vliegen, ik help je wel.' Zonder op een reactie af te wachten vloog ze zo sierlijk mogelijk de boom in. Ze pakte de tekening en keek er onopvallend naar. Het was een pracht tekening, het meisje had talent.
Ze sprong de boom uit en gaf de tekening aan het meisje. 'Alsjeblieft.'

Katana nam de schets van het meisje aan.
'Uhm, dankje. Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ze aarzelend. Ze wilde dat het meisje haar aardig vond, maar ook weer niet dat ze ieder moment van de dag samen moesten doorbrengen.
Katana wachtte rustig af op het antwoord van het meisje. Misschien was deze school toch niet zo slecht, achteraf gezien.

Archie was de volgende dag druk bezig met het verkennen van de hele school. Helaas was zijn eerste ontdekking al meteen de rozentuin, die ongelooflijk mooi was, en dus bleef hij daar al snel plakken.
"Nee, ik ga geen roos voor je plukken, Rosie. Ik wil de pracht van deze tuin niet om zeep helpen!" Mompelde hij tegen de lucht naast zich. Rosie had sinds ze hier waren aangekomen alleen nog maar gezeurd en geklaagd. Ze had heimwee, het arme ding. "Of toch alleszins niet op klaarlichte dag, als iedereen het kan zien!" Archie probeerde haar op te vrolijken, maar een supermooie tuin kaalplukken vond hij niet kunnen.

Dit had Kuna niet verwacht, ze had verwacht dat zodra het meisje haar tekening had weg zou gaan. Zoals iedereen. Of zou het meisje het een plicht vinden om nu haar naam te vragen? Ze wist het niet, ze speelde het spel maar mee. Een aardig persoon kon ze altijd wel gebruiken. 'Kuna, en jij?' Zei Kuna aarzelend.

Katana antwoorde niet direct. Eerst vouwde ze de schets op en deed hem in haar achterzak. Zo, die zou niet meer kunnen ontsnappen. Naar haar schoenen kijkend antwoordde ze.
'Katana'. Ze dacht niet dat het meisje geïnteresseerd zou zijn in haar, dus begon ze maar weg te lopen.

Archie zag twee meisjes verderop en besloot maar eens kennis te gaan maken. Hij wilde graag andere leerlingen leren kennen, vooral als ze andere specialiteiten hadden. Dat leek hem stiekem super interessant.
"Hé, hallo! Alles goed hier?" Hij nodigde zichzelf gewoon uit om het gesprek te gaan verstoren. "Ik ben Archie, en jullie?" Hij keek de meises om beurt aan, al leek het alsof de ene net weg wilde lopen.