Het dak

Het dak van de school, het is hoog maar rustig. Een mooi uitzicht op de Rozentuin en het strand. Vooral Lucht en Vlieg specialisten zitten er graag. Andere specialisten moeten erg veel trappen op om er te komen. Maar wat je ook bent, op het dak vind je rust.

Rust is alles wat Kuna wilde. Ze had al aardige mensen ontdekt en het was een drukke dag geweest. Het schemerde een beetje en de lucht werd langzaam rood. Ze pakte haar schrift en ging veder met haar verhaal, zo kon ze uit de werkelijkheid ontsnappen.

Het waren de trappen waard, zeker toen Sephy eenmaal boven stond. Ze haalde diep adem, en toen de koele lucht haar longen vulde voelde ze hoe haar lichaam beter ontspande dan het de hele dag had gedaan. Pas toen merkte ze het meisje op dat in het avondlicht ergens overheen gebogen zat. Ze probeerde zo stil mogelijk verder te lopen, en een stukje van het meisje vandaan op het dak te gaan zitten. Het koele steen werkte nog kalmerender. Ze sloot haar ogen even, liet haar rug tegen een muurtje aanleunen en keek naar de ondergaande zon. Af en toe wierp ze even een snelle blik op het meisje, bang dat ze last van haar zou hebben, maar aan de andere kant: ze had het recht hier te zijn, dus ze moest zich niet zo'n zorgen maken. Ze was hier toch juist voor haar rust gekomen, en trouwens, waarschijnlijk was de ander hier voor diezelfde reden.

Feathery zuchtte even toen ze de trappen zag. Maar ze wilde koste wat het kost zoveel mogelijk van de school ontdekken, dus ook het dak. Ze begon de klim en toen ze bijna boven was voelde ze de brandende aanwezigheid van anderen. Daar had ze de rust niet voor gezocht. Maar teruggaan was ook geen optie. Ze beklom de laatste traptreden en keek toen uit over het strand, de rozentuin die ze nog wilde bezoeken, een reusachtig bos waarvan ze vermoedde dat het het bos was dat naast het trainingsveld lag. Ze genoot van de stilte, ookal waren er wel andere mensen. Ze had er geen last van. Ze wierp een vluchtige blik naar ze, en zag dat het twee meisjes waren.

Kuna merkte dat er 2 nieuwe meisjes op het dak waren, ze had gedacht dat hier nooit iemand kwam, en vooral geen andere speciallisten. Ze vond het opzich wel fijn maar het was haar al snel duidelijk dat je nergens alleen kon zijn. Ze keek naar de steren boven haar en zuchtte.

Katana zuchtte toen ze eindelijk bovenaan de tap stond. Conditie had ze wel, maar het waren er zo veel! Drie anderen waren er al. Eén daarvan was haar kamergenote, en de anderen had ze wel gezien, vooral die Kuna die ze in de rozentuin had ontmoet. Toen herinnerde hoe gemeen ze tegen haar had gedaan en dus hing er een pijnlijke sfeer tussen die twee. Ze ging vlakbij Kuna staan, maar niet té dichtbij. Ze keek uit over de school. Alles leek héél klein van deze hoogte. Natuurlijk had ze het aantal treden geteld en wist hoe ver de lucht in ze was, en kon zo berekenen hoe groot die boom die ze daar zag staan eigenlijk was.

Alhoewel er steeds mensen bijkwamen, vond Feathery het nog steeds heel rustig. Ze genoot van de stilte. Het werd koud toen de volgende bezoeker van de daken naar boven kwam. Dus een ijs en kou specialist. Het idee beviel haar wel.

-NIEUWW-

Damon had tot nu toe al aardig wat mensen leren kennen en hij was gelukkig niet meer zo het nieuwelingetje, wat hem ook wel weer een ego boost gaf. Met zijn sigaret in zijn mond liep hij het dak op en ging op een van de bankjes zitten die net langs de rand van het dak stonden. Damon hield van hoogtes, hij vond het heerlijk om over alles en iedereen heen te kijken. En op dit moment vond hij het zelfs even fijn om alleen te zijn, hoewel hij het ook niet erg zou vinden als iemand hem kwam joinen. Hij nam een hijs van sigaret en maakte rondjes met zijn kaken. Er waren gelukkig niet veel mensen, hier en daar wat groepjes leerlingen die hij nog niet kende.

Iden had door de school gelopen zonder echt een doel voor ogen. Hij had een hele hoop trappen op gelopen. Toen hij een deur open deed en de koude lucht voelde was dat vrij ontspannend. Hij ademde de koude lucht meteen in. Het voelde huiselijk, maar alsnog was het aan de warme kant voor zijn thuis. Hij liep verder en merkte toen dat hij om het dak stond. Zijn pupillen werden kleiner en hij slikte. ’Ik kan niet terug.. Mensen kijken naar me’ dacht hij bij zichzelf en zag iemand met een sigaret zitten. Iden probeerde zich te ontspannen en liep richting het bankje toe, hij merkte hoe de rand dichterbij kwam en hij merkte dat er zweet in zijn nek begon te staan.

Damon keek naar de jongen die plots wel heel verschrikt midden op het dak stond. Damon lachte zachtjes en nam toen weer rustig en hijs terwijl hij genot van het uitzicht. Toen hij weer om keek zag hij dat de jongen het tot de dak rand had overleeft, maar toen hij nog een beter keek merkte hij ook op dat hij duidelijk bij hem stond, wat te merken was aangezien het rustig was. Damon keek voor de zekerheid nog even om zich heen om te checken dat hij hier zeker weten wel voor zijn neus stond. 'Hee', zei hij toen kalmpjes. Damon nam weer een hijs en blies het rook uit. Hij merkte dat de jongen nog steeds aardig gespannen was en dacht zelfs zweet druppeltjes te zien. 'Alles oke daar?', vroeg hij voor de zekerheid.

Iden keek naar de jongen waar naar hij onderweg was geweest. "Een momentje" zei Iden droog en pakte een klein stalen flesje van onder zijn t-shirt draaide het open en nam er een flinke slok van. "Nu gaat het wel" zei hij droogjes en liep dichter naar de jongen toe. "Heb het niet zo op hoogtes." zei hij simpel. Een mix tussen kalmerings middelen en alcohol, de enige manier waarop hij hier rustig kon staan. "Ik ben trouwens Iden" zei hij nogal random.

Neomy kwam met een boek in haar hand het dak op lopen. Ze vond het in het kasteel veel te muf om te leren en ze voelde zich gewoon goed op daken, al was ze geen lucht en vliegen specialist. Het was hier lekker koel. Ze ging op het bankje zitten aan de rand van het dak, in kleermakers zit en sloeg het boek open. Ze moest zich maar eens iets meer verdiepen in de opbouw van alle landen, hun leiders en de geschiedenis. Ze hoopte niet dat anderen zouden merken waar ze in aan het lezen was, ze zouden zich afvragen waarom ze dit soort basiskennis nog niet wist. Gelukkig leerde ze snel. Ze hing haar haar maar een beetje over het boek heen en keek ondertussen naar de rest van de leerlingen op het dak.

Damon keek naar het flesje dat plots onder het shirt van Iden verdaan kwam en kon niet laten en om even te lachen. 'Damon, aangenaamd', zei hij rustig. Zijn oog viel op Neomy die ook het dak op was komen lopen en zwaaide even nonchalant naar haar. Hij had niet echt het gevoel dat Neomy zat te wachten op een Damon en een Iden met hoogte vrees dus focuste hij weer op Iden. 'Maar als je hoogtevrees hebt, waarom ben je dan naar het dak gekomen?', vroeg Damon niet helemaal serieus. Hij nam zijn laatste hijs en tikte zijn sigaret van het dak af. Hij kon het zich bijna niet voor stellen dat je zo iets als hoogte vrees kon hebben. Het was niet dat je plots van het gebouw af zou vallen tenzij je zelf iets stoms zou doen.

"De koude lucht die me denken aan thuis" zei hij simpel. Hij voelde alles in hem langzamer ging. "En ik liep zonder doel door het gebouw heen en kwam uit eindelijk hier" verklaarde hij er achter aan. Iden keek naar de sigaret die langzaam opbranden en daarna over het randje werd gegooid. Hij zag een meisje het dak oplopen en zag vervolgens Damon naar haar zwaaien. "Fans?" vroeg Iden droogjes.

Neomy lachtte lichtjes terug naar hem. Ze focuste haar aandacht weer op het boek, maar het schoot voor geen meter op. Als ze zich kon concentreren kon ze ontzettend veel informatie opnemen, maar als vanzelf ging ze informatie opnemen van anderen uit haar omgeving. Dat was ze gewend, je wist nooit wanneer het van pas kwam. In plaats van hen af te gaan luisteren zette ze haar beste beentje voor en besloot ze zich dan maar helemaal in het gesprek te mengen. Ze legde het boek open op het bankje en liep naar de jongens toe. "Hoogtevrees ja?" zei ze maar. Socializen was in de laatste paar dagen niet ineens haar sterkste punt geworden. Al vond ze dit al een flinke vooruitgang. Het rook er wel naar alcohol bij de jongens. En naar rook, dat haatte ze echt.

Damon grijnsde. 'Soort van', loog hij. Hij kon het niet laten om heel even te pronken dat hij dames kende op deze school. 'Hmn, ja dat soort momenten heb ik ook wel eens.. denk ik', zei Damon maar even om het gesprek verder te laten gaan. Hij wilde nog een nieuwe sigaret op steken maar zag dat Neomy bij hen kwam staan en wist dat zij niet erg van de lucht van sigaretten hield. Dus ach, waarom zou hij niet eens een keer solidair zijn en straks pas weer een sigaret op steken! 'Heb jij ook al hoogtevrees?', vroeg Damon verbaast aan Neomy. Hij vond haar wel het laatste type voor hoogte vrees.

-nieuw-

Aimée had besloten om zich vanavond even af te zonderen van alle hectiek die de nieuwe school met zich mee had gebracht. Nooit had ze zich kunnen bedenken dat er in zo'n korte tijd zoveel bizarre dingen konden gebeuren, dingen die ze nooit voor mogelijk had gehouden. Rustig klom ze alle trappen op, tot ze uiteindelijk op het dakterras was beland. Gelukkig was er niemand. Logisch, op dit tijdstip hadden de meesten wel andere dingen te doen. Tevreden ging ze op een bankje vlakbij de reling zitten, zodat ze een mooi uitzicht had.

Damon zat op zijn kamer en bedacht een goede plek om, en een sigaret op te steken en om even rustig te zitten. Hij had geen zin om alle trappen af te gaan en richting een tuin te lopen en in zijn kamer blijven was ook zo saai. Hij was laatst wel een paar keer op het dak terras geweest, misschien kon hij daar weer even heen gaan. Damon liep samen met zijn pakje sigaretten de kamer uit richting het dak, toen hij daar eenmaal aan kwam, zag hij een iemand zitten die hij niet helemaal kon plaatsen van een af stand. Hij besloot op haar af te lopen en zag dat het Aimee was die ook heel charmant de sneeuwbal tegen zijn kruis had geduwd en zijn geweldige dare opdracht verzonnen had. Hij besloot naast haar te gaan zitten. 'Hee!'.

Verschrikt keek Aimée op toen ze plots een stem hoorde. Die had ze niet aan zien komen. 'Hé!' zei ze, enigszins toch blij verrast dat het Damon was, en geen complete vreemde. 'Gaat het alweer een beetje met je kaak?' vroeg ze met een kleine glimlach. Ze vond haar opdracht nog steeds geniaal, maar dat Mae zo agressief was, had ze niet gedacht. Het kind had er juist altijd zo vredelievend uitgezien, maar schijn bedroog blijkbaar.

Dam moest lachen en voelde even aan zijn wang die nog steeds een beetje gevoelig was. 'Joah, gaat wel, zonder jou sneeuwbal was het nu waarschijnlijk ontzettend opgezwollen geweest', zei hij nonchalant. Hij kon natuurlijk absoluut niet laten merken dat het eigenlijk nog ontzettend veel pijn deed, die klap was zo ontzettend hard, dat hij absoluut niet verwacht van zo'n klein poppetje. Damon haalde een sigaret en uit zijn pakje en hield daarna het pakje voor Aimée. 'Wil je?', vroeg hij niet wetend of ze wel of niet rookte.

Aimée schudde haar hoofd. 'Nee dankje, ik heb eerlijk gezegd nog nooit gerookt,' gaf ze toe. Natuurlijk was ze er wel een beetje nieuwsgierig naar, hoe dat nu zou smaken, maar ze had nog nooit het lef gehad om ook werkelijk een trekje te nemen van een sigaret. 'Dan was díe sneeuwbal toch nog ergens goed voor, in tegenstelling tot de andere,' grapte ze.

Damon stak zijn sigaret aan en borg zijn pakje op. Hij vond het wel aandoenlijk dat ze nog nooit gerookt had. 'Houden zo', zei hij enigszins trots dat Aimée daadwerkelijk nog nooit gerookt had. Zelf nam hij een diepe hijs en blies de rook weer de lucht in. 'Ja.. ja, als je het zo bekijkt', zei hij lachend. De ijsbal tegen zijn kruis was inderdaad niet zo fijn, haar ijsballen waren echt ijs en ijs koud.

((Oke ijsballen, heel fout))

Aimée glimlachte naar Damon. 'Welke specialiteit heb je eigenlijk?' vroeg ze. Ze kon niet echt aan zijn uiterlijk achterhalen welke specialiteit hij had, en daar was ze bij mensen toch altijd wel nieuwsgierig naar. Misschien omdat het soms ook wel iets zegt over het karakter van een persoon. Sowieso was ze wel geïnteresseerd in Damon, maar gewoon als vrienden, dat wel. Ze vond hem gewoon interessant, waarschijnlijk kwam dat ook weer doordat zijn uiterlijk zo weinig prijs gaf. 'En, vertel trouwens eens iets over jezelf,' het was een heel random opmerking, maar werkte toch vaak het best.

'Ik heb ook ijs en kou, dus je zou zeggen dat ik er wel tegen zou kunnen', grapte hij. Damon had altijd wel een soort van klik met mensen waarmee hij de zelfde specialiteit deelde. Toch vond hij het moeilijk iets over zich zelf te vertellen. Hij wist namelijk nooit of hij nu heel zelf bewust was of juist helemaal niet. 'Ehm..', begon hij twijfelend. 'Ik ben 18 jaar.. ik rook als een ketter', zei hij terwijl Damon tussen daar zijn sigaret even in de lucht stak en weer een hijs nam. 'Ik lees veel poëzie, wat veel mensen niet verwachten van mij, ik kan geloof ik heel oppervlakkig uit de hoek komen enneh.. Oh ik heb amper contact met mijn familie, voordat je daar naar gaat vragen', eindigde hij uit eindelijk. God wat was hij hier goed in. 'En jij Aimée, vertel jij eens iets over jezelf', zei hij nieuwsgierig.

'17, bijna 18!' zei ze er snel achteraan. Zeventien vond ze altijd nog zo jong klinken, achttien klonk al een heel stuk beter. 'Opgegroeid op het platteland, deed veel aan wedstrijden paardrijden, ehmm.. ik heb al een jarenlange crush op iemand die ik niet ken. ZEI IK DAT SERIEUS?' zei ze er meteen achterna met een hand voor de mond. Waarop floepte dat eruit? Altijd op momenten waarop ze iets niet wilde zeggen, zei ze het toch.

Damon moest lachen. Aimée deed hem denken aan zijn jongere zusje. Voor een zeventien jarig meisje leek ze nog zo onschuldig. Hoewel, Damon kreeg wel een sneeuwbal tegen zijn kruis aan van haar, dus misschien viel dat ook wel mee. 'Op wie had je een crush?', vroeg hij nieuwsgierig door.