De rotskant van het meer.

Aan de andere kant van het meer, tegenover het strand, liggen grote rotsen met kleine watervalletjes en kleine poeltjes waar het wemelt van kleine waterdieren. Er hangt een troostende sfeer, vandaar veel mensen deze plek opzoeken als ze op sommige momenten alleen willen zijn, omdat je overspoeld wordt door rust. De aanwezigheid van de waterdiertjes geeft een veilig gevoel, en toch heeft deze plek nog niet al zijn geheimen prijsgegeven.

~~
Maximaal twee mensen tegelijk die posten.

Feathery slaakte een zucht toen ze alweer weggleed van de glibberige rots. En ze stond pas onderaan de grote hoop rotsen! Ze had al vaker vanaf het strand gekeken en besloten deze plek te ontdekken, maar klimmen was zeker niet haar sterkste kant. En nu stond ze daar, terwijl ze vond dat ze al lang boven had moeten zijn. Ze zuchtte. Teruggaan vond ze geen optie. Ze zette haar voet opnieuw in een spleet tussen twee kleinere rotsen en greep zich vast aan een uitstekend gesteente. Ze hees zichzelf omhoog, maar vond geen houvast. Ze hoorde een straal water klateren. Dat verklaarde waarom de rotsen zo glibberig waren. Toen gleed ze weer terug naar beneden. Ze stond op en liep naar een ander paar rotsen. Misschien zou het vanaf daar wél lukken.

Het plekje was rustig en stil en nu de avond was gevallen leek het water wel magisch. Kuna klom op de rots die het dichtbij het water lag en staarde dromerig en het glimmende water die de maan weerspiegelde. Haar gedachtens gingen uit naar vandaag, de eerste schooldag. Bijna iedereen leek haar wel aardig maar er waren natuurlijk uitzonderingen....

~

((@ Feathery: wil je aub even in je eerste post zetten dat er maximaal maar 2 mensen tegelijk mogen posten? Anders moet je namelijk wachten tot er een derde persoon heeft gepost! ))

((@ Thim: Oh ja, vergeten, shit. Wacht maar, ik verbeter het wel.))

Feathery keek op en zag een meisje dat moeiteloos de rots opklom. Even had ze de neiging om terug te lopen en hulp te vragen, maar ze besloot om alleen uit te vogelen hoe ze hierop kwam, zoals ze altijd deed. Zonder dat ze het in de gaten had begon ze een liedje te neuriën. Ze vergat de rotsen en kwam weer in haar eigen wereld terecht, de bittere, neerslachtige wereld waar ze dingen opsloot die ze niet kon verwerken. Ze sloot haar ogen en toen ze ze weer opende zag ze dat ze aan het klimmen was. Plotseling zag het er allemaal veel makkelijker uit, en stond ze op de volgende rots.

Kuna keek hoe het meisje eerst met moeite op de rotsen klom maar steeds behendiger. Ze was vast een lucht en vlieg specialist, die klimmen wat makkelijker.
'Gaat het goed?' Zei ze tegen haar. Kuna schrok er zelf van, normaal was ze nooit zo spontaan.

((Nu snap ik niet meer precies wat ik zelf heb gedaan, maar laten we het maar houden op twee tegelijk.))

Feathery schrok toen ze een zachte, vriendelijke stem hoorde. Ze wist zich nog net vast te grijpen aan uitstekend gesteente voordat ze van de rots afdonderde. Het meisje wat ze net had gezien, wat haar niet zwak, maar ook niet bijzonder sterk leek stond op een paar meter afstand. Feathery probeerde te glimlachen. "Nee, niet echt. Maar als ik oefen lukt het wel," antwoordde ze vastberaden.

Kuna lachtte. 'Als je vast zit roep maar!' Steeds verbaasde ze zichzelf. Wat was ze opeens open...

Feathery glimlachte, en dit keer oprecht. Het meisje straalde goedheid uit, en zelfs Feathery voelde zich bijna op haar gemak. Ze durfde zichzelf te laten zien van een hele andere kant, iets wat ze eigenlijk al zeven jaar niet meer gedaan heeft. "Wie roep ik dan?" grinnikte ze. Ze was opgelucht dat ze met één iemand alvast goed contact had gemaakt.

Het meisje gaf geen antwoord meer. Vreemd. Feathery haalde haar schouders op en klom verder. Het werd steeds makkelijker, merkte ze op. Ze was nog lang niet boven, maar ze hoorde al een waterval kletteren en ze klom er naartoe. Het blauwgroene water stroomde vanuit een grote spleet tussen de rotsen naar beneden, het meer in. Hier zou ze niet gestoord worden, behalve door het aardige meisje misschien.