Het spookhuis.

Titel: Het spookhuis in Magic Town.
Inhoud:
Die mag niet missen natuurlijk. In een verlaten stad als Magic Town stikt het van de lege panden. De meeste panden zijn allemaal erg nieuw, maar er is één huis dat de Heerseres niet heeft laten slopen voor de gelegenheid. Het staat op het terrein van Namida en is al eeuwenoud. Vroeger woonden er mensen, maar toen de relaties tussen de landen verslechterde is er iets gebeurd waardoor het nu al heel lang verlaten is... wat er precies is gebeurd weet niemand. Een moord? Een brand? Het huis is in elk geval verlaten en er gaan geruchten rond dat het er spookt... drie leerlingen hebben besloten om samen rond te slenteren in Magic Town en komen plots bij het huis terecht. Avontuurlijk als ze zijn besluiten ze het van binnen te verkennen! We beginnen voor het spookhuis.



aantal personen: 4!
- Thim
- Joey
- Mei
- Vannah

ik join

Me (:

(( Woot Suigintou joint us ))

Thim keek van het spookhuis naar zijn gezelschap. Hij vond die Joey wel een aardige gozer. Die Mei, daar kon hij nog geen touw aan vastknopen. Erg veel conversatie hadden ze op hun weg hiernaartoe niet gehad, maar ze hadden alle drie boodschappen moeten doen dus waren ze toch samen gegaan. Nu stonden ze echter voor dit verlaten pand en het zag er zo interessant uit dat Thim per se naar binnen wilde. 'Wat zeggen jullie? Zullen we binnen even een kijkje nemen? Volgens mij spookt het hier als de malle!' riep hij enthousiast. Hij had voor de verandering Lars thuis gelaten. Die ging maar fijn op zoek naar andere zweefeekhoorns, als hij die kon vinden.

(Haha, yes)

Mei was nooit echt het persoon geweest dat goed met anderen om ging. Ze was ook niet goed in communiceren. Maar waarom ook niet? Deze jongens hadden er nog niet eens zo verschrikkelijk uitgezien. Met een koude blik keek Mei naar het huis. Het zag er kil uit. Maar niet kil op de manier waarop zij het prettig vond. Ze keek even kort naar Thim, hij leek hier enthousiast over te zijn. Ze knoopte een knoopje van haar jas vast en keek weg. Ze haalde haar schouders op. 'Prima.' Zei ze. Ze had er niet zo veel tegen.

Joey haalde enkel zijn schouders op na het voorstel van Thim. 'Mij best,' antwoordde hij wat nonchalant. Hij had op het moment toch niks beters te doen en hij had zich de hele middag al redelijk vermaakt, dus dat kwam vast wel goed. 'Volgt u mij maar,' grapte hij, vlak voor hij de poort opende en richting het vervallen huis liep. Hij ging er vanuit dat de twee hem toch wel zouden volgen en was dus binnen een mum van tijd bij de voordeur aangekomen. Spoken waren de grootste onzin die er maar te bedenken viel, maar toch was Joey wel nieuwsgierig naar het huis. Deze hele stad maar hem sowieso nieuwsgierig.

Thim liep achter Joey aan naar binnen. Bij de voordeur aangekomen rammelde hij aan de deurknop. Hij verwachtte dat de deur op slot zou zitten maar daarentegen ging hij meteen open. 'Goh, dat zou je ook niet verwachten van zo'n chique pand,' merkte hij op. Niet dat er nog veel over was van het pand, maar toch. Was het hier dan zo eng dat zelfs dieven niet langs kwamen? Het zou allemaal toch wel meevallen...
Hij stapte naar binnen, de stoffige gang op. Meteen had hij spijt dat hij hier gekomen was. De hang was enorm stoffig en in de houten trap naar boven zaten gaten. Bovenaan het plafond hing een kroonluchter die zachtjes heen en weer wiegde. Kwam dat door de wind? Maar er was niet eens een wind...

Op een kalm tempo volgde Mei de twee jongens door de poort richting het huis. Spoken was niet iets waar in ze geloofde. Maar de atmosfeer hier had wel iets vreemds, iets dat ze nog niet eerder ergens had gevoeld. Niet thuis, niet op de school. Ze had haar handen in de zakken van haar jas gestopt en stapte na hun het huis binnen. Thim had de deur zonder moeite open gekregen. Een rilling ging even langs haar rug en haar ogen bekeken de ruimte waar ze zich nu bevonden. Het was stoffig, oud en vooral niet prettig.

Joey volgde Thim meteen naar binnen toe zodra deze de deur geopend had, benieuwd naar de binnenkant van het huis. Zodra hij binnen was voelde hij echter al meteen een ijzige windvlaag langs zijn huid strijken, eentje die hem kippenvel bezorgde op het moment dat zijn huid geraakt werd. Nog geen vijf tellen later viel opeens de voordeur dicht. Nu was Joey niet bepaald het type dat snel bang te krijgen was, dus hij probeerde er een logische verklaring voor te vinden. Voornamelijk om zichzelf te kalmeren. 'Het tocht hier wel, vinden jullie niet?' bracht hij zo kalm mogelijk uit. Het was immers niet meer dan logisch dat het een beetje tochtte in een oud huis als dit, niet waar?

'Zeker,' zei Thim, die blij was dat Joey de onverwachte bewegingen van het huis aan de tocht toeschreef. Hij deed een paar stappen vooruit op de houten krakende vloer, zijn blik strak op de kroonluchter gericht. Hij was nog nooit in een spookhuis geweest. In Bumi had je geen spookhuizen. Daar was alles van hout en als je verhuisde dan gaf je het hout terug aan de aarde. Zo vervuilden ze de bossen absoluut niet. 'Hoe lang denken jullie dat dit al leeg staat?' vroeg hij zich hardop af. Hij liep door de gang heen, versnelde zijn pas even onder de kroonluchter en trok een willekeurige deur open. Hij leidde naar de keuken, waar het ongelofelijk stonk naar bedorven voedsel. Was hier soms een paar weken geleden nog iemand geweest?

Dit leek wel op het begin van weer zo'n slechte horror film. De deur die dichtsloeg, cliché. Ze knikte kort bij hetgene wat Joey zei. Ja, de tocht, dat zal het geweest zijn. Ze liep mee met de anderen. Ze zou ze niet uit het oog verliezen. Ze was niet snel bang, maar alleen zijn op een plek als dit was ook niet haar favoriete bezigheid. 'Het stinkt hier naar.. leven.' Alsof er iemand was geweest. Alsof het hier toch niet zo heel leeg was. Even slikte ze, maar vermande zich al snel. Ze ging achter de jongens staan. In Namida had je ook een aantal ijskoude huizen gehad, waar het zelfs voor haar niet aangenaam was om te blijven. Maar dit was anders.

Joey volgde het tweetal al snel naar de keuken toe, waar het inderdaad rook alsof er een lijk al dagen aan het rotten was. 'Gadverdamme, is er niks fatsoenlijks te eten hier? Ik verrek echt van de honger,' klaagde hij. Niet dat het normaal was om ook nog maar enige vorm van eetlust te hebben in een ruimte als deze, maar Joey was sowieso nooit helemaal normaal geweest. Op dit moment had hij gewoon honger, en daar veranderde een of andere putlucht echt niks aan. Hij negeerde de lucht en begon de kastjes te doorzoeken op eten. Na een paar lades kwam hij er echter al achter dat het niet veel succes ging hebben. De laatste lade beviel hem al helemaal niet, die zat vol met vieze, dikke maden. 'Jezus wat doen die ranzige beesten hier!' Joey deed meteen vijf sprongen naar achteren. Hij mocht dan misschien van Bumi afkomen, maar dit vond hij toch niet echt fijn om te zien.

Thim huiverde. Hij luisterde naar het gefluister van de maden, maar kon ze niet verstaan omdat ze met zoveel waren. Het liefst wilde hij weer weg, maar hij liet zich niet kennen. Sterker nog, hij kreeg plots de drang om te bewijzen hoe stoer hij wel niet was. 'Misschien loopt er wel een moordenaar rond in dit huis!' zei hij met een spookachtige grijns. Hij liep de keuken door en keek naar de messen die in een houten blok waren gestoken. Ze waren het enige keukengerei waar geen stof op zat. Dat voelde toch best onaangenaam. Straks had hij nog gelijk ook.
Op dat moment klonk er een luide bonk vanuit het plafond. Thims hand schoot automatisch naar een mes en hij trok het naar zich toe als verdediging. Angstig keek hij naar het plafond. 'Wat was dat? Kwam dat van boven?' vroeg hij aarzelend aan zijn gezelschap.

Mei had met haar ogen gerold. 'Ja, laten we lekker eten in een stoffig oud spookhuis.' Had ze zachtjes gezegd en was de keuken langzaam wat meer ingegaan. Mei die meestal zo koel leek te blijven kreeg een seconde lang een angstige blik op haar gezicht. Snel was ze dichtbij de jongens gaan staan. 'Ja, dat kwam van boven.' Zei ze en beet op haar onderlip. Wat was dit? Een slechte grap? Ze vond het niet fijn. Waarom was ze ook al weer hier naar binnen gegaan? Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, dit was niet slim geweest. Ze hapte kort naar adem toen ze iets hoorde vallen.

(Sorry, ik moet gaan. Ik ben er morgen weer.)

'Volgensmij wel,' antwoordde ook Joey op de vraag van Thim. Hij had echter geen zin om in de keuken te blijven wachten tot de herrieschopper hen zou vinden, dan ging hij liever zelf op zoek. 'Laten we een kijkje gaan nemen!' Joey snelde de keuken uit na zijn woorden, maar sloot in het voorbijgaan wel nog zijn hand om die van Thim, zodat hij de jongen mee kon sleuren. Alleen naar boven gaan zag hij namelijk niet zo zitten en met meisjes was hij nooit zo close geweest. Het was misschien ook maar beter als ze hier bleef, meisjes waren namelijk niet bepaalde sterk en alleen maar lastig in dit soort situaties.

Thim trok in een opwelling Mei ook met zich mee. Hoe meer mensen hij bij zich had, hoe meer zelfvertrouwen hij had. In een treintje gingen ze zo naar boven. Plotseling hoorde hij het geluid van pianospel. Het leek uit één van de kamers te komen... 'Er is hier iemand!' fluisterde hij zachtjes tegen Joey. Het mes dat hij meegenomen had drukte hij tegen zijn borst. Niet dat hij er iets aan zou hebben als het om een spook ging, maar toch...

Ergens was ze wel blij dat Thim haar ook meetrok. Zo bleef ze niet in haar eentje achter. Mei was achter de anderen aan gelopen. "Ja, laten we opzoek gaan naar de moordenaar." Maar dat sprak ze nog niet hard op uit. Zachtjes beet ze op haar onderlip en keek richting de kamer waar het geluid vandaan leek te komen. Er was geen ontkomen meer aan. Ze waren niet de enige in dit huis. Een rilling gleed langs haar rug. Voor deze keer was ze blij dat ze niet alleen was.

Joey liep op zijn tenen de gang door, maar zorgde ervoor dat hij zo dicht mogelijk tegen Thim aan bleef lopen. Hij vertrouwde dit huis absoluut niet, en het pianospel dat uit een van de kamers leek te komen nog veel minder. Het liefst was hij gewoon omgedraaid en weer naar buiten toe gelopen, maar hij had het idee dat dat niet mogelijk was nadat de deur dichtgewaaid was. Sowieso, het pianospel had een vreemd soort aantrekkingskracht, waardoor hij vanzelf naar de ruimte toe gelokt werd zonder er iets aan te kunnen doen. 'Hier is het,' fluisterde hij, waarna hij stil bleef staan voor de allerlaatste deur in de gang. Hij opende voorzichtig de deur, maar deed meteen een paar stappen achteruit toen hij de binnenkant van de ruimte zag. Of beter gezegd; niet zag. De ruimte was namelijk pikkedonker, alsof er een vreemd soort dikke, zwarte mist hing. Heel anders dan normale duisternis. 'Ik denk niet dat we daar naar binnen moeten gaan,' wist Joey nog net wijs uit te brengen. De pianospeler wilde waarschijnlijk niet gestoord worden, had hij het idee. En die mist zag er ook niet heel betrouwbaar uit.

HA, die Joey, wat een schijtbak. Thim zou wel even bewijzen dat hij niet zo'n mietje was. 'Hoezo? Ben je soms bang voor een beetje donker?' merkte hij dapper op. Waarschijnlijk was het gewoon een soort oude betovering ofzo... hij was inmiddels wel wat gewend op deze planeet. Dat hij zijn eigen angst probeerde weg te redeneren, dat wilde hij even niet toegeven. Dapper als hij was zette hij een stap de dikke mist in. Vrijwel meteen verdween hij voor elke buitenstaander uit zicht. Zelf zag hij ook geen hand voor ogen. 'Wow...' mompelde hij. Het leek wel of ze hier met hele speciale magie te maken hadden... magie die van Ayao kwam, bijvoorbeeld. Met het mes stevig in zijn hand deed hij nog een paar stapjes het duister in. 'Hallo? Is daar iemand?' vroeg hij met en trillende stem. Zodra hij dat gevraagd had stopte het pianospel en werd het plots doodstil...

Waarschijnlijk was het iets voor jongens dat ze zichzelf altijd maar moesten bewijzen tegenover de ander. In sommige situaties kon het gewoon dom zijn. Zoals nu. Thim verdween in de duistere omgeving. Hij viel gewoon helemaal niet meer te zien. Het pianospel stopte. Maar ergens was het nog veel enger zonder pianospel dan met. Pianospel was meestal iets dat haar rustiger leek te krijgen. 'Thim?' Zei ze met een vragende en aarzelende toon in haar stem. Het was niets voor haar om zo angstig te zijn. Het ijskoude masker was voor haar ogen even verdwenen. Even keek ze naar Joey maar stapte toen achter Thim aan de duisternis in. Dit niet om heldhaftig te zijn. Ook niet om te bewijzen dat ze hier wel stoer genoeg voor was. Ze deed het gewoon. De duisternis leek haar echter vast te grijpen als een stel boeien. De koude en duistere magie was niets vergeleken de kou in Namida.

Hoezo, bang voor een beetje donker?! Joey was heus niet bang voor een beetje donker hoor! Het beviel hem alleen niet dat de duisternis in die kamer meer een soort dikke mist was. Wie weet wat er gebeurde zodra je de kamer binnenstapte? 'Natuurlijk niet,' kaatste Joey terug, die wat angstig toekeek hoe Thim de duisternis inliep. 'Ik ben alleen niet zo idioot om mijn eigen graf te graven.' Hij was nog niet uitgesproken of het kille gevoel van beneden was weer teruggekeerd. Dat niet alleen, ook het pianospel leek te zijn gestopt. 'Thim?' riep hij de ruimte in. Oh god, wat was er aan de hand? Mooi niet dat hij daar naar binnen ging hoor. 'Thim hoor je me?' En waar was dat meisje nu weer heen?! Was ze achter Thim aangelopen?! Jezus waarom was hij naar binnen gegaan met zo'n stel idioten!?

'Hallo?'
Thim voelde zich maar vreemd in de donkere kamer. Hij zocht naar de muur, misschien dat hij ergens een lichtknopje kon vinden. Maar de muur vond hij niet. Met zijn handen tastte hij af in het donker tot hij plots bij Mei aan kwam en zijn hand tegen haar gezicht aan kletste. Hij schrok zich een tierelier en slaakte een hoge gil die HELEMAAL niet bij hem paste. 'OH HELP ER ZIJN HIER MENSEN!' riep hij angstig. Hij wilde terug, naar buiten, maar hij kon de deur nergens meer vinden...

Opeens voelde ze een hand in haar gezicht en hapte heel eventjes naar adem. Maar toen Mei merkte dat het Thim was werd haar schrik minder. De duisternis was kil en koud, anders koud. Maar die kou had ook wel wat. 'Thim, ik ben het.' Alsof dat wel zo geruststellend was. Haar stem was kil als altijd. Maar misschien was zij beter dan het andere dat zich in deze ruimte bevond. Ook al wist ze niet wat het was. Ze probeerde iets te onderscheiden in de duisternis. Maar dat was bijna niet mogelijk. Ze zag iets van Thim, maar het was gewoon niet duidelijk. Ze ademde diep in en ademde trillerig uit. Wat was dit voor gevoel? Wat was dit voor duisternis? Het was niet iets dat bekend voor haar was.

'Thim?!' Joey schoot meteen naar voren toen hij het hoge gegil vanuit de duisternis hoorde komen. Hij wilde heus wel naar binnen gaan en de superheld gaan uithangen, het probleem was alleen dat hij absoluut niks kon zien in die dikke mist. Het was beter om buiten de kamer te blijven, want naar binnen gaan zou al helemaal het einde betekenen. 'Wat is er aan de hand?! Wie is daar?! Waarom speelt de piano niet meer?!' Stuk voor stuk vragen die het tweetal in de ruimte niet konden beantwoorden, maar waar Joey toch graag een antwoord op zou hebben. Waarom waren ze dan ook zo achterlijk geweest om naar binnen te lopen?

'Jezus christus doe niet zo eng ik had je bijna omgelegd met m'n mes,' zei Thim, die extreem opgelucht was dat het Mei was, en geen raar spook of een moordenaar van Ayao of iets dergelijk. Hij hoorde Joeys stem van heel ver komen, maar kon hem amper verstaan. 'JOEY?! WAAR BEN JE?! KOM IS HIER MAN,' riep hij. Wat een angsthaas die Joey, dat ie nog steeds buiten stond ofzo. Op de tast zocht Thim verder naar de muur, tot hij plots tegen iets opbotste. De klep van de piano sloeg met een luide klap dicht. Thim schrok zich kapot en dook opzij, totdat hij zag waar hij voor stond. Het was heel vaag, maar hij kon de omtrekken van de piano nu wel zien. 'Ik heb de piano gevonden,' liet hij weten. Op de tast voelde hij of hij ergens een kruk kon vinden.
Zijn hand gleed over de ijskoud huid van een dijbeen. Verstijfd van angst probeerde hij voor zich te kijken of hij ook daadwerkelijk iemand zag zitten, maar zodra hij wat meer aan het donker wende en de pianokruk zag, was het ijskoude gevoel plots verdwenen en zat er helemaal niemand.
'Ik vind het helemaal niet leuk meer hier,' piepte Thim angstig, terwijl hij zijn hand terugtrok en angstig naar de lege pianokruk staarde.