Het spookhuis.

Mei was achter Thim aangelopen. Simpelweg omdat ze in deze ruimte niet alleen wilde zijn. 'Nee, Joey is tenminste slim dat hij hier niet in is gegaan.' Zei ze en snapte niet hoe ze zelf zo dom en roekeloos had kunnen zijn. Ze had beter moeten nadenken voor ze het duister in stapte. Mei botste echter bijna tegen Thim aan omdat hij bij de piano stopte. Ze keek een beetje om zich heen en begon te wennen aan het duistere. Haar ogen niet, maar de kou begon dragelijk te worden. 'Misschien kunnen we beter proberen de deur te vinden.' Mompelde ze zachtjes. Hoewel ze geen idee had waar deze zich kon bevinden. Haar ogen konden niets anders zien dan de vage omtrekken van Thim en de piano. Een rilling ging over haar rug toen er een vlijmscherpe ijskoude lucht langs haar gezicht leek te gaan. Wat was dat?

Joey was ook absoluut niet van plan om de duisternis in te gaan. Hij was dan wel niet bang voor het donker, zwarte mist was weer een heel ander verhaal. 'Doe normaal idioot, als ik ook nog naar binnen ga komen we helemaal nooit meer terug,' riep hij naar binnen toe. Zijn aandacht werd sowieso getrokken door een kamer iets verderop, waarvan de deur op een kiertje stond. Hij was er zeker van dat dat een paar minuten geleden nog niet het geval was. Was het soms weer dat briesje van even geleden dat met de deuren aan het spelen was? Het maakte hem in ieder geval bang en nieuwsgierig tegelijk. 'Ik ga even die andere kamer onderzoeken!' Zonder op antwoord te wachten draaide Joey zich om en liep de andere, verlaten kamer binnen. Het tochtte er nog erger dan in de andere kamers, maar hij kon wel tegen wat kou. Eens zien wat hier te vinden was.

Thim was ondertussen tegen de muur beland. Het leek wel alsof hij kilometers had afgelegd om hem te vinden maar eindelijk was hij er. Op de tast ging hij richting het westen, omdat hij het idee had dat hij daar vandaan gekomen was. Hij voelde een boekenkast, een verlaten spinnenweb, een oude schemerlamp, iets wat op een spiegel leek, gordijnen... gordijnen!
'Tijd voor wat licht in deze kamer!' zei hij vrolijk, blij dat hij eindelijk iets gevonden had om de kamer te verlichten. Hij trok de gordijnen opzij, in de hoop dat de avondschemer voor wat zicht zou zorgen.
Een ijskoud gegil klonk vlak naast zijn oor toen het licht van de ondergaande zon zich met de zwarte mist mengde. Thim dook angstig in elkaar en legde zijn handen op zijn oren. Zijn hart klopte in zijn keel, hij had het idee alsof er tientallen enge wijven tegen hem aan het gillen waren. Maar hoe wijd hij zijn ogen ook sperde, hij zag helemaal niemand. Langzaam leek de mist weg te trekken. Hij kon nu de gestalte van Mei zien, die een eindje verderop stond. Het gegil vervaagde, tot het helemaal stil werd en de kamer aan zijn zwarte mist was ontdaan. 'H-hoorde jij dat ook?' vroeg Thim met een trillende stem. Hij had nog steeds zijn handen op zijn oren. Schichtig keek hij de kamer rond, maar het leek plots een hele normale kamer. Alsof het er nooit gespookt had.

Licht, Mei moest erg wennen aan het licht dat nu de kamer vulde. De mist leek weg te vagen door het licht en het leek alsof het er nooit was geweest. De gil die ze daarnet had gehoord gaf haar rillingen over haar hele lichaam. 'Ja.' Zei ze zachtjes en keek om zich heen. Er was helemaal niets meer te zien. Het was vreemd, maar het licht had de duisternis verdwenen. Het was sterker geweest. Ze was blij dat ze weer iets kon zien. 'Waarschijnlijk komt het door het licht.' Voegde ze er daarna duidelijker aan toe en maakte haar weg naar de deur. Ze wilde graag weg hier. Hoewel de duisternis haar niet zo erg leek, beviel haar dit huis totaal niet. Ze keek bij de deur. 'Waar is Joey heen gegaan?' Vroeg ze zich hardop af en keek achterom de kamer in naar Thim.

Zodra Joey de kamer binnen gelopen was viel zijn blik direct op een oude, stoffige spiegel. Het vreemde was dat alleen het frame van de spiegel onder stof zat, de spiegel zelf was glashelder. Joey kon zijn ogen er niet vanaf houden. Thim en het meisje was hij allang weer vergeten toen hij op de spiegel afliep. Op de een of andere manier leek het net alsof hij in de spiegel getrokken werd, alsof hij zich in een andere wereld bevond. Al het geluid om hem heen was opeens verdwenen, maar wat nog veel griezeliger was, was dat er opeens een onbekend meisje achter hem stond. Hij had geen flauw idee wie ze was, of waar ze vandaan kwam. Haar ogen waren door haar witte haren bijna helemaal bedekt, haar lippen waren bijna kleurloos, haar kleding was al net zo wit als haar haren. Toch zorgde deze witte kleur er niet voor dat ze er vredig uitzag, integendeel. Het maakte haar juiste vele malen enger. Joey voelde de rillingen over zijn hele lichaam lopen, maar was niet in staat om om hulp te roepen of wat dan ook. Niet dat dat nodig was; het meisje bleef doodstil staan. Ze ademde niet eens.

Thim liep achter Mei aan de griezelige kamer uit. Hij had geen flauw idee waar Joey heen was gegaan dus trok hij hier en daar maar wat deuren open. De badkamer, een slaapkamer, een bezemkast.. aan het uiteinde van de gang trok hij eindelijk de juiste deur open. Joey stond voor een spiegel en zag er nog al vreemd uit. Een eng wit kind of iets dergelijks zag hij helemaal niet. Hij liep naar Joey toe en sloeg hem op zijn schouder. 'Hey man, waar was je nou?!' vroeg hij. Zijn blik gleed naar de spiegel. Hun spiegelbeeld was een beetje wazig, alsof hij niet in een spiegel keek, maar in glashelder water.

Mei liep achter Thim aan en bleef in de deuropening staan bij de kamer met de spiegel. Ze keek om zich heen. Ze vertrouwde hier niets echt meer. 'Ik denk dat we beter weg kunnen gaan.' Herhaalde ze, maar wist niet eens zeker of dit wel mogelijk was aangezien de deur op vreemde wijze was dichtgewaaid. Ook Mei zag niets anders dan Thim, Joey en de spiegel. Ze keek in de spiegel. Ze kon een spiegelbeeld niet goed onderscheiden. Niet dat dit haar heel veel uitmaakte, maar het was wel vreemd. De koude wind die ze eerder had gevoeld was er weer en het zorgde voor kippenvel op haar huid.

Joey had het tweetal wel binnen zien komen, maar leek wel gehypnotiseerd door het meisje in de spiegel. Op het moment dat de witte verschijning begon te bewegen begon ook Joey weer te lopen, richting de spiegel. Hoe dichterbij hij kwam, hoe donkerder het werd. Toch bleef hij doorlopen, net zo lang tot zijn omgeving zodanig vervaagd was dat hij zich enkel nog in een donkere ruimte bevond. Ook het meisje leek te zijn verdwenen. Hij schrok op uit zijn hypnose en keek verward om zich heen. Waar was de kamer gebleven?! Waar was Thim?! Hij had toch kunnen zweren dat hij die zojuist binnen had zien lopen! Waar was hij zélf überhaupt?! Waar was het licht?! De spookachtige, kille lucht leek te zijn verdwennen, maar deze duisternis beviel hem al net zo min. Oh god, waar was hij terecht gekomen?

Thim keek met een onderkaak die naar de grond was gezakt naar de spiegel, waar Joey zojuist dwars doorheen gelopen was. 'Het is een deur!' riep hij met zijn armen zwaaiend tegen Mei. Zonder ook maar een seconde na te denken over de gevaren die zich achter de spiegel konden nam hij een duikvlucht de spiegel in. Mooi niet dat Joey in zijn eentje dit spannende avontuur zou volgen!!
Aan de andere kant van de spiegel rolde hij de donkere ruimte in waar ook Joey stond. Met een harde bonk kwam hij aan de overkant van de ruimte tegen een houten deur terecht. Verwoed knipperde hij met zijn ogen, maar op het sleutelgat na, waar licht doorheen scheen, zag hij helemaal niks 'Wow, waar zijn we? Is dit een verborgen kamer in dat huis?' vroeg hij zich hardop af, terwijl hij haastig overeind krabbelde.

Ook Mei had met grote ogen naar Joey staan kijken die recht door de spiegel was heen gelopen. ´Maar..´ Voordat ze iets kon zeggen was Thim achter Joey aangegaan. Ze schudde haar hoofd. Die jongen was ook roekeloos. Ze ging voor de spiegel staan en vroeg zich af of ze achter hen aan moest gaan. Misschien moest ze zichzelf voor de gevaren behoeden en nu meteen het huis uitgaan. Maar aan de andere kant was ze ergens wel nieuwsgierig naar wat zich achter de spiegel bevond. ´Jongens?´ Vroeg ze en je hoorde de twijfel in haar stem. Ze beet zacht op de onderkant van haar lip.
Eigenlijk had ze eerder gewoon beter moeten nadenken. Ze hadden allereerst het huis gewoon helemaal niet moeten betreden. Ze hadden kunnen weten dat ze zichzelf in gevaar stortte. Mei haalde even diep adem voordat ze door de spiegel stapte. Want ze was eerlijk liever bij hen daar dan hier alleen in de kamer.

'Nee man, volgensmij zijn we allang niet meer in dat huis,' antwoordde Joey, die de stem van Thim meteen herkend had. 'Er hangt hier een totaal andere sfeer dan in het huis, al weet ik niet of ik daar zo blij mee ben.' De sfeer die hier hing vond hij namelijk ook maar niks, en daarbij betwijfelde hij dat ze zomaar door de spiegel terug konden lopen. 'Is Mei niet met je meegekomen?' vroeg hij uiteindelijk. Hoewel hij nog steeds van mening was dat het te gevaarlijk was voor meisjes, was het toch beter dat ze nu bij hen was dan in haar eentje in het huis. Zonder op antwoord te wachten liep hij naar de deur toe, die hij probeerde te openen. De deur gaf echter niet mee, wat hem best wel irriteerde aangezien dat de enige plek was waar licht vandaan kwam. 'Op slot. Naar een sleutel zoeken wordt ook moeilijk hier. Wat denk je, moeten we hem gewoon kapot maken met onze krachten?' Zou dat wel verstandig zijn? God weet waar ze zich bevonden.

Thim dacht helemaal niet zoveel na als Joey. 'Ze staat achter je,' gaf hij antwoord op zijn vraag. Hij keek even naar de deur en dacht aan het moment in de drankkelder, waar Mae Sagara de deur had opengebroken door er een boomwortel dwars doorheen te steken. Zelf betwijfelde hij echter of hij daar de kracht voor had. Joey had ook Planten & Dieren, dus daar hadden ze ook niets aan. Misschien dat Mei krachten had waarmee ze gemakkelijk een slot kon openbreken? 'Mei wat voor specialiteit heb jij eigenlijk?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij trok wat aan de hendel van de deur, maar hij kwam niet in beweging.

Mei stond daar een beetje onwennig en ze keek een beetje verontschuldigend naar de jongens. ´Ik vond het niet zo prettig om daar in mijn eentje te blijven.´ Zei ze zachtjes en keek daarna weg van ze. Ze schaamde zich wel een beetje voor haar roekeloosheid. Ze was eigenlijk helemaal niet zo, maar op dit soort plekken alleen zijn was niet geweldig. ´IJs en kou.´ Antwoordde ze daarna op de vraag van Thim. Ze wist niet of ze daar veel aan hadden. Als je de specialiteit Vuur & Warmte had kon je die deur open branden. Maar dat was voor haar niet mogelijk. Eigenlijk was ze daar wel blij om, ze hield niet van warmte.

Joey keek wat verward achterom, en merkte toen dat Mei inderdaad ook meegekomen was. 'Dat hadden we ook echt niet van je verwacht,' stelde hij het meisje gerust. Meer aandacht gaf hij haar op het moment ook niet, hij wilde nu voornamelijk de deur openen. 'De sleutel ligt hier hoor,' hoorde hij opeens vanuit een hoekje komen. Joey snapte niet helemaal wie er tegen hem aan het praten was, maar ging er maar vanuit dat het een dier was. Het klonk namelijk heel anders dan een mens. Dat het diertje alleen maar wat leedvermaak wilde, dat wist Joey natuurlijk niet. Wist hij veel waar ze zich bevonden en wat de consequenties waren als ze ontdekt werden. 'Bedankt!' zei hij snel, waarna hij op de stem afging en inderdaad met moeite een sleutel zag liggen. 'Nou, op naar het licht dan maar.' Hij stak de sleutel in het slot, draaide hem om en opende vervolgens de deur. 'Cool, een soort kasteel!' zei hij bewonderend. Creepy was het wel, maar ook ontzettend spannend en leuk.

Thim keek aarzelend naar de rat die hij nu in de hoek van de kamer kon zien zitten. Het beestje keek hem een beetje gemeen aan, alsof hij niet veel goeds van plan was. Toch besloot hij er geen tijd aan te besteden en stapte hij met Joey het licht in. 'Dit is in elk geval een stuk beter dan dat oude krot,' zei hij. Hij moest wel even wennen aan het licht. Verwoed knipperde hij met zijn ogen. Het was behoorlijk chique hier. 'Het lijkt wel alsof we in een sprookje zijn beland...' merkte hij op, niet wetend dat het eigenlijk hun grootste nachtmerrie was.

Snel stapte Mei achter de twee jongens aan naar de deur. Ze had geen idee hoe Joey aan de sleutel was gekomen, maar zij had de rat natuurlijk ook niet verstaan. Het licht was fel, te fel naar haar zin. Maar het leek beter dan de duisternis die ze achterlieten in deze kamer. Ze had geen idee van wat er voor haar lag, maar het zag er nu nog niet zo heel verschrikkelijk uit. Meestal hield ze nooit zo van gezellige sprookjes vol met kleurtjes en licht. Maar.. ´Dit ziet er mooi uit.´ Zei ze zacht toen haar ogen aan het licht gewend waren geraakt. Ze keek om zich heen en probeerde alles wat ze zag in haar op te nemen.

'Een sprookje? Zullen we daar later maar over oordelen?' antwoordde Joey meteen. Hij vertrouwde de situaties totaal niet, al was het hier een stuk aangenamer dan in het spookhuis. Ze waren nog altijd hier terecht gekomen door de griezelige spiegel die in het spookhuis stond; totaal niet betrouwbaar dus. 'Laten we eens proberen te ontdekken wat dit nu weer voor vreemd gebouw is,' stelde hij voor. Hij was wel benieuwd waar een spiegel hen naar toe zou hebben kunnen leiden. Reizen via een spiegel had hij namelijk nog nooit gedaan, dus dat maakte de situatie alleen maar vreemder. 'Denken jullie dat hier iemand woont?' vroeg hij zich na een tijdje hardop af. Het was behoorlijk stil voor een kasteel, maar hij zag nergens stof. Ook hoorde hier nergens dieren praten, wat hij nog veel vreemder vond. Het was net alsof het kasteel een groot geheim verborg.

'Natuurlijk woont hier iemand. Waarom zouden de lichten anders aan zijn?' vroeg Thim, die wel zo snugger was dat hij op zijn minst dat kon bedenken. Hij dacht er helemaal niet over na om voorzichtig te doen. Het kasteel zag er niet eng uit dus het zou vast ook niet eng zijn, toch? Hij liep de gang door. Onder hem voelde het rode tapijt zacht aan. Toen hij bij een raam kwam deed hij de gordijnen open. Tot zijn verbazing was het plots nacht buiten. Bovendien kende hij de stad waar ze over uitkeken absoluut niet. 'Dit is volgens mij niet Magic Town,' merkte hij zeer intelligent op, terwijl hij naar de vele huizen, pleinen, donkerre steegjes en straatjes keek. De straatverlichting leek de enige lichtbron in de wijde omgeving te zijn. Hoe lang waren ze in dat spookhuis geweest?!

Mei stapte achter de anderen aan. Joey had gelijk wat het sprookje betreft. Het was raar en voelde totaal niet sprookjesachtig. Het zag er alleen zo uit. ´Kijk uit met wat je doet.´ Zei ze tegen Thim die al een gordijn opende. Wie wist wat hier allemaal aan de hand was? En toen ze de onbekende stad buiten zag begon haar gedachten een beetje op hol te slaan. Ze kon hier geen touw aan vastknopen. Waar waren ze? ´Dit is.. raar.´ Zei ze en bekeek het stadje buiten. Natuurlijk was het raar. Ze waren door een spiegel in een kasteel terecht gekomen. Er zat geen logica achter, nog niet. Haar stem klonk echter ook harder dan normaal. Waarschijnlijk door de stilte die in het kasteel aanwezig was. Maar je hoorde ook geen geluiden van de onbekende stad.

'Zou je denken joh?' antwoordde Joey op zijn beurt ook weer sarcastisch. Ze waren hier vandaag wel van de intelligente opmerkingen zeg. Geïnteresseerd liep ook Joey naar het raam toe, waar hij door de weerspiegeling al snel doorhad dat zijn haar absoluut niet meer in model zat. Dat vond hij nog vervelender dan opgesloten zitten op een plek die hij niet kende dus begon hij het snel weer een beetje te modelleren. 'Laten we eens in die kamer kijken,' zei hij, toen hij uiteindelijk zijn ijdele karakter weer tevreden had gesteld. Zonder af te wachten liep hij op de kamer af en legde hij zijn hand op de klink, waar hij toch nog even twijfelde. 'Of denken jullie dat onze hoofden er dan afgebeten worden?' vroeg hij doodserieus. Je wist het maar nooit hier.

Thim keek even achterdochtig van het raam naar de deur, en weer terug naar het raam. 'Ik wil naar buiten,' zei hij. De stad waar ze in waren zag er heel erg interessant uit en misschien bruiste het wel van het nachtleven en konden ze ergens de disco in. Hij vroeg zich af of die Mei een beetje kon dansen. Zo zag ze er niet uit, maarja. Niet dat hij met meisjes wilde dansen, jezus waarom dacht hij daar uberhaupt aan? Al dat gedoe met die meisjes op MHS vervuilde zijn brein.
Hij liep naar Joey toe en had helemaal geen zin om over afgehakte hoofden na te denken. 'Doe gewoon open joh, wat kan er fout gaan?' vroeg hij luchtig.
Vanuit de verte hoorde hij voetstappen. Nieuwsgierig keek hij op. Misschien kwam er wel iemand aan aan wie ze de weg naar buiten konden vragen...

Hikari slenterde op zijn gemak door het kasteel van zijn grote leider. Hij had net verslag gedaan over een geslaagde aanval op een groepje GDP agenten dat zich in de bossen van Ayao had verscholen en Cecillio was tevreden met hem. In een tophumeur liep hij fluitend door het publieke gedeelte van het kasteel. Omdat het middenin de nacht was, was het behoorlijk rustig. Hier en daar wandelde er wel een burger rond, maar die waren meestal zo dronken dat ze hun eigen huis niet meer terug konden vinden en dus in het kasteel waren beland. Normaal gesproken had hij ze eruit geschopt, maar hij was nu in zo'n tophumeur dat hij alles liet gebeuren.
Toen hij de hoek om kwam zag hij dat drie jongeren op de gang hingen. Twee van hen stonden bij de deur naar de bibliotheek. Wat wilden ze daar in godsnaam middenin de nacht gaan doen? Zijn blik gleed naar het meisje dat bij de twee jongens stond. Ze was beeldschoon en de koele blik in haar ogen vond hij erg aantrekkelijk. 'Hey!' riep hij naar het drietal. Het waren vast een paar jongeren die samen uit waren geweest en nu met hun dronken kop onheil wilden schoppen in het kasteel. 'Wat moeten jullie middenin de nacht in de bibliotheek?' vroeg hij, terwijl hij naar de deur knikte die de twee jongens hadden willen open maken. Hij moest zeggen dat de jongeren hem niet bekend voor kwamen, maar Masao was groot, en hij kende lang niet elke bewoner. Al vond hij het wel vreemd dat hij het beeldschone meisje nog nooit gezien had. Daar wilde hij wel een avontuurtje mee beleven.

Joey keek verbaasd op toen hij opeens een nieuwe stem hoorde klinken. Hij vroeg zich af of ze dan toch terug in de bewoonde wereld beland waren. Toen hij het gezicht van de betreffende persoon zag schrok hij zich echter een ongeluk. Hikari?! Wat deed die in godsnaam hier?! Joey's blik schoot van Hikari, naar de deur van de bibliotheek, naar Thim, en vervolgens weer terug naar Hikari. Hoewel hij Hikari maar een eng figuur vond, zag het er niet naar uit dat hij van plan was om hen aan te vallen. Misschien kon hij dat maar beter zo houden ook, al bleef hij toch nogal achterdochtig. Wie weet was dit gewoon afleiding, en viel hij zo direct uit het niets aan. 'Wij eh.. Ons project, het moet morgen af zijn maar we zijn veel te laat begonnen. Dit was onze laatste kans om het af te maken,' loog hij, al klonk het niet zo geloofwaardig als hij gehoopt had. Sowieso was het een slecht excuus, maar als Hikari daadwerkelijk niet van plan was om hen aan te vallen kon het misschien nog wel werken. Had hij willen aanvallen, dan had hij dat toch vast allang gedaan?

Thim schrok zich de tiefustering toen Hikari Sakuya plots voor hun neus stond. Geen sprookje dus.. helemaal geen sprookje. Het tegenovergestelde zelfs. Thim was als de dood voor Hikari. Hij was zo intimiderend, onheilspellend en tien centimeter langer dan hem. Daar hield hij HELEMAAL niet van. Toen hij Joeys vage excuus hoorde kon hij zichzelf wel voor de kop slaan. Alsof Hikari zoiets ooit zou geloven.
Maar even back to the point: WAT DEED HIKARI SAKUYA HIER?! WAAR WAREN ZE IN GODSNAAM?!
Thim, die zich erbij neer probeerde te leggen dat ze allemaal aan een pijnlijke dood zouden sterven gleed met zijn blik naar de kamer waar ze uit waren gekomen. Misschien, als hij een sprint trok, dat hij dan nog net op tijd door de spiegel terug kon vluchten voor Hikari hem met zijn duistere krachten aan stukken scheurde...
'HAHA! JA EEN PROJECT,' zei hij maar snel, om Joey niet compleet in de steek te laten met zijn domme smoes. Hij keek opzij naar Mei. 'TOCH?!'
Hij greep Mei en Joey bij hun armen vast en trok ze de andere kant op. 'MAAR U HEEFT GELIJK HET IS AL LAAT KOM WE GAAN,' riep hij, eerder tegen Mei en Joey dan tegen Hikari. Haastig maakte hij aanstalten om te vertrekken.

Hikari vond het drietal maar verdacht met hun vage project. Sinds wanneer deden studenten op Ayao een project waarvoor ze naar de bibliotheek moesten? Zo zat het schoolsysteem hier helemaal niet in elkaar.
'Wacht eens even...' mompelde hij, plots een stuk minder goedgemutst dan hij zojuist nog geweest was. Er klopte hier helemaal niets van.
Hij greep uit zijn broekzak een mobiele telefoon en hield hem tegen zijn oor. 'Luister eens, we hebben volgens mij een paar agenten van de GDP binnen. Sluit alle poorten af wil je, voor ze ontsnappen,' zei hij tegen het apparaatje, waarna deze weer terug in zijn zak gleed. Hij richtte zich weer op het drietal en snoof diep. Hij liet zich echt niet in de maling nemen door een paar broekies van de GDP. Of misschien kwamen ze van De Wereld der Elementen of Zanos, maar als Ayaoanen gedroegen ze zich in elk geval niet.
'Waar waren we?' vroeg hij aan het drietal, terwijl hij dreigend een stap naar voren deed.