De Balletzaal

Deze ruimte wordt de Balletzaal genoemd, ookal is dat niet het enige wat men hier doet. De linkerkant van deze rechthoekige kamer is inderdaad gewijd aan ballet, wat betekent dat de muur volgehangen is met spiegels, en dat er een barre hangt, maar verder kijkt niemand je raar aan als je er ineens gaat breakdancen, want alle vormen van dans en beweging wordt hier geaccepteerd! Aan de rechterkant is geen muur, maar één groot raam, wat de hele kamer goed verlicht. Aan de twee overgebleven muurkanten die over zijn gebleven hangen houders met fakkels erin, die Devon aansteekt bij speciale gelegenheden.

Valerie liep nieuwsgierig de balletzaal in. Ze was opzoek naar een rustig plekje, soms nogal moeilijk te vinden in zo'n drukke school. Ze slaakte een opgeluchte zucht toen ze de ruimte leeg aantrof en keek even om zich heen. Het leek wel een danszaal. Valerie had dans altijd al bewonderd, en ze had ook al enkele pogingen gedaan tot dansen zelf, maar jammer genoeg was haar ritmegevoel daar niet goed genoeg voor. Ze liep naar een van de muren toe en liet zich erlangs omlaag zakken. Ze trok haar knieën op, haalde haar schrijfblok uit haar tas en een pen uit haar broekzak en begon te schrijven.

Kira liep door de hallen, toen ze plots voorbij een openstaande ruimte kwam waarbij ze zicht had op heel veel spiegels. De spiegels trokken haar aandacht enorm en ze wilde meteen een kijkje nemen, maar niet op de gewone manier. Spontaan als ze was, bracht ze een lichte ijsbaan aan op het houten parket en vervolgens slierde Kira sierlijk door de ruimte heen. Vrolijk als ze was, riep ze er nog eend achterna: "Ladies and gentlemen, Kira Ivory." Met een hooghartige blik opende ze haar ogen en merkte ze op dat ze niet de enige was. "Oeps." mompelde ze onschuldig. "Hallo daar." Met een brede glimlach keek Kirs het meisje aan. Het viel haar nu pas op dat ze het meisje eerder had gezien in de boomhut, maar ze liep al meteen weer weg.

Valerie keek lichtelijk geïrriteerd op toen ze iemand binnen zag glijden. Normaal gesprongen was ze all pro gezelschap, maar waarom moesten mensen haar altijd lastigvallen als ze eens rust wilde? Ze besloot echter niet chagrijnig te reageren, daar schoten ze allebei niks meer op. En ze moest sowieso eens gaan werken aan haar sociale contacten, dus dan was iemand die zomaar kwam binnenvallen toch perfect? Valerie deed haar schrijfblok dicht en stond op. 'Hallo,' zei ze glimlachend terug.

Kira staarde het meisje aan. Ze zag er best intimiderend uit. Die rode ogen en die grijzige, witte haren. Best een enge look, maar wel met veel karakter. "Ik ben Kira. Maar dat heb je denk ik wel gehoord, net." mompelde ze, dat laatste iets trager en stiller. "En jij bent?" Kira checkte nog snel even haar haren in de spiegels op een subtiele manier, maar schakelde haar ogen dan weer op het meisje. Ze merkte op dat ze met een schrijfblok in haar handen zat en dat ze die net had weggestopt. "Heb ik je gestoord?"

Valerie lachte eventjes bij de opmerking over haar naam. 'Ja, dat had ik inderdaad al gehoord. Het is wel een mooie naam, trouwens.' Ze vond korte namen altijd mooier dan van die hele langen. Korte namen klonken krachtiger, zelfverzekerden, daar hield Valerie van, jammer genoeg was haar eigen naar van normale lengte. 'Ik ben Valerie, en nee, je hebt me niet gestoord, ik wist toch niks meer te schrijven.'

"Dankje." antwoordde Kira vrolijk. Ze vond haar naam zelf ook niet mis, ze haatte alleen de betekenis die erachter schuilde. Het herinnerde haar er altijd aan dat haar ouders het beste van haar wilden zien, dat ze nooit zichzelf kon zijn. "Valerie is anders ook een erg mooie naam." Kira vond dat de naam wel iets elegants had. "Oh, oké. Dus je bent een schrijver. Wat schrijf je zoal? Verhalen? Dagboek? Mopjes?" vroeg Kira nieuwsgierig, niet wetend of Valerie wel zo graag had dat anderen in haar zaken neusden.

Valerie haalde nonchalant haar schouders op. 'Ik vind hem niet veel bijzonders, maar dat vinden mensen meestal toch van hun eigen naam?' Ze vond hem dan weer niet zo erg om hem te veranderen, zoals haar tante had gedaan. 'Noujaaa, schrijver? Amateur klinkt er meer naar. Ik schrijf vanalles, eigenlijk.' Ze wiebelde haar pen tussen haar vingers. Zo'n irritante tik, ze kon haar handen nooit stil houden, ze moest altijd iets vasthouden. 'En aan jouw sliding te zien ben je zeker een schaatser, of zo?' Of was dat nou een domme opmerking?

Kira tuitte haar lippen en keek naar boven. "Ik weet niet, ik ken genoeg mensen die verlekkerd zijn op hun eigen naam." Ze liep dichter naar Valerie toe, terwijl ze kleine kristalletjes uit haar handen liet vallen. Met een erg luide lach luisterde Kira naar haar opmerking. "Een schaatser? Nee, dankje, schaatsen is niet voor mij weggelegd. Ik heb de specialiteit IJs & koud en ik vind het erg leuk om die te gebruiken." merkte Kira op, wat Valerie waarschijnlijk al had gezien. "Amateur, schrijver, maakt allemaal niet uit. Elke schrijver begint als kunstenaar en eindigt als kunstenaar."

'Hmm, dat zijn dan zeker van die hoge, rijke piefen.' Valerie keek geïnteresseerd naar de kristalletjes. IJs & Koud dus, net als zij. Zijzelf was echter niet echt goed met haar specialiteit, dus ze kon blij zijn als ze ook maar van een klein straaltje water ijs wist te maken. 'Nouja, sitekem hoop ik er ook op dat ik ooit iets goed weet te schrijven, maar het meeste is autobiograpisch en zo interessant is mijn leven niet.'

Kira glimlachte in zichzelf. "Ben je helderziend? Het zijn inderdaad hoge, rijke piefen." Kira kwam zeker niet uit een arme familie en daar had ze stiekem pech mee. Niet dat het beter geweest zou zijn als ze uit een arme familie kwam, maar een overlading aan familieliefde was er zeker niet te vinden. "Niet interessant? Vertel me dan eens een stukje, wat je al opgeschreven hebt." vroeg Kira nieuwsgierig.

Neomy zwierf wat over de gangen, op zoek naar stemmen. Het was vrij verlaten, zo midden op de middag. Toen ze stemmen hoorde ging ze als vanzelf harder lopen, nog steeds even onhoorbaar uiteraard. Ze hoorde de stem van Kira en een meisje dat ze nog niet kende. Zou ze naar binnen lopen of buiten blijven staan. Ze ging aan de buitenkant naast de deurpost staan, leunend tegen de muur. Op deze manier kon ze zonder op te vallen via een van de spiegels de twee zien zitten. Oude gewoontes waren hard te doorbreken. Ze had op het moment ook niet echt behoefte aan gezelschap.

Valerie lachte eventjes. 'Stiekem ben in helderziend, ja.' Ze had het niet zo op die rijke families die zo ontzettend vol van zichzelf zijn, verschrikkelijk! 'Nou eh..' Ze schudde vlug haar hoofd. 'Nee het is echt niet interessant!' Haar halve leven stond in dat blok, inclusief de dingen die ze liever voor zichzelf hield.

Kira keek even op naar Neomy, die ook binnen gekomen was. Ze zag eruit alsof ze even wat alone-time kon gebruiken, dus het was een goed idee om haar maar met rust te laten. "Ik wist het." zei Kira plagerig. "Hmm, echt niet?" vroeg ze, knipperend met haar puppy-oogjes en een kleine glimlach. Ach, ze bemoeide zich toch zo graag met andermans zaken.

'Het zijn gewoon saaie verhaaltjes! Serieus, er gebeurt bijna niks in.' Valerie vond het nooit fijn om over haar leven te praten, daarom schreef ze het op, zo kon ze het van zich afschrijven en ging ze het niet opkroppen. Als ze dat niet had gedaan zou ze nu niet de meeste tijd zo vrolijk rondwandelen. Maar nog nooit had iemand het willen lezen, dus ze wist niet precies hoe ze dit nu moest gaan aanpakken.

((als het goed is staat Neomy buiten het zicht haha))

Neomy luisterde het gesprek verder af. In een nieuwe omgeving was het fijn om af en toe op je oude gewoontes terug te vallen, al wist ze dat als ze het te vaak deed, ze meer vijanden dan vrienden zou maken. Ze bekeek via de spiegels die ze door de deurpost kon zien de rest van de kamer. Het leek een dansstudio. Ze zou er misschien wel komen als er geen mensen meer waren, maar toch zocht ze liever een rustig plekje op buiten, waar ze er zekerder van was dat er niemand haar zou storen.

Joey had al sinds zijn aankomst geen tijd meer gehad om zich te storten op zijn dansoefeningen en was het behoorlijk gaan missen. Vandaar dat hij Devon had gevraagd of er misschien ergens een ruimte was die hij kon gebruiken om te oefenen. Devon had hem vervolgens naar de balletzaal gestuurd, bewerend dat het echt niet uitmaakte welke soort dans je er uitvoerde, maar dat iedereen de ruimte uit gewoonte de 'balletzaal' noemde. Zodoende was hij dus bij de balletzaal aangekomen, hopende dat er nog niemand bezig was. Die wens kwam echter maar gedeeltelijk uit. Er was inderdaad niemand bezig met dansen, maar er was wel een aantal meisjes in de zaal. 'Eh, hoi,' bracht Joey wat twijfelachtig uit. Het was niet dat hij iets tegen meisjes had, maar hij vond ze vaak maar vreemde wezens. Zeker op momenten als deze. Wat moest je nou in een balletzaal als je toch niet ging dansen? Het was net alsof ze plannetjes aan het smeden waren op deze manier.
Achja, maakte ook niet uit. Joey besteedde er verder geen aandacht aan, zette de muziek aan en begon zich op te warmen. Het kon hem vrij weinig schelen of het tweetal last van de muziek zou hebben of niet, dan moesten ze maar niet in de balletzaal gaan zitten.

"Saaie verhaaltjes? Tja, daar kan ik niet over oordelen als ik ze niet gehoord heb." zei Kira met een knipoog. Ze wist dat ze de grens overschreed, maar haar nieuwsgierigheid was nu eenmaal groter dan haar fatsoenlijkheid. "Hallo." antwoordde Kira op Joey, de jongen van in de kelder. Ze keek hem liever niet aan, mede door het voorvalletje met de drank.

Neomy hoorde al van veraf iemand aan komen lopen. Toen hij dichterbij kwam deed ze alsof ze wegliep. Toen hij de zaal binnenliep, liep zij ook weer terug en nam haar oude plek tegen de deurpost op de gang in. Wat deed deze jongen hier, hij zag er niet bepaald uit als een danser. Toen hij zich op ging warmen zag hij aan zijn bewegingen al dat ze het fout had. Hij intrigeerde haar, dus dacht ze er niet over om dit onopvallende plekje te verlaten.

'Geloof me maar gewoon als ik je zeg dat het zo is,' zei Valerie met een moeilijk glimlachje. Ze keek op naar de jongen die net was komen binnenkomen. 'Hallo,' zei ze met een klein knikje. De rust was steeds verder te zoeken hier, maar ze had er ook niet veel behoefte meer aan.

Feathery liep verdwaasd door de gangen tot ze tegen iemand opbotste. Ze voelde de aanwezigheid van een sterker iemand. Toen ze opkeek zag ze een meisje met een blekere huid en donkerkleurige haren. "Sorry," mompelde ze snel.

Zodra Joey vond dat hij goed en wel opgewarmd was, zette hij meteen een ander soort muziek op. Er zat een veel duidelijkere en snellere beat onder deze muziek. Toen hij terugliep naar zijn plekje wierp hij nog even een blik op het tweetal verderop. Een van de twee meisjes dacht hij te herkennen van het fiasco in de drankkelder, het meisje waar Thim overheen gekotst had. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen het beeld weer op zijn netvlies verscheen. Hoewel het ontzettend ranzig was en de hele situatie niet echt om te lachen was, vond hij het toch wel grappig dat Thim had besloten om nét over het hoofd van een meisje heen te kotsen. Snel wuifde hij de beelden weer weg en begon hij zijn dans van een paar weken terug te herhalen. Wat had hij dat gemist zeg.

Kira merkte dat ze te ver was gegaan en knikte. "Oké, dan niet." gaf ze op. Ze volgde Joey's lijnen. Hij leek haar helemaal geen type om te dansen. Wat deed hij hier? Geïnteresseerd draaide ze haar lichaam en ging ze naast Valerie zitten, met beeld op Joey's danskunsten. Dat wilde ze wel eens zien, een jongen die danste. Of hij er goed in was, wist ze niet, maar het trok zeker haar aandacht.

Neomy was zo gevangen door de dans van de jongen, ze was lichtjes aan het meebewegen, dat ze niet doorhad dat er iemand kwam aanlopen die vervolgens tegen haar opbotste. Daar ging haar onopgemerkte aanwezigheid, bummer... "Geeft niet" mompelde ze een beetje geirriteerd tegen het meisje dat haar schuilplek verraden had. Tuurlijk was ze niet boos, ze baalde gewoon een beetje. Nu had het geen zin meer om hier te blijven. Toch bleef ze nog eventjes kijken naar de dansende jongen.

((just interest; wat voor een danser is hij? ))

"Wat deed je daar?" vroeg Feathery nieuwsgierig. Dit was totaal tegen al haar principes in, maar ze was echt nieuwsgierig en bovendien was ze wel veilig op Magic Highschool.