De eerste praktijkles

We zitten op een school, en op scholen wordt lesgegeven, natuurlijk. Hierbij dus de eerste praktijkles, gegeven door de Heerseres herself. De les zal aanvangen in een klaslokaal. Naarmate de les vordert zal eventueel uitgeweken worden naar de simulatie ruimte.


Aantal personen: 6
- Aimée
- Kuna
- Sephy
- Feathery
- Vannah
- Kira

Schrijf me maar in!

I'm in!

Ik doe mee!

ik wil wel!

Ik ook

Dan is het bij deze vol.
_____________________________________

Aimée kwam de klas ingelopen. Ze was voor het eerst in haar leven als eerste aanwezig bij een les. Stiekem was ze doodzenuwachtig voor deze les. Straks moest ze voor heel de klas laten zien dat ze niet veel meer kon dan bevroren waterdruppels produceren. 'Hallo mevrouw,' begroette ze de Heerseres, die antwoordde met een vriendelijke glimlach en een knikje. Aimée nam plaats voorin de klas, iets wat normaal gesproken ook tegen haar geloof was, maar nu wilde ze goed opletten en zoveel mogelijk meekrijgen van de les.

Vannah trippelde nonchalant het lokaal binnen. Ze was verdomde zenuwachtig, maar had haar krachten al vaak gebestudeerd en ze was er echt van overtuigd dat het goed zou komen. Toen ze de heerseres zag zitten knikte ze even vriendelijk. "Goede morgen!" Het lokaal was nog erg leeg, maar ze besloot toch plaats te nemen langs het enige meisje dat er nog was. "Hay," zei ze waarna ze daarna weer naar het bord keek. Benieuwd naar wat er allemaal ging komen. Spannend!

Ook Kira was nieuwsgierig naar de praktijkles. Hiervoor was ze immers naar deze school gekomen, om met haar krachten te leren werken. Ze wilde zo snel mogelijk beginnen. Toen ze het lokaal inliep, waren er nog maar een paar leerlingen. Ze was blijkbaar vroeg, maar ja, beter te vroeg dan te laat! Kira wierp een blik op de Heerseres en groette haar met een knik, waarna ze zich plaatste achter één van de werktafels.

Aimée keek op naar het meisje met de enorme borsten, die naast haar was komen zitten. 'Goedemorgen,' zei ze met een vriendelijke glimlach erbij. 'Aimée,' stelde ze zich even kort voor. Ze was benieuwd naar wat de les zou gaan brengen. De Heerseres zat inmiddels achter haar bureau, waar ze naar een computerscherm staarde en af en toe wat intikte. Waarschijnlijk wilde ze wachten tot iedereen aanwezig zou zijn, voor de les echt zou beginnen. Logisch, de bel was natuurlijk ook nog niet gegaan, Aimée was veel te vroeg aanwezig geweest. Het lokaal zag er vrij normaal uit. Het leek een beetje op een scheikunde-lokaal eigenlijk. Aimée keek naar de brandblusser aan de muur. Zou die ooit gebruikt zijn omdat iets finaal mis was gegaan?

Yes, eindelijk had Kuna het goede lokaal gevonden. Zenuwachtig stapte ze binnen en het voelde alsof honderd ogen haar aanstaarde, dat was natuurlijk niet zo. Kuna keek naar de Heerseres die voor in de klas stond, Kuna had grote bewondering voor haar. Nu kwam het moeilijkste gedeelte: Waar moest ze zitten?
Ze herkende de meeste meiden uit de fatale avond in de wijnkelder. Het meisje met de rode haren leek haar echt een playgirl en er was Kira, die ze wel aardig vond. Ze haalde diep adem en ging naar de tafel van Kira. 'Is deze plek bezet?'

Vannah draaide zich weer naar het meisje toe. "Vannah," zei ze terwijl het meisje glimlachend aankeek. De dame zag er koud uit en voelde ook kouder aan dan de meeste mensen die ze kende. Haar specialiteit hoefde ze dus waarschijnlijk niet eens te vragen, die moest wel Ijs & Kou zijn. De overige twee meisjes herkende ze van de fatale avond van gister. Ze wist niet eens meer hoe ze zich gedragen had en een kleine koppijn was nog te vinden.

(( ik laat de Heerseres gewoon beginnen, de rest is er gewoon zogenaamd al ofzo haha ))

'Zo, dames en heren, nu iedereen er is, zou ik graag mijn les aanvangen.' De Heerseres hield even een adempauze. 'Dit is de eerste praktijkles in de geschiedenis van deze school die gegeven zal worden. Laat het een memorabele les worden.' De Heerseres keek even naar de tafels waar de leerlingen aan zaten. 'Degene die naast je zit, zal voor vandaag ook je partner zijn. Ik wil dat jullie eerst als oefening en voorbereiding gewoon een kleine, simpele bol in jullie handen laten verschijnen. En wees maar niet bang, dat zal absoluut niet de hele les zo zijn. Later is het tijd voor actie, eerst wil ik zien of iedereen deze simpele oefening succesvol kan uitvoeren.'


Aimée luisterde aandachtig naar de Heerseres' verhaal. Een kleine ijsbol maken? Dat moest toch nog wel mogelijk zijn? Toch? Aimée deed een schietgebedje voor ze haar handen bij elkaar deed. Ze sloot haar ogen om haar concentratie te verhogen en dacht zich heftig in dat er een ijsbol tussen haar handen zou verschijnen. Behalve dat haar handen iets kouder werden, gebeurde er echter weinig. Ze kneep haar ogen nog meer samen en gluurde af en toe stiekem door haar wimpers door om te kijken naar haar handen, in de hoop dat er iets zou gebeuren. Een ijsbol bleef echter weg.

Kira keek op naar Kuna, het meisje van in de kelder. Hah, de kelder. Dat was zo'n genânt moment geweest. "Nee, hoor." glimlachte Kira dan ook lief naar Kuna, hopend dat ze zich niks meer zou herinneren van de avond. Kira volgde de uitleg van de Heerseres en deed ook graag wat er van haar gevraagd werd. Niet dat ze dat altijd deed, maar als het op krachten trainen aan kwam, dan deed ze het maar al te graag. Ze opende haar handen en deed haar best om een bol te laten verschijnen, wat ook aardig lukte.

Vannah luisterde aandachtig na de heerseres. Ze had al veel bestudeerd van haar specialiteit en ook had ze vaker met haar krachten gespeeld, waardoor de vuurbol aardig wilde lukken. Niet dat deze de eerste keer het lang vol hield, want haar concentratie was niet opper best en dus viel de vuurbol zo weer uit elkaar. Gefrustreerd maakte ze er nog een, in de hoop dat deze wel bleef zweven.

Er zat niemand naast Sephy, maar daar trok die zich niets van aan. Of, ze deed in ieder geval of ze zich daar niets van aan trok. Ze was stikzenuwachtig. Het laatste jaar had ze niet kunnen of mogen oefenen met haar specialiteit, en hoewel ze heel goed wist dat deze lessen heel hard nodig waren, wilde ze totaal niet afgaan in het bijzijn van de rest van de klas, die het waarschijnlijk stukken beter konden dan zij. Toch probeerde ze de moed erin te houden. Een vuurbol maken, dat moest toch nog wel lukken. Dat had ze vroeger ook gekunt. Oké, rustig blijven. Ze hier haar armen op tot een stukje boven de tafel, concentreerde zich, fronste en keek opgelucht toen er een kleine maar felle vuurbol tussen haar handpalmen verscheen. Ze keek even om zich heen, en haar concentratie ebde weg, waardoor de vuurbol weer uit elkaar viel. Maar deze keer ging het beter, zeker nu ze wist dat ze dit in ieder geval nog wel bij kon houden. Ze strekte haar armen uit, en ja, daar was hij weer. De warmte voelde fijn, geruststellend, zo dicht bij haar huid, en hoewel ze voorzichtig rondkeek bleef ze nu toch ook met haar gedachten bij de vuurbol voor haar.

Aimée leek de enige te zijn die enorm veel moeite had met een eenvoudige oefening als deze. Ze bleef het proberen, tot er eindelijk een blauw, koud bolletje ter grootte van een knikker tussen haar handpalmen verscheen. Een kleine vreugdesuitdrukking ontsnapte uit haar mond. Het was voor het eerst dat ze zo'n "enorme prestatie" had geleverd wat betreft haar specialiteit.

'Nu wil ik graag dat jullie de bol tussen jullie handen proberen te vervormen. Het is niet belangrijk welke vorm je het laat aannemen. Een vierkant, een ster of zelfs een konijn, alles is mogelijk.' De Heerseres keek tevreden rond in de klas en gaf hier en daar wat advies aan leerlingen.

Vannah was blij met de vele oefening die ze had gedaan met haar vuurbollen. Het zou pas later moeilijker gaan worden, want veel meer dan een vuurbol kon ze namelijk niet. Vannah probeerde de bal een beetje te vervormen, maar hij spatte wild uiteen, wat ook de bol van haar buurvrouw kon verstoren. Ze hoopte vurig van niet, maar durfde er niet naar te kijken. Aimée leek namelijk moeite te hebben en dadelijk had zij het weer verpest. Ze zuchtte even diep en toen voor de derde keer een vuurbol gemaakt werd, lukte het haar ook om er een klein vierkantje van te maken. Al leek het eerder een scheve rechthoek. Hij was vervormd.

Kira concentreerde zich nog steeds op de bol die tussen haar handen hing. Ze sloot haar ogen om het wat makkelijker te maken en beeldde zich de vorm van een kristal in. Ja, een enorme kristal zou ze maken. Ze probeerde de bol wat scherpe hoeken te geven en hier en daar wat uitstulpsels die de vorm van een kristal zouden moeten nabootsen, maar veel verder dan een ovaal ging het niet. Ze klemde haar tanden op elkaar en probeerde harder, waarna ze het voor elkaar kreeg om een mooie kristal te vormen. "Gelukt!" giechelde Kira.

Sephy keek gefrustreerd naar de bol. Haar blik was geërgerd, al probeerde ze hem kalm te houden. Kom op, stom ding, vervorm nou. Zo moeilijk zou dat niet moeten zijn! Ze zag hoe het een meisje dat voor haar zat lukte, en ze werd nog moedelozer, maar ze gaf nog niet op. Zo was ze nu eenmaal niet. Als ze was begonnen ging ze door. Ze klemde haar kaken op elkaar, en concentreerde zich tot het uiterste. Ze had het idee dat ze tegen een barrière aanliep, maar als ze daar eenmaal voorbij was, dat het dan beter zou gaan. Als ze er nou maar doorheen kon dringen... Ze duwde het verder. Het vuur leek tegen te sputteren, maar ze sloeg er geen acht op. Net toen ze dacht dat het niet meer ging lukken en dat ze beter op kon geven, gebeurde het. De bol leek te veranderen, heel langzaam, maar hij veranderde wel. Sephy's blik lichtte op toen er in plaats van een vuurbol een vuur... vierkant tussen haar handpalmen hing. Triomfantelijk, maar eigenlijk ook nog steeds ontzettend opgelucht dat bleek dat ze toch echt wel iets kon keek ze hoe de rest het deed.

Aimée's bol spatte snel uit elkaar toen hetzelfde eerder gebeurde bij haar buurvrouw. Ze kon er wel om lachen. Haar zoveelste poging om een bol te maken lukte, maar opnieuw was het niet veel groter dan een knikker. Vervormen? Ik vind dit al moeilijk genoeg. Met al haar concentratie, deed ze haar uiterste best om het knikkertje een andere vorm te geven, maar echt vordering zat er niet in. 'Mevrouw, het spijt me, maar het lukt me echt niet,' zei ze ietwat bedroefd tegen de Heerseres. Langzaam liep de Heerseres haar kant op. 'Je moet niet denken dat concentratie alleen genoeg is. Je moet je energie in de bol stoppen, een stukje van jezelf als het ware. Jij bent hetgeen wat je in je handen hebt, het moet uit jezelf komen, niet uit je gedachten,'
Wat een filosofisch geouwehoer. dacht Aimée. 'Laat ik dat niet nog eens horen, Lefèvre,' zei de Heerseres iets strenger dit keer. Dat is waar. Ze kon gedachten lezen. Niets kon je verborgen houden voor de Heerseres. Aimée besloot het er maar op te wagen, maar door haar louche houding werd haar bol er niet beter op.

Feathery keek naar het blauwe bolletje dat boven haar handen zweefde. Een veer, de bol moest de vorm van een veer krijgen. Met de andere oefeningen ging het wel goed, maar hier bleef ze steken. Waarom vervormde dat stomme, indrukwekkende ding niet gewoon?

Vannah stond even wat te prutsen met het vervormen van haar bolletje maar uiteindelijk schoot ze deze perongeluk omhoog waardoor hij in de lucht kapot sprong. Dat de heerseres hier niet blij mee was, bleek wel uit de reactie die naar voren kwam. Ze schudde haar hoofd en keek nog even kwaad haar kant op. "Probeer dat te laten." Vannah knikte. "Sorry."

Aimée probeerde nu toch echt te luisteren naar de Heerseres. Ze sloot opnieuw haar ogen en stelde zich gewoon voor dat haar energie vanuit alle punten van haar lichaam naar haar handpalmen zouden stromen. Even opende ze haar ogen om te zien of het werkte. En jawel! Haar knikker was veranderd in de grootte van een golfbal. Vervormen werd echter wel een probleem.