De eerste schooldag.

Het is de eerste schooldag! Tijd voor een bijeenkomst in het theater waar de Heerseres een openingsspeech zal houden. Kijk gerust even rond in de school maar ga zo snel mogelijk naar het theater! Over drie kwartier zal de Heerseres er jullie allemaal welkom heten .

Iedereen mag in deze topic reageren. Denk aan de regel waarbij je wacht tot er twee anderen na je hebben gepost!
-----

'Waarom moet ik óók mee?!'
Thim plukte zijn favoriete zweefeekhoorn aan zijn staart uit de lucht en propte hem onder zijn oksel om te voorkomen dat het beestje ervandoor ging. 'Niet zeuren Lars,' zei hij met een grijns. Wat was het toch een leuk diertje. Hij stapte door de stalen hekken van het enorme terrein voor zijn neus en keek even rond. Het was er prachtig, maar hij besloot vooral niet te enthousiast te doen. Mooi niet dat hij zich ging onderwerpen aan het gezag van deze school. Hij zou iedereen wel eens even laten zien dat Thim niet te temmen was.
Met zijn grote koffer achter zich aan en Lars de zweefeekhoorn onder zijn oksel sleepte hij zichzelf over het veel te lange pad richting de hoofdingang van de school. Alhoewel hij geen flauw idee had wat hem allemaal te wachten stond, wist hij één ding zeker: dit werd een periode in zijn leven om nooit meer te vergeten.

Rustig en met opgeheven kin, liep Kira langs het gangpad. Vol bewondering keek ze naar de zuilen en vooral het prachtige decor, wat haar erg intrigeerde. Het was zo'n typisch theater zoals je in de films zag, maar er was geen sprankeltje klefheid te bespeuren: hier hadden ze zeker veel geld in gestopt. Toen een dame haar vertelde dat ze haar koffers bij haar mocht achterlaten, vond ze het wel wat vreemd, maar ze moest erop vertrouwen. Alleen had Kira helemaal niet graag dat er anderen aan haar spullen kwamen. Ze liep naar de vierde rij en plofte neer in één van de goddelijk zittende zetels. Ze legde haar linkerbeen over haar rechterbeen en haalde een snoepje uit haar tas, die ze vervolgens in haar mond stak. Licht kauwend keek ze rond in de zaal.

Met een achterloze zwaai trok Seraph de informatiebrief uit haar jaszak. Haar uitpuilende koffer had ze enkele meters geleden achtergelaten. Ze kende zichzelf; als ze meer dan één ding tegelijk ging doen wanneer ze zenuwachtig was, dan ging het gegarandeerd mis. Het leek haar geen aanlokkelijk idee om op haar eerste schooldag finaal op haar plaat te gaan, dus was deze maatregel een vereiste. Nadat ze de brief nog eens nauwkeurig doorgenomen had - theater, check! - nam ze rustig de tijd om om zich heen te kijken. De kleurrijke waas aan mensen had haar aandacht al snel getrokken. Het was altijd interessant om nieuwe mensen te bekijken. Vooral wanneer deze mensen de komende tijd een groot deel in haar leven zouden gaan spelen.

Met een piepend en gierend geluid kwamen de banden tot stilstand. 'O, was ik er toch bijna voorbij gereden!' Aan de stem van haar moeder was duidelijk te merken dat ze het moeilijk had met het vertrek van haar oudste dochter. Aimée haalde vlug haar koffers uit de kofferbak en gaf haar moeder een vluchtige kus. Haar broer kreeg de grootste knuffel en haar zusje onderdrukte duidelijk een paar tranen. Stiekem niet omdat ze Aimée zo zou gaan missen, maar omdat ze zelf niet naar de school had gemogen. 'Ik bel jullie snel!' riep ze, voordat ze het terrein van de school op wandelde. Ze keek letterlijk haar ogen uit. Het ging minstens zeker een week of drie duren voor ze überhaupt alles ongeveer had gezien, zo groot was het.

Archie keek opzij naar de liefde van zijn leven en grinnikte. "Hier zijn we dan! Onze opleiding kan beginnen!" Zei hij vrolijk. Hij was met het allerbeste been uit bed gestapt vanochtend, dus niets kon zijn dag nog stukmaken. Archie nam Rosie's hand vast en stapte zo het theater binnen. Er zou een speech komen van de Heerseres en daar was Archie wel nieuwsgierig naar. Eigenlijk was hij nieuwsgierig naar alles van zijn nieuwe school. "Ik heb de Heerseres nog nooit in het echt gezien. Maar sowieso dat ze niet zo mooi is als jou hoor!" Stelde hij Rosie gerust. Archie stapte een beetje tussen de andere leerlingen door, hij wilde namelijk wel ergens vanvoor gaan zitten voor de speech. Dan had je het beste zicht, dus!

Na een kort maar liefdevol afscheid, al hadden al die kussen van haar moeder niet gehoeven, waren haar ouders, broertje en opa alweer vertrokken. Daar stond ze dan vlak voor de het grote terrein wat ze voorlopig haar onderkomen zou noemen. Deliah haakte haar twee twee tassen aan haar armen en pakte vervolgens met beide handen haar te zware hengsel van haar koffer beet, en begon die achter zich aan te slepen. Charlie had al die tijd rustig toegekeken tot op het moment dat Deliah er beweging in begon te zetten. Hij sprong haar voorbij en leek haar enigszins uit te lachen om al haar spullen die ze mee sleepte.

Al sinds haar aankomst had Dani haar ogen uitgekeken. Natuurlijk had ze al verhalen en geruchten gehoord over de school, maar ze had niet verwacht dat het ook daadwerkelijk aan haar hoge verwachtingen zou voldoen. Ze was er zeker van dat ze hier een mooie tijd tegemoet zou gaan, zeker omdat ze Vannah bij zich had. Als Vannah bij haar was voelde ze zich altijd een stuk minder eenzaam. Het was niet zo dat ze bang was voor nieuwe omgevingen en situaties, maar het was toch altijd fijn om een vertrouwd persoon bij je te hebben. Al helemaal als het degene was die het meeste voor je betekende. 'Ik denk dat we die kant op moeten!' Zonder op Vannah's antwoord te wachten racete Dani de richting in die ze zojuist aangewezen had. Zelfs al was het de verkeerde richting, dan kwam ze vast wel iemand tegen die de weg kon wijzen.

Met geknepen ogen bekeek Kira aanlokkelijk de massa. Verschillende typetjes stroomden de ruimte binnen. Volgens haar had ze zowat elk type persoon al gezien nu. De macho, de tuttige, de huppel, de cheerleader en zovele anderen. Bij het zien van hun arrogantie en hun zwakheden kreeg Kira al meteen een teleurstellend gevoel, alsof ze niemand leuk zou tegenkomen. Gelukkig volgden er niet veel later nog jongens en meisjes met een iet wat leukere stijl, die bovendien ook nog eens normaal praatten en handelden. Kira draaide haar hoofd weer naar het podium en merkte dat er nog niemand voor haar zat. Haar ogen gleden snel even naar de personen schuin tegenover haar en schaamteloos legde ze haar voeten op de hoofdleuning van het stoeltje voor haar.

Archie was op één van de voorste rijen gaan zitten en had al meteen een tweede stoel in beslag genomen voor Rosie. Maar toen kwam er opeens een redelijk dikke jongen, poef, op de stoel zitten. Archie keek even geschokt naar de plaats waar Rosie net nog had gezeten. Fijn was dat. "Dan kom je maar bij mij op schoot, niemand die er wat van zal zeggen," Mompelde Archie, die even op zijn bovenbenen klopte. Hij moest er nog aan wennen om niet luidop tegen Rosie te praten. Kwam vast nog wel goed, toch.

Normaal gesproken was Aimée al lang op iemand afgestapt in een poging om vrienden te maken, maar dit keer trok de omgeving zo haar aandacht dat ze daar absoluut niet aan dacht. Een aantal minuten spendeerde ze met alleen maar het gebouw observeren. Het was zo groot, zo mooi en zo authentiek, dat zag je tegenwoordig nergens meer. Na een tijdje gleed haar aandacht toch naar de mensen die ze voorbij zag lopen. Het waren er echter zo veel, dat ze geen flauw idee had wie ze kon aanspreken. Ook waren ze allemaal zo anders. Normaal gesproken zag ze alleen mensen zoals zij. Mensen met blond of wit haar en blauwe ogen, zoals iedereen in Namida. Nu was de diversiteit plots zo enorm. Blauw haar, rood haar, bruin haar, zelfs paars. Waar moest ze beginnen?

Seraph strekte haar benen uit. Ze had eindelijk een plekje naar wens gevonden in de derde rij stoelen. Dat kwam begaan genoeg over, zonder dat het haar nerdy karakter meteen de doeken uitdeed. Al gauw besloot ze dat de oordopjes in haar oren allicht geen open houding toonden, dus stopte ze haar Ipod terug in haar tas terwijl ze rond keek naar de steeds sneller volstromende zaal. Ze keek nog eens ongeduldig op haar horloge, al hopende dat de speech snel zou beginnen.

Vannah keek net zoals haar kleine zusje, haar ogen uit. Wauw.... "Het is mooi hier, vind je niet?" vroeg ze terwijl ze even vragend naar Dani keek. Ze paradeerde zelfverzekerd rond. Af en toe werd ze een beetje aangekeken. Wanneer dat jongens waren, ging er gelijk een walging door haar heen. Ze wilden vast en zeker weer alleen naar haar borsten kijken, de viezeriken!
Haar kleine zusje racete voor haar uit voordat ze ook maar wat kon zeggen. "Hee, wacht eens!" mompelde ze binnenmonds terwijl ze haar snel achtervolgde. Dani zou het vast wel weten.

'Ja mam, het is al goed', fluisterde Arya zachtjes in haar moeders oor. Arya zelf hield niet zo van afscheid nemen en streek onverschillig een pluk kastanjebruin haar achter haar oor. Haar andere hand klampte zich om een saai, groen schrift. Op de voorkant was in krullende, zwarte letters 'Arya's levensboek' geschreven. Haar vader, die zich tot nu toe afzijdig had gehouden, klakte met zijn tong en gaf de jongedame haar koffer. Ze gaf haar beide ouders snel een knuffel en rende haast naar de deur van de school toe. Daar werd ze tegengehouden door een man die blijkbaar voor de school werkte.

Deliah kwam maar moeizaam voorruit aangezien ze door elk klein dingetje om haar heen aandacht moest geven. Zoveel was er te zien. Ze wist niet waar ze moest beginnen. Ook Charlie leek het al naar zijn zin te hebben, hij sprong van het ene bewegende dingetje naar het volgende bloemetje. Terwijl ze beide langzaam vooruit kwamen begon Deliah ook op andere mensen om zich heen te letten. Ze had maar weinig ervaring met andere bevolking. Het was opeens zo divers. Na enige tijd kwamen ze toch bij het enorme gebouw aan. Deliah wist alleen dat ze naar het theater moest, maar ze volgde de mensenmassa gewoon.

Skyler stapte uit de auto en gaf haar moeder nog een laatste kus op haar wang 'doei mam' mompelde ze naar haar terwijl ze naar de achterkant van de auto liep. Skyler deed de achterklep open en pakte mijn twee vel roze koffers eruit. Ze keek om me heen hier zou ze voorlopig wonen. Een zachte zucht verliet haar mond toen ze haar moeder weg zag rijden. Skyler sleepte haar koffers achter zich aan de lange laan op naar de campus.

'Uhuh, ik ga me hier wel vermaken,' antwoordde Dani wat afwezig. Ze was immers nog steeds bezig met het vinden van de weg. Niet dat het nog lang zou duren voor ze die gevonden had, daar was ze van overtuigd. Hoe moeilijk kon het zijn om een grote zaal te vinden? Je moest gewoon op het geluid en de omgeving afgaan. En inderdaad; al snel dacht ze de juiste plek te hebben bereikt. 'Hier is het,' zei ze trots. Dani was nooit goed geweest in het vinden van de weg en was dan ook blij dat het voor ééns wel gelukt was. Toen ze de deur geopend had bleek het echter toch niet helemaal te zijn waar ze naar op zoek was. Hoezo leek de buitenkant van de toiletten op de buitenkant van de grote zaal?! Ze staarde wat verward de ruimte en besloot toen maar dat ze haar trots hoog wilde houden. 'Ik wilde even vantevoren kijken of mijn haar wel goed zat,' zei ze. Vlug liep ze naar de spiegels in de ruimte toe en haalde ze haar vingers een paar keer door haar haren. Zat dat in ieder geval ook weer goed.

Door de mensenmassa die rondwandelde op het terrein, kon Aimée geen goed overzicht krijgen. Waar moest ze heen? Waar moesten haar koffers heen? Welke kamer had ze? Zo veel vragen in zo'n korte tijd, die toch al snel uit zichzelf beantwoord werden. Er stond een grote verzameling koffers, waar Aimée ook snel gebruik van maakte. Waar ze heen moest was al snel te zien, doordat alle mensen uiteindelijk dezelfde richting in liepen. Ze kwam uit bij een enorme zaal, die minstens van de binnenkant even mooi was als het complete gebouw van de buitenkant. Het begon al aardig vol te stromen. Ergens in het midden van de rijen nam ze stilletjes plaats op een vrije stoel. 'Sorry, excuses, pardon,' Het aantal mensen wat ze inmiddels al perongeluk had aangeraakt om bij haar stoel te komen, was niet meer te tellen op één hand.

Lars beet in zijn arm en verschrikt liet Thim hem los. 'Auw!' riep hij verontwaardigd. Lars stak zijn tong naar hem uit en zweefde weg, om de andere leerlingen te begroeten met zijn eekhoornse charmes. Thim vroeg zich af of Lars wist dat specialisten van een andere tijd hem niet konden verstaan. Hij haalde zijn schouders op en liep het gebouw binnen. Terwijl hij zijn best deed om niet onder de indruk te zijn begaf hij zich naar de theaterzaal. Hij was blij dat alles met bordjes werd aangegeven, anders had hij het nooit gevonden. Tussen een paar willekeurige leerlingen plofte hij op een stoel en wachtte hij ongeduldig tot het gezelschap hem zou opzoeken, en hij eens wat vrienden kon maken.

Na dat ze het snoepje eindelijk had doorgeslikt toen ze zich verslikte, keek Kira nogmaals in de zaal rond. Eigenlijk was ze veel te vroeg, nu zat ze hier ook maar te niksen. Ze zag al een heleboel leuke jongens, maar ze verpestten het elke keer door hun mond te openen en hun kinderlijke stemmetje te laten horen. God, wat hield ze toch van de jongens in Namida. Allemaal volwassen, maar hier leek het alsof ze op een kleuterschool was beland. "Kira, stop over jongens." dacht ze in zichzelf. Wat was ze? Geobsedeerd? "I'm a maneater" zong ze zachtjes, bijna onhoorbaar, en begon dan lichtelijk te glimlachen. Wat kon ze soms zo plezier hebben met zichzelf.

Voor haar eigen gemak duwde ze haar koffer en tassen in een hoekje en liep het theater in. Ze keek achter zich en zag Charlie tussen benen door glippen, naar haar toe. Deliah bukte zich om hem van de gang op te rapen en zocht vervolgens een lege stoel en zette Charlie op haar schoot. Het was best leuk om te zien hoeveel verschillende mensen er eigenlijk waren. Ze had er nooit echt over nagedacht.

Vannah grijnsde toen ze haar kleine zusje zo vrolijk rond zag rennen. Ze snapte het wel, want het zag er ook gewoon geweldig uit. "Je haar ziet goed, liefje," zei ze terwijl ze Dani in het raampje zag kijken. Stiekem keek ze er ook even in, om te kijken of alles nog goed zat. Gelukkig was dat zo. Ze was benieuwd naar iedereen die hier rondliep. Zou ze makkelijk met deze mensen om kunnen gaan?

Ren bond haar haren in een hoge staart en trok de hendel van de rolkoffer uit. Natuurlijk vielen er een paar eigenwijze plukken over haar voorhoofd die ze geïrriteerd uit haar gezichtsveld blies. ''You’re following behind me but, I’m only running forward.'' Met een vinger tikte ze op de bovenkant van haar Ipod en zong mee terwijl het meisje de zaal in liep en rond keek. Er waren veel mensen die veilig bij elkaar bleven staan, bij diegene waar ze zich gemakkelijk op hun plaats voelden. Het was niet alsof zij zich geïntimideerd voelde door de mensenmassa. Na twee minuten was Ren alweer de weg kwijt geraakt. 'Fijn.' Wat had ze toch een richtingsgevoel. Dan maar wachten tot er iets zinnigs zou gebeuren, de eerste dag viel er jammer genoeg nooit veel te beleven. Nonchalant nam ze plaats op haar bagage en besloot een ander nummer op te zetten.

Dani knikte even toen ze merkte dat haar plan geslaagd was en trok vervolgens Vannah de toiletten weer uit. 'Goed, dan nu de grote zaal. De derde gang links toch?' vroeg ze zich hardop af. Niet dat ze ook maar enig idee had waar ze over praatte. Ten slotte had ze zojuist ook de toiletten in plaats van de grote zaal weten te vinden. Dat was dus niet de bedoeling geweest. Ze hoefde echter niet lang te zoeken, want al snel zag ze een groepje leerlingen haastend een gang rechts in gaan. 'Daar! Daar moeten we heen!' riep Dani iets te hard. Vlug trok ze haar zus weer mee achter het groepje aan, voordat ze die weer uit het oog verloren. Ze had namelijk vrij weinig zin om als laatste binnen te komen, als de openingsspeech al begonnen was.

Op dit moment wenste Raika met heel zijn hart dat hij toch dat ooglapje had opgedaan waar Keji een grapje over had gemaakt. Dan had het tenminste nog geleken alsof hij een ongeluk had gehad of aan zijn ene oog blind was, en werd hij nu niet met blikken vol arrogantie aangekeken. Hij probeerde zo min mogelijk op te vallen en ging wat sneller lopen. Hij voelde zich eenzaam. Hij was altijd al een loner geweest en dat vond hij ook absoluut niet erg. Maar hij wist in Aozora dat hij in elk geval nog met Keji kon praten. Op dit moment was hij echt alleen.
De theaterzaal was makkelijker te vinden dan hij had gedacht. Gewoon met de stroom mensen meegaan. Hij zocht ergens achteraan een plekje en wachtte geduldig tot de speech zou beginnen. Nouja, in het begin was hij geduldig, maar na een tijd te hebben gewacht begon hij zenuwachtig met zijn vingers te tikken.