Brand in het café

‘Pap, alsjeblieft…’
‘Nee, niks. Je gaat beter je best doen hoor je, of je bent niet meer welkom thuis.’
‘Je kunt me niet zomaar uit huis zetten!’
‘Oh, dat kan ik wel. Je bent een teleurstelling voor de familie. Voor mij, je moeder, je broers. Voor iedereen. VOOR IEDEREEN, HOOR JE!’

Het enige wat Sergio nu hoorde, was de piep die aangaf dat de telefoon was opgehangen. Hij hing de telefoon weer aan de haak en stapte het hokje uit – hij had geen mobiele telefoon, ook al hadden al zijn broers er wel een gekregen toen ze naar MHS gingen – de regen in. Kon er ook nog wel bij. De straten waren leeg, alle gebouwen waren donker. De enige plek waar licht vandaan kwam, was een cafeetje een stukje verderop. De regen plensde in zijn gezicht, zijn blonde haar plakte in natte plukken tegen zijn voorhoofd aan en toen hij even niet oplette stapte hij in een tien centimeter diepe plas. ‘Bah’, mompelde hij. Langzaam liep hij naar het cafeetje toe. Normaal gesproken ontweek hij dit soort plekken, maar hij had behoefte aan warmte. Hij haatte regen, misschien omdat het een directe vijand was van zijn specialiteit. Water doofde immers vuur. Voor de deur hield hij nog even stil, twijfelend of hij nou echt naar binnen zou gaan. Maar hij had het koud, hij was nat en hij had dorst, dus waarom niet?

Zodra hij de deur opentrok werd hij bedolven onder de warmte die als een golf over hem heen spoelde. Hij nam de warmte in zich op, en meteen voelde hij zich beter. Het café was vrij klein, er stonden een paar losse tafels en er waren zelfs wat banken, maar je kon zien dat die er al een tijdje stonden. De barman was een dikke,norse vent die achterdochtig naar hem keek. Sergio duwde al zijn angst opzij en stapte op hem af om vervolgens een biertje te bestellen. Hij ging in zijn eentje aan een van de tafeltjes zitten en dronk het biertje misschien iets te snel dan goed voor hem was. Hij dacht aan zijn vader; de man die hem altijd uitschold en hem sloeg. Langzaam borrelde de lang weggestopte woede in hem op, en voor hij het wist schoten er vonken uit zijn handen.

Hij probeerde het nog te stoppen, maar het was al te laat. De tafel had vlam gevat en stond al in lichterlaaie. Nog een vlam sprong uit zijn hand en deze zette de bar in brand. ‘Shít!’ Hij probeerde te kalmeren zodat de vlammen zouden stoppen maar dat lukte niet zo goed aangezien het hele café nu vlam vatte. Om hem heen hoorde hij geschreeuw, mensen raakten in paniek en renden langs hem heen naar buiten. De rook benam hem de adem en voor dat hij het wist lag hij op de grond. En toen werd alles zwart.


Titel: Brand in het café
Inhoud: Sergio heeft het café in de brand gestoken en ligt nu bewusteloos binnen. Als niemand hem eruit helpt zal hij misschien wel sterven, bovendien moet het vuur gedoofd worden zodat de andere huizen geen vlam vatten.
Locatie: Het café dat zich bevindt in een straat in Magic Town. Misschien loop je over straat, ben je in de buurt of zat je in het café.
Aantal personen: Niet meer dan 5
Minimaal aantal regels: Probeer een aardig stukje te typen, zo heeft de volgende weer iets om op te reageren.

I'm in!! het stuk komt er zo aan

Neomy liep met haar nieuwe aankoop het winkelcentrum uit. Ze had niet zo'n behoefte aan drukte vandaag. Ze liep op een vrij verlaten weg en deed haar ogen dicht zodra ze zag dat de weg toch alleen recht vooruit liep. Ze zwaaide het tasje in haar hand wat heen en weer en liep wat springerig en lichtvoetig, wat al snel uitliep tot huppelen en grote sprongen. Ze draaide rondjes en voelde zich ineens heel vrolijk. Misschien zou het toch nog wat worden op deze school. Een nieuwe naam, nieuwe identiteit en geen zin meer om overal maar voor te blijven vluchten.
Het rook hier ook lekker, een beetje naar lente, maar toch niet helemaal. Het rook naar.... vuur??? Ineens keek ze op. In de verte zag ze rook uit een gebouw komen en er stonden mensen omheen te schreeuwen. Ze zag al snel dat er geen meer of een rivier in de buurt was. Ze begon te rennen. Op haar huid vormden zich kleine ijskristalletjes. Stel dat ze het gebouw binnen moest gaan, zou ze het op deze manier iets langer uithouden dan de gemiddelde mens, tot ze uitgedroogd was natuurlijk.

Kira liep door de straten heen, toen ze plots een hele mensenmassa in paniek weg zag rennen. Ze wandelde tegen de stroom in en vroeg zich af wat er aan de hand was. Kira was altijd wel in voor wat spanning en actie, dus het was geen wonder dat ze dan ook tegen de stroom in ging. Naarmate ze dichterbij kwam, merkte ze de vlammen pas op. Een gevoel van angst, maar ook van uitdaging overspoelde haar. In een reflex liep ze naar binnen, maar ze deinsde alweer achteruit toen de rook haar neus binnendrong. Ze probeerde meteen haar krachten te gebruiken - het leek wel een eitje, het vuur gewoon in ijs veranderen, maar dat was het helemaal niet. De warmte en het vuur zorgden er voor dat Kira's krachten minimaal werden en het enige wat ze uit haar lichaam kreeg, waren kleine ijspegels, die niet echt iets hielpen. Ze moest het dan maar op een andere manier doen. Kira raapte al haar moed bij elkaar en rende het café in. Het eerste wat ze daar deed, was kijken of er slachtoffers waren, maar die zag ze op het eerste zicht niet. Ze rende tussen de vlammen door. Aan de linkerkant van het café, was er de toog, die volledig in lichterlaaie stond, maar de rechterkant was nog veilig. Kira liep dan ook naar de rechterkant van de ruimte en probeerde te kijken hoe ze dit het best zou oplossen. Haar huid voelde alsof ze aan het verschroeien was en ze deed dan ook haar best om zich zo koud mogelijk te houden. God, zou dit goedkomen? Straks werd ze zelf nog een slachtoffer.

Het moment dat je denkt rust te hebben en je gewoon rustig iets zit te drinken. Een klein slokje ijskoud water en dan voel je de hitte van het vuur dat snel om zich heen slaat. Vuur, een van de dingen die ze het minst leuk vond. Het was roekeloos en gevaarlijk. Als een klein kind dat zijn zelfbeheersing verloor. Mei had in de hoek van het café gezeten en was zo snel mogelijk op gaan staan. Ze had het rode vuur zich snel zien verspreiden. Mensen waren in paniek gaan schreeuwen en naar buiten gerend. Alles stond in korte tijd in lichterlaaie. De warmte, de hitte die ze voelde was niet prettig. Koud, ze had kou nodig. Ze probeerde zichzelf koud te houden maar zichzelf tegelijkertijd ook te beschermen tegen de verstikkende rook. Ze deed de kraag van haar jurk over haar mond en probeerde zo een veiligere weg door de vlammen te vinden. Ze schuifelde langs tafels die in de fik stonden en begon te hoesten. Dit was niet gezond. Ze moest hier echt weg komen. In haar haast om weg te komen struikelde ze over iemand heen. Een persoon dat daar lag, een jongen, bewusteloos. Waarschijnlijk door de vele rook.

Neomy zag dat Kira vlak voor haar naar binnen rende. Ze kon vast wat hulp gebruiken. Ze liep naar de ingang, blies ijskoude lucht over de heet geworden metalen deurklink en duwde hem daar na naar beneden. Toen ze binnen was zag ze wel meer dan een persoon. Wie wie was kon ze niet zien. Of het uberhaupt personen waren was haar ook niet zeker. Ze hoorde een flinke klap en besloot daar maar eens te gaan kijken. De rook viel haar zwaarder dan ze gedacht had en ze begon meteen te hoesten. De ijskristalletjes op haar huid bleken ook weinig effect te hebben. Ze namen niet eens de moeite om in water te veranderen voordat ze verdampten, maar verdwenen gewoon direct. Het was hier echt heet. Ze zag erg weinig door de rook dus besloot ze laag bij de grond te blijven. Achter een tafel zag ze handen en voeten over elkaar liggen, zo te zien lagen daar meerdere mensen. Ze blies hard een van haar kostbare ademteugen uit en de rook week iets voor haar gezicht. Waarna ze in een flinke hoestbui terecht kwam, maar ze herpakte zich. Het had minder effect dan ze dacht maar nu kon ze de twee personen zien, waarvan er een sowieso bij bewustzijn was. Ze kwam dichterbij en wilde wel vragen of ze OK waren, maar dat was in deze situatie niet mogelijk. Ze zag dat de jongen die op de grond lag niet bij bewustzijn was. Het eerste wat in haar opkwam was om een van haar altijd koude handen in zijn nek te leggen en de ander op zijn voorhoofd. Wellicht werd hij hier wakker van.

Kira draaide zich om en speurde hopeloos de ruimte af, in de hoop een oplossing te vinden. Plots zag ze Neomy. Neomy! "Neomy!" riep Kira luid. Ondanks de vele rook, had Kira weinig problemen met haar ademhaling en daar moest ze nu van profiteren, want later zou dit zeker veranderen. Ze liep op Neomy af en merkte nog een witblondig meisje op. Ze stonden allemaal rond een blonde jongen, die blijkbaar bewusteloos op de grond lag. "Laten we hem naar buiten dragen!" Kira probeerde enkele ijswanden te maken als bescherming, maar amper de helft van de wanden overleefden het en ze stonden op smelten. "Ik kijk of er nog meer slachtoffers zijn, deze gast moet zo snel mogelijk naar buiten." Kira had niet eens de tijd genomen om zich voor te stellen, maar welke idioot zou dat ook doen in deze situatie! Een vlaag vuur kwam de kant op van de vier personen. Ze moesten snel zijn, of de jongen zou het niet halen. Ergens in de hoek van het café, viel er een houten blok naar beneden. Het enige wat ze hoorde, waren doffe geluiden en dat betekende dat er geen slachtoffer onder lag. Verder waren de andere slachtoffers ook al verdwenen door mensen die hun goede wil op zetten en die ook kwamen helpen. De enige personen die nu dus nog in het café waren, waren zij, Neomy en die twee anderen. "Ik ga uitzoeken hoe ik dit kan stoppen." Kira rende weg, richting de bar. Deze stond in lichterlaaie, maar ze moest op een andere manier aan het water zien te geraken. Ze zocht een deur en die vond ze ook: op de deur hing een bord met "Verboden toegang". Kira opende de deur en kwam in de voorraadkamer terecht, welke nog helemaal onaangetast was. Ze sloot snel de deur voor de vlammen zouden toeslaan en zocht de grootste emmer die ze maar kon vinden.

Het ene moment had Sephy rustig door de straten gelopen, het volgende had ze haar hoofd opgeheven, haar voorhoofd gefronsd en de rook die in de lucht hing opgesnoven. Nog geen tien seconden later hoorde ze ook het geschreeuw van een paar straten verderop. Het volgende wat ze merkte was dat ze aan het rennen was, naar de menigte toe. Ze stonden er allemaal omheen, maar maar weinigen leken bereid te helpen. Even stond ze daar, verstard en angstig, maar toen beet ze op haar onderlip, en balde ze haar vuisten. Misschien kon ze zich dan toch nog nuttig maken vandaag, iets wat ze vanochtend niet had zien aankomen. Ze dacht dat ze mensen van school naar binnen zag gaan, een meisje dat waarschijnlijk de specialiteit Ijs & Kou had. In de eerste instantie leek het misschien niet handig om dan haar, het Warmte & Vuur meisje naar binnen te sturen, maar aan de andere kant: misschien kon ze een mogelijkheid zien om de vlammen wat in te tomen, zodat anderen konden ontsnappen. Haar beslissing was genomen, en met haar jas iets over haar mond getrokken en haar ogen tot spleetjes geknepen duwde ze hard tegen de deur, tot die open ging en ze naar binnen kon. Meteen werd ze overal omhuld door hitte, vlammen en rook. Opnieuw voelde ze die angst, maar ze zette zich er overheen. Ze probeerde mensen te onderscheiden, maar dat was lastig aangezien de rook haar blikveld verhulde. Ze ploeterde tussen de gevallen houten balken door, tot haar iets opviel. Een persoon die over iets heen gebogen zat. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat dat iets ook iemand was. Ze keek naar het meisje. Sephy had het idee dat ze haar herkende, al wist ze niet waarvan. Ze wist ook niet wat het meisje probeerde, maar wel dat als de jongen - ze zag nu dat het een jongen was - bewusteloos zou blijven liggen en het meisje erbij zou blijven, ze allemaal zouden verbranden. Sephy probeerde de aandacht van het meisje te trekken zonder teveel adem te verspillen aan praten. Ze ging aan de andere kant van de jongen zitten, en zei: 'We moeten hem hier weg krijgen!' Het zag er namelijk niet naar uit dat de jongen erg snel wakker zou worden. 'Ik kan de vlammen misschien een beetje weg houden, maar je moet snel zijn.'

Stemmen. Een ijskoude hand die hem aanraakte. Hij voelde en hoorde het allemaal, maar zijn oogleden waren te zwaar om ze open te doen. Hij voelde de warmte van het vuur, maar voor vuur was hij nooit bang geweest. Hij wilde ernaar toe, weg van de kou. Één worden met het vuur, zou dat niet een passend einde voor hem zijn? Het was beter als hij weg was, beter voor zijn vader en de rest van zijn familie. Hij was iedereen alleen maar tot last. Met zijn handen probeerde hij zich richting de warmte te slepen, terwijl zijn ogen nog steeds gesloten waren. Maar hij voelde het, overal om hem heen. Het was één met hem, mede doordat het zijn specialiteit was maar ook doordat het uit zijn eigen vingers ontstaan was. Het riep hem. Het strekte zijn gloeiend hete vingers uit naar hem. 'Sergio... Sergio... Kom...' Het was smekend, maar ook dringend, en er was geen manier om het te weerstaan. Hij móest en zou naar het vuur gaan, al was het het laatste wat hij deed.

Oh, fijn. Meisjes die het vuur waren komen opzoeken. Was gewoon buiten gebleven, zo kreeg je jezelf ook niet in nare posities. Maar het was wel handig. Nu kon Mei ook gewoon veilig naar buiten. Ze krabbelde overeind nadat ze over de jongen heen was gestruikeld. De kraag van haar jurk was voor haar mond weggegaan dus ze begon harder te hoesten. De warmte begon haar te veel te worden, ze hield niet van warmte. Nog een ander meisje dat hun te hulp kwam. Misschien moest zij dan ook maar iets gaan doen. 'Ik.. help wel met het tegenhouden van de vlammen. Draag hem naar buiten.' Zei ze met een paar ongezonde hoesten tussendoor. Ze hield de kraag zo goed mogelijk voor haar mond en neus. Met het laatste beetje kou dat ze nog over had kreeg ze het voor elkaar om een ijswand te maken. Om ervoor te zorgen dat niet al het vuur hun kant op kwam en ze een mogelijkheid hadden om naar buiten te gaan. Ze merkte hoe de kou uit haar lichaam begon te verdwijnen en hoe verschrikkelijk dit voelde.

Sephy hield haar handen gespreid voor zich, en merkte tot haar eigen verbazing dat de vlammen weg van haar bleven zolang ze het deed. Nu kon ze met haar hand echter niet meer haar jas voor haar mond houden, en ze begon onmiddelijk te hoesten. Dit zou niet al te lang goed gaan. Ze zag een eindje verderop een meisje een ijswand oprichten. Ze was in ieder geval niet alleen. Sephy keek vlug om, naar het andere meisje, en toen naar de jongen. Diens oogleden leken even te bewegen, al kon dat ook zijn door de warmte golven die overal om haar heen te zien waren. Ze hoopte dat hij oké zou zijn als hij wakker zou worden straks. Dat hij wakker zou worden, sowieso. Maar als ze die kans zo groot mogelijk wilden maken moesten ze hem snel hier weg krijgen, iedereen, trouwens. Het was niet goed om hier te lang te blijven, met al die giftige stoffen die uit de rook kwamen... Ze merkte dat het vuur dichterbij kwam en begon zich nog beter te concentreren. Ze. Mocht. Niet. Verslappen! Opnieuw hoestte ze, en kromp ze een beetje ineen, maar ze stopte haar mond en neus zo goed en zo kwaad als het ging weg in haar jas, zodat ze niet teveel rook zou inademen. Er waren niet veel mensen meer, gelukkig had een groot deel weg kunnen komen. En ze merkte plotseling nog iets vreemds. Hoewel ze bang was voor de jongen en de anderen meisjes, die volgens haar allemaal de specialiteit Ijs & Kou hadden, was ze zelf niet meer bang voor het vuur, ook al was het zo lang geleden dat ze ermee in aanraking was gekomen. Blij dat ze van nut kon zijn en met hernieuwde kracht probeerde ze een deel van de vlammen in toom te houden.

Kira had uiteindelijk een oude bak gevonden. Als ze sterk genoeg was om deze te dragen als ie vol met water zou zitten, was nog maar de vraag. Ze zocht alle flessen water bijeen en goot ze uiteindelijk in de bak leeg. Genoeg om de brand te stoppen, zou dit zeker niet zijn, maar ze moest ergens beginnen. Kira nam zelf een paar slokken water, wat haar meteen wat sterker zou maken. "Op 3." mompelde ze in zichzelf. "1. 2. 3!" Kira opende de deuren en blaasde zo hard richting de zaal dat het water er binnen stroomde en dat er een soort van mist over de ruimte hing. Ze zag enkele vlammen doven en ze bleef blazen, tot haar laatste adem. Duizeligheid stak de kop op en Kira was geforceerd om te stoppen met blazen. Ze moest opnieuw even adem halen. Ze dronk een paar slokken frisdrank en opnieuw blaasde ze als nooit tevoren. Een ijzige wind overspoelde het café, maar het was niet genoeg om alle brand te stoppen.

Weer die vreselijke kou die hem overspoelde, een ijzige wind die hem deed bibberen. Langzaam kwam hij dichterbij, dichterbij het vuur dat hem geen kwaad zou doen. Niet hem, die het vuur zijn hele leven al gekoesterd had. Zijn ogen had hij voorzichtig geopend, maar vrijwel meteen was er stof in gekomen waarna hij ze weer gesloten had. Hij had zijn ogen niet nodig. Hij wist waar het was. Nog steeds riep het hem, met die zachte, vriendelijke stem. Het verlangde naar hem. Nog steeds hoorde hij stemmen, gerommel en voetstappen van mensen om zich heen, maar dat maakte hem niet uit. Hij wist wat hij moest doen. Weer kroop hij een paar centimeter vooruit, en de hitte kwam dichterbij. Hoelang zou het nog duren tot de vlammen zijn lichaam te pakken kregen? Nog een meter? Twee?

((Ben even eten))

Sephy kromp verbaasd ineen toen ze de ijzige luchtstroom langs haar nek voelde lopen. Dat had ze zeker niet verwacht, en hoewel het de anderen misschien meer kracht zou geven, begon ze te rillen, en voelde ze hoe de kracht die eerst tot aan de puntjes van haar vingers en tenen had gelopen een beetje wegebde. Nee! Ze moest het vuur toch tegenhouden! Ze bleef het zo goed en zo kwaad als het ging proberen, maar keek ondertussen toch even opzij naar de plek waar de luchtstroom vandaan was gekomen. Het was te hard en te veel geweest om van buiten te komen, en dus moest iemand wel... Ja, daar stond een meisje in een deuropening van een deur die Sephy eerst niet gezien had. Het meisje leek moe en buiten adem. Zij moest de luchtstroom hebben laten ontstaan. En er kwam weer een luchtstroom, en dit keer lukte het Sephy niet haar barrière in stand te houden. En toen zag ze het. Er bewoog iets, aan haar rechterhand. Toen ze zich omdraaide zag ze de jongen die een tijdje geleden nog bewusteloos op de grond had gelegen. Opgelucht dat hij nog leefde, maar ook bezorgd snelde Sephy naar hem toe. Als die luchtstromen zouden blijven komen zou ze haar barrière sowieso niet meer in stand kunnen houden, en een deel van de vlammen was nu geblust. Ze knielde bij de jongen neer, en raakte voorzichtig zijn schouder aan met haar nog warme hand. Hij leek nog niet helemaal bij bewustzijn, maar ze moest in ieder geval proberen hem hier weg te krijgen. Hij probeerde naar de vlammen te komen, en pas toen begreep Sephy waarom. Hij moest ook Warmte & Vuur als specialiteit hebben, en de kou moest ook geen pretje voor hem zijn. 'Kom, we moeten hier weg,' zei ze dit keer, en ze greep zijn onderarm vast.

((Okay, tot zo!))

Neomy probeerde Sergio op te tillen, maar dat lukte haar natuurlijk niet, een iel klein vrijwel spierloos meisje met een bijna volwassen man. Dat en de warmte deden haar krachten langzaam afnemen. Totdat ze ineens koelte en vocht voelde. Heerlijk. Ze ademde het dankbaar voordat de mist weer plaats maakte voor rook. Ze keek opzij en zag Kira. Nice move. Ze kon Sergio nu al iets beter omhoog krijgen en kreeg haar ademhaling al iets meer onder controle. Toen ook nog een ander meisje hem bij zijn onderarm pakte, had ze er wel hoop in dat ze hem daar weg zouden krijgen. Ze gebruikte het vocht uit de mistige lucht om een heel smal ijslaagje over de vloer te leggen, waarover ze de jongen naar de deur konden slepen.

Kira merkte dat haar plan inderdaad hielp. Neomy kreeg het blijkbaar voor elkaar om een ijswand over de vloer te leggen, wat heel erg veel zou helpen om de gast naar buiten te slepen. De vlammen sloegen nu voor Kira's ogen toe en ze had geen weg meer uit de voorraadkamer. Nee! Wat moest ze nu doen? Kira zocht hulpeloos naar een uitweg, maar er bevonden zich geen ramen in de ruimte. Een klein luikje viel op in Kira's zicht. Het was een rooster. Perfect! Kira rukte het rooster los en kroop zonder nadenken de schacht in. Als dit maar goed zou komen, wie weet leidde het wel naar het riool.

Hij kwam dichterbij, hij voelde de warmte, het vuur reikte zijn vingers naar hem uit en... Iemand pakte hem vast en sleepte hem weg. Plotseling maakte de lome energie plaats voor agressie, omdat hij bij zijn vuur weggehouden werd. Hij begon wild om zich heen te slaan, in de hoop dat degene die hem vastpakte de greep zou verslappen en hij weer terug kon naar zijn vuur. Zijn vuur. Het vuur dat ontstaan was uit zijn vingers, dat hem op wilde slokken, hem van zijn zorgen wilde verlossen. 'Sergio.. Laat je niet tegenhouden.. Kom terug..' Zo zoet, zo verlangend. De warmte werd minder, de stem werd zachter. Hij voelde ijs, onder zijn benen en onder zijn rug. Een rilling trok door zijn hele lichaam. Waarom deden ze hem dit aan? Waarom lieten ze hem niet gewoon achter? Hij was niks waard! 'Nee... Laat me... Het vuur... Míjn vuur...' Stamelde hij, voordat hij weer het bewustzijn verloor.

Sephy greep de jongen om zijn arm vast, en hief hem een beetje op. Zo, samen met het andere meisje ging het beter, en hoewel ze het helemaal niet had op het ijs dat op de grond lag, moest ze toegeven dat het wel hielp, al was het waarschijnlijk niet al te prettig voor de jongen om op die ijskoude grond te liggen. Ze haalde een paar keer diep adem, de frisse lucht had haar toch goed gedaan, en hoewel ze het heel koud kreeg, voelde ze ook dat ze dichterbij de uitgang kwamen. Even keek ze om, naar de plek waar het andere meisje had gestaan, maar de deur was dicht en daarvoor dansten de vlammen. Ze hoorde gerommel, en hoopte vanuit het diepste van haar hart dat het meisje een andere weg naar buiten had gevonden. Maar nu moest ze zich hierop concentreren. Ze werd een beetje licht in haar hoofd van alles wat er gebeurde, maar dwong zichzelf desondanks om door te blijven gaan, steeds maar door lopen, stapje voor stapje, rustig aan. Ze kwamen er wel. Ze zei niets tegen het andere meisje, deels omdat ze haar krachten wilde sparen, en deels omdat ze geen idee had wat ze zou moeten zeggen. Ze probeerde te zien of de jongen al wat meer bij bewustzijn kwam, maar de rook die toch nog overal rondhing, zorgde ervoor dat ze zijn gezicht niet goed kon zien. En ondertussen leek de weg naar de uitgang maar door te gaan, zonder dat er een einde aan kwam. Ze hoorde plotseling een zachte stem, en keek weer naar de jongen. Hij leek zachtjes even te praten, al was het onsamenhangend. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, behalve: 'Rustig, het komt goed. Het komt goed.' Haar warme vingers klemden zich iets steviger om zijn arm, alsof ze hun grip wilde verstevigen, hem onder geen omstandigheid wilde laten gaan.

Neomy kon hem slecht vasthouden omdat hij om zich heen begon te slaan. Ze liet hem vallen, ze kon niet anders, maar zodra hij stopte met bewegen duwde ze hem voort over het ijs. Ze duwde een stuk, maakte weer ijs, duwde een stuk en zo ging ze langzaam maar zeker richting de uitgang. De rook begon weer dichter te worden. Ze keek in de richting waar Kira net stond, maar zag enkel vlammen. Zou ze al weg zijn? Ze ging er maar vanuit, deze jongen moest eerst naar buiten. Toen ze 3 meter van de deur af was, was het vocht weer op. Verder ijs vormen was niet mogelijk. Tillen ging ook niet, ze begon haar kracht weer te verliezen en bedacht dat het andere meisje hem niet alleen zou kunnen tillen. "Kan iemand ons hier helpen?!" schreeuwde ze. Het zou haar niet gebeuren dat ze het 3 meter voor de uitgang op moesten geven.

Kira wurmde zich door de schacht heen. Ze had de voorraadkamer al een tijdje achter zich gelaten en ze moest erop vertrouwen dat de vlammen haar niet door de schacht zouden achtervolgen, anders was ze de klos. Ze was al tientallen meters ver en het feit dat er erg weinig zuurstof was viel haar zwaar. De rook die in haar longen zat, maakte het nog eens extra moeilijk om goed te kunnen ademen. Alsof dat nog niet erg genoeg was, werd het weer duizelig in haar hoofd. Ze hoopte zo hard dat ze het einde zou halen. Uit paniek begon ze als een bezetene te kruipen. Haar kleren waren langs alle kanten gescheurd en haar gezicht zag potzwart door de vuiligheid in de schacht en door de rook van net, maar dat deerde haar nu even niks. Plots kwam Kira bij het einde van de schacht: ze zag een vierkante vlek licht met strepen door. Blijkbaar was het weer zo'n rooster. Dat moest geen probleem zijn. Ze duwde het rooster uit alle macht weg en het lukte haar, tot haar verbazing. Ze dacht niet na over waar ze nu zou belanden en ze kroop uit de schacht. Kira viel in een plas water terecht en keek rond zich. Stenen en vuilbakken sierden de plaats. Ze was dus blijkbaar uitgekomen in een steeg, waarschijnlijk enkele huizen naast het café. Dat leek ook best logisch. Meteen kwamen er enkele mannen in brandweerkostuums op haar afgelopen en vroegen of alles goed met haar was. "Ga naar binnen! Er zijn nog 3 personen!" schreeuwde ze met haar laatste adem, en toen werd alles zwart.

De koude lucht die volgde gaf haar kracht. Een glimlach verscheen kort rond haar lippen. Dit voelde goed. Een klein beetje kou dat haar lichaam weer binnen kwam. Er werden een aantal vlammen gedoofd. De meisjes waren al met de jongen vertrokken. Ze snelde achter hen aan naar de uitgang. Ze zag dat ze daar nog stonden. 'Laat mij maar.' Zei ze hoestend en met wat de kleine koude lucht die ze nog in zich had blies ze de vlammen voor de deur weg om een baan voor hun vrij te maken. Ze voelde al het kracht uit haar vloeien en ze maakte gammele pasjes richting de deur. Ze was haar laatste beetje koude kracht aan het verliezen. Ze haatte deze warmte die in haar lichaam naar boven kroop. Het moest weg, ze had kou nodig. Haar keel leek nogal dichtgeknepen door alle rook die ze had binnen gekregen en ze moest naar buiten, ze had adem nodig,

Alles wat hij zag was zwart, maar plots kwam een persoon naar hem toegelopen. Het vuur was weg, de rook ook en hij kneep zijn ogen samen om te zien wie de persoon was. Het was zijn vader. Sergio probeerde weg te rennen, maar hij werd vastgehouden. Hij werd naar zijn vader gesleept, die begon te schelden en te tieren over dat hij hem niet waard was. Plots stopte hij en kwam hij niet meer dichterbij. Opgelucht haalde hij adem, maar plots zaten zijn longen weer vol met rook en toen hij met zijn ogen knipperde, was zijn vader veranderd in een heleboel mannen met zwarte pakken. Dat was het laatste wat hij zag, want alweer verloor hij het bewust zijn en werd alles zwart om hem heen.

Ze was blij dat ze hulp kregen. Ze lliep richting de deur tussen de vlammen door die aan de kant weken door de actie van het andere meisje. Ze blies met haar laatste beetje koude adem hard tegen de scharnieren van de deur aan. Deze bevroren en na een trap tegen de deur viel deze eruit. Neomy viel mee en rolde opzij zodat de weg vrij was voor hulpverleners en voor de rest die nog binnen was. Ze zouden de jongen zonder haar hulp naar buiten moeten tillen, ze kon niet meer en bleef hoestend op de grond liggen.

Hoewel de anderen hun kracht leken te verliezen toen de warmte dichterbij kwam, voelde het voor Sephy weer wat prettiger. Maar tegelijkertijd moest ze steeds meer hoesten, en begonnen haar hoofd en maag pijn te doen. Maar ze moest doorgaan, ze mocht niet opgeven. Ze waren zo dichtbij. De uitgang was daar, het lichte rechthoekje, nog geen twee meter ver weg. En toen werd hij donkerder, aangezien een groep mannen in donkere pakken het licht tegenhielden. Ze wist niet wie ze waren, maar besefte al snel dat ze hen kwamen helpen. Brandweermannen... Flitste het door haar versufte hoofd. 'Help hem.' Zei ze tegen een van hen. Zelf zou ze er wel uit kunnen komen, maar ze wist niet hoe dat met het meisje aan de andere kant van de jongen zat. Ze hoestte opnieuw, en nadat de brandweermannen de jongen mee hadden genomen, volgde ze snel. Het licht buiten verblindde haar even, en ze moest haar ogen dichtknijpen. Rillingen gingen door haar heen. Het was hier zoveel kouder, niet zo prettig en warm als binnen. Er kwamen mensen op haar af die vroegen of alles goed ging, maar ze knikte alleen maar, en werkte zich een weg door de menigte. Een eindje verderop ging ze schokschouderend tegen een muurtje staan, en zakte ze een beetje ineen. Op haar hurken, haar blik naar beneden gericht en haar adem weer iets regelmatiger was het toch beter dan daar in de drukte. Ze wrong haar handen ineen, en maakte zich zo klein mogelijk.

Buitenlucht, kou. Een rilling ging over haar rug. Een fijne, koude rilling. Na de twee meisjes strompelde Mei zelf naar buiten. Uitgeput en buitenadem van alle rook die ze binnen had gekregen. Het was draaierig voor haar ogen en ze zocht een plekje ver weg van de warmte van het na stollende vuur. Ze viel op haar knieën ergens neer en ze probeerde weer goed adem te halen. Ze kreeg van een van de brandweermannen een deken om haar heen en wat geruststellende woorden. Een deken? Nee, ze wilde geen warmte. De warmte leek haar te verstikken en snel schudde ze de deken van zich af. Ze hoestte en spuugde wat roet op de grond. Waarom was ze hier ook alweer in verzeild geraakt?