Brand in het café

Allemaal handen. Ze raakten hem aan, tilden hem op. Brachten hem naar buiten. Het was opgehouden met regenen, en de zon stond hoog aan de hemel. De zon. Warmte. Met een schok kwam hij weer bij bewustzijn en zag dat hij op een geïmproviseerde brancard lag. Verschillende onbekende mannen hadden zich over hem heen gebogen en controleerden zijn ademhaling en reactievermogen. Zijn hoofd klopte en hij bleef maar hoesten, maar verder voelde hij zich best aardig. Voorzichtig probeerde hij rechtop te gaan zitten en wat rust in zijn hoofd te creëren. Het lukte aardig, maar zodra hij naar het verbrande café keek besefte hij dat híj de oorzaak hiervan was... En dat ze zodra ze hier achter kwamen hem zouden arresteren en hem in de gevangenis zouden gooien. Zo snel als hij kon sprong hij op en begon hij weg te rennen. De hulpverleners keken hem raar na en begonnen toen wat heen en weer te roepen, maar kwamen hem niet achterna. Goedzo. Waarschijnlijk was hij niet zo zwaar gewond dat hij meteen hulp nodig had en verdachten ze hem nergens van. Nog niet. In een zijstraatje bleef hij staan en vrijwel meteen zwakte hij neer op de grond. Wat moest hij doen? Er waren mensen in het café geweest, mensen die hem de brand hadden zien stichten. Hij kon eigenlijk geen kant op, ze zouden hem toch wel krijgen. Moest hij onderduiken? Zich verstoppen? Had dat zin? Was er maar iemand, die hem wilde helpen, die hem kon vertellen wat hij moest doen. Maar nee, hij stond er helemaal alleen voor.

Neomy was inmiddels wat bijgekomen. Ze observeerde de hulpverleners die met de net nog bewusteloze jongen bezig waren. Toen hij ineens op sprong en wegrende was haar eerste instinct om hetzelfde te doen, een andere kant op, ze had geen zin in gedoe. Maar ze was zo nieuwsgierig naar die jongen. Wat zei hij nou in dat huis? Het was vast niet eens belangrijk, misschien riep hij om zijn teddybeer, maar Neomy was te nieuwsgierig en had van de reddingsactie zoveel adrenaline gekregen dat ze besloot achter hem aan te gaan. Het kon haar niet schelen of hij daar van gediend was of niet, ze zou wel zorgen dat hij haar niet te zien zou krijgen. Hij zou het vast niet lang volhouden op die snelheid door te blijven rennen. Ze was dan niet sterk, maar wel snel, en kende de omgeving goed. Ze nam een kortere weg die achter de struiken door liep. Ze was geweldig in vluchten, dus vast ook in achtervolgen, was de logica waarmee ze zichzelf toesprak.

Sephy schrok op toen ze het geluid van vlugge voetstappen en gehijg. Vluchtig keek ze om zich heen. Eerst dacht ze dat ze het zich misschien verbeeld had, maar toen zag ze iets wat haar het tegendeel vertelde. Aan het einde van het steegje zat iemand ineen gedoken, net zoals zij een paar seconden daarvoor nog had gezeten. Met haar hoofd een beetje schuin gehouden stond ze langzaam op en liep ze op de figuur af. Toen ze nog zo'n drie meter van de persoon vandaan was herkende ze hem. Het was de jongen die ze een paar minuten geleden uit het brandende cafe had gered, samen met dat andere meisje. Ze aarzelde even, wist niet of het goed zou zijn om dichterbij te komen, maar het ging tegen haar natuur in om hem daar te laten zitten, alleen. Hij leek nog al van streek, wat het nog erger maakt. Ze slikte, maar liep toen zo kalm mogelijk nog een paar kleine stappen dichterbij, en hurkte naast hem neer. Ze strekte een hand uit, en raakte zijn arm even aan. 'Gaat het wel?' Vroeg ze zachtjes, met haar heldere, geruststellende stem. Ze wist niet of hij overstuur was door de brand of door iets anders, maar dat maakte haar even niet zoveel uit.

Hij had het meisje niet aan zien komen. Zijn handen had hij in zijn blonde haren en hij had alleen maar oog voor de tegels voor hem. Een traan liep over zijn wang. Sommige mensen vonden het zwak als mensen huilden, maar Sergio kon het niet laten. De stem kwam hem ergens bekend voor maar hij kon hem niet meteen plaatsen, maar zodra hij doorhad dat hij niet langer alleen was veegde hij de traan van zijn gezicht af. Hij ging nu helemaal op de natte tegels zitten - het maakte toch niks meer uit - en keek omhoog naar het meisje. Wat deed ze hier? Kon ze hem niet gewoon alleen laten? Hij wilde niet mensen bemoeien met zijn problemen, grote kans dat ze hem toch niet serieus namen. 'Ja hoor,' mompelde hij, ook al kon elke gek horen dat het niet zo was.

Sephy sloot haar ogen voor een seconde. Stom kind dat ze was. Natuurlijk ging het niet goed. 'Sorry, dat was geen goede vraag.' Zei ze. Ze bekeek hem even goed. 'Ben je niet gewond geraakt net?' Vroeg ze voor de zekerheid. Ze merkte nu pas hoe koud het hier buiten was. Ze wrong haar handen ineen - gelukkig waren die nog een beetje warm. Hoewel ze al tijden in een ander klimaat dan dat van Pao leefde, was ze nog steeds niet gewend aan de regen. Ze kon aan zijn stem horen dat hij eigenlijk wilde dat ze wegging, maar aangezien ze sowieso niet van plan was hem hier te laten zitten probeerde ze dat maar te negere. Ze wist uit ervaring dat veel mensen haar hulp in het begin niet wilde. Ze zou zich niet opdringen, maar als ze ervoor kon zorgen dat de jongen zich straks wat beter zou voelen zou ze dat doen.

Neomy was de jongen gevolgd tot aan de steeg waar hij vervolgens bleef zitten. Ze zou geen contact maken, had hij vast ook geen behoefte aan. Maar weggaan was ook niet haar ding, daarbij had ze niet veel beters te doen. Ze klom via een regenpijp omhoog langs een huis dat haaks op het steegje stond. Ze was goed in klimmen op huizen. Lucht en vliegen was dan wel niet haar ding, maar op de daken rennen deed ze vaker. Er was daar nooit iemand en het kwam mensen die naar haar op zoek waren nooit in hun op om omhoog te kijken. Een beetje jammer was die nieuwe trend, free runnen ofzo, waardoor er soms een groepje malloten gevaarlijk over de daken sprongen. Ze vielen regelmatig.

De zachte woorden van het meisje maakte hem iets minder verdrietig en hij stelde het op prijs dat ze niet was weggelopen. 'Het gaat wel.' Zijn stem was een beetje rauw, doordat hij te veel rook had ingeademd, maar het maakte hem niet uit. Hij zou er wel weer bovenop komen. Het enige wat hem nu dwars zat, was het feit dat hij de brand veroorzaakt had. Voorzichtig en zo onopvallend mogelijk keek hij naar het meisje en plots merkte hij op dat ze wat roet op haar gezicht had zitten. Toen viel het kwartje. 'Was je binnen? In het café?' De vraag was uiterst serieus. Ze was vast binnen geweest en was slachtoffer geworden van zijn vuur. Kennelijk had ze zichzelf kunnen redden, maar er waren vast een aantal mensen geweest die het niet waren gelukt op tijd de uitgang te vinden. Misschien had hij de dood van mensen op zijn geweten staan. Had hij mensen vermoordt.. Zonder dat het de bedoeling was. Plotseling verscheen het norse gezicht van de barman op zijn netvlies en bij de gedachte dat hij hem misschien om het leven gebracht had, maakte hem weer diep ongelukkig. Ja, het zou wel even duren voordat Sergio over deze ervaring heen was.

Ze was er nog steeds niet helemaal van overtuigd dat hij oke was, helemaal niet, eigenlijk, maar ging er niet op in, zeker niet toe ze merkte dat de vijandige blik uit zijn ogen verdween en plaats maakte voor verdriet. Sephy begon te vermoeden dat er meer aan de hand was dan dat hij gewoon geschrokken was van de brand. 'Nee,' reageerde ze zacht op zijn vraag. 'tenminste, niet meteen. Ik zag het vuur toen ik een straat verderop rond liep. Ik ben wel naar binnen gekomen...' Ze was even stil. 'Toen ik je daar zag liggen dacht ik echt even dat je dood was.' Zei ze nog zachter, en een beetje verafschuwd. Ze haalde diep adem. Ze begreep niet eens goed waarom zij ook zo overstuur raakte van een jongen die ze niet eens kende, maar ze voelde met hem mee. Ze kwam naast hem zitten toen ze voelde dat haar benen begonnen te slapen. Ze slikte en likte langs haar droge lippen. Voorzichtig wierp ze opnieuw een blik op hem en bedacht dat hij meer emotionele dan fysieke schade had opgelopen.

Neomy stond op het dak en keek voorzichtig over de rand heen tot ze de jongen van het vuur zag zitten. Er was inmiddels een meisje bij gekomen. Probeerde ze hem te troosten? Ze kon het niet goed verstaan en ging plat op het dak liggen, met haar hoofd over de goot hangend, zodat ze het beter kon horen. "Ik ben wel naar binnen gekomen...." hoorde ze het meisje zeggen. Dus zei was het waarmee ze de jongen naar buiten had getild.

Sergio keek haar aan terwijl ze praatte, zacht maar verstaanbaar. 'Het is allemaal mijn schuld..' Zei hij, voordat hij het doorhad. Was het niet ontzettend stom, om met de eerste beste persoon zijn grootste problemen te delen? Misschien wel, maar hij kon hier niet mee rondlopen. Sowieso kon hij niet zomaar rondlopen, de politie was ongetwijfeld naar hem op zoek. Misschien hadden ze zelfs al van die 'gezocht'-posters gemaakt en hingen die door de hele stad. Misschien kregen mensen een beloning als ze hem zouden oppakken. Als dat zo was, had hij dit meisje nooit moeten vertrouwen. Straks zou ze hem knock-out slaan en hem inleveren bij de politie. Je weet nooit. Zijn ogen vonden weer de vertrouwde stenen waar hij eerst naar gestaard had, en bleven daar hangen. Het maakte toch al niks meer uit.

Sephy schrok een beetje van zijn woorden, maar probeerde het te verbergen. 'Hoezo is het jouw schuld?' Vroeg ze na een korte stilte. Ze wilde hem niet het gevoel geven dat hij het haar moest vertellen, en hoewel haar stem een beetje trilde klonk ze niet verafschuwd of boos, zoals hij leek te verwachten, al begreep ze niet waarom. Hij had niets fout gedaan, toch? Maar de jongen zelf leek het idee te hebben van wel. Waar voelde hij zich schuldig, of misschien zelfs verantwoordelijk voor? Voor de brand? Of was er iets anders gebeurd? Ze kon de radartjes in zijn hoofd bijna horen draaien, en ze wenste dat ze kon weten wat hij dacht, zodat ze hem kon helpen. Het gepraat van de mensen een paar straten van hen vandaan was verstomd, en Sephy bedacht dat de menigte waarschijnlijk was uitgewaaierd nu iedereen uit het café en ze toch niets beters meer konden doen dan weglopen en verder gaan met hun leven. Gelukkig bleef het stil in het straatje waar ze zaten.

Het gesprek werd nu wel heel interessant, maar een voorbijrijdende auto belemmerde haar gehoor. Ze leunde op de goot en hing haar hoofd nog verder naar beneden. Slecht plan, een heel slecht plan. De goot brak op het punt waar haar hand erop leunde. Het beetje water wat erin lag stroomde eruit en viel naar beneden, recht op het hoofd van Sergio. Shit. Ze trok haar hoofd terug en hield zich doodstil tegen een schoorsteen aan. Wachtend op een eventuele reactie van beneden, een gil misschien. Een positief punt; als ze zou moeten rennen was ze hier in het voordeel. Dat was ook het enige, zij waren met zijn tweeen. Hopelijk zoeken ze er niets achter.

Aan de ene kant wilde hij het haar niet vertellen, maar aan de andere kant ook wel. Ze leek betrouwbaar en oprecht aardig - iets wat hij lange tijd niet meer had gezien - maar hij was achterdochtig. Dat is niet raar, als je je hele leven geen vrienden hebt gehad, behalve je knuffel dinosaurus. Toch besloot hij het te vertellen, want als zij niet te vertrouwen was dan was niemand het meer. Op het moment dat hij zijn mond open wilde doen viel er een straaltje water op zijn hoofd. 'Bah,' mopperde hij en zijn ogen gleden meteen naar het dak waar het mogelijk vanaf was gevallen. Hij zag niks bijzonders, dus richtte hij zich weer op het meisje. 'Ik... Ik heb mijn krachten niet zo goed onder controle.' Meteen sloeg hij zijn ogen neer, bang voor haar reactie. Misschien lachte ze hem wel uit, omdat zij heel goed was met haar magie. Maar ergens wist hij dat ze dat nooit in zijn gezicht zou zeggen.

Sephy zag dat hij even aarzelde, dat hij niet wist of hij het haar moest vertellen of niet. Het duurde ongeveer drie seconden voor Sephy doorhad wat hij bedoelde. Ze was even stil en probeerde te bedenken wat ze moest zeggen. Ze keek even naar de natte straatstenen voor zich, maar draaide haar hoofd toen opzij naar de jongen. 'Iedereen is oké. Er zijn hoogstens schrammen en kleine brandwonden opgelopen.' Een korte stilte, en toen ze verder ging was haar stem nog zachter dan eerst. 'Jij bent degene met de meeste pijn.' Ze aarzelde even, maar strekte haar hand toen uit naar die van hem en pakte die voorzichtig vast. Ze wist dat hij bang was geweest voor haar reactie, maar ze wilde hem laten weten dat het oké was, dat ze hem niet zou veroordelen. Dat hij veilig was.

Neomy wachtte in spanning af of er geen reactie kwam. Die kwam er niet. Ze moest checken of de twee beneden niet in stilte op zoek waren gegaan. Daarom kroop ze voorzichtig weer naar de rand en keek eroverheen. Gelukkig. Ze zaten er nog. Nou, als ze niets erachter zochten kon ze ook nog wel even blijven luisteren.... Toch?