Oefenveldje.

Ja, oefenveldje dus. Het is een stukje gras van 4m bij 4m met een ijzeren hek er om heen. Het veldje is zo vaak gebruikt dat het nu meer zand en modder en aarde is dan gras, maar het was ooit gras. Je kunt hier maar met z'n tweeën tegelijk duelleren, al kunnen er wel mensen tegen het hek staan kijken.

Dus als je een oefenduel plant hier, kijk even of er al mensen bezig zijn. Als er 12 uur lang niet gereageerd is in het ongoing duel, dan mag er een nieuwe komen. De driepersoonsregel geldt hier lekker niet, want je moet met z'n tweeën duelleren. Zelfs als er omstanders komen, geldt ie niet.

Avice liep met Aimée naar het oefenveldje. Na hun wat chaotische trainingsmissie hadden de twee besloten wat te gaan oefenen en hoe kon dat nou beter dan in een duel? Gelukkig was er niemand bezig, en het zwartharige meisje opende het hek en liep er door heen. 'Dus..'


ja dit bepaal ik voor je romana.

Aimée werd geheel tegen haar wil in door Avice meegenomen naar het trainingsveldje. Het meisje had haar namelijk bedreigd als ze niet mee zou gaan. Vandaar dat ze dus maar als een mak lammetje achter de bruinharige kenau aanliep. Ze was ook zo eng. Het shockeerde haar een beetje dat het oefenveld zo klein was, zou Avice daar wat mee te maken hebben? Nog nooit had ze immers zo'n klein, sneu veldje gezien. Maar ja, wat wil je ook, Avice was degene die het had uitgezocht. Misschien was zij zelfs wel degene die het gemaakt had. Als dat zo was, was ze er niet zo goed in!!!! 'Dus, wat is je plan?' vroeg ze aan de engerd.


(( oke sorry hier had ik even zin in, nu weer serieus =D ))

'Jou overdonderen met mijn talent.' antwoordde Avice bloedserieus terwijl ze het hek achter de witharige snol sloot. Dat moest een makkie worden, aangezien het wicht amper kon nadenken, laat staan haar specialiteit beheersen. Daarnaast was Avice's warmte en vuur in dit stadium duidelijk sterker dan de ijs en kou van het sneeuwvlokje. Pas in een later stadium van haar specialisme zou het ijskonijn de temperatuur zo kunnen verlagen dat Avice geen warmte meer op kon roepen of haar vuur zou doven, maar vooor als nog was er geen probleem. En om alles nog meer in haar voordeel te zetten, was Avice een natuurtalent gebleken en had ze thuis al geoefend, waardoor ze haar specialisme vrij goed beheerste.


((ja als we zo gaan doen))

((om het af te leren))

Aimée had medelijden met het bruinharige wicht. Haar ogen deden haar ook denken aan een gebruikt openbaar toilet. Haar haren overigens ook, die leken namelijk behoorlijk op een tweedehands toiletborstel. Aimée was er van overtuigd dat ze dit duel niet van de kenau ging winnen. Dat vond ze echter niet erg, want Aimée had tenminste een leven. Het meisje had alleen haar specialiteit, haar enige vriend. Ondanks dat het kreng zo lelijk was en eigenlijk geen blik waardig was, gunde ze haar wel een meevallertje voor de eerste en laatste keer in haar zielige leventje. Misschien zou haar gezicht ervan opknappen. 'Begin jij maar,'

((nou vooruit, nog een keertje dan))

Avice bond haar glanzende ZWARTE haar in een lange staart en vormde met haar handen een vuurbal, die ze op de albino afvuurde. Ze was blij dat ze naast haar zware sociale leven, ja het was moeilijk om het centrum van de aandacht te zijn maar gelukkig had ze ieder weekend tal van societyfeestjes en bewonderaars gehad, ook altijd nog tijd had weten te maken voor haar specialiteit. Om gelijk nog meer vuurwerk te geven, stuurde ze nog een redelijk grote vuurbal op het meisje af, dat er trouwens uit zag alsof ze in een bak bleekmiddel was gevallen.

Aimée schrok nogal van de plotselinge aanval, en nog meer van de behoorlijke omvang ervan. Ze deed een hopeloze poging om een ijswand te creëren, maar daar ging de eerste vuurbal al vrij gemakkelijk doorheen en voor de tweede vormde het al helemaal geen obstakel meer. Recht in de maag kwam ze beiden terecht. Dat ze even pijn had, probeerde ze niet te laten merken. Ze verbeet snel haar pijn en vervolgens vuurde ze een klein, zielig, sneeuwbolletje op Avice af.

Avice had eigenlijk wel een beetje medelijden met het zielige ijswandje van het kind. 'Ik denk dat dit een oneerlijke strijd is..' constateerde ze langzaam, terwijl ze het zielige sneeuwballetje met een hittewand liet smelten voordat deze zelfs maar dicht bij haar in de buurt kwam.

'Klopt, ik ben een drama,' zuchtte ze. 'Ik heb nog nooit echt geoefend met mijn specialiteit, ik was altijd te druk met andere dingen,' Nu had ze toch wel spijt van al die keren dat ze smoesjes had gezocht om maar niet te hoeven oefenen. Ze werd finaal in de pan gehakt door een klasgenoot, die niet eens moeite hoefde te doen om haar te verslaan.

'Dan ga ik het je leren,' besloot Avice kordaat, waarna ze haar schouders ophaalde. 'Je moet oefenen om het te leren, dus dat gaan we doen.' Er was helemaal geen lol en eer te behalen als je tegenstander nog niet eens haar eigen naam kon spellen (uitdrukking..) dus was dit misschien de beste optie. Ze verveelde zich toch kostelijk.

Aimée vond dat ze zich hiermee wel een beetje verlaagde, maar ach, dat had ze toch al gedaan zojuist toen Avice haar zonder probleem versloeg. Ze was nu eenmaal een drama met haar specialiteit, en misschien kon zij er wel verandering in brengen. 'Zeg maar wat ik moet doen,'

Avice liet een heldere schaterlach horen. 'Ik ben warmte en vuur lieverd, jij ijs en kou. Hoe moet ik nou weten hoe jij het moet doen..' Kijk, daar had je het al. T was ook altijd hetzelfde verhaal met die ijskonijnen; onnozel en ze konden er geen reet van. MAar dit was zeker vermakelijk.

((ja sorry maar Avice is en blijft een bevooroordeelde trut en jij bentnou eenmaal een ijs en kou en daar heeft ze het niet zo op)

'Jij zegt net dat je me het gaat leren, dus ik weet niet wat je dan van plan was,' ze zette een stap vooruit. 'Ik heb eerlijk gezegd niet zo'n zin om uitgelachen te worden,' Ze ging zich toch zeker niet laten beledigen door het meisje. Langzaam stapte ze weg van het oefenveldje. Ze ging wel ergens anders in haar eentje oefenen.

'Oh echt niet, jij gaat nergens naar toe,' grijnsde Avice, die een vuurmuur voor het meisje optrok zodat ze niet weg kon. 'Je kon een sneeuwbal maken, dus doe maar. Maak ze groter dan die van net, zelfs als dat tijd kost.' Eigenlijk deed ze dit puur uit eigen vermaak, maar als ze de bleekmiddelmeid nog wat kon leren dan was dat mooi mee genomen want dan stond het bij haar in het krijt en wie weet wanneer ze nog eens een gunst nodig zou hebben.

Aimée raakte behoorlijk geïrriteerd, want ze had helemaal geen zin meer om in het bijzijn van het meisje te zijn wat haar toch echt zojuist in haar gezicht had uitgelachen. Het fijne was wel, door haar irritatie had ze een grotere drijfveer dan zojuist om iets op haar af te vuren. Niet dat de sneeuwbol die ze als reflex op het meisje afvuurde echt sterk was, maar toch wel beter dan daarvoor.

Avice had deze reactie niet aan zien komen en kreeg daardoor een sneeuwbal in haar gezicht. Niet pijnlijk, maar zeker niet fijn. Zeker niet. Geïrriteerd keek ze het kind aan. 'He, ik wil je helpen hoor.' Beledigd vormde ze een vuurbal ter grote van een tennisbal, niet groot, maar zeker groot genoeg om te voorkomen dat dat kind dat nog een keer zou doen.

'Reflex. Pure irritatie,' zei ze kortaf. De brunette had duidelijk een ego wat groter was dan zijzelf, of in ieder geval een ongezonde portie arrogantie. 'Helpen doe je niet door iemand uit te lachen,' Ze vroeg zich altijd af wat voor vreselijke opvoeding kinderen hadden gehad die zich zo gedroegen. Waarschijnlijk van die verwende irritante kinderen die begonnen te janken als ze hun zin niet kregen. Jakkes.

'Jawel, want deze sneeuwbal was al groter dan die andere. Dus hoe meer jij je opfokt, hoe beter je magie wordt,' grijnsde Avice, die van dit soort dingen kon genieten. Ze had de touwtjes volledig onder controle en dus kon ze doen en zeggen wat ze wilde, het kind daarbij compleet uit de tent lokkend.

Het kind haalde werkelijk het bloed onder haar nagels vandaan. 'Laat me raden. Papa rijk, mama werkt niet, enigst kind, nooit gewerkt, altijd alles wat je hartje begeert, geen problemen, geen zorgen, dus vind je het leuk om andere maar het leven zuur te maken? Iets in die richting?' ze had totaal geen zin om nog langer dan een seconde samen met het meisje op het veld te zijn. Ondertussen werden haar handen ook steeds kouder, waardoor ze langzaam blauw werden.

'Hm.. bijna,' antwoordde Avice lachend. 'Ouders allebei werkend, oudere broer en jonger zusje, ik werk zo nu en dan..' begon ze op te sommen, terwjil ze in haar hoofd de klusjes bedacht die ze wel eens voor haar vader opknapte. Vreselijk illegaal, maar het zat in haar bloed. Daarom had haar vader het ook altijd zo belangrijk gevonden dat ze haar specialiteit ontwikkelde en oefende, kon ze zich tenminste beschermen. 'Laat me raden bij jou, allebei je ouders vermoord voor je ogen, geen naaste familie, opgegroeid in pleeggezinnen, nooit langer dan een jaar, altijd in de problemen en oh wat is het leven zwaar en het haat je zo?'

Aimée schudde haar hoofd. 'Een leuke jeugd gehad, woonde tot ik hier kwam met mijn ouders, broer en zusje op het platteland van Namida. Grote boerderij, paarden, waar ik ook wedstrijden mee doe, genoeg vrienden en een succesvolle schooltijd,' Blijkbaar was ze toch niet zo typisch, ondanks het feit dat ze het niet ontkende dat ze een verwend nest was. Genoeg reden om geïrriteerd te zijn.

Avice moest weer lachen. 'En toch gedraag je je alsof de wereld je haat..' Ze huiverde bij het idee aan een boerderij, want dat stond bij haar gelijk aan koeienmest en hard werken. Geen plezierige gedachte. Misschien verklaarde dat het gedrag van het kind wel; zijzelf zou ook niet zo gelukkig zijn als ze op een boerderij opgegroeid was. Nee, het penthouse in de hoofdstad van Pao en de prachtige villa van de familie Roisin kon ze meer waarderen. 'Nou, was je nog van plan wat te doen ofzo?' vroeg ze met een treiterende stem.

'Ik vraag me af hoe je aan die conclusie komt, eerlijk gezegd. Dus, verklaar alsjeblieft, ik ben nieuwsgierig,' Hoe het kind dat in haar hoofd had gehaald wilde ze toch wel graag weten. Of misschien hield het kind er gewoon van om te fantaseren en in haar eigen wereldje te leven.

'Ik wil het niet leren, ik wil niet geholpen worden, ik wil niet dat je lacht, ik gooi meteen een sneeuwbal op je af als je me irriteert,' vertelde Avice met een kutstemmetje, waarmee ze Aimée imiteerde. 'Je gedraagt je als iemand die het leven niet ziet zitten.'

Nu was Aimée degene die het kind uitlachte. 'De eerste twee dingen heb ik nooit gezegd, en nee, ik heb inderdaad geen zin om uitgelachen te worden en je bent gewoon een irritant kind. Dat je dat zelf niet door hebt, is eigenlijk best grappig. Als je altijd zo doet, ben ik er heilig van overtuigd dat je een behoorlijk vriendloos bestaan leidt,' Dit zou toch een oefenduel zijn? Geen mondeling duel? Ach wat.