De Ondervraagkamer

Dit is zeker geen kamer waar je ondervraagt wordt! In elk geval, niet door levende mensen. Maar wel door schilderijen. Enkel geschiedenisfreaks zullen weten wie er op de portretten staan afgebeeld, maar iedereen weet zo ongeveer wel dat je er weg moet blijven. De schilderijen komen namelijk tot leven zodra er iemand binnen is. En die iemand wordt dan onderworpen aan een ondervraging met vrij moeilijke vragen. En néé, je kan niet weg. De deuren gaan op slot zodra je binnen komt. Elke persoon die binnenin zit, moet één vraag juist beantwoorden en dan mag diegene gaan. Maar je zal een goede indruk moeten wekken als je gemakkelijke vraag wilt. Ze moeten je mogen. Heb ik trouwens al gezegd dat "gemakkelijk" nog altijd moeilijk is en dat ze niemand mogen?

Voor degenen die geen fluit snappen: Dat betekent dat de vragen moeilijk zijn.

Personen: Max. 7 personen, maar zodra er eentje weg is, mag er wel eentje in, hoor. Mocht het een ongekend succes zijn, verandert er niets. Dan komt er maar een wachtlijst...

Barry vond dat hij meer dan genoeg beneden had rondgehangen. Geen zin om nog verder te gaan. Die trappen waren echt lang. Dat was best irritant. En nu leunde Barry even tegen een grote, statige deur waarvan hij niet wist welke kamer dit was. Maar er was helaas wel meer irritant. Zoals deuren. Die deur bleek dus open te staan! Waar sloeg dat op - Waarom laat je een deur openstaan als je niet vertelt waarvoor 'ie is? Nu ja, Barry viel zo ongeveer de kamer in. Met de deur in huis vallen. Haast letterlijk. Buiten het deurgedeelte. De deur stond nog altijd net zo stevig in het slot. Stomme deur. Nu ja, het was in ieder geval Barry's schuld niet. Mocht dit alweer een verboden kamer zijn. Nja. Toen Barry rond keek, besefte hij dat hij in de penarie zat. Zeker had hij hiervan gehoord. De Levende-Schilderijen-Kamer. Misschien niet de officiële naam, maar het sprak voor zich. Jammer genoeg was geschiedenis niet zijn beste kant. Verdomme.

Sephy, die zo naïef was dat ze dacht dat ze de weg nu wel zou kennen, keek om zich heen. Hier ergens moest toch wel een plek zijn die ze herkende. Ze wist niet eens aan welke kant van het gebouw ze was. Misschien als ze een kamer binnenging en door het raam zich kon oriënteren... Ze probeerde een paar deuren te openen, maar alles was op slot. Natuurlijk. Ze duwde nog een keer tegen de laatste deur in de gang en schrok bijna toen die open ging. Verbaasd stak ze haar hoofd de hoek om. Het leek een galerij vol schilderijen. Hier was ze nog nooit geweest. Met een gefronsd gezicht liep ze naar binnen, maar zodra ze de deur los had gelaten en in de kamer stond, hoorde ze een zachte klik. Toen ze probeerde de deur open te krijgen, lukte dat haar niet. Nee, niet weer. Zuchtte ze geërgerd. Waarom leken de deuren uitgerekend haar altijd op te willen sluiten. Pas toen merkte ze dat er nóg iemand in de kamer was, een jongen. Ze keek hem even aan. 'Hallo.' Zei ze toen, een beetje beschaamd omdat ze hem niet meteen had opgemerkt.

Valerie, nieuwsgierig als altijd, liep weer eens doelloos de school te verkennen. Er waren zoveel plekken waar ze nog niet van af wist, was ze net achter gekomen. Ze dacht dat ze onderhand wel elke ruimte in de school gezien had, maar blijkbaar was dit alles behalve waar. Ze keek even om zich heen, waar was ze eigenlijk beland? Ze haalde haar schouders op en duwde de eerste deur open die ze tegen kwam, en deze ging nog open ook! Met een nieuwsgierige blik keek ze om de deur naar binnen, voor ze definitief naar binnen stapte. Ze hoorde de deur achter zich dichtvallen en keek vlug om. 'Heb ik weer,' zuchtte ze. Ze had de andere twee nieteens in de gaten gehad.

Wel. Tja. Er waren al drie mensen de pineut. Niet alleen. Jippie jee. Nu ja. 'Eh...Hoi,'Antwoordde Barry op de groet van het meisje. Dit was best vreemd. Hij had geen flauw idee waarom dit hém overkwam, maar het gebeurde nu eenmaal. Zo had hij ook niet meteen door dat de portretten een sinistere glimlach kregen. Dit had hij niet door, maar dit zou hij snel genoeg door krijgen. Ze vonden dit leuk. Ze waren de vliegenvanger, en zij de vliegen. De vliegen waren in de val getrapt. En Barry was, zoals gewoonlijk, één van die vliegen. Maar de twee andere meisjes ook. Jippie.

De schilderijen glimlachten inderdaad. Een van hen was een vroegere onderwijzer, en had altijd met veel plezier testen gemaakt. Creatieve vragen had hij geweldig gevonden. En nu kon hij het nog eens doen. Creatieve vragen stellen. Maar het was niet hij die met machtige stem bulderde. Het was een soort van stilzwijgend pact. Elke keer weer ging het ongeveer hetzelfde. Dit was niet anders. Een vage figuur, waarvan de onderwijzer niet wist wie het was, bulderde echter. En zo kwam het dat dat de nietsvermoedende leerlingen dit hoorden: 'Wie zijn jullie dat jullie onze rust verstoren durven?' Het was onzin, aangezien ze allemaal reikhalzend uitkeken tot er weer een leerling binnenkwam.

Sephy draaide zich vliegensvlug om toen ze een stem hoorde. Hij kwam niet van een van de twee anderen in de kamer. Hij kwam van een schilderij. Pas op dat moment begreep Sephy in welke kamer ze was. Ze had ervan gehoord, toen ze in haar stam in Bumi informeerde hoe de school zou zijn. Mensen vertelden er altijd verhalen over. Met haar hoofd een beetje schuin gehouden keek Sephy naar het schilderij dat had gesproken. Nooit gedacht dat ik dat nog een keer zou denken... Ze wilde niet antwoorden, of misschien durfte ze het wel gewoon niet. Ze draaide zich aarzelend om naar de anderen, alsof ze ze om hulp vroeg.

Valerie keek geschrokken op toen ze de stem hoorde, en nu zag ze ook de twee anderen voor het eerst. 'Zei een van jullie dan?' vroeg ze, met lichte paniek in haar stem. Ze hoopte dat een van de twee ja zou zeggen. Ze gokte vooral op de jongen, aangezien zo'n zware stem niet echt voor een meisje bestemd was. Daarna viel haar blik op de schilderijen. Oh nee.. Ze wist direct in welke kamer ze beland was, en ze wist ook al direct dat ze hier voorlopig niet mer weg kwam.

'Nee,'Antwoordde Barry stilletjes. Nee. Dat was niet zijn stem. Zeker niet de stem van een meisje. Zo laag kon een stem van een meisje toch niet eens zijn? Hij had er vele verhalen over gehoord, maar nooit echt gedacht dat het echt zo angstaanjagend was zoals ze zeiden. Het concept was niet eens zo eng, vond hij. Maar als je er middenin stond, was het doodeng. Daarom zei Barry niet veel, en ook niet leuk. Hij wilde de aandacht niet op zich vestigen. Dat...dat leek gewoon geen goed idee.

'Antwoord!'Snerpte een andere stem. Het was er één van de weinige vrouwen in het vertrek. In het vertrek waren er niet veel portretten van vrouwen, maar één van de twee was een vrouw met een naar karakter. Ze had nog nooit van humor gehoord en was schrikwekkend bazig. Toch had ze wel veel nuttige theorieën bewezen. Een enkeling viel haar bij, zo'n type waarvan je je altijd afvroeg wat die hier eigenlijk deed, en algauw stonden ze van alle kanten te gillen, krijsen, roepen, schreeuwen of wat dan ook. Maar niet fluisteren.

Sephy's handen begonnen lichtjes te trillen toen alle stemmen haar omringden. Rustig blijven, sprak ze zichzelf in gedachten toe. Rustig blijven, je kan dit. Eerst, toen de ruimte nog redelijk stil was geweest was het niet zo angstaanjagend, maar nu alles zoveel voller leek, aangezien alle stemmen galmden, werd het des te erger. Na even kreeg ze haar ademhaling onder controle en richtte ze haar hoofd tot het schilderij dat de vraag gesteld had. 'Het was niet alsof we probeerden hier vast te komen zitten en uw rust te verstoren.' Ze probeerde haar stem niet beschuldigend te laten klinken, maar hij klonk akelig luid nu de andere schilderijen stil waren gevallen.

'Shit,' mompelde Valerie toen de jongen zei dat hij het niet was. Dan waren het dus echt de schilderijen. Opnieuw keek ze geschrokken op toen eentje begon te praten, dit keer was het een vrouwen stem. Ze knikte vlug bij wat het meisje in de kamer zei. 'Ja! Inderdaad! We.. We kwamen hier per ongeluk terecht.'

Zou je hier dan expres komen of wat dachten ze nu feitelijk? Barry had nooit iets gehad van, "laat ik maar even gezellig naar sprekende portretten komen met 't gevaar er nooit meer uit te komen". Nah. Zo dacht Barry niet. Barry hield zich voornamelijk niet met zulke dingen bezig. Plots vroeg hij zich af of hier ooit leerkrachten waren. Nu ja. Zou hij snel genoeg achter komen.

Dit zou nog leuk worden! Dat vond in ieder geval het portret van een oude filosoof die daar om een rare reden was opgehangen, gezien hij altijd veel stellingen had verteld, maar er slechts weinigen juist had gehad. Misschien vond de Heerseres het gezicht van de wijsgeer mooi. Of schattig. Hij had altijd al krullen gehad. Maar goed. Nu was het zijn beurt. 'Dat maakt geen enkel verschil! Kennen jullie de regels, of is het onderwijs tegenwoordig dan zo beroerd?'Klonk zijn stem. Minder machtig, minder bulderend, maar nog altijd naar.

Feathery had besloten dat ze nog lang niet klaar was met de school onderzoeken en merkte een kamer op met een deur zonder bordje waar de kamer voor diende. Dat was omdat ze het zelf moest ontdekken, stelde ze vast. Ze ging de kamer binnen en de deur viel direct achter haar in het slot. Ze keek de kamer rond. De muur was behangen met schilderijen, leek het wel. Ze keek of ze een centimeter normale muur kon vinden, maar als ze geluk had zag ze net één millimeter. Dat waren een hoop schilderijen. De grond had een kasteelachtig parket. Het was een mooie kamer, maar waar diende hij voor? Toen zag ze drie andere leerlingen. Ze zei niets en ging op de grond zitten.

Sephy keek hoopvol om toen ze de deur open hoorde gaan, maar haar hart zakte weer ineen toen ze de zachte klik van het slot voor de vierde keer hoorde. Toen keek ze weer naar de schilderijen. Ze dacht er een te zien glimlachen. Ze vinden het gewoon leuk. We zijn hun vermaak, dacht ze vol afkeer. Haar handen waren tot vuisten gebald, maar niet alleen omdat ze boos was. De ruimte leek steeds beklemmener te worden naar mate ze er langer was. De stemmen van de schilderijen galmden in haar hoofd, maar ze probeerde ze weg te duwen. Ze keek naar de anderen, aarzelend. Ze moesten de schilderijen niet al te kwaad maken, anders zouden ze hen er nooit meer uit laten. Nee, dat zou vast niet gebeuren. Op een gegeven moment zou iemand ze vast wel komen zoeken, toch? En anders moesten ze maar gewoon slim genoeg zijn om die vragen straks goed te kunnen beantwoorden.

Eh. Barry wist ongeveer wat het concept was, maar hij betwijfelde of hij ook maar vaag wist wat de antwoorden zouden zijn. Ietwat bedremmeld keek hij rond in de kamer en op magistrale wijze bleek er nog eentje bij getoverd. Hallelujah. Hoeveel konden er hier feitelijk ín? Nu ja. Hij keek even naar het meisje. Ze zag er bijlange niet bang uit. Alsof ze blij was hier te zijn. Sinds wanneer zat ze daar? Geen flauw idee, antwoordden zijn gedachten. Belachelijk.

Een astronoom was de enige die door had dat er nog eentje was bijgekomen. De anderen waren nog te druk met die grietjes en dat ventje met hun ogen te verpulveren. Ieder zijn hobby. 'En jij daar, Meisje! Ken jij de regels?!'Zei hij, nog altijd veel te hard alsof ze doof waren, of schreeuwde hij naar dat nieuwe grietje. het leek een grietje zonder ruggegraat. Mooi. Zo moesten ze allemaal zijn. Tegenwoordig was het een en al vrouwenemancipatie. Maar ze waren alleen maar goed voor het huishouden. Ze interesseerden zich immers niet voor belangrijke zaken, zoals het koninkrijk.

Feathery schrok op en dacht even dat de Watergoden naar haar schreeuwden, maar dat idee verwierp ze al snel. Goden waren illusies, net zoals het woord 'perfect' een illusie is. Iets of iemand in de kamer wilde weten of ze de regels kende. Feathery kende zoveel regels. De regels van de school, de regels die in de wet van Namida staan, de regels thuis, de regels van het bos. Welke regels? Ze wist het niet. Met een trillende stem antwoordde ze: "Welke regels?" Maar zodra ze die uitspraak had gedaan wist ze het antwoord al. De regels van de kamer, de regels van de portretten, die waarschijnlijk tegen haar gesproken hadden. Nee, die wist ze niet. Die kon ze niet weten omdat niemand die ooit had verteld.

Door de lange gang lopend hoorde Kat stemmen komen van achter één van de deuren. Opzoek naar mensen opende ze de deur en keek de ruimte rond. Vier anderen waren hier aan het praten. Maar ze had toch zeker meerdere stemmen gehoord. Toen ze de deurklink los liet, hoorde ze de deur dicht gaan. Snel gooide ze een ijspegel in de hoop dat hij tussen de deur en de muur een opening zou laten. Ze wilde niet weer opgesloten zitten in een kleine pest kamer. Haar coördinatie was bijna perfect, maar net even een tikje te snel. De pegel schoot langs de deur en raakte bij het raam een tafel met vazen. Ze keek verbaasd, meestal miste ze haar doel niet. Maar ze had niet lang om naar de ijspegel te kijken, want de deur viel voor haar neus dicht.

Sephy probeerde niet te kreunen van ergernis toen de deur opnieuw voor hun neuzen dichtsloeg. Ze beloofde zichzelf plechtig dat als ze hier uitkwam, ze er nooit meer een stap naar binnen zou zetten, behalve misschien als ze dood ging van verveling. En dan te bedenken dat de schilderijen nu alleen nog maar zaten te zeuren dat ze hier überhaupt waren, en nog niet eens hun moeilijke vragen hadden gesteld. Waarschijnlijk zouden ze hier nog wel even zitten. Ze had beter moeten ontbijten vanmorgen... Ze draaide zich langzaam om naar de anderen, en wilde bijna aan de schilderijen vragen of ze niet eens konden opschieten, toen ze zich bedacht. Gewoon rustig blijven, glimlachen, niet laten merken dat ze je zo verschrikkelijk irriteren, sprak ze zichzelf toe.

Barry vroeg zich af wat dat Nog Nieuwere Meisje aan het doen was. 'Wat zit jij te forceren?'Vroeg Barry niet-begrijpend aan haar. Hij stond drie meter van haar af, maar dat interesseerde hem niet echt. Je hoorde toch geen fluit, gezien die portretten doof bleken te zijn. Niet doof, gewoon slechthorend. Bovendien hoorden ze hun stem graag. En dat, beste gedachtelezers die er toevallig waren, was een zeer slechte combinatie voor mensen die van stilte hielden. Dat gold dus niet voor Barry. Jippie.

'Je komt hier niet uit tot je één vraag correct beantwoord hebt! Eerder niet. Je kan hier eeuwig zitten, als je een leeghoofd bent...En dat geldt ook voor jou, jij die ijspegels schiet!' Dat laatste kwam er nog harder uit, vond de astronoom. De vrouw, die tot daarnet nog had gezwegen, had een zeer luide stem. Bovendien had ze de neiging altijd te schreeuwen. Ze was een aardig iemand, hoor, als ze je mocht. De astronoom praatte niet veel met haar, maar hij had verhalen gehoord. Ze was altijd in het huis gebleven en bleek een goede huisvrouw te zijn. Toch had ze vele informatieve boeken geschreven die onder de naam van haar echtgenoot waren uitgebracht. Later had gebleken dat zij degene was die ze het geschreven. Nu ja. 'Maar allereerst,'Sprak de wijsgeer, geen zin meer in die schrille stemmetjes,'wil ik weten hoe jullie heten. Desnoods Jongedame 1.' Oh, namen waren kostbaar, vond de astronoom. Met een naam kon je iemand opsporen. Namen waren zeer kostbaar. Maar hij wist niet hoe de huidige mens daarmee omsprong.

Feathery keek op. Een vraag. Dat moest toch wel lukken, zo dom was ze niet. Ze verwachtte niet dat de vragen makkelijk zouden zijn, maar ze kon toch zeker iets proberen. "Ik ben Feathery," beantwoordde ze de vraag van een vaag portret van een astronoom. Hopelijk kreeg ze snel een vraag, en kon ze hier weg.

Sephy slikte, maar rechtte haar rug. 'Mijn naam is Persephone Allison Hadley.' Zei ze. Ze aarzelde even, maar richtte zich toen tot het schilderij dat had gesproken. 'Als ik het goed heb is dat een juist beantwoordde vraag, niet?' Ze wist niet of dit zou betekenen dat ze hier weg zou mogen of dat de schilderijen aan de muren alleen maar bozer en geirriteerder zouden worden, en haar juist niet vrij zouden laten. Dan zou ze hier opgesloten zitten, voor lang... Die gedachte joeg haar angst aan. De ruimte was dan niet klein, maar op het moment waren er toch al vijf mensen, en iedereen ging steeds meer op elkaar staan.

'Ik heet Barry,'Stelde Barry zich dan maar voor aan de portretten. Hij voelde zich belachelijk. Zich voorstellen aan wat verf en papier? Waar sloeg dit op? Alhoewel, die verf en dat papier praatte wel en konden blijkbaar deuren op slot doen. Eigenlijk waren die portretten best klote. Dit was gewoon puur leedvermaak. En niet grappig. Helemaal niet grappig. Voor hem niet nee. Waarschijnlijk voor de portretten wel.

'Ken je niet eens het woord "correct"?'Bulderde de allereerste stem weer. Hij was teleurgesteld in het huidige onderwijs. Nu ja. Vooral in dat dametje. Teveel noten op haar zang voor een vrouw in spe. Hij besloot met haar te beginnen. Dat eigenwijs kind. Sowieso, hij had nooit een hoge pet gehad van vrouwen. 'Laten we met jou beginnen, Persephone,'Waren zijn woorden. De andere portretten begonnen grinnikend naar haar te kijken. Het was echter de schrijfstervrouw die de vraag stelde. 'In de tijd waarin ik leefde, was er een oorlog aan de gang. Hoe heette deze oorlog? Antwoord, Persephone, wanneer je denkt dat je het weet.'

Katana keek om naar de schilderijen die over haar gesproken hadden. Ijspegel-gooier? Sinds wanneer werd ze zo genoemd? Ze ging met haar neus vlak voor één van de schilderijen staan, en besturdeerde die goed. De verf en inkt die gebruikt waren voor het schilderij leken normaal, misschien zelfs wat goedkope verf, ze zag wat kleine miniscule stukjes afbrokkelen en een beetje kleurvervaging. Maar door zo dichtbij te staan kon ze nogsteeds niet uitmaken welke spreuk was gebruikt om ze tot leven te wekken. Het was geen illusie, dat kon ze voelen. Ook had ze magie boeken eindeloos bestudeerd, maar nooit heeft ze dit eerder gezien. Ze dacht diep na, maar haar wiskundige hersenen kwamen met geen resultaat. Ze dacht het schilderij te irriteren, dus deed ze een paar passen naar achter. 'Emaru Katana' mompelde ze, niet specifiek tegen één iemand pratend. Een ander schilderij had haar kamergenote een vraag gesteld over zijn geschiedenis. Dit was een ramp. Haar hersenen dachten wiskunde, niet geschiedenis. Nog steeds naar het schilderij kijkend, wachtte ze af wat Sephy zou antwoorden.

Feathery dacht na. Ze kon het even niet bedenken. Ze vroeg zich af of het de schrijfster was waar ze naar vernoemd was, Jane genaamd, want als dat zo was wist ze het antwoord. Maar het zou wel héél toevallig zijn als dat zo was, en bovendien durfde ze haar antwoord toch niet hardop uit te spreken; de stem had een toon waarop ze aanvoelde dat ze maar beter niet voor haar beurt kon praten.

Kyou liep de lange smalle trap af opweg naar het kleine deurtje onderaan de trap. Ze had in de gang wat mensen horen praten over de kamer, het moest vol staan met geschiedenis troep. Prima om even rond te kijken dus. Ze was aangekomen aan de onderkant van de trap en stond voor de deur. Hij zat vrij stevig dicht maar toen ze een beetje kracht zette ging hij open, vreemd. Maargoed wat maakte het ook uit, ze liep door de deur de kamer in en kwam in een grote kamer vol met schilderijen. Met een doffe dreun viel de deur achter haar dicht, nog vreemder. In een hoekje zag ze een paar mensen staan maar ze kon zo niet zien wie het waren. Ze liep maar naar een schilderij toe en bekeek het aandachtig, tot haar grote verbazing bewoog het schilderij langzaam en ze deed geschrokken een stapje achteruit. ''wat is dit nu weer'' mompelde ze bijna onhoorbaar.

Sephy's hoofd schoot opzij toen ze de deur weer hoorde open staan, maar boog hem meteen weer toen de deur dicht viel. Ze sloot haar ogen voor een seconde, maar richtte haar hoofd toen op en streek een haarlok uit haar gezicht. Ze keek de vrouw die had gesproken even aan en vroeg toen rustig. 'En wat gebeurt er als ik de vraag fout beantwoord?' Vroeg ze, terwijl ze haar droge lippen aflikte en naar het schilderij keek. Ze was een beetje bang voor het antwoord, maar aan de andere kant wilde ze niet overgelopen worden door een boel schilderijen. Ze wilde uit deze kamer komen, maar ze wilde die schilderijen ook duidelijk maken dat de studenten van vandaag heus niet zo stom waren en dat ze zich heus niet zomaar op hun kop lieten zitten door die schilderijen hier.