De Ondervraagkamer

Toen Katana het antwoord van Sephy hoorde, ging één mondhoek omhoog. Goedzo, Sephy. Laat maar zien wie de baas is, dacht ze. Ze leunde met een schouder en elleboog tegen de muur met haar armen gevouwen. Toen bedacht ze ineens iets. Snel pakte ze een blokje uit haar zak en het potlood van achter haar oor en begon de vraag van het schilderij op te schrijven en iedereen die antwoorde kreeg ok een citaat op haar blok. Stel dat het antwoord ergens tussen de regels zat verstopt, dan kon ze die niet missen !

Dat vond Barry een goede vraag eigenlijk. Oké, alles was een goede vraag, zolang hijzelf maar niet moest antwoorden. Geschiedenis was niet zijn beste kant. Talen eigenlijk ook niet. Maar redeneren kon hij wel. Jammer dat er geen extra gegevens werden gegeven. Van de portretten kon hij enkel hun beroep aflezen, schilders hebben iets met attributen, maar verder. Nee. Niet echt iets zinnigs. Hij kon wel zeggen dat de astronoom een heel erg vreemde baard had en dat een van die vrouwen spuuglelijk was. Net een pad.

'Dan kom je er hier niet uit.' Hadden de kinderen tegenwoordig geen hersens meer? Goed zo. Ze amuseerden zich wel samen. Natuurlijk, om de één of andere reden bleven de leerlingen hier nooit langer dan hoogstens een dag, als ze net na de dagelijkse controle kwamen. Elke dag een controle. Blijkbaar vertrouwden ze hen niet. Maar dat gaf niet. Er was meer dan genoeg tijd! 'Dat is al gezegd, meisje. Antwoord gewoon. Al dan niet correct. We gaan je niets aandoen. We houden je gewoon hier.'