Het intro-kamp: aankomst.

'Ah joh, beetje spelletjes doen, best grappig toch,' meende Nate. Zelf was hij overfanatiek en wilde hij ontzettend graag winnen altijd. Hij kon niet echt tegen zijn verlies. Maar toch hield hij van spelletjes spelen. 'Zo erg kan het nooit zijn,' was hij van mening. Hij keek naar Mae. 'En zo eng ziet ze er niet uit. Meer een beetje... streng, maar dat is dan ook alles,' zei Nate. Klaarblijkelijk had hij nog geen kennis gemaakt met Mae.

Sephy liep met het kleine rugzakje om haar schouder geslagen tussen de tenten door. Welke, welke, welke was van haar? Ondertussen dacht ze aan haar tentgenoten. Featherly kende ze van hun gezamelijke opsluiting, maar het andere meisje, Kaya toch?, kende ze nog niet. Maar, ze moest er positief bij staan. Ze was vast heel aardig, en ze zouden het heel gezellig hebben. Sephy had zelf nooit gekampeerd, behalve als je zo het zielige bestaan wilde noemen dat ze had geleidt nadat ze was weggelopen van huis. Maar daar had ze niet eens een tent gehad, en hier zou alles oke zijn, en zou ze mensen kennen. Ze glimlachte in zichzelf, en hield toen abrupt halt. Hier, hier was haar tent. Ze boog een beetje en liep naar binnen. Het leek erop dat een van de andere meiden haar spullen al had neergelegd, en Sephy legde haar rugzakje aan het ene uiteinde van de tent. Ze bond haar haar in een vlecht, zuchtte, en liep weer naar buiten. Misschien kon ze proberen haar tentgenote te vinden en met het onbekende meisje kennis te maken.

Avice was blij dat Thim verder zijn kop hield, minder blij dat hij blijkbaar goed met Nate overweg kon, iemand die ze zelf ook wel mocht. Ze glimlachte even vriendelijk naar de blonde jongen als welkom en staarde toen weer depressief voor zich uit.

((ja, oke, maar Avice is toch zo'n schatje dat je wel van dr moet houden?))

Kaya hoorde net wat Nate zei. 'Spelletjes?' zei ze verbaasd. 'Denk jij dat we hier puur voor de lol zijn?' Zelf verwachtte ze een paar dagen waar ze later niet met plezier op terug zou gaan kijken. Haar ouders hadden haar sowieso altijd geleerd dat je nooit moest gaan kamperen omdat een tentdoek je nergens tegen beschermt, daarom was ze eigenlijk doodsbang om straks in een tent te moeten slapen. Kop op, zei ze tegen zichzelf. Ze was er zo onderhand wel achter gekomen dat haar ouders haar nog steeds behandelden alsof ze een klein meisje was, ze zagen overal gevaar. Even grinnikte ze, haar moeder, Isabella, zou een hartaanval krijgen als ze haar zo zou zien. Toen focuste ze zich weer op Nate. 'Ik heb zo'n idee dat we dit meer als een zwaar trainingskamp moeten zien, een strafkamp ofzo.'

'Dan nog, beetje sporten kan nooit kwaad,' zei Nate, die omdat hij van spelletjes hield natuurlijk ook van sporten hield. 'En een beetje lichaamsbeweging is echt niet slecht voor je. Whatever doesn't kill you makes you stronger, toch? Ik denk echt niet dat ze ons hier laten creperen, ofzo.' Nate hield er ook wel van om een beetje positief te blijven. Dat negatieve gedoe, daar had niemand wat aan, zelfs zijzelf niet.

'Ik denk niet dat we hier marshmallows gaan krijgen,'Antwoordde Barry. Marshmallows leek gewoon niet in het kader van een disciplinerend schooluitje te passen. 'Maar ik weet ook niet wat we gaan doen,'Mompelde Barry er zachtjes aan. Dat laatste was eerder voor zichzelf. Om zichzelf wat zombieachtiger te maken. Misschien begreep hij dan waarom er zoveel zombies rondwaarden. Nu ja. Ergens maakte die onwetendheid hem amper uit.

(( oke sorry ik heb behoorlijk wat gemist dus ik speel niet in op de rest ik ben te lui om terug te lezen ))

Aimée had behoorlijk zin in het kamperen. Kamperen deed haar denken aan haar thuis, de boerderij op Namida, al was dit natuurlijk iets heel anders, maar dat maakte haar niet uit. Als ze vroeger op vakantie ging, gingen ze eigenlijk bijna altijd kamperen. Toen ze hoorde bij wie ze in een tent zat, werd haar enthousiasme echter iets minder. Avice. De verwende snol die ze heel stiekem toch best kon waarderen om haar "hulp" met oefenen. Niet dat Avice dat ooit te weten zou komen, natuurlijk. Echt veel had Aimée niet meegenomen met kamperen, voor haar doen dan. Ze sjouwde een flinke weekendtas achter zich aan, richting de tent die ze aangewezen had gekregen. Na het droppen van haar spullen nam ze rustig plaats rond het kampvuur.

'Creperen niet, maar een feestje wordt het niet.' zei ze koppig. Nate was klaarblijkelijk een optimist, niet dat Kaya daar iets tegen had, maar ze vond dat op dit moment niet echt gepast. Ze probeerde zelf ook wel het meest positieve in te zin van de situatie, maar ze had zo'n voorgevoel dat het echt niet zo leuk ging worden. Ergens hoopte ze dat nu ook, omdat ze dan toch gelijk zou krijgen. Bovendien vond Kaya zelf sporten niet leuk, vanaf ze klein was, was ze er altijd slecht in geweest. En, alles waar ze niet goed in is, vindt Kaya ook meteen niet leuk.

((Haha, dat liedje ken ik, is leuk ))

Iden stond droogjes op en klopte zijn broek wat af en besloot maar een stukje te gaan lopen, veel had hij er sowieso nog niet te doen. Hij keek wat droogjes om zich heen en zag dat iedereen wel en gesprekspartner had. Hij was hier vooral om zich weet thuis te voelen. Of hij dan afgetraind zou worden door een generaal of niet.

'Ach ja, ik zie het gewoon graag positief in. En als het tegenvalt, kunnen we onszelf altijd nog opsluiten in onze tenten en daar verder spelletjes gaan spelen, niet dan? Het gaat er ook maar om wat je ervan maakt. Gewoon een beetje dollen met iedereen, dan is het altijd gezellig,' was Nate van mening.