Archie en Aimée's dagje op de kermis

Er is kermis in Magic Town, natuurlijk mag normaal iedereen komen, maar dit topic gaat even om Archie en Aimée, dus als jullie ook kermis willen, dan moet er maar een apart kermis topic aangemaakt worden.

De kermis is vrij groot en beschikt over verschillende attracties en activiteiten, zoals: een spookhuis, een reuzenrad, een kleine achtbaan, een zweefmolen, schiettenten, een draaimolen, botsauto's en nog veel meer. Natuurlijk kunnen er ook verschillende hapjes en drankjes gehaald worden, de suikerspinnen niet te vergeten!


Personen:
Archibald
Aimée

Aimée had besloten om eens een avondje erop uit te gaan. Alleen maar een beetje op haar kamer zitten niksen was niets voor haar. En een kermis was een uitgesproken kans om iets leuks te doen. Slechts één keer eerder in haar leven was ze naar een kermis geweest, daar had ze de tijd van haar leven gehad.
Met een suikerspin in de hand liep ze richting het spookhuis. Zou ze erin gaan? Zou het ding haar geen slapeloze nachten gaan bezorgen? Toen ze een enorme gil uit het huis hoorde komen, was dat voor haar de bevestiging dat ze niet moest gaan. Of nee, misschien juist wel? Misschien kon ze zo haar angsten onder ogen komen.

Vanaf het moment dat Archie had gehoord dat er een kermis was in Magic Town had hij er al naar uitgekeken om er heen te gaan. En nu hij eindelijk een vrije namiddag/avond had, was hij dan ook meteen vertrokken. Hij had ontzettend veel zin in suikerspin en allerlei snoep van de kraampjes. Kermisfrietjes konden er ook wel in!
Bij het eerste beste snoepkraampje kocht hij de grootste suikerspin die er was. Omnomnom. Het wachten was het zeker waard geweest! Terwijl hij plukjes suikerspin in zijn mond stopte, keek hij met pretoogjes rond. De kermis was hier veel groter dan in zijn geboortestad. En hier hadden ze een spookhuis, wow! Hij wilde er net toch eventjes voorbijlopen, toen hij een bekend persoon zag staan. Het was het ene meisje van in de enge kelder, hé!
"Hallo, hallo! Ook een suikerspin?" Archie lachte breed en er zat nog wat roze spul aan zijn onderlip. Oeps.

Aimée draaide zich om en zag de jongen die ze op de gangen en in de kelder had ontmoet. 'Hé!' begroette ze hem enthousiast. Aimée had haar mond vol met het roze goedje. Er kwam dan ook een ietwat onsmakelijke 'Ja! Jij ook hier?' uit haar mond, waarbij het spul af en toe zichtbaar werd, maar wat ze tevergeefs probeerde te maskeren met haar hand. Ze keek opnieuw naar het spookhuis. 'Ik durf niet,' zei ze met een bedroefde ondertoon. Eigenlijk was het heel stom dat een 17-jarige niet in een spookhuis durfde, terwijl er kinderen van 12 enorm enthousiast langs haar heen rende om het spookhuis te betreden en vervolgens aan hun ouders te vragen of ze alsjeblieft nog een keertje mochten.

"Wat durf je niet? Het spookhuis?" Archie ging dus niet vertellen dat hij er zelf ook langsdoor wilde lopen, haha. "Kom op! Het is voor kindjes gemaakt, haha! Echt niet eng!" Wist hij veel, bij hem thuis op de kermis was er niet eens een spookhuis. Maar goed, dat wist Aimée niet. En trouwens, ze hadden de enge kelder ook overleefd, veel erger kon het spookhuis heus niet zijn, vond hij. Vervolgens nam hij nog een plukje suikerspin.

Aimée schudde heftig haar hoofd. 'Ik heb nog nooit in zoiets gedurfd. Ik durf ook geen enge films te kijken en ik ben als de dood voor insecten,' een kleine bibber ging over haar lijf heen. Af en toe kwam er een gemene lach uit het spookhuis, die vast hoorde bij een of ander eng skelet wat ineens je gezicht in zou vliegen. 'Maar ik moet mijn angst overwinnen, denk ik, hoop ik, heel misschien dan,' Stiekem hoopte ze dat Archie mee wilde naar het spookhuis, dan was ze tenminste niet alleen en had ze, als het nodig was, een hand om fijn te persen en iemand om haar angsten mee te delen. Niet dat Aimée dacht dat hij bang was natuurlijk, maar dat was juist goed, dan kon hij haar misschien gerust stellen of iets in die richting. 'Het ziet er zo eng uit...'

Archie schonk haar een beetje een zenuwachtig lachje, terwijl hij nog aarzelde of hij wilde meegaan of niet. Tenslotte stelde hij het toch maar voor, zo erg kon het namelijk niet zijn. "Ik ga wel mee! Dan ben je voor eens en voor altijd van je angst af. Deal?" Hij nam een grote pluk suikerspin en propte hem in zijn mond. Ze mochten waarschijnlijk toch niet binnen met die dingen dus moesten ze even opschieten met eten. Stiekem hoopte Archie maar dat Aimée veel banger zou zijn als hem en ze zijn bangheid niet zou opmerken.. Hehe.

Aimée was enorm blij met Archie's voorstel. 'Woehoe! Dan kunnen we samen en is het misschien minder eng!' Maar al snel zakte haar enthousiasme. Ze realiseerde zich ook dat ze er nu echt niet meer onderuit kon komen en dat ze dit keer écht dat enge ding binnen moest stappen. Door haar zenuwen kreeg ze plots een behoorlijke vreetbui, waardoor ze haar complete suikerspin binnen een recordtijd van zo'n 10 seconden had weggewerkt. Bij het loket kocht ze twee kaartjes voor het spookhuis. Alsof ze totaal niet bang was, legde ze met opgeheven hoofd 5 euro neer op de toonbank. 'Twee kaartjes alsjeblieft,' zei ze met haar stoerste, meest geacteerde stem. De man achter de toonbank keek haar even met opgeheven wenkbrauw aan. 'Ben je niet wat oud voor een spookhuis?' Aimée keek om zich heen en zag ergens een klein meisje lopen. 'Bent u gek? Denkt u dat ik alleen ga? Ik ga mee met mijn zusje, anders is ze straks veel te bang!' De man knikte bedenkelijk en gaf haar uiteindelijk de kaartjes. 'Ga je mee?' vroeg ze aan Archie.

Archie lachte hartelijk toen Aimée opeens haar suikerspin naar binnen duwde. Misschien moest hij dat ook maar eens doen. Uiteindelijk stonden ze daar beiden met een mond vol suiker, woehoe!
Terwijl Aimée de kaartjes ging kopen, gooide Archie het stokje van zijn suikerspin weg en keek vervolgens door een stoffig raampje naar binnen aan de zijkant van het spookhuis. Hij zag helemaal niet, maar oke... Hij was nieuwsgierig geweest naar wat er daar binnen allemaal zou gebeuren.
Toen Aimée weer terug was met de kaartjes, knikte Archie en deed zijn best om niet zenuwachtig te doen. Hij moest een goede steun zijn voor het arme meisje, hij kon zelf toch niet zo bang zijn!
"Ja, helemaal klaar, woehoe!"

Met een wantrouwende blik deed Aimée haar eerste stapje in het spookhuis. Haar ogen moesten eerst even wennen aan het donker, maar na enkele seconden kon ze al aardig wat zien. Overal hingen grote spinnenwebben met enorme spinnen erin. Opnieuw liep er een rilling over haar lijf. 'Die zijn toch niet echt he?' vroeg ze met een trillende stem aan Archie. Toen er plots een spin bewoog in zijn web slaakte ze een enorme gil. Opnieuw deed ze een paar stapjes vooruit. Ineens ging er een luik open aan de muur, waar een skelet uit kwam wat vastgeketend zat. Het bewoog! En het sprak! 'Haal me hieruit!' schreeuwde het skelet. Aimée gilde weer en in haar hoofd begon ze al bijna te huilen. Ze vond dit niet leuk, en haar angsten overwinnen was er waarschijnlijk ook helemaal niet bij.

Archie liep behoedzaam achter Aimée aan, maar dat was ook niet ideaal... Telkens als zij begon te gillen, schrok hij nog meer dan van het spookhuis zelf! Hij moest zich serieus inhouden om niet nog luider te gaan gillen.
"Uh... Nee hoor, allemaal machines. Als de stroom uitvalt is hier niks meer aan, trust me!" Brabbelde hij terwijl hij omhoog keek naar een spin die net boven hem bengelde. Ielg, hij vond spinnen ook helemaal niet leuk hoor. En dan dat skelet... Het deed hem toch weer terugdenken aan de enge kelder, al was het toen wél echt.

Net toen Aimée een heel klein beetje rustiger leek te worden, kwam er plots een klein meisje voorbij. Het meisje was minimaal een halve meter kleiner dan Aimée zelf, al was dat niet heel moeilijk. Ze had pikzwart piekhaar wat deels voor haar ogen hing en ze was gekleed in een ouderwetse jurk, die ook nog eens gescheurd was. Het meisje ging, zonder verder iets te doen, pal voor Aimée staan en keek haar onder haar piekhaar vandaan met een enge blik en een gemene grijns aan. Op die manier bleef ze enkele seconden staan, waarna ze ineens weer wegliep. Terwijl het meisje uit het zicht verdween, hoorde Aimée een kleine meisjesstem galmen. 'Ik krijg je wel,' galmde de stem van het meisje door de ruimte. 'Gatverdamme,' siste Aimée zacht. Plots begon het licht te flikkeren en was er een gemene lach te horen. Opnieuw gilde Aimée. 'Archie, ik ben bang!' Met trillende handen greep Aimée zich vast aan de muur, hopend dat alles heel snel voorbij zou zijn.

Archie keek het kleine ding een beetje geschokt aan. Het leek zo.. zo écht! Hij dacht dat spookhuizen helemaal gemechaniseerd waren! Maar hier kwam niet eens een stopcontact aan de pas!
Met lichtjes trillende vingers, duwde hij Aimée een stukje verder. "We kunnen hier niet blijven staan..." Verantwoordde hij het geduw. Dat was ook wel zo, straks raakte het hele spookhuis verstopt door hen.

'Laten we zo snel mogelijk naar de uitgang gaan! Ik vind dit helemaal niet leuk!' Aimée leek net een kind van 5 in haar gedrag op het moment. Als ze niet zindelijk was geweest, had ze nu absoluut een volle broek gehad, zo erg vond ze het allemaal. 'Jij vind me zeker een aansteller?' vroeg ze aan Archie. Hij was natuurlijk helemaal niet bang en vond het allemaal maar onzin. Precies op dat moment kwam er een grote spin naar beneden gedaald, recht boven Aimée's hoofd. 'HAAL HET WEG HAAL HET WEG HAAL HET WEEEEEG!' schreeuwde ze, terwijl ze wanhopig om zich heen begon te slaan.

"Oke we ga-" Archie wilde net met Aimée aan de arm naar buiten lopen toen ze begon te gillen en om zich heen te slaan. "WAT IS ER? WAT IS ER?" Archie wapperde ook paniekerig met zijn armen, hij wist helemaal niet wat er gaande was. "HEB JE PIJN?" Vroeg hij instinctief, ook al had Aimée alleen maar gevraagd om 'het' weg te halen.

Aimée begon nog harder te gillen en begon als een kip zonder kop rond te rennen. 'SPIN! SPIN! SPIN!' gilde ze als een idioot. Terwijl ze rond rende in het spookhuis kwamen overal enge dingen uit het plafond en de muren zetten, maar daar had ze plots geen aandacht meer voor. Spinnen was haar eerste fobie. Zodra ze er één zag, was ze absoluut niet meer voor reden vatbaar.

Archie probeerde haar te helpen met de spinnenkwestie, maar dat ging nogal moeilijk aangezien Aimée niet stil bleef staan. "WACHT! WACHT!" Archie zag om de hoek een skelet met lightgevende ogen, misschien kon hij daar wat meer zien. Hij greep haar arm en trok haar het hoekje om. Helaas was de vloer hier erg glibberig en lag hij binnen de twee stappen op de grond. Ew, het plakte...

Aimée, die werd meegetrokken door Archie, belandde niet veel later ook op haar snufferd. 'De spin is weg, geloof ik,' zei ze terwijl ze met een pruillipje aan de grond voelde. Ze keek naar haar hand toen ze hem omhoog haalde, er zat een soort groen, slijmerig spul aan. 'Gatverdamme, wat is dit nou weer?' Met walging keek ze naar haar hand.

Archie haalde ook zijn hand omhoog en keek er afschuwend naar. Het leek wel een laagje snottebellen. Ew.
"Um, dat kan me niet zo veel schelen, ik wil hier ook weg.." Zei hij een beetje mokkend, terwijl hij zijn hand aan de muur afveegde. Vervolgens stond hij op en liep uiterst voorzictig van de slijmerige boel weg. "Hulp nodig?" Hij stak zijn handen uit om Aimée te helpen. Bah, wat voor een goor spookhuis was dit!

Aimée probeerde eerst zelf op te staan, maar haar benen lagen een beetje verstrengeld, waardoor ze steeds opnieuw uitgleed. Ze knikte en pakte uiteindelijk de hand van Archie aan, waarmee ze zichzelf omhoog wist te hijsen. 'Ik zie daar een sprankeltje licht, misschien is dat de uitgang!' Ineens was Aimée weer opgewekt. Het idee dat ze hier misschien binnen een paar seconden weg kon zijn, waarna ze serieus van de kermis kon genieten, maakte haar humeur weer goed.

"Ja, misschien wel!" Archie deed zijn best om hoopvol te klinken, maar eerlijk gezegd dacht hij zelf niet dat het de uitgang zou zijn. Of hadden ze het dan toch al helemaal doorstaan? Hij zou er in elk geval niks op tegen hebben als dit het einde was, haha!
"In elk geval leven we nog!" Grapte hij. Ja, als Archie zenuwachtig was, deed hij altijd aan domme mopjes. En die waren ook nooit grappig.

Aimée liep richting het licht, maar al snel werd ze teleurgesteld. 'Het is maar een raam,' zei ze bedroefd tegen Archie. 'Ik denk dat we deze gang in moeten, die hebben we sowieso nog niet gehad denk ik.' zei ze, terwijl ze in een andere richting wees. Ze wilde hier weg, en wel nu. Ze vond het nu al wel weer mooi geweest. Inmiddels had Aimée al meer spinnen en lijken gezien dan haar lief was en ze vond het tijd worden voor een tweede suikerspin, om de spanning weg te eten.

Archie knikte. Ook dit raam was stoffig en hij kon er amper door naar buiten kijken. De aankleding van de attractie was in elk geval geslaagd, vond hij wel. "Ja, dat denk ik ook. Benieuwd wat ze nu weer naar ons hoofd gaan gooien.." Weer een mopje, haha. Ja hij was wel erg zenuwachtig nu.
Een echte gentleman zou voorstellen om nu zelf als eerste te lopen, maar Archie hield wijselijk zijn mond. Hij vond het wel best zo hoor!

Aimée moest ondanks de spanning die door haar lijf gierde, stiekem wel een beetje lachen om Archie's opmerking. 'BUKKEN!' riep Aimée plotseling. Ineens kwam er met een razende snelheid en een gemene lach een skelet uit het plafond. Aangezien Aimée een stuk langer was dan de gemiddelde kleuters die hier normaal rondliepen, had het ding haar makkelijk kunnen raken als ze niet gebukt had.

"Aaaaah!" Archie had te trage reflexen en slingerde dus maar tegen de linkermuur aan, gelukkig de juiste kant... Het skelet scheerde langs zijn gezicht voorbij. Archie liet een grote zucht ontsnappen.
"Die lui hier zijn gek! Dit is dus écht alleen maar voor kleine kinderen gemaakt! Hallo, we hadden wel gewond kunnen zijn!" Opeens kwam er een hele tirade uit.. Zo erg was hij deze keer geschrokken.