Iden’s wandeling over de tweede laag.

Iden loopt naar z’n geboorteplaats en natuurlijk komt hij z’n allerliefste zuster tegen. De tweede laag is de waterlaag. Het is hier voornamelijk in het deel waar Iden loopt erg koud en ligt een dik pak sneeuw. In de verte ligt een klein dorp met 3 huisjes. Waar eigenlijk niemand meer woont.


Personen: Ofcourse, Iden en Ehriel. Eventueel later mogen er nog 2 mensen bijkomen. dit word aangegeven.

_________

Iden liep zonder moeite door de sneeuw, als klein jongetje was hij niet anders gewend. Hij sloot zijn ogen om van de rust en de koude geur te genieten. Hij voelde zijn lichaam ook leek te reageren op zijn thuis. Hij voelde zich ontspannen ondanks hij zeker wist dat hij zijn zus weer zou zien. Maar hij was klaar voor een confrontatie. Hij opende zijn ogen en liep met een kalme pas richting de drie huizen.

Ehriel gaapte en kwam langzaam overeind. Ze voelde hoe de witte vacht van de duizenden doden konijnen omlaag schoof toen ze opstond. Met een simpel pasje stapte ze uit haar bed en gooide haar haar achter haar in plaats van dat het over haar borstkas hing. Ze liep naar de dichtst bij zijnde spiegel en deed haar lange haar in een hoge staart zodat het wat minder in de weg zat. Ze pakte een zwarte dikke ochtend jas en voelde zich toen duizelig. Ze leek het altijd te merken als haar broer in de buurt was. Haar blik werd meteen een donkere grijns. "Ohw broertje lief ik wacht wel tot je hier bent" zei ze met zoete stem en liep rustig richting de keuken om thee te gaan zetten.

Iden merkte dat z’n zus actief was geworden, mede door een gevoel dat hij altijd had en de schoorsteen van hun ouderlijk huis die begon te roken. Het was overduidelijk dat ze wakker was. Of in ieder geval binnen. Hij begon zich wat sneller te bewegen. Als een soort ijskonijn besloot hij te gaan graven. Hij groef in een eng snel tempo een gat in de grond en begon in de richting van het huis te graven. Zijn handen werden helemaal rood van de kou, veel last had hij er niet van mede door zijn specialiteit.

Ehriel had de haard aangestoken, voornamelijk om Iden te lokken. Hij zou het van z’n snelheid nemen dat sowieso. Met een rustige pas liep Ehriel naar haal kleding kast en trok er een simpel zwart jurkje uit en trok deze vrij snel aan. "Nog even wat ander pakken en dan kan ik m’n geliefde broertje ontvangen" zei ze weer op de eng zoete manier. Ze deed een soort kokker om haar bovenbeen die niet te zien was door de jurk, vervolgens liep ze met een bijna huppelend pasje naar de keuken om er vervolgens een stel messen in te steken.

Iden groef een gang en merkte toen dat hij zijn vinger niet meer kon bewegen. Hij sluit zijn ogen en besloot de sneeuw te bewegen met z’n gedachten. Het was immers kou en hij had een paar basics geleerd van z’n vader. Vooral sneeuwballen gevechten zonder je handen te gebruiken zaten daar in. Iden schoof stuk voor stuk de delen sneeuw weg. Het waren niet de grootste stukken die je zou denken maar het schoot meer op dan het graven zelf. "Ik mis alleen de oren" mompelde hij zacht tegen zichzelf en dacht meteen aan de fluffy witte ijskonijnen die hier vaak genoeg rond rende.

Ehriel pakte het ondertussen kokende water van het vuur af en deed het gas uit. Ze schonk een flinke mok in en deed er wat jasmijn blaadjes bij. Met een kalme pas liep ze richting de bank en zetten haar kop thee op de salon tafel. Ze keek naar de vele oude familie foto’s die boven de haard stonden. Ongeveer elke foto van Iden had ze al wel verminkt. Ze grijnsde even kort en beet kort op haar nagel, dit deed ze wel vaker als ze tevreden was wat eigenlijk behoorlijk vreemd was.

Iden merkte gewoon dat hij vlak bij het huis was, hij voelde het gewoon de aanwezigheid van z’n zus heel dicht bij. Hij sprong tegen de laag sneeuw boven hem op die meteen een gang leek te worden en hij werd omhoog geschoten door de vloer van de slaapkamer van Ehriel. Iden rende de woonkamer in en greep Ehriel vast bij haar hals en met zijn andere hand ging hij naar haar been. Hij voelde de messen kokker. Hij pakte toen vliegensvlug haar andere hand en legde zijn lippen tegen haar hals. "Hallo zusje" zei hij terwijl zijn lippen langs haar hals gleden.