Iden en Valerie hun koffiedate.

Gewoon in een simpel cafeetje, personen lijkt me duidelijk (:

Dat lijkt met ook (:
__________________

Iden had een groot boek uit de schoolbibliotheek geleend en hield het onder z’n arm. Hij had met Valerie afgesproken in een wat ouder en rustig koffie tentje in de buitenkant van Magic Town. Hij liep rustig naar binnen en knikte vriendelijk naar de persoon achter de bar. Hij liep naar een leeg tafeltje en legde het boek neer en keek naar buiten, hij was zo te zien de eerste.

Valerie opende de deur van het café en keek om zich heen opzoek naar Iden, terwijl ze tegelijkertijd het café zelf even keurde. Erg klein. Toen ze Iden zag glimlachte ze en liep naar hem toe. 'Hooooi!' Ze liet zich op de stoel neervallen.

"Hallo" zei Iden vriendelijk en glimlachte kort naar haar. Op een of andere manier mocht hij haar wel, misschien omdat ze meteen wel erg liet weten dat ze geïnteresseerd was. "Wat wil je drinken dan zal ik even voor ons bestellen." zei hij terwijl hij naar de kaart wees. Zelf nam hij een espresso zwart. Hij kon wel wat cafeïne gebruiken.

Valerie knikte en wierp even een blik op de kaart. 'Doe maar cappuchino!' zei ze glimlachend. Ze was nooit echt fan van koffie geweest, maar cappuchino vond ze heeerlijk. En ijskoffie. Maar daar had ze even geen zin in.

Iden stak liep richting de bar en zei simpel wat ze wouden hebben en gooide wat geld op de bar neer. De man knikte vriendelijk. Iden liep met een soepel pasje terug naar de tafel. "Zo.. Wat wil je allemaal weten?" zei hij terwijl hij ging zitten en haar aankeek.

Valerie pakte haar cappuchino aan en nam, na wat geblaas, een flinke slok. 'Eeeeh.. Okay, als eerste hoe je hier bent gekomen?'

Iden zetten zijn espresso neer en keek toen even peinzend uit het raam. "Je begint wel bij het leukste onderdeel zeg" zei hij en lachte even. Hoe kon hij haar nou vertellen dat hij de helft van de macht van zijn familie geschenken heeft gebruikt om zichzelf tot halverwege te teleporteren en met geluk nog uit de kosmos was gevist voordat hij gestikt was? "Laten we zeggen dat het me maar net gelukt is.. Ik ben een soort van gevlucht." zei hij op een soepele maar toch pijnlijke manier. Hij voelde zich niet echt op z’n gemak hier, alsof hij overal werd bekeken. Het was hier ook te druk en te warm naar zijn zin. Er leefde bijna niemand op de tweede waterlaag. Vooral omdat het er gewoon te koud was.

Valerie haalde glimlachend haar schouders op. 'Nieuwsgierig aangelegd,' verklaarde ze en ze luisterde naar wat hij antwoordde. 'Gevlucht?' herhaalde ze, 'hoezo ben je gevlucht?'

Iden zuchte kort. "Omdat ik en m’n zus er op uit zijn om elkaar om het leven te brengen. En ze heeft me een keek flink te grazen genomen dus ik ben hier op sterker te worden." verklaarde hij vrij nuchter. Hij keek naar de vele littekens op zijn handen, Erhiel had hem vaak genoeg aangevlogen met een mes of ander scherp voorwerp.

Valerie keek hem met grote ogen aan. 'Je zus!? Maar.. Maar waarom zou ze dat willen doen?' Je zus hoorde je toch niet te willen vermoorden!? Nouja, niet dat Valerie iets vam familiezaken afwist, behalve dat oma's niet altijd even lief en schattig zijn als mensen denken.

Iden haalde zijn schouders op. "Dat is nogal persoonlijk.. En het spijt me maar zo goed ken ik je nog niet" zei hij lacherig. Hij wist dat ze enigszins wel gelijk had.

Valerie schudde direct haar hoofd. 'Neenee! Je hoeft geen sorry te zeggen ik snap het wel! Ik ga ook niet iedereen voluit over mijn leven vertellen.'

Iden knikte instemmend. "Zijn er nog dingen over de planeet die je wil weten? Of wat meer waar ik vandaan kom?" Iden grijnsde even. Tot nu toe had ze alleen dingen over hem gevraagd. Hij nam een flinke slok van zijn koffie en proefde hoe de bittere smaak zijn mond binnendrong.

'Ohja! De planeet!' Valerie knikte en dacht even na. Ze had zoveel vragen bedacht! 'Hoe zit het daar met scheiding tussen de elementen? Is het net als hier?'

"Niet echt. De meeste mensen wonen in de Kern. Hier leeft alles door elkaar en alles trouwt met alles. Ik woonde hier.." Iden pakte het boek erbij en sloeg het open op een bladzijde met een kaart en wees de tweede buiten rand aan. "Ik woonde van buiten, op de tweede laag. Het is hier erg koud en nat maar voor mensen met IJs&Kou is het er best te doen. Het is er erg rustig op de hele laag woonde denk ik 20 mensen. Vandaar dat ik het hier altijd te druk vind naar m’n zin." Iden lachte even kort.

Valerie knikte. Alles door elkaar? 'Dat lijkt me veel fijner, ik word gek van deze constante strijd met elkaar.' Die strijd was ook een van de redenen voor haar oma's haat voor haar. Valerie's vader was een man met Lucht & Vliegen als specialiteit, tenminste, dat was haar wijsgemaakt, of het echt zo was zou ze niet weten. Ze heeft die man niet een seconde gekend.

Iden schudde en knikte door elkaar. "Aan de ene kant wel. Aan de andere kant niet. Ik leef in een puur gezin, dat houd in dat er maar 1 specialiteit in zit. Mensen die dit niet hebben zijn meestal arm. Of worden achterna gezetten. Naja.. Dat ligt er ook weer aan."

'Oh,' mompelde Valerie. 'Mensen zullen ook nooit veranderen he? Ik snap er echt niks van? Alsof iemand minder is als die een andere specialiteit heeft? Daar kunnen ze zelf toch ook niet voor kiezen?'

"Daar heb je gelijk in. Maar macht maakt gek. En natuurlijk vind ik mijn specialiteit bijzonderder dan anderen, daar ga ik ook niet omheen. Maar om meteen iedereen te verwonden.. Nee dan hou ik het liever bij m’n zus.." hij lachte wat moeilijk toen hij over z’n zus begon, hij had het als grapje bedoeld.

'Hmm, daar heb je gelijk in denk ik.' Macht maakte inderdaad gek, dat wist Valerie maar al te goed. En natuurlijk, zij voelde zich ook wel eens beter dan anderen maar ze ging, inderdaad, geen mensen ervoor vermoorden of zelfs al verwonden.

Iden nam nog een slok van z’n koffie. "En hoe zit het hier allemaal precies in elkaar?" vroeg hij lichtelijk droogjes en glimlachte kort. Hij had al wel wat gezien maar nog lang niet alles, het enige wat hem tot nu toe was opgevallen was dat het hier druk was. Erg druk.

'Rivaliteit tussen specialiteiten is ontzettend groot hier, we wonen ook allemaal in een ander land.' Valerie zette haar kop neer en dacht even na. 'Vooral tussen Pao en Namida gaat het slecht, tussen Namida en Aozora gaat het wel, volgens mij. Ik heb me er nooit echt mee bezig gehouden..'

"Waarom vliegen ze op de school elkaar dan niet naar elkaars nek?" Iden keek wat vreemd, het zou enkel en alleen logisch zijn geweest. Je zou er mee opgegroeid moeten zijn. Omdat je al die tijd al in een soort oorlog hebt geleefd.

'Misschien is het een volwasseneding?' Valerie haalde haar schousers op. 'Ik heb me er nooit mee bezig gehouden, maar mijn oma bijvoorbeeld weg. Ook een van de redenen waarom ze zo'n hekel aan mij heeft.'