De schoenenjacht

Nate had nieuwe schoenen nodig, dus besloot hij om samen met Neomy in magic town op zoek te gaan naar een nieuw paar coole schoenen. Jaja, en wat leek op een saaie middag kon misschien best leuk worden, want er liep een duister figuur door de stad. Wie of wat zou het zijn??

Nate en Neomy dus

Neomy had best zin in een uitstapje met iemand alleen. Een band opbouwen wilde ze best eens proberen, eens zien hoe dat haar af zou gaan. 'Al enig idee welke soort of kleur schoenen?" vroeg ze blij. Ze zon scheen, het was heerlijk lente weer, eigenlijk zonde dat ze zich in een overdekt winkelcentrum zouden begeven.

Nate zijn afgetrapte schoenen konden echt niet meer, er zaten gaten in. Hij had echt hoognodig nieuwe schoenen nodig. En nu was hij niet echt bepaald een megaster in het shoppen van schoenen. Dus toen hij Neomy tegenkwam onderweg naar het winkelcentrum van Magic Town, was hij best wel opgelucht. 'Hee, zin om mee te gaan op schoenenjacht?' had hij nogal onnozel gegrijnst. Nu vroeg Neomy welke kleur schoenen hij wilde. 'Uh...' zei hij. 'Die bij mijn ogen passen? Weet ik veel. Gewoon bruine of zwarte ofzo.'

Neomy keek naar beneden naar zijn schoenen. Ja, er mochten inderdaad wel nieuwe komen. Ze keek naar haar eigen schoentjes, er zaten ook gaten in, en het waren meer sokken dan schoenen die dansschoentjes, maar ze liepen zo fijn! Ze kon niet zo goed zonder. En daarbij ging er nu dus echt niets meer van doorns of iets dergelijks door haar voetzool heen. Best handig. "Nou we zullen zien!" Het winkelcentrum doemde voor hen op. Ineens liep er een koude rilling over haar heen. Koude rillingen had zij als kou en ijs specialist wel eens, maar nooit op een nare manier. Ze stopte en haar adem stokte. Wat was dit? Ze keek achter zich en zag een schaduw in een van de steegjes schieten.

'Wat is er?' vroeg Nate, die iets bizars opmerkte aan Neomy. Zelf had hij ook een raar gevoel gehad, een gevoel dat hem naar vanbinnen maakte. Hij had alleen niets gezien en niets gemerkt van waar het vandaan zou komen, dus voor hem was het nogal onverklaarbaar.

" Eehhh..." ze reageerde nog niet echt op Nate. Ze was bezig de omgeving af te speuren naar vreemde dingen. Zo'n gevoel kwam nooit vanzelf. Vervolgens hoorde ze een brommergeluid uit het steegje komen. Het was maar een brommer geweest. "Oh niets, ik dacht dat ik iets... hoorde, maar het was die brommer. Laten we maar snel doorlopen!" Gerustgesteld liep ze weer naast Nate door. " Des te meer tijd hebben we om ons kapot te shoppen." glimlachtte ze.

Nate moest lachen om Neomy, maar toch had hij het gevoel dat er iets niet klopte. Dat gevoel bleef vrij lang aanhouden. Toen ze het winkelcentrum in liepen, was het er nog. 'Goed, ik weet hier totaal de weg niet,' zei Nate. 'Waar is een goede schoenenwinkel?' vroeg hij.

"Phoe zeg, je doet alsof ik enig idee heb. Laten we maar gewoon wat rondslenteren, zo enorm is het hier nou ook niet." Ze vond het best gezellig zo. Ze liepen langs alle etalages en eettentjes. Leuk, spullen kijken. "Heee, hier is een schoenen winkel!" Ze vloog naar binnen voordat hij nog kon zeggen of het hem wat leek of niet.

Nate had het nog te druk met het kijken naar alle eetstandjes, wat hij natuurlijk veel interessanter vond dan schoenen kopen. Eten vond hij het leukst van alles. Toen Neomy naar een schoenenwinkel binnen vloog, besloot hij maar gewoon om haar te volgen. 'Jeetje, jij bent snel weg zeg,' zei hij grappend. 'Kon je het niet uithouden bij mij ofzo?' vroeg hij.

"Kijk, schoenen!" zei ze zonder verder op zijn vraag te reageren, ze glimlachte wel eventjes. Hij maakte toch maar een grapje. "Bruin zei je he?" en ze speurde meteen de schappen af. Ze spotte een paar schoenen dat best leek op wat hij nu aanhad, maar dan heel. "Is dit wat?" en ze hield het paar schoenen omhoog.

Nate fronste zijn wenbrauwen en hij bekeek de schoenen eens goed. 'Ik vind dat dingetje niet zo mooi,' zei hij toen. 'En ik wil denk ik graag iets sportievers,' zei hij. Hij keek even in het rond. 'Kijk, zoiets,' zei hij, en hij hield een paar omhoog. 'Maar dan in het bruin ofzo. Of donkerblauw misschien.'

"Aha, ja ik snap wat je bedoelt!" ze zetten de schoenen terug en neuzde naast Nate nog wat rond. Na een tijdje te hebben rondgelopen vroeg ze; "Wil je nog ergens anders kijken? Er zijn vast nog wel meer, wat sportievere winkels. Beetje saaie modellen, vind je niet?"

Nate knikte beamend. 'Ja, laten we dat doen,' zei hij. 'Dit is inderdaad niet helemaal wat ik zoek. Kom op, laten we hier weggaan.' Toen hij buiten kwam, zag hij ineens een vaag, donker figuur lopen. Nate volgde hem met zijn blik. Het figuur gaf hem de kriebels.

Neomy volgde Nate naar buiten en volgde vervolgens zijn blik. "Waar kijk je naar?" vroeg ze voorzichtig. Het leek niet het moment om het keihard te gaan roepen, hij keek een beetje bedenkend. Ze zocht de binnenplaats van het winkelcentrum af naar iets wat hij op het oog zou kunnen hebben, maar afgezien van wat mensen zag ze niets. Misschien zag hij iemand die hij kende.

'Zie je die man daar lopen? Ik weet het niet, maar hij heeft iets raars. Iets bizars. En dan niet op de goede manier,' zei Nate. Hij wees onopvallend naar de man. Hij was gekleed in in een lange jas en hij droeg een hoed en een zonnebril, binnen. Er moest iets met hem aan de hand zijn, maar Nate kon niet echt bedenken wat.

Neomy zag de man waar Nate naar wees net achter een hoek verdwijnen. "Zonneallergie misschien?" grapte ze, er zou vast niets met die man zijn, geen reden om hun middagje shoppen in de war te schoppen tenminste. "Ik snap wel wat je bedoelt, maar het zal vast niets raars zijn." Het vreemde gevoel wat Nate leek te hebben viel bij Neomy wel mee. Als hij iets van hen zou willen merkten ze het gauw genoeg. "Wil je nog verder zoeken? Naar schoenen dan bedoel ik."

Nate knikte. 'Ik denk dat je gelijk hebt. Wat de man betreft, dat is,' zei hij. Hij haalde daarna zijn schouders op en begon te lopen. 'Ja, ik heb echt nieuwe nodig. Laten we naar een andere winkel gaan. Misschien zit een eindje verderop zo'n winkel waar ze sportieve vrijetijdschoenen verkopen, zoals mijn moeder dat zo mooi kan noemen,' zei hij.

Neomy was blij dat Nate niet al te afgeleid was door die man. Als zo'n gevoel je eenmaal bekruipt, kom je er lastig vanaf. "Goed plan." zei ze. Ze liepen een stukje en kwamen onderweg langs een ijstentje. Ze had zooo'n zin in ijs! "Zullen we anders eerst een ijsje nemen?" stelde ze voor. "Zijn we daarna weer helemaal gefocust op de schoenenjacht."

Zodra Nate het woord ijsje hoorde, was hij al meteen verkocht. Eten was echt het allerliefste wat hij deed, en schoenen zoeken juist een van de minste dingen, dus natuurlijk gingen ijsjes voor. 'Joah!' zei hij daarom ook. 'Ik neem een aardbeien banaan ijsje!' riep hij. 'Wie er het eerste is,' zei hij. Nog zo'n onderdeel waar hij zo van hield. Wedstrijdjes.

Een grote glimlacht verscheen op het gezicht van Neomy. Een wedstrijdje met snelheid, dat was haar ding. Sterk was ze niet, maar snel des te meer. Eens zien of ze deze jongen af kon troeven. "Deal, waar beginnen we? Bij dat bankje?" Het was rustig dus ze zouden niemand omver lopen. "Niet dat ik dat ooit ga winnen, maar eens wie weet." zei ze, natuurlijk ongemeend. No hard feelings, maar ze zou hem eens iets laten zien.

Nate begon al te rennen. 'Haha, je krijgt me lekker toch niet,' zei hij, nogal kinderachtig. Al hield hij wel een beetje in in het begin, omdat Neomy misschien niet zo snel was, en hij nogal vaak hardliep gewoon om te trainen.

Neomy begon rustig. Laat hem maar denken dat ze sloom was. "Dat weet ik nog niet zo zeker hoor." zei ze betekenisvol. Ze gooide in een keer vol de versnelling open en raasde langs hem heen. Haar voeten hoorde je bijna niet meer op de vloer terecht komen. Dit was haar ding, hard lopen. Zou ze eens iets mee moeten doen, bedacht ze zich. Je kon er veel meer dingen mee dan alleen vluchten.

Nate versnelde zijn pas nu ook, en omdat hij zo vaak trainde, haalde hij Neomy nog enigsinds in. Hij kwam naast haar rennen, maar het was nog maar een klein stukje. Het zou een kwestie van seconden worden wie de winnaar zou zijn.

Neomy glimlachte, ze zou dit echt wel winnen. Het was zeker niet dat ze er geen moeite voor had hoeven doen, maar ze had wel vaker harder gelopen. Soms moet je wel, toch? Ze haalde Nate op de laatste paar meters weer in en toen ze bij de ijskraam kwamen stak ze triomfantelijk haar vuist in de lucht. "Gewonnen" zei ze blij, maar half hijgend. "Volgende keer versla je me." zei ze een beetje gelogen, maar het was niet makkelijk geweest om hem sneller af te zijn. Daarbij, op elk ander vlak had hij haar vast keihard ingemaakt. Hij verdiende wel credits.

((sorry moest je hier tóch ff inmaken ))

((Pff, I don't care, Nate des te meer))

Nate moest lachen, maar hij baalde stiekem wel dat hij niet had gewonnen. 'Maar uh, je hebt zeker de regels nog niet gehoord van dit spel?' vroeg hij daarna. 'De winnaar betaald, hè,' zei hij grappend. Hij keek naar het ijskraampje om te zien welke smaken ze hadden.