De eerste schooldag.

Met een luide ‘BENG’ verscheen de Heerseres uit het niets op het podium. Daverend applaus doemde op uit de zaal. Teleporteren was iets wat alleen de aller-machtigste specialisten voor elkaar kregen.
De Heerseres maakte met haar handen een sussend gebaar.
‘Welkom allemaal,’ zei ze met haar warme stem die van macht doordrongen was.
‘Na jarenlang theoretisch te experimenteren heeft de GDP eindelijk besloten om deze school te starten. Het is mij een waar genoegen om jullie als allereerste leerlingen te verwelkomen.’
Na een korte adempauze ging ze verder.
‘Velen van jullie vragen zich misschien af wat je hier doet. Het antwoord is heel simpel: jullie zijn hier om van de wereld weer een eenheid te maken. De naam Pan staat voor één geheel. Jullie zijn hier om ervoor te zorgen dat onze planeet haar naam weer waar maakt.
Hier in deze school is iedereen gelijk. Er is geen onderscheid tussen verschillende rassen. Of je nu rood haar hebt, zwart haar met blauwe ogen, zilver haar met rode ogen of helemaal geen haar, voor mij zijn jullie allemaal hetzelfde. Jullie zijn inwoners van Pan. Na deze opleiding zullen jullie vechten voor je planeet. Ons doel is om criminaliteit het universum uit te helpen, om ervoor te zorgen dat iedereen zich overal ter wereld veilig kan voelen.
De opleiding zal niet makkelijk zijn. Ik eis van jullie volledige gehoorzaamheid. Er is hier maar één iemand die autoriteit heeft en dat ben ik. Daarnaast komen er GDP-agenten naar de school om les te geven. Ook bij hen wordt van jullie volledige gehoorzaamheid verwacht. Een opleiding tot geheim agent draait om discipline. Daarbij horen ook het aanwezig zijn bij de lessen en het op tijd komen. Weglopen van de opleiding is niet mogelijk. Wie problemen heeft met volhouden kan altijd langskomen in mijn kantoor op de het hoofdkwartier van de GDP.’
Een korte stilte volgde.
‘Ik wens jullie veel succes bij de opleiding. Ik zie jullie morgenochtend in de eerste les.’
De Heerseres glimlachte kort en verliet het podium. De deuren van het theater gingen weer open.
Er stond hun een zware en bizarre tijd tegemoet.

Vannah liet zich meesleuren. Haar zusje was dus kennelijk verdwaald, maar had op eigen houtje wel het rechte pad weer gevonden. Terwijl ze achter Dani aan holde, kwamen ze eindelijk aan in de grote theaterzaal waar het allemaal zou gebeuren. Het was druk, erg druk. Ze probeerde in te schatten, wie welke specialiteit had. Niet dat ze een hekel had aan andere specialiteiten, toch hoopte ze dat veel met warmte en vuur hier rondliepen.

Aimée had toch een iets langere speech verwacht, en al helemaal een iets langere aanwezigheid van de grootheid zelve. Toch had haar vluchtige optreden een grote indruk op haar gemaakt. De macht, de kracht en al het andere wat de Heerseres uitstraalde was overweldigend. Aimée zag al snel het nut niet meer om nog langer in de zaal te blijven, aangezien alles waarvoor ze hier hadden gezeten inmiddels al weer was afgelopen. Tijd om de school eens te gaan onderzoeken.

Kira schrok op van het plotse geluid dat de hele zaal overspoelde en waarvan iedereen op slag stil werd. Geboeid volgde ze de uitleg van het schoolhoofd. Op het eerste zicht leek ze wel arrogant, maar misschien was dit ook nodig. Leerkrachten (of schoolhoofden) kwamen immers nergens als ze hun stem niet luid brachten. Vooral het deel over wat de leerlingen zouden moeten doen, sprak Kira erg aan. Ze wilde niets liever dan meteen te beginnen. In haar hoofd had ze al helemaal een beeld van hoe ze vijanden uitschakelde en hoe ze vocht en hoe ze won. Breed glimlachend schudde Kira haar hoofd. Automatisch porde ze de persoon naast haar. "Ik heb er zin in!" mompelde ze zingend, vol enthousiasme en met haar ogen nog steeds op het podium gericht. Het eerstvolgende wat ze dan deed, was opstaan en voet richting de deur zetten. Hier was niks meer te vinden.

Na de toespraak sprong Archie op van zijn stoel en begon luid te klappen en te fluiten. HALLO, hij had net de Heerseres in levende lijven gezien! Dit was het hoogtepunt van zijn leven tot zover. Enthousiast stond hij daar te klappen, alsof er net een concert van Jay-Z was geweest of dergelijke. Misschien toch een beetje raar voor omstaanders.

‘Ik wens jullie veel succes bij de opleiding. Ik zie jullie morgenochtend in de eerste les.’

Morgen bij de eerste les? Seraph staarde geschrokken voor zich uit. Door de spanning had ze nogal slecht geslapen, en ze had het zojuist gepresteerd om in slaap te vallen op het moment dat, jawel, de heerseres haar praatje hield. Enkel de laatste zin was tot haar doorgedrongen. Licht in paniek tikte ze haar buurvrouw aan. 'Wat heeft ze gezegd? Waar ging het over?' Ze hoopte angstvallig dat de persoon naast haar vriendelijk genoeg was om haar te helpen. Dat soort dingen leken echt alleen haar te overkomen.

Met een zucht stond Avice van haar stoel op. Dag leventje waarin alles vanzelf ging, hallo strafkamp. Maar goed, haar vader wilde dit, en als Idir Roisin iets wilde, dat gebeurde het. En daarnaast was het ook wel een nieuwe uitdaging zo. Met de massa liep ze de theaterzaal uit, met in haar hand een briefje geklemd met haar kamernummer. Als het goed was, waren haar tassen al daar. Haar tassen konden maar beter daar al zijn.

Barry had afscheid genomen van zijn familie, nu ja, wat je afscheid noemde. Een tienjarig zusje dat geen flauw idee waar ze precies was. Je kon veel van haar zeggen, maar niet dat ze dingen snel begreep. Twee broers die allang weg wilden, omdat ze zich hier niet op hun gemak voelden. Dat kon Barry best begrijpen. Het was hier dan ook imposant en groots. Zijn ouders hadden twintig keer hun zinnen herhaald, alsof hij ze niet allang verstaan had. En nu was de speech van twee minuten gedaan. Jippie. En Barry had geen flauw idee waar hij heen moest. Goed. Met een kamernummer kwam hij niet ver, want hij had geen flauw idee waar de kamers precies waren. Misschien had de Heerseres dat wel gezegd, maar Barry had niet door de regels heen geluisterd. Hij was te druk geweest met zichzelf oriënteren. Op de eerste dag al verdwalen was een slecht idee. Volgens Barry dan toch.

Eindelijk, de toespraak was voorbij. Niet dat Katana een hekel had aan de school, ze kon alleen niet lang zitten in een zaal met veel mensen. Ook al was het bijna onmogelijk, toch had ze het gevoel alsof iedereen in de zaal haar aankeek. Snel uit de zaal ontkomen kon niet, er waren te veel mensen. Dus liep Katana maar langzaam met de stroming mee, de grote deuren uit. Na een tijdje bevond ze zich op de derde verdieping. Ze keek in het briefje in haar hand. Waar was toch kamer 326? Langzaam liep ze door de lange gangen, de deuren afkijkend. Uiteindelijk vond ze haar kamer. Haar kamer genoot was er nog niet. Met een diepe zucht liet ze zich op haar bed vallen. Ze moest hier nog wel een tijdje mee doen.

Neomy liep door de gang, geruisloos uiteraard. Ze stond voor de grote houten deur die ze aan het geroezemoes te horen bestempelde als grote zaal. Hier moest ze zijn. Zodra ze de deur open wilde maken sloegen de deuren open in haar richting en kwam er een stroom nieuwe en enthousiaste leerlingen haar richting op. Voor ze het wist werd ze omringd met mensen die zich haastten naar hun kamers te gaan. Een lichte paniek beving haar en ze bleef maar staan. Binnen de kortste keren was de grote massa weg en stond ze in de deuropening voor een enorme, bijna lege zaal. Ze bleef staan en keek naar het plafond. Wauw.

Toen Arya eindelijk klaar haar koffers had afgegeven liep ze snel door naar de theatherzaal, zoals op haar brief beschreven stond. Leeg. Hier en daar zwierven nog wat leerlingen rond, druk kletsend in groepjes. Niet wetend wat te doen keek ze een beetje om zich heen, hopend dat iemand naar haar toe zou komen en zou zeggen dat ze helemaal niet te laat was. Zuchtend ging ze op een stoel bij de ingang zitten en pakte haar schrift.

Kuna liep het theater uit. De toespraak was voorbij, nu begon het echte werk. Voordat ze haar kamer ging opzoeken besloot ze eerst naar buiten te gaan, wat schrijven. Eigenlijk moest ze nieuwe vriendinnen maken, ze kon toch niet 6 jaar alleen zijn?