Alabama's whiskey bar

Damon keek wat beteuterd naar de fles en kon er ook even niet zo snel op komen waar hij nieuwe vandaan kon halen. Daarbij zouden de meeste winkels toch wel gesloten zijn vanwege de tijd. Wat Damon wel wist was dat hij in zijn kamer nog flessen had staan, maar hij wist de weg naar huis niet. 'In mijn kamer heb ik flessen.. Maar mijn benen werken denk ik niet meer mee..', zei hij overdreven wijzend naar zijn benen. Damon was nu al aardig lazarus en het was nog al naar zijn benen gezakt. Toch wilde hij aan de andere kant meer drank, maar voordat ze bij de school aan zouden komen was het waarschijnlijk ochtend.

Valerie stond al op voor hij zijn zin kon afmaken. 'Nou kom dannnnnn!' Ze probeerde hem aan zijn armen omhoog te trekken, zonder succes want Valerie was niet zo heel sterk. 'Ga je toch kruipen!' Zij wilde gewoon die verdomde drank hebben!

Damon moest lachen toen ze weer terug op het bankje viel. 'Vieze alcoholist!', riep hij voor de grap naar Valerie. Hij pakte haar bij maar middel en legde haar enigszins ruw bij hem op schoot. 'En dan zeggen ze dat ík erg ben!', zei hij nog altijd lachend en hij plaagde Val door haar te kietelen. Hij had geen idee waar hij mee bezig was. Kietelen? Serieus? Dat was niets voor hem, maar hij was bezopen en kon niet heel erg helder denken.

'Nou zeg!' Valerie trok een beteuterd gezichtje en sloeg haar armen om zijn nek. 'Ik ben geen alcoho- AAH!' Ze slaakte een gilletje van schrik toen hij begon te kietelen, gevolgd door een lachbui. 'Nooooo stopstopstop!' Als er iets was waar ze niet tegen kon was het wel kietelen. 'Oh wacht maar jij!' Tussen het lachen door probeerde ze hem terug te kietelen.

Damon kietelde haar nog meer toen hij merkte dat Valerie ook hem probeerde te kietelen. Het was een soort van mini stoei gevecht op een bankje in het park. Uitgevoerd door twee aardig bezopen mensen. Damon moest hard lachen en maakte spastische bewegingen aangezien Valerie hem een aantal keer goed raakte. Uiteindelijk donderde hij met Valerie en al van het bankje af en rolde zo snel als hij kon boven op haar. Hij greep haar armen en legde ze boven haar hoofd. 'Geef je over!', zei hij met een brede grijns.

Valerie slaakte een gil van schrik toen ze plotseling van het bankje af donderden, gevolgd door een nieuwe lachbui. Ze probeerde Damon nog van zich af te krijgen maar hij had haar armen al vast, waardoor dat ook niet meer lukte. 'Nooit!' protesteerde ze lachens. No way dat zij zich overgaf! Ze probeerde haar armen los te wurmen, zonder erg veel succes.

Damon versterkte zijn greep rond haar polsen en bracht zijn gezicht eng dicht bij die van Valerie. 'Geef je over of er gaan hele .. hele nare dingen gebeuren', zei hij met een angstaanjagende klank in zijn stem. Damon was niet helemaal zich zelf en wist op het moment van zijn zo juiste actie nog niet zeker of het een grap was, of dat hij het meende. Het kwam waarschijnlijk door de drank dat hij niet helder kon denken, maar op dit moment had zijn gezicht een angstige gloed en wist hij niet goed waar hij toe in staat zou zijn.

Valerie keek hem even inschattend aan toen hij zo ng begon te kijken. Ze kon nou niet goed zien of hij een grapje maakte of dat hij serieus was, maar aangezien Valerie zo koppig als de pest was ging ze mooi niet opgeven. Wat was het ergste dat er kon gebeuren. Vandaar dat ze nu haar hoofd schudde. 'Nee nooit!'

Damon keek haar indringend aan en had geen controle meer over zijn lichaam en gedachte. Het antwoord van Valerie maakte het ook niet beter voor zijn alter- ego. Hoewel dit begon als een spelletje met de dronken Damon, leek dit te eindigen in tragedie met de moord lustige Damon. Zijn handen en adem werden ijzig uit en langzaam liet hij een laagje ijs over de armen van Valerie gaan die vast vroor aan de grond. Zijn ogen werden spier wit en ook zijn haar leek witter te worden. Damon had geen idee waar hij mee bezig was en kon zich zelf niet stoppen. De ijs laag om Valerie's armen groeide en de lucht om hen heen werd kouder. 'Valerie..', mompelde hij nu vlak bij haar oor met zijn ijzige adem in haar nek. Ergens wilde hij haar verslinden, in stukken scheuren, maar deze alter ego bestond groten deel uit lust die Valerie helemaal voor zich zelf wilde hebben.

((Moahah creaper mood)

Valerie voelde de rillingen door haar lijf lopen toen ze zijn ijskoude adem in haar nek voelde. Okay, dit begon toch wel een beetje creepy te worden. Opnieuw probeerde ze haar handen los te krijgen, en bij eentje lukte dat. Met deze hand probeerde ze hem van zich af te duwen. 'Da-Damon?' stamdelde ze moeizaam.

Zijn rode ogen begonnen te gloeien en een griezelige grijns kwam op zijn gezicht. 'Dit is leuk, niet?', zei een enge stem die duidelijk niet van Damon leek te zijn. Hij merkte hoe haar ene arm los kwam uit het ijs en probeerde hem weer opnieuw vast te grijpen, deze keer zonder een dikke ijs laag er over uit te spreiden. Hij bracht zijn lippen naar haar kaak lijn en liet ze daar rusten. 'We gaan zoveel plezier hebben, Valerie', fluisterde hij. Zijn lippen gleden over haar hals en kneep haar polsen steviger vast.

'Ik weet niet wat jouw definitie van leuk is, maar dit is niet de mijne.' Shit! Nou zaten haar handen weer vast, ze kon ze helemaal geen kant op. Waarom was ze dan ook niet sterker!? Dan kon ze hem zo BAM van zich afduwen. Maar nee, nu lag ze hier een beetje machteloos te weten terwijl hii haar nek aanviel. Misschien had ie van te voren wat moeten eten? Ze trok een pijnlijk gezicht toen hij haar polsen nog steviger vasthield.

Damon begon te lachen, geen leuke lach maar een gemene lach. Hij liet zijn gezicht weer boven die van Valerie hangen. 'Mijn definitie van leuk..', zei hij op een sarcastische bedenkelijke manier. 'Laten we zeggen dat.. ik dit inderdaad heel leuk vind', grijnsde hij. Zijn handen begonnen zijn greep te verlossen en gleden over haar armen richting haar middel. 'Hoezo, Valtje.. hou je niet van onder op liggen?'. Zijn grijns werd enkel breder en zijn ogen roder. Dit ging zwaar de verkeerde kant op en Damon wist niet tot wat hij instaat was.

Voor Valerie opnieuw reageerde besloot ze eerst even na te denken. Ze was er al achter dat tegenstribbelen totaal geen nut was, dus misschien werkte het als ze deed alsof ze meewerkte? Misschien werd het dan saai voor hem en hield hij ermee op, want zelf wist ze maar al te goed dat dingen veel minder leuk waren als de ander eraan meewerkte. Vandaar dat ze, zodra haar armen weer los waren, deze rond zijn nek sloeg en flauw grijnsde. 'Eerlijk gezegd ben ik niet zo het onderop type, nee, maar voor jou kan ik een uitzondering maken?'

Damons gedachte begonnen spel met hem te spelen toen Val met hem mee ging. Op een moment leek hij zijn eigen zelf weer te worden, maar dit was van korte duur. Zijn alter ego hield van angst. Damon voedde zich met angst als hij in deze staat was. Damon had in principe nog nooit mee gemaakt dat de personen waarbij zijn alter ego op kwam zetten niet bang waren. En hoewel Val niet bang leek te zijn, beviel hem dat ook wel. 'Hmn, wat ontzettend aardig van je', zei hij met een semi- dankbare stem. 'Ik hou namelijk het meeste van boven op', ging hij pervers verder. Zijn rode ogen stonden troebel en zijn lippen kwamen dichterbij die van Valerie. Het ijs dat nog om een arm van Val zat vastgevroren leek langzaam te ontdooien aangezien Damon niet te veel tegelijk kon doen. 'En Valtje, wat gaan we nu doen?', vroeg hij fluisterend.

Valerie haalde lichtjes haar schouders op terwijl ze haar hand door zijn haar haalde, er een beetje mee spelend. Ze glimlachte eventjes toen ze het ijs om haar andere pols voelde smelten. Waarom had ze dat eigenlijk niet zelf gedaan!? Ze had tenslotte ook IJs & Kou als specialiteit! Ze probeerde daarom nu ook, zo onopvallend mogelijk, haar arm los te krijgen. En toen deze eenmaal los was liet ze hem nog even gewoon op dezelfde plek liggen. Als Damon niet zo in creep-mode zat had ze het nieteens zo erg gevonden, want ze kon zeggen wat ze wilde maar die jongen zag er goed uit. 'Ik heb geeeeen idee,' zei ze met een plagerige ondertoon in haar stem.

Damon schudde langzaam zijn hoofd en leunde terug op zijn knieën, het was niet duidelijk of hij nog steeds in zijn creaper- mode zat. Hij staarde naar de grond waardoor zijn lange witte haar voor zijn ogen viel. Door een schemerige licht viel er een beangstigend licht over Damon heen. Hij rekte zijn arm uit tot aan Valerie's kraag die hij stevig vast pakte en haar naar zich toe trok. 'Je hebt daadwerkelijk geen idee wat me nu gaan doen Valtje..', vroeg hij met een valste grijns rond zijn lippen. Langzaam ging Damon recht op staan, met in zijn handen nog steeds de kraak van Valerie. Hij trok haar ruw meer omhoog en ging vlak tegen haar aan staan.

Valerie maakte zo'n pijnlijk-kreun-geluidje toen hij haar naar zich toe trok, en nogmaals toen hij haar verder omhoog trok. Moest dat zo ruw!? Ze schudde wild haar hoofd. Nee, ze had inderdaad geen idee. 'Maar ik wil het wel heel graag weten. Mag ik het weten?' vroeg ze met een pruillipje en grote puppy-oogjes. Dat werkte bijna altijd, toch? Vroeger tenminste wel, maarja, als je klein en schattig was werkte een of ander derp-face nog.

Damon begon weer te lachen en sloeg zijn armen om Valerie heen. In de eerste instantie leek hij weer de oude Damon te zijn, maar zijn alter ego was nog niet voldaan genoeg om al te vertrekken. 'Valtje toch.. zo schattig', fluisterde hij vlak bij haar oor. Valerie was klein in de armen van Damon die sterk om haar heen legen. Langzaam zakte zijn handen af naar onder, net boven haar heupen liet hij ze rusten. 'Ik denk dat ik het nog even geheim houd..', mompelde hij. Zijn alter ego had ergens nog wel een greintje respect voor deze situatie en zou haar niet verkrachten midden in een parkje. Daarbij werd het ook al bijna licht. Hij moest een manier zien te vinden haar mee te nemen naar zijn kamer. Natuurlijk was Valerie heus wel slim genoeg om niet mee te gaan en een uitweg te vinden. Dat moest hij ook niet hebben. Opeens kwam Damon op het perfecte idee en liet Valerie met een verschrikt gezicht los. 'Val.. het, het spijt me', stommelde hij. Damon zou haar gewoon laten geloven dat.. de echte Damon weer terug was.

Valerie keek hem even nadenkend aan toen hij zich verontschuldigde. Ze wist niet of ze dit moest geloven of niet, misschien kon hij wel net zo goed toneelspelen als zij en hield hij ahar gewoon voor de gek, liet hij haar geloven dat hij weer 'normaal' was geworden. Maar Valerie speelde opnieuw gewoon mee, of hij het nou meende of niet. Ze knikte lichtjes. 'Het is al goed,' zei ze, op bijna fluistertoon, maar ze keek nogsteeds een beetje suspicious.

Damon glimlachte een beetje beteuterd. 'Gebeurt wel vaker als ik te veel op heb', zei hij terwijl hij zijn achter hoofd krabte. Niet treuzelen nu, dacht hij bij zich zelf. 'Ik denk dat we beter terug naar de school kunnen voordat het licht wordt', zei hij kalm. Damon begon al te lopen en keek om naar Valerie. 'We kunnen dan we richting mijn kamer gaan, even de roes af tukken', zei hij nog steeds met de beteuterde glimlach op zijn gezicht. Man wat voelde Damon zich op dit moment vol van zich zelf. Hij was gewoon een ware acteur. Hij kon niet anders denken dat Valerie hier zeker weten wel moest in trappen.

Valerie knikte, met lichtjes samengeknepen ogen, en liep met hem mee. 'Weet je de weg nu wel, dan?' vroeg ze, aangezien zijzelf nogsteeds geen flauw idee had waar ze heen moesten. Ze was overigens heus niet zo dom dat ze zich mee naar zijn kamer liet lokken, eenmaal op school zou ze gewoon rechtstreeks naar haar eigen kamer gaan.

Damon keek haar strak aan en probeerde een excuus te bedenken voor zijn plotselinge richtingsgevoel. 'Ach, we kunnen in ieder geval beter gaan lopen in plaats van hier blijven hangen', probeerde hij zo normaal mogelijk te brengen. 'Dus.. kom je nog of blijf je hier?', vroeg Damon terwijl hij half wankelend al weer verder probeerde te lopen. Het was lastig om in zijn rol te blijven, aangezien Valerie hem irriteerde met haar vele vragen. Misschien had hij haar gewoon moeten bedreigen en dwingen mee te gaan naar zijn kamer waar hij zijn complete vrije wil op haar zou uit oefenen.

Valerie knikte maar. Daar had hij dan ook weer gelijk in, maar door zijn manier van praten en toen hij plotseling weer begon te wankelen had ze hem door. Hij fakete. En hij mocht echt wel wat meer moeite doen om haar voor de gek te houden. Ze liep alsnog met hem mee, zonder te laten weten dat ze het wist.

Damon dacht nog altijd dat Valerie helemaal niets door had van zijn kleine act en wachtte even op haar tot dat ze weer naast hem kwam lopen. Damon sloeg een arm om haar heen en drukte haar tegen zich aan. ´Was gezellig niet Valtje´, klonk alsnog ergens de enge ondertoon door zijn normale stem heen. Ze liepen een tijdje en Damon hield wijselijk zijn mond zodat hij zich zelf niet kon verraden. Hij moest en zou haar gewoon in zijn kamer hebben en daar mee uit. Diep van binnen wist Damon zelf ook wel een beetje dat hij dat wilde, maar niet op deze manier. Maar zijn alter ego was op het moment op geen enkele manier weg te vechten. Toen ze eenmaal een tijdje hadden gelopen, toevallig in de goede richting, viel Damons oog op de school. ´Ah, kijk we zijn er al´, zei hij terwijl er een brede glimlach op zijn gezicht ontstond.