Alabama's whiskey bar

Valerie trok een boer met kiespijn glimlach toen hij haar tegen zich aandrukte en liep zonder iets te zeggen verder. Toen ze de school zag zuchtte ze even opgelucht. Ze was er bijna vanaf! Tenminste, dat dacht, en hoopte, ze dan.

Damon had besloten via de achter deur te gaan, wie weet wie hen zou opwachten of hen zou betrappen. Daar had hij vrij weinig zin in. Met nog steeds zijn arm stevig om Valerie heen liep hij door de keuken deur naar binnen. Damon hield haar expres stevig vast zodat ze geen kant op kon aangezien hij al een sterk vermoede had dat Valerie er zo snel mogelijk vandoor zou willen gaan. Welke idioot besloot nou ook om bij een moorlustig alter ego te blijven. ´Dus.. mijn kamer is hier vlak bij ennn ik heb die flessen drank nog die je graag wilde´, zei hij met een speelse grijns rond zijn lippen.

Toen hij over zijn kamer begon forceerde Valerie een flinke gaap. 'Nou.. Ik ga liever direct naar mijn eigen kamer, ik ben nogal moe en kan niet wachten mijn bed in te duiken!' Tijdens het praten probeerde ze zich los te krijgen uit zijn greep. Verdomme wat was die jongen sterk!

Damon begon weer te lachen. Had hij dus toch gelijk. ´Nee nee Valtje, ik stá er op dat je mee gaat en die flessen samen met mij leeg drinkt´, zei hij dwingend. Zonder te wachten op een reactie sleurde Damon haar half mee de trap op met nog steeds zijn arm stevig om haar heen gebonden. ´Jij was de gene die meer alcohol wilde Valtje, dan krijg je dat ook´. Damon keek haar niet aan terwijl hij dat zei en het kwam er op een enge monotone toon uit. ´Ik weet zeker dat we het heel gezellig zullen hebben.. wij tweetjes .. op mijn kamer´. Damon liep met grote snelle passen de trap op met Valerie onder zijn arm gedrukt totdat hij eenmaal bij zijn gang uit kwam.

Valerie schudde vlug haar hoofd. 'Nee nee ik hoef nietmeer! Ik begin de hoofdpijn al te voelen en die wil ik liever niet nog erger krijgen.' Toen ze alsnog voor zijn kamer stond, stom zwak klein lichaam, hoopte ze er maar vurig op dat zijn kamergenoot er ook was, als hij überhaupt een kamergenoot had!

(Nate is er niet MOAHAH)

Damon liet zijn arm wat losser om Valerie heen zakken en liep richting zijn deur. Toen hij deze opende en zag dat ie leeg was kwam dat alleen maar beter uit. Hij greep Valerie bij haar arm en sleurde haar mee naar binnen waarna hij de deur dicht en op slot deed.

((Shall we move to the room?))

Op haar lip bijtend, zo hard dat ze wat bloed proefde, keek Valerie naar binnen. SHIT! Geen kamergenoot. Ze slaakte een geschrokken gilletje toen ze mee naar binnen getrokken werd.

((yesh we shall~))