Iden en Valerie hun koffiedate.

"Dus ze heeft een ander element als jou? Maar dat zou inhouden dat je familie lijn niet puur zo zijn. Of je oma is je oma niet." Iden boog zich wat naar voor uit interesse en zetten zijn koffie neer op het schoteltje.

Valerie schudde haar hoofd. 'Nee, mijn vader heeft, had, geen idee, specialiteit Planten & Dieren, tenminste, dat heeft ze me wijsgemaakt, of het echt zo is zal ik nooit weten. Maar dit heeft ze mijn moeder altijd kwalijk genomen, vooral toen hij er ook nog eens vandoor ging toen ze net zwanger was.'

Iden knikte begrijpend. "Als je ooit wraak wilt nemen op iemand ik weet nog wel een paar leuke martel technieken" zei Iden lachend en ging met zijn rechterhand wat dichter naar die van Valerie. Hij mocht haar wel, vooral omdat ze zo open eerlijk tegen hem was vanaf het begin. Misschien kon hij nog wel een avontuurtje met haar beleven.

Valerie schudde lachend haar hoofd. 'Oh, ik mag dan wel een hekel aan dat takkewijf hebben maar ik wil haar nog niet vermoorden, hoor!' Ze had er soms wel aan gedacht, of het niet veel makkelijk zou zijn als dat mens gewoon dood was, maar ze was het nooit echt van plan geweest.

Iden ging iet wat subtiel met z’n pink langs haar hand maar trok toen z’n hand terug. "Pardon" zei hij beleefd en pakte met z’n andere hand zijn koffie en nam hier een slok van. Hij was benieuwd naar haar reactie dat was eigenlijk alles maar het leek op een simpel ongelukje wat iedereen kon overkomen.

Valerie keek hem even verbaasd aan. 'Sorry?' herhaalde ze, waarom zei hij nou weer sorry? Ze had het nieteens gemerkt, dat hij haar hand aanraakte. Ze was er met haar gedachten sowieso niet helemaal bij.

Iden schudde toen zijn hoofd. "Laat maar, sommige mensen vinden een aanraking heel aanvallend. Ik was bang dat je dat ook had. Niet dat ik het expres deed." de woorden kwamen er soepel uit. Ze was dus niet een type dat meteen weg zwijmelde. Misschien was dat maar beter ook. Je weet maar nooit of je er dan nog vanaf zou komen.

Valerie haalde haar schouders op. 'Zolang je niet eh.. té ver gaat met die aanrakingen van je kan ik best wel wat hebben hoor, ben niet van porcelein.' Ze glimlachte even en nam toen een slok van haar koffie, die nu dus op was.

Iden lachte kort en merkte dat hij ook wel het eind van z’n koffie had bereikt. "Is er nog iets wat je wilt weten, of wil je nog iets drinken?" vroeg hij soepeltjes.