De dropping!

'Zeg, we kunnen dit muntje natuurlijk gewoon oprapen en het opnieuw gebruiken,' zei Nate, en zodra hij op de volgende wolk stond, raapte hij het muntje op en reikte hij het aan aan Joey. 'dan hoeven we nog niet onze sokken te verspillen,' lachte hij. Hij liep verder over de wolk, wat nogal raar aan voelde.

Iden liep met zijn stevige pas door en trok zijn wenkbrauw op toen hij de vraag van Thim hoorde. ’Nee, ik woon hier alleen knuppel.’ dacht hij droog bij zichzelf. "Dat ik nog maar 3 maanden op Pan ben, de rest van de tijd leefde ik op de waterlaag, ik heb wel wat familie uitjes gehad..." zei hij simpel zonder om te kijken. Zo erg viel hij dus niet op in Pan.

'Goed idee,'Antwoordde Barry. Naar het noorden gaan. Geweldig plan. Hij vond het een beetje jammer dat hij niet meer mocht blijven staan. Die wolken beangstigden hem. Hij bedoelde, elke wolk kon niet vast zijn? Hij kon door sommige wolken vallen en dan was het uit met de pret? Joepie. Precies wat Barry wou. In feite vroeg Barry zich af of dit wel hielp voor de discipline. Barry vond dat dit heel gemakkelijk moest zijn als je vliegen kon. Nee. Barry kon niet vliegen. Jippie. Op de grond en hopen dat 'ie niet zou vallen. Ietwat onwennig zette Barry dan maar zijn eerste stap. Hij was al blij dat het een "vaste" wolk leek te zijn.

'Ja dat had ik me inderdaad ook al bedacht,' antwoordde Joey meteen. Zeg, wat dacht die jongen wel niet? Dat hij zijn eigen plannetjes niet goed uitdacht? Nou dan had hij het goed fout, want dat deed hij juist wel! Vlug gooide hij het muntje op de volgende wolk, waar het ook weer bleef liggen. 'Als we zo doorgaan zijn we binnen tien minuten wel weer op de kern,' zei hij zelfverzekerd. Wist hij veel wat hem nog te wachten stond.

Thims ogen werden groot toen hij hoorde dat Iden niet zomaar een jongen was. HIJ WAS EEN BUITENPANS WEZEN!
'WAT?! Je bent een alien?!' riep hij uiterst verbaasd naar Iden. Dat verklaarde overigens een hoop. Hij vond hem al niet zo in het plaatje passen op MHS. Naar zijn eigen idee had Thim zo'n beetje iedereen wel onder de duim op MHS. Maar van Iden kon hij absoluut geen hoogte krijgen. Nu wist hij waarom. Die gast kwam niet eens van Pan. 'Waarom ben je verhuisd?!' vroeg hij. Zijn onderkaak hing open tot aan de grond en hij staarde de alien voor zijn neus met enorme ogen aan. Hij had nog nooit iemand ontmoet die op de Wereld der Elementen geboren was.

Neomy sprong Barry achterna toen de wolk een stevige bleek te zijn. "Jij bent niet heel toevallig een lucht en vliegen specialist?" Dat zou namelijk flink van pas komen. "Heb jij iets bij je waarmee we kunnen testen of de wolken stevig zijn?" ze had niet bepaald zin om naar de kern toe te vallen, al wist ze niet precies wat daar was. "Weet jij eigenlijk wat daar beneden is?" wijzend naar de Kern, wat dat dan ook mocht zijn. Ze had nog niet veel tijd gehad zich te verdiepen in de geschiedenis van de werelden.

(( KLEINE AANPASSING: KAYA MEI EN SEPHY ZIJN NU EEN TRIO! ))

Nate begon te lachen. 'Ja, vast. Ik ben benieuwd. Zouden er nog enge monsters komen om ons tegen te houden? We gaan best goed met onze plannen,' zei Nate, die ook vond dat ze best wel lekker opschoten. Hij had ook wel vertrouwen dat ze op tijd weer op het kamp zouden zijn.

'Eh nee. Warmte en vuur. Jij dan?'Antwoordde Barry. Goh, hij zou wel willen vliegen, maar hij was nu eenmaal afkomstig uit Pao. Altijd vrij warm en hij was koude niet eens echt gewoon. Maar dat was prima. Nu ja. Niet voor nu. Maar toch. 'Eh.' Barry voelde in zijn zakken of hij iets had dat woog. Een oud boodschappenlijst had hij wel, maar hij dacht niet dat dat telde. Jammer dat hij het brood dat erop stond niet had. Zou handig zijn. 'Geen flauw idee,'Antwoordde Barry naar eerlijkheid.

Valerie volgde Damon wat stilletjes. Ze had geen idee wat ze nou eigenlijk moest doen en had ook geen zin om het te vragen, dan kwam ze vast dom over. Waarom was ze dan ook van alle personen met hem ingedeeld!?

Damon keek even om naar Valerie en slikte. Hij stopte met lopen tot dat Valerie naast hem kwam lopen. Hij wist nooit zo goed wat te doen in dit soort situaties. Negeren? Er over praten? Ja dan ging hij toch liever voor negeren. Damon sloeg zijn arm om Valerie heen. 'Ach als we vallen.. vallen we samen!', probeerde hij enigszins aanmoedigend te brengen. Het was waarschijnlijk de slechte motivatie ever, maar goed. Ze moesten er nu maar het beste van maken.

'Monsters? Die kan ik ook wel even aan dan hoor,' zei Joey stoer. Hij pakte zijn muntje weer op en gooide het op de volgende wolk. Nouja, erop.. Het muntje was zo goed als verdwenen. Ook de volgende wolk leek niet mee te werken. 'Gaat lekker zo, vind je niet?' Dit irriteerde hem behoorlijk. De volgende wolk was weliswaar weer stevig, maar als het zo doorging was hij al zijn muntjes straks al kwijt. En hij had er nog maar 3!

Valerie wilde bezwaar maken toen hij zijn arm om haar heensloeg, maar hield haar mond. Ze kon niet boos blijven doen, dus daar zou ze nu direct ook verandering in gaan brengen! 'Nou.. Ik val eigenlijk liever helemaal niet!'

Nate baalde ook. Dit ging niet. Er moest een andere manier zijn. 'Kunnen we niet een aanval doen die laat zien of de wolk stevig genoeg is?' stelde hij voor. 'Ik kan doorn pistool doen, dan kunnen we zien of de doorns erdoorheen vallen. Of zou dat te uitputtend zijn?' vroeg Nate zich af. 'Welke specialiteit heb jij ook alweer?' vroeg hij aan Joey.

'Oh ja dat is ook een goed plan!' zei Joey, die meteen weer opfleurde. Waarom was hij daar nu niet eerder op gekomen?! Het lag zo voor de hand en nu was hij al zijn muntjes kwijtgeraakt voor niks. 'Ik kan ook doornpistool doen,' zei hij, waarna hij meteen begon te schieten. De doornen gingen recht door de wolk heen, maar dat maakte nu niet meer zoveel uit. Hij was dan ook opgelucht met hun nieuwe plan toen hij merkte dat pas de derde wolk stevig was. 'Kom, op naar het einde!'

Damon moest lachen. 'Ja dat is nog een betere optie', was hij met haar eens. 'Nou ja.. heb jij nog enig gevoel van richting of word dit een soort verdwaal trip.. ', vroeg hij voor de zekerheid. Damon had zelf helemaal geen richtingsgevoel dus beter wist Valerie een beetje de weg. Aan de andere kant probeerde hij ook een gesprek met haar te beginnen aangezien een gehele dropping zonder gesprekken ook zo saai was.

Nate was blij dat Joey hem iets meer leek te vertrouwen nu na het bedenken van dat plannetje. Hij keek nog altijd op het compass terwijl hij Joey volgde. 'Zeg, weet jij wanneer we ongeveer een kilometer hebben gelopen? Want dan moeten we een andere richting uit,' zei hij.

'Mijn gevoel voor richting is opzich wel oké,' begon Valerie en ze keek eens om zich heen, 'als ik tenminste weet waar ik ben. Op een vreemde planeet wil het me, jamner genoeg, nog wel eens in de steek laten. Dus ja, dit wordt een verdwaal en laten we hopen dat we op de goede plek uitkomen trip.'

'Volgensmij zijn we onderhand wel op een kilometer of niet? Of we moeten nog een paar wolken verder door,' zei Joey, die nog een paar wolken verder beland was. 'Moeten we niet onderhand al naar de volgende laag kunnen dan? Ik dacht dat we nu wel bijna bij de volgende laag zouden zijn..' Hij had het echt helemaal gehad met die wolkenlaag. Het ging dan makkelijker nu, maar het was nog steeds bloedirritant.

'Misschien moeten we een andere richting nemen en komen we dan bij een ring uit die ons naar een andere laag brengt,' bedacht Nate zich. 'Of we lopen rechtdoor totdat we zo'n ring vinden, die ons naar zo'n andere laag kan brengen. Ik weet het niet precies. Zou je zo'n ring niet al heel erg vanuit de verte moeten zien ofzo? Het lijkt me toch dat ze die ringen duidelijk zouden aangeven zodat iedereen ze kan vinden.'

Damon moest lachen om de dragen reactie van Valerie. 'Top', antwoordde hij sarcastisch. 'Weet je misschien wel waar we naar op zoek zijn?', vroeg hij voor de zekerheid. Hij had namelijk geen idee wat de bedoeling van deze hele dropping was en hoe ze moesten zien terug te komen.

'We moeten naar de aardlaag, toch?' Zonder op antwoord te wachten ging Valerie alweer verder. 'En we zijn nu op de luchtlaag.' Ze keek even heel droogjes omlaag. 'Moeten we.. Vallen?'

'Het lijkt me het slimst als we via deze kant gaan,' stelde Aimée vast. De wolk die ze aanwees was tenminste geschikt om op te lopen, ze had namelijk niet zo'n zin om als een dubbeltje te eindigen. Zo kwam ze vast wel bij de aardlaag, maar op die manier was het waarschijnlijk niet echt de bedoeling. Het irriteerde haar daarnaast behoorlijk dat Avice zo pessimistisch leek te zijn. BE HAPPY

Avice was inderdaad niet in haar beste doen, maar volgde Aimée wel. Dat zijzelf het compas vast had, vergat ze, en dus zag zeniet dat ze compleet de verkeerde kant op gingen.

Pas na een paar honderd meter keek Aimée achter zich, naar Avice. 'Gaan we eigenlijk wel de goede kant op?' Aimée wist eigenlijk niet eens wat de 'goede kant' was. Ze had niet echt geluisterd naar Mae. Ze was veel te afgeleid geweest door de nieuwe omgeving.