De dropping!

Sephy keek naar haar twee teamgenoten. Beide waren ze onbekenden voor haar. Met Kaya moest ze sowieso zien op te schieten, anders zou dit echt een rotkamp worden. Ze had nooit zo'n hoogtevrees gehad, maar om nou plat als een dubbeltje op de aarde te vallen, nee, dat was ook niet helemaal haar ding. 'Dus... Heeft een van jullie toevallig als specialiteit Lucht & Vliegen?' Vroeg ze aan de twee tegenover haar. 'En anders, moeten we het er maar gewoon op wagen, niet?' Voegde ze eraan toe, terwijl ze met een slik naar de diepte onder hen keek. Ze zouden vast wel op die andere wolken kunnen staan. Vast wel. Ze probeerde te glimlachen, en wonderbaarlijk genoeg lukte het. Dit zou nog eens spannend kunnen worden.

Avice haalde haar schouders op. Wist zij veel, zolang ze hier maar zo snel mogelijk weer weg waren. En zolang ze maar zo snel mogelijk vaste grond onder hun voeten hadden, want die wolken vond ze maar niets. Onintelligent staarde ze naar het kompas, maar ze begreep er geen reet van.

"Ik ben ijs en kou specialist." antwoordde ze. Balen dat ze geen lucht en vliegen waren, maar gelukkig hadden ze nog twee verschillende specialiteiten waardoor ze in twee lagen het voordeel zouden hebben. "Ik heb ook niet zoveel bij me." ze rommelde wat in haar tas. "Wacht eens. Als we nou wat kleren vast blijven houden en ermee door een wolk proberen te zwieren. Als het niet lukt kunnen we erop spingen. Deze wolken hier liggen toch niet zo ver uit elkaar." Niet heel ver was toch nog een aardig afstand. Neomy ging op haar knieën op de rand van de wolk zitten. "Als jij mijn been nou vasthoudt, dan hang ik naar die andere wolk en kijk ik of ik erbij kan." Het zou er belachelijk uit zien, maar zolang er geen betere ideeën kwamen moest het maar.

Aimée pakte het kompas van Avice en keek er naar. Ze had gelukkig wel ervaring met die dingen, dus wist ze wel hoe ze werkten. 'We gaan naar het zuiden..' merkte Aimée op. 'We moeten naar het noorden,' Aimée baalde als een stekker. Ze hadden heel de tijd verkeerd gelopen en dus hadden ze een enorme achterstand op de rest en zou het nog langer duren voor ze weer bij het kamp zouden zijn.

Damon keek Valerie geschrokken aan. 'Vallen..?!', zei hij afwijzend. 'Neneneneee', zijn hoofd schudde hevig heen en weer en liep verder. 'Als wij.. nu vallen, ja', zei hij wijzend naar beneden. 'Vallen we ter pletter en zijn we dood', ging Damon betweterig verder. 'En ik geloof, geloof hoor, dat je dat liever niet wilde', kwam er nog eens sarcastisch bij.

'He wat?' vroeg Avice, nog altijd niet van plan ook maar iets uit te voeren en vrij chagrijnig. Toen Aimée het kompas uit haar hand trok en haar er ook nog van beschuldigde het verkeerd te hebben gedaan, werd dat alleen maar erger. 'Ja hallo, ik volg jou.'

'Akkoord.' Het zou er dan wel behoorlijk fout uitzien, maar Barry kon niet echt iets beters verzinnen. Het enige wat Barry eigenlijk echt moest doen, was haar benen vasthouden, zodat ze niet vallen moest. Hij voelde zich er wat ongemakkelijk bij, maar Barry zat uiteindelijk toch op de hurken en hield het been dat het dichtst bij hem lag vast. 'De andere ook?' Voor zover Barry wist, klonk het ietwat nerveus. Nu ja. Het wàs een plan, en geen van beiden wilden immers door een wolk vallen. Het was beter dan niets.

'Zolang je dat blijft doen, komt het vast wel goed,' mopperde Aimée. Avice's gedrag verpestte haar eigen, normaal zo goede humeur. Aimée liep door en keek eigenlijk niet eens meer achterom om te controleren of Avice nog wel vlak achter haar liep. Pas bij de volgende wolk stopte ze even met lopen. Ze kon niet bij de volgende wolk, hij was net te ver weg. 'Enig idee?' vroeg ze aan Avice. Niet dat ze een nuttig idee verwachtte van haar op dit moment, daar leek ze veel te chagrijnig voor.

Avice volgde in zichzelf mopperend. Ze keek even naar het probleem van Aimée. 'Warme lucht stijgt toch? Ik zou allemaal vuurballen kunnen maken, dan stijgt onze wolk en kunnen we daarbij?' opperde ze totaal niet van plan dat daadwerkelijk uit te voeren,.

'Goed idee!' stelde Aimée meteen vast. Daar had ze zelf niet zo één, twee, drie op kunnen komen. Dat had misschien wat te maken met haar afschuw voor natuurkunde en scheikunde en alles wat ermee te maken had. 'Kun je dat doen?' vroeg ze.

Iden lachte droogjes. "Omdat ik en m’n zus elkaar proberen te vermoorden en ik kracht moet opbouwen zodat ik haar in een vlaag kan uitschakelen" zei hij droogjes en bleef doorlopen. Hij keek naar de blauwe cirkel in de verte. "Kun je zwemmen?" vroeg hij droog en draaide zich op. Hij zag de verbaasde blik van Thim en lachte. "Alien? Agh wat schattig je geeft me een bijnaam~" riep hij met een extreem vrolijk stemmetje en glimlachte.

Thim keek met wild knipperende ogen naar Iden. Nu hij dat gehoord had geloofde hij er helemaal niks meer van. 'Wat heb jij een rijke fantasie,' merkte hij op, waarna hij hem naar de blauw cirkel volgde. 'Natuurlijk kan ik zwemmen, ik kan alles,' zei hij stoer. Hij stapte de cirkel binnen en besloot niet op Iden te wachten. Niet veel later verdween plots de omgeving en maakte het plaats voor water, heel veel water. Hij stond op de bodem van de oceaan, naast een witte lichtcirkel die terug zou leiden naar de luchtlaag. Er was één vreemd ding aan de hand. Hij stond onderwater, maar kon gewoon ademen. Magie, het bleef hem toch elke keer weer verbazen. Met nieuwsgierige oogjes keek hij naar een groepje vissen dat voorbij zwom. Ze waren druk in gesprek met elkaar en probeerde de vreemde jongen vooral te negeren. Toen één van de vissen een grap maakte moest Thim heel hard lachen. Bubbels schoten uit zijn mond en dwarrelden langzaam naar het oppervlak, maar er was nog altijd genoeg zuurstof uit het water te halen om er niets van te merken.

Avice was helemaal overdonderd dat Aimee haar idee goed vond. Beetje jammer dat ze daarna zo'n gruwelijk domme vraag stelde. 'Natuurlijk kan ik dat doen, maar dat kost me super veel energie dus dan mag je me de rest van de rit tillen..' De wolk moest een ruime vier meter omhoog, en ze had geen flauw idee hoe veel vuurballen dat zou kosten, maar vast en zeker veel.

Valerie schudde lachend haar hoofd toen hij haar zo serieus nam. 'Neenee! Ik maakte maar een grapje!' Ze keek opnieuw even naar beneden. 'Ik val inderdaad liever niet, lijkt me pijnlijk.' Pijnlijk was een understatement. 'Maar hoe komen we er anders?'

Iden stapte gemakkelijk in de cirkel en opende zijn ogen, al snel genoeg merkte hij dat hij onder water stond. "Dat we op m’n geboorte laag zijn" zei hij droogjes en liep simpelweg door. Deze laag kende hij uit z’n hoofd. Er was een deel aan de kant waar de zon bijna nooit komt, er licht het hele jaar ijs en sneeuw, de plek waar hij geboren is en opgegroeid. "Ik stel voor dat we hier snel weg zijn tenzij je m’n zus wilt ontmoeten" zei hij lacherig maar liep/zwom met een soepele beweging richting een koraalrif.

'Ik weet misschien een andere optie,' zei Aimée terwijl ze door de wolk heen keek naar beneden. 'Middenin deze wolk is een rode cirkel, die naar de vuurlaag leidt. We kunnen even een kijkje wagen?' stelde ze voor. Ze wilde eigenlijk wel wat zien van de Wereld der Elementen voor ze weer op het vertrouwde kamp terecht zouden komen, en alleen maar uitzicht op wolken begon na een tijdje ook wel te vervelen.

Damon keek even om zich heen. 'Ik stel voor, dat we in iedergeval een cirkel zoeken die ons ergens anders heen brengt dan deze creapy wolken', zei hij heel wijs. Alsof ze dat beiden nog niet door hadden. 'Dus gewoon lopen dan maar..', zei hij nonchalant. Toen Damon een stap zetten donderde hij bijna voor over aangezien hij een gat trapte in een van de wolken. 'Shiii.. ', bracht hij uit. 'Ik denk dat we beter snel een cirkel kunnen vinden'.

'En dat zeg je nu pas!' schreeuwde Avice naar haar teammaatje. Kon dat kind niet gewoon begrijpen dat ze ZO SNEL MOGELIJK van die wolken af wilde, terug naar het kamp?

Aimée kon een korte lach niet onderdrukken. 'Ik ontdek die cirkel ook pas net, hij is best goed verborgen,' ze zocht naar een plek in de wolk waar je doorheen kon, om bij het midden te komen. Na bijna overal even gevoeld te hebben met haar voet, had ze de opening gevonden. Ze liet zichzelf naar beneden zakken en liep naar de rode cirkel heen. Stiekem vond ze vuur helemaal niet zo geweldig, zelf zou ze liever de waterlaag onderzoeken, maar het was alsnog een stuk beter dan alleen maar wolken om je heen. Langzaam stapte ze door de cirkel heen, waarna ze op een rotsachtig gebied terecht kwam, omringd door kleine riviertjes van stromend lava. Overal waren geisers en vulkanen te zien. 'Wauw,'

Thim lachte maar wat om Idens vage verzinsels. Hij geloofde er geen barst van dat Iden van deze planeet kwam en dat hij alleen naar Pan was gekomen om zijn zus te kunnen wreken. Dat leek rechtstreeks uit één of andere mislukte science fiction roman te komen. Mooi niet dat hij daar in trapte! 'Ik heb een geweldig idee,' zei hij. Vanuit zijn ooghoeken had hij een groep dolfijnen gezien, die soepeltjes en veel sneller dan hen door het water gleden. 'Laten we wat vervoer regelen,' stelde hij met een grijns voor, terwijl hij wild naar de dolfijnen zwaaide. Hij kon helaas nog niet met ze communiceren, maar ze waren vast wel slim genoeg om zijn gebaren te kunnen begrijpen, toch?

Kaya keek Sephy vastberaden aan. 'Ik heb als specialiteit Lucht&Vliegen.' zei ze. Eigenlijk was ze er niet zo blij mee dat zij de enige expert was en dus de anderen zou moeten helpen, dat was niet echt haar ding. Kaya was altijd een goede volger geweest. Bedenkelijk keek ze naar het dikke wolkenpak, dat ze toch niet helemaal vertrouwde. Ze wist als geen ander dat wolken eigenlijk gewoon water was, en wie kan er op water lopen? 'Voorzichtig!' zei ze dus ook tegen Sephy, toen die gewoon op de wolken ging staan. Ze was verbaasd dat het ging. 'We moeten wel ons gewicht verdelen,' zei ze 'zodat we er niet doorheen vallen.' Kaya had dan wel als specialiteit Lucht en Vliegen, zo goed was ze er nou ook weer niet in. Ze zuchtte even. 'Was mijn broer maar hier, die wel weten wat we moeten doen.'

Iden keek naar de groep dolfijnen. "Ik wens je succes" zei hij droogjes, hij merkte hoe het gevoel er weer kwam. Het gevoel als hij een aantal kilometer in de buurt was van z’n zus. Iden z’n ogen leken kort helder blauw te worden. "Ohw damn.." mompelde hij hardop en keek naar boven, om te zien of hij iets zag.

Thim lette helemaal niet op Iden en had ook totaal niet door dat die het moeilijk kreeg. Hij bleef wild zwaaien naar de dolfijnen, wat wel ongeveer in slowmotion ging door het water. Na een tijdje werd hij eindelijk opgemerkt en kwam de groep hun kant op. Toen ze voor hun neus stonden kwetterde één van de dolfijnen iets, maar Thim kon het niet verstaan. Had hij nu z'n vader maar bij zich...
'Wat zouden ze zeggen?' vroeg Thim aan Iden. Hij deed een stapje richting de dolfijnen maar durfde ze niet aan te raken. Hij had niet zulke goede ervaringen met grote dieren. Die hielden niet zo van hem.

"Nee, eentje maar, dan leun ik op die andere. Oke, daar gaat ie dan." Ze helde over de rand van de wolk heen. Stom, ze keek naar beneden. SLIK! "Wow, dit is echt super diep. Oke focussen." Ze pakte het kledingstuk en probeerde het door de wolk heen te zwaaien. Dat lukte niet. "Oke, deze is veilig." zei ze. "Wil je me nu terugtrekken?" Als ze dit elke keer moesten doen duurde het nog eeuwen, maarja, alles beter dan in die ongelofelijke diepte vallen. Kwam er wel een eind aan? "Die wolk gaat wat langer door, dan kunnen we in ieder geval een stuk opschieten."

En Barry trok Neomy ook terug. Dit zou dan wel lang duren, op den duur zou er toch een soort van patroon in moeten zitten? Dan zouden ze hier vast wel uit geraken. De volgende lagen waren immers twee lagen waar oftewel hij oftewel zij voordeel bij had. Ze waren immers tegengestelde specialisten. Dan moest dat toch wel? 'Misschien is er hier een soort van patroon in en hoeven we dat na een tijd niet meer te doen,'Suggereerde Barry terwijl hij op de wolk stapte. En naar het einde van de wolk. Hij wist ongelooflijk weinig van dit soort dingen.