Introductiefeest in Cupido's boomhut.

Sebastian liep, met zijn handen in zijn broekzakken gestoken, de boomhut in. Hij had eigenlijk helemaal geen zin om te komen, hij had dan ook geen idee waarom hij er eigenlijk was. Hij haalde zijn ID-kaart uit zijn zak en duwde die voor de neus van de barman, waarna hij een glas rode wijn bestelde.

Seraph bestelde nog twee drankjes, waarnaar ze er één aan het meisje met lange, donkere haren overhandigde. Toen ze haar handen weer vrijgemaakt had stak ze haar hand uit. 'Ik ben trouwens Seraph' zei ze, terwijl ze haar hand schudde.

Het viel Aimée op dat de jongen naast haar een rode wijn bestelde. 'Rode wijn voor een jongen, fijnproever?' Ze had een jongen nog nooit een rode wijn zien bestellen, altijd bier. Tegelijkertijd duidde dat voor haar op een ietwat kakkerig persoon, of in ieder geval iemand die een geweldig beeld van zichzelf had. Maar haar vooroordelen wilde ze dit keer niet in de weg laten staan.

Wat moest ze nu doen? Het was jaren geleden dat een jongen tegen haar had gepraat en nu bood Cupido haar een drankje aan. Het was onbeschoft om nu weg te gaan, iedereen zou haar de volgende dag uitlachen. Maar wat moest Cupido van haar? Wat moest de Engel van der Liefde met een meisje zoals zij?
'Uhmm... ja, oké.' Zei ze en schoof snel haar cola weg.

Deliah nam het wijntje met een glimlach aan en daarna ook de hand van het meisje dat kennelijk Seraph heette. 'Aangenaam, ik ben Deliah' zei Deliah. Ze voelde zich heel erg opgelucht dat er in ieder geval iemand was die tegen haar praatte, in vergelijking met haar kamergenoot.

Sebastian keek om naar het meisje. Hij trok een wenkbrauw op en keek haar schattend aan. Had ze er problemen mee, of zo? 'Ja,' antwoordde hij kortaf, waarna hij opnieuw een slok van de wijn nam.

Oke, geen potentiële nieuwe kennis dus. Aimée besloot om maar verder niets meer tegen de jongen te zetten. Misschien hadden haar vooroordelen wel waar geweest, en was hij inderdaad zo'n vreselijke snob die niets en niemand goed genoeg vond. Mensen waar Aimée echt een enorme hekel aan had. Ze gooide haar cola achterover en bekeek de boomhut nogmaals goed. Het viel haar op dat Cupido met een meisje aan het praten was. Het was overduidelijk dat het meisje zich niet op haar gemak voelde, maar wat wil je als de meest begeerde jongen van het universum met je praat?

'Alright!' zei Cupido vrolijk, blij dat het meisje met hem instemde. Hij voelde zich een geweldige gastheer, zo rekening houdend met iedereen. Dat hij de rest van de mensen een beetje vergat, dat deed er niet toe. Dit meisje had het niet naar haar zin en daar moest hij als gastheer verandering in brengen! Hij pakte haar hand en trok haar mee richting de bar. 'Wat wil je? Bier, wijn, fris, iets anders? Ik heb alles,' zei hij met een glimlach. Hij ging op een barkruk zitten en knikte even begroetend naar de twee meisjes die naast hem al behoorlijk aan het drinken waren. 'Hey,' zei hij vrolijk. Misschien werd het toch nog wat met dit feest.

'Twee rode wijn dan maar?' antwoordde de barman, nadat er een jongen en een meisje naast haar waren komen zitten die rode wijn en een cola bestelden. Ze vond het lekkerder dan ze van tevoren dacht. Ze keek tussen haar haren opzij naar de jongen die naast haar zat en relaxed zijn wijntje aan het drinken was en het feestgedruis bekeek. Hij was aan het praten met het meisje dat erbij was komen zitten.


((is dit al teveel bepalen wat andere mensen doen of kan dit nog ))

Seraph knikte kort naar Deliah terwijl ze de ruimte even vluchtig doornam. 'Ken jij al veel mensen, hier?' vroeg ze. Ze hoopte dat ze niet de enige was die haast contactgestoord leek. Tot nu toe mistte ze echt enorm de spontaniteit van een groep. Waarschijnlijk kwam dat nog wel zodra ze lessen kregen, maar eigenlijk hoopte Seraph dat ze vanavond al wat mensen kon leren kennen.

Het werd Kuna al snel duidelijk dat Cupido de sfeer wou verbeteren, zij verpeste de sfeer hier. Ze moest gaan. 'Uhmm... doe maar iets fris.' Zei ze.
Als ze het drankje op had was ze weg. Ze moesten haar hier niet.

Sebastian schonk er vrij weinig aandacht aan dat het meisje al niet meer tegen hem praatte, daar had hij zelf namelijk ook geen zin in. Hij nam zijn laatste slok wijn, zettehet glas weer neer en keek om zich heen, opnieuw met zijn handen in zijn broekzakken gestoken. Dat stond gewoon chill.

Avice liet haar blik nogmaals over de ruimte glijden. Nope, geen bekenden. Was dat even jammer. Of toch? Er stond verderop een jongen met roodbruin haar een beetje nonchalant met zijn handen in zijn broekzakken. Ze kende hem ergens van, dat wist ze zeker. Maar wie hij was? Ze liet haar blik even op hem rusten, terwijl ze zich zijn naam probeerde te herinneren.

Neomy merkte op dat de jongen naast haar niet erg gesteld was op persoonlijk contact, gezien zijn reactie op het andere meisje, die het al snel voor gezien hield. Mooi. Dat betekent dat hij waarschijnlijk weinig aandacht aan haar zou schenken en ze hem rustig kon blijven bekijken, net als ze deed bij de andere mensen op het feest. De sfeer was nog niet erg uitbundig, en de persoon die het wel naar de uitbundige sfeer wilde hebben was overduidelijk de gastheer. Ze bleef rustig zitten en sipte aan haar wijntje.

'Nee, alleen mijn kamergenote Mei. Maar ze is niet echt spraakzaam' zei Deliah. Ze was gaan zitten op een kruk en Charlie was bij haar op schoot gesprongen. Terwijl ze van haar wijntje nipte bleef ze de andere mensen om zich heen opnemen.

Sebastian slaakte een diepe zucht. Saai feestje, much? Hij had wel eens leuke mee gemaakt, met nog een beetje leven. Hij bestelde maar opnieuw een glas wijn en keek opnieuw of hij bekende mensen zag.

Haastig dronk ze haar drankje op. 'Bedankt, het was een te gek feestje, ik moet gaan... ik moet uhm... uitpakken!' Zonder Cupido aan te kijken liep ze weg en zweefde de boomhut uit. Buiten sloeg ze zichzelf voor de kop. Nee, nu heeft ze een goede indruk gemaakt....

Zo, die is blijkbaar gewend om wijn te drinken, dacht Neomy toen de jongen naast haar opnieuw een wijntje bestelde. Ze wilde niet achterblijven en daarmee opvallen, en nam dus grotere slokken van haar eigen wijn, totdat deze op was, en ze bestelde ook een nieuwe.

Valerie trok even een moeilijk gezicht toen het meisje geen antwoord meer gaf en besloot maar iemand anders te zoeken om mee te praten. Met een klein grijnsje keek ze naar Cupido, die nu alleen stond, en dus liep ze op hem af. 'Helloooo!'

((Ik was eten D:))

Kira wilde net antwoorden, toen het meisje plots wegliep. Huh? Oké, dat was vreemd. Met opgezette ogen staarde Kira het meisje na. Over enkele uren zou ze op trainingsmissie vertrekken, dus het was beter als ze zich zou voorbereiden. Vluchtig stond ze op en liep de boomhut uit.

Aimée had even de kat uit de boom gekeken. Vrienden maken ging toch echt veel makkelijker als je er tenminste al één bij je had, wat dit keer niet het geval was. Niemand hier kende haar, niemand leek daar overigens ook verandering in te willen brengen. Ze besloot nog een cola te nemen, maar daarna zou ze weggaan. Dit was niets voor haar, alleen op een feestje staan en maar een beetje verdrietig aan de bar hangen. Ze hield juist van gezelschap, maar dit keer bleek toch dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde.

'Oh, dat is ook vreemd. Daar zit je dan ook mooi mee. Kun je niet meer ruilen?' vroeg Seraph. Ze was zelf wel blij met haar kamergenoten, daar had ze tenminste een redelijk leuk eerste gesprek mee gehad. En vooral als ze zo Deliah's verhaal aanhoorde vond ze dat ze het zeker niet slecht getroffen had.

'Ik denk het niet, maar daarnaast zou ik haar ook niet het gevoel willen geven dat ik haar vervelend vind. Misschien ontdooid het nog wel.' Deliah nam dat idee maar in haar hoofd, anders was ze ook maar te pessimistisch. Charlie die al die tijd rustig op haar schoot had gezeten, sprong nu op de bar en bekeek de zaal met een kritische blik in lichte kattenogen.

Aan haar linkerkant sprong er ineens een kat op de bar. Wie neemt er zijn huisdier nou mee naar een feest? Ze constateerde dat de wijn hier inderdaad goed was, en nam een volgende slok. Tevens besloot ze dat ze de nama van de jongen niet kon herinneren, dus verplaatste ze zich naar wat dichter bij hem. Misschiien zou hij haar aanspreken, dan zou ze het vast wel weten. En als hij niets zei, dan was er ook geen probleem, want dan was het ook niet ongemakkelijk dat ze hem zou moeten kennen.

Seraph kroelde de kat even over zijn kopje. Ze was altijd al gek op katten geweest, al had ze er zelf nooit een gehad. 'Dat hoop ik voor je' antwoordde ze toen. 'Misschien is het ook gewoon de spanning van de eerste dag, je weet het niet.' Seraph keek even rond de ruimte tot ze de opvallende witte haren in het gezelschap zag. 'Dat is mijn kamergenote overigens' zei ze, terwijl ze naar Aimée wees.