Wilde random ontmoeting met Vannah en Avice.

Kijk, Vannah en Avice komen allebei uit de hoge kringen van de sociale socialiteit in Pao, omdat hun pappies allebei rijk zijn. Dus ze kennen elkaar heeeeeeeel vaag, van society feestjes enzo. Weldannu, ergens in de school is een trappenhuis (daar zijn er wel meer van, maar dit is de uitverkorene die wij eventjes claimen) en daar liep Avice op een prachtige zomerdag nietsvermoedend naar beneden. En toen...

en toen kwam er fittie.

Vannah liep onverstoord door de school. Die trappen waren echt een hel en dat ze die eens in de fik zou steken was geen grapje. In de verte zag ze opeens een meisje lopen, van de achter leek ze gewoon net zo simpel als elk andere bruinharige tuthola, maar toen ze dichterbij kwam zag ze dat het een vage bekende was. Het was Avice. "Dat is lang geleden," zei ze spottend.

Met een opgetrokken wenkbrauw draaide Avice zich om. Welke idioot ging er nou uit het niets zeggen dat het lang geleden was? Ze herkende het roodharige meisje vaag. Fanny, Floepsie, Floepsa? Nonchalant streek ze een pluk ZWART haar uit haar gezicht, aangezien deze irritant in haar BRUINE ogen prikte. 'Pardon?' reageerde ze, ietwat uit de hoogte, alhoewel ze omhoog moest kijken omdat het kind een aantal treden hoger stond.

((Lol grapje...))

Vannah keek het meisje aan. Dat ze de naam van het meisje was vergeten was wel duidelijk. "Je komt van Pao, hoge pieten feestjes." Hopelijk snapte de dame nu waar Vannah het over had. Het irriteerde haar mateloos dat het meisje overdreven met haar haren bezig was. Die stomme pluk bleef vast terug komen als ie nu ook al voor haar ogen hing.

'Oh, ja. Dat klopt,' knikte Avice, blij dat tenminste iemand hier wist dat ze belangrijk was. 'Ik heb je geloof ik wel eens gezien.. werk je toevallig in de catering?' vroeg ze zo schijnheilig mogelijk. Ze wist dondersgoed dat dit kind vast en zeker ook een hoge pieten dochter was, maar dat boeide even niet. Geirriteerd streek ze de pluk nogmaals uit haar gezicht.

Vannah keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. "Helaas... ik moest wel eens mee met mijn vader." Dat ze er verder niet zoveel te maken had en vaak als 'sieraad' mee moest, hoefde de kut niet te weten. "Dus de catering is niet voor mij weggelegd." Ergens was ze wel verbaasd dat het meisje haar niet herkende.

'Oh, dan ken ik je vader wellicht,' reageerde Avice hooghartig. Ze kende een hoop van de hoge piefen die op die feestjes verschenen, meestal met een mooie maar vrij inhoudsloze vrouw aan de arm (ze vroeg zich af of de moeder van dit kind ook zo'n golddigger was), maar ze wist zeer zeker dat die haar alleen maar kenden als "de dochter van" of "potentiële trouwkandidaat voor mijn rijke zoon zodat ik mezelf in de vrij invloedrijke Roisinfamilie kan trouwen en hier wellicht wat vruchten van mee kan plukken".

"Jeremy van Gealen," zei ze terwijl ze de dame voor haar even doordringend aan keek. "Die ken je inderdaad vast wel." Haar vader was namelijk een legale rijke snol en ze wist zeker dat die van Avice dat niet was. Ze streek haar rode haren achter haar linkeroor terwijl ze daarna haar armen over elkaar sloeg.

'Dat doet wel een belletje rinkelen ja..' knikte Avice, totaal niet onder de indruk van die naam. Ze had de man één keer ontmoet (en later wel vaker van een afstandje gezien maar nooit gesproken) en toen had hij geen bijster goede indruk gemaakt. Dus dit was zijn dochter, dan moest dit meisje Vannah zijn. 'Dan ben jij...' begon ze, te trots om toe te geven dat ze het meisje ook bij naam kende.

"Dan ben ik" Ze keek de tuthola verwachtingsvol aan. Ze had geen zin dat de dame haar naam fout zou uitspreken of gewoon echt fout zou hebben. Want dat zou gewoon schandalig zijn. Vannah was dan wel heel erg niet passend in het blaadje van de hoge pietjes, maar ze wilde natuurlijk wel dat haar naam onthouden werd.

'Fanny!' uitte Avice triomfantelijk, al wist ze dat dit kind zo niet heette. Moest ze maar niet zo kut doen door haar naam niet te zeggen terwijl het duidelijk was dat dat de enige juiste manier was om Avice' zin af te maken. Snol. Ze stapte en paar treden omhoog, zodat ze niet steeds naar het kind op hoefde te kijken en haar gezicht niet langer door die opgespoten voorgevel verborgen werd.

Vannah keek haar aan. "Wauw goed onthouden," zei ze sarcastisch terwijl er diep bij haar binnen een wrok was ontstaan. Dat dat meisje haar naam niet eens kende. Schandalig! Wat dacht ze nu wel niet. Fanny? Fanny was toch helemaal geen naam!

Haar mondhoeken krulden een beetje op bij de reactie van Vannah. Avice genoot hier van. 'Maar wat knap dat je me herkende, zo vaak hebben wij elkaar toch niet gesproken?' voegde ze vermaakt toe.

"Je bent erg aanwezig met je overdreven gedrag," opperde ze koeltjes. Daar zou avice vast wel instemming voor hebben, wat dat was het gewoon. Dus het was niet raar dat Vannah haar herkende.

'Pardon?' vroeg Avice weer. Aanwezig, ja, ze was nou eenmaal graag het middelpunt van de aandacht en ze hoefde nooit zo veel moeite te doen om die te krijgen, vooral niet op die feestjes. Maar overdreven? Als er iemand hier om aandacht jankte was het dit kind wel, met haar enorme bos rood haar en bimbo-voorgevel.