Kamer 207 - Avice en Neomy

Standaard kamer.
----

Avice opende de deur van haar kamer, hopend dat er nog niemand was, hopend dat er niemand zou komen. Een kamer delen, ze moest er niet aan denken. Een golf van opluchting ging door haar heen toen ze merkte dat er inderdaad nog niemand was én dat haar koffers er inderdaad ook al netjes stonden. Snel sloot ze de deur achter zich en liep ze door de kamer naar het raam, waar ze de gordijnen opende om haar uitzicht te bewonderen. Een mooi uitzicht op het meer, dat was fijn.

Neomy besloot dan toch maar haar kamer op te zoeken, het was onhandig om steeds met die tas rond te lopen. Zoals altijd bleef ze even staan bij de deur, waar deze keer haar kamernummer opstond. Ze luisterde, geen stemmen of gerommel te horen. Gelukkig, dacht ze, even tijd om aan de kamer te wennen zonder gestoord te worden. Ze stak de sleutel in het slot, draaide hem om en gooide de deur met een zwaai open.

Geschrokken draaide Avice zich om, en liet er per ongeluk een harde vloek uit. Waarom? Waarom? Nouja, het meisje zag er tenminste niet uit als iemand die veel problemen zou veroorzaken. 'Hoi,' begroette ze haar kortaf.

Neomy schrok bijna net zo hard van het meisje in de vensterbank als dat zij van haar leek te schrikken. Ze was duidelijk not amused dat haar rust verstoord werd. Het was een wederzijds gevoel. "Oh, eh, ik had niet door dat er al iemand was. Zal ik dan maar..." Nee, tuurlijk zal ze dan maar niet weg gaan. Het is toch ook haar kamer. Ze brak haar zin af en hervatte hem niet meer. Ze gooide haar tas op het overgebleven bed en liep wat rond. Keek achter deuren en in kasten en keerde zich weer naar het meisje dat inmiddels bijgekomen was van de onplezierige ervaring. 'Misschien is het handig als wij elkaars naam kennen? Ik ben Neomy"

Eén tas. Eén tas? Hoe wilde dat kind het komende jaar hier overleven met maar één tas? Bijna schuldig liet ze haar ogen over haar 3 koffers glijden. Dat ging nog moeilijk worden, aangezien er maar twee kasten waren en haar spullen duidelijk niet in één kast pasten. 'Avice.' stelde ze zichzelf voor.

Neomy wist niet zo goed wat ze nu nog moest zeggen. Ze ging op haar bed zitten en pakte haar spullen uit haar tas. Ze zag vanuit haar ooghoek dat Avice een beetje raar keek naar haar tas. Toen Neomy opmerkte dat Avice drie half uitgepakte koffers naast haar bed had staan begreep ze waarom. Ze schonk er verder geen aandacht aan en legde haar kleren in een klein nachtkastje dat naast haar bed stond. Het is binnenkort tijd om te shoppen... wacht... dan moet ik eerst ergens geld vandaan halen. Zo verzonk ze een beetje in gedachten.

Het meisje was dus niet zo spraakzaam, oké, mooi. Maar nu ze aan elkaar vast zaten, wilde Avice toch het een en ander over haar weten. 'Vertel eens iets over jezelf.' Ze moest immers toch weten of Neomy nog eens ergens voor van pas zou komen.

Neomy schrok op uit haar gedachten. Huh iets over haarzelf vertellen? Wat dan? Waarom zou ze dat willen weten? Neomy hield er niet zo van om informatie over zichzelf te delen, dat kan nadelig zijn als ze besluit plotseling te verdwijnen. Maar aangezien het de bedoeling was dat ze hier nog wel even zou blijven, vond ze dat wat oppervlakkige informatie geen kwaad kon. "Ehm nou, ik ben dus Neomy, zeve.. achttien jaar oud. Mijn specialiteit is ijs en kou en ik kom dus ook uit Namida. En jij?"

Avice wilde het liefst door de grond zakken. Ijs en kou, natuurlijk, hoe kon het ook anders. Wat had ze misdaan dat karma ineens zo'n hekel aan haar had? Wellicht was het boos omdat ze er niet in geloofde. Sorry karma, mompelde ze in gedachten. Ze luisterde maar half naar het verhaal van het meisje, het was danook behoorlijk onsamenhangend. Was ze nou zeventien of achttien? 'Ik kom uit Pao, ben zeventien en ik douche het liefst 's morgens, dus ik hoop dat we er uit kunnen komen wie wanneer de douche gebruikt.'

"Oh, ik douche ook het liefst in de ochtend. Maar ik sta altijd vroeg op, dus ik zal zorgen dat ik eerder douche dan dat jij gaat." Ze besloot maar aardig te doen aangezien Avice een niet zo vrolijke indruk maakte. Ze zullen geen goede vrienden worden, maar ruzie op de eerste dag is nou ook niet nodig. Neomy hoopte dat Avice er hetzelfde over dacht. "En je moet me even helpen herinneren, Pao, dat was... vuur als ik me niet vergis?"

'Mooi, dan is dat opgelost,' knikte Avice. 'Vuur en warmte ja.' Dat soort dingen wéét je toch? Ze besloot haar koffers maar verder uit te pakken en wonderbaarlijk genoeg paste het merendeel in haar kast. Het was wel een beetje een raar kind, besloot ze, maar wie weet kwam ze ooit nog van pas.

Neomy bestempelde Avice op de eerste dag dus tot iemand waarmee ze maar beter geen ruzie kon krijgen. Het leek alsof ze moeite moest doen vriendelijk tegen haar te blijven. Misschien vatte ze wel vlam als ze kwaad werd... of zoiets. Neomy moest stiekem glimlachen bij het beeld van Avice met stoom uit haar oren en vlammend haar.

Avice haalde haar schouders op toen het kind geen antwoord meer gaf. Ook goed. Ze liep de badkamer in en staarde haar haar evenbeeld in de spiegel. Ze zag er moe uit, de reis vanaf haar thuisstad aan de andere kant van Pao naar de school was lang geweest. Wat zou het leven een stuk makkelijker worden als ze zich net als haar ouders en oudere broer gewoon kon teleporteren..

En nog ijdel ook dacht Neomy. Ze pakte een jurkje dat versleten was uit het nachtkastje en een naaisetje en probeerde een scheur aan de onderkant vast te zetten. "Heb jij enig idee of er winkels hier in de buurt zijn? Het ziet er op het kasteel na nogal verlaten uit." vroeg ze hardop, hopend op een positieve reactie vanuit de badkamer.

'Ik denk in de stad wel, maar ik heb er in de school nog niet één gezien. Misschien boven het restaurant in de pagode of zoiets,' dacht Avice hardop. Ze wierp nog een blik in de spiegel, besloot dat ze er vanaf morgen maar weer mooi uit moest zien, na een goede nachtrust. Nadat ze haar haar uit haar gezicht had gestreken, draaide ze zich om en liep de kamer weer in. Daar trof ze tot haar verbazing Neomy aan die een jurkje aan het repareren was. 'Als je wat wilt lenen, kan dat wel hoor!' riep ze geschrokken uit. Waar die plotse vriendelijkheid vandaan kwam, wist ze niet, maar niemand verdiende het om in kapotte kleding rond te lopen.

"Oh dat vind ik heel aardig van je maar dat hoeft echt niet. Ik heb nog zat andere dingen om te dragen en ik zal morgen wel eens even rondzoeken naar een winkeltje." Ze maakte de laatste steekjes af en borg alles weer op. "Misschien kun je me helpen iets leuks te vinden?" vroeg ze met een glimlach in een poging om vriendelijk terug te doen. Misschien had ze net gewoon haar dag niet.

'Zeker weten? We zijn even lang en met een riempje ofzo denk ik dat het verder ook wel past..' opperde Avice nog. Ze fronste bijna bezorgd. 'Eh, ja, als ik tijd heb kunnen we wel wat leuks voor je zoeken..' Alhoewel ze dát plan dan weer niet echt kon waarderen, stemde ze toch in. Als ze geen zin had kon ze altijd zeggen dat ze geen tijd ahd, toch?

"Zeker weten." glimlachte ze. "Maar ik zal het in gedachten houden." Misschien was ze toch niet zo erg?

Avice moest lachen. 'Haha, ja zo werkt dat niet he. Ik bied het één keer aan, daarna moet je het zelf maar weten.'

"Ook goed" zei Neomy een beetje kortaf maar haar vriendelijkheid behoudend. Het was heet in de kamer, waarschijnlijk omdat de zon direct op het raam stond. Ze wilde wat afkoelen. "Ik ga even de badkamer gebruiken als je het niet erg vind." Ze liep naar binnen en draaide de deur op slot. Ze stapte onder de douche en zette de kraan op een koude temperatuur. Avice hoefde in ieder geval niet bang te zijn dat ze het warme water op zou maken.

'Je doet maar' mompelde Avice, maar het kind was al verdwenen. Met een zucht staarde ze uit het raam de verte in. Hier zou ze dan voor de komende 6 jaar moeten vertoeven. Ach, met zulk uitzicht zou dat wel lukken, alleen hoopte ze wel dat ze ieder jaar van kamers verwisselden, want dit was zeker geen match made in heaven.

Neomy voelde de hitte van zich af stromen, heerlijk. Zou Avice niet die warmte in die kamer kunnen veroorzaken? Ze hoopte van niet, anders zou ze haar moeten vragen zich in te houden, of op ieder mogelijk moment een raam open zetten. Ze stapte uit de douche en droogde zich af. Onder haar voeten lagen twee plasjes water die zich tot ijs hadden gevormd. Dat ruim ik wel op als het gesmolten is. Moet toch snel gaan met zo'n heethoofd in de buurt. Ze moest lachen om haar eigen woordgrap, kleedde zich aan en liep de badkamer weer uit.

Avice staarde nog steeds uit het raam, waar de zon door het glas op haar gezicht scheen. Haar ogen waren half gesloten en ze was in gedachten verzonken, waardoor ze haar kamergenootje niet uit de badkamer hoorde komen. Ze zuchtte zachtjes.

NIEUW
__________

Neomy kwam vanuit de bieb met haar nieuwe ontdekking. Ze had lopen zoeken naar informatie over de wereld der elementen als voorbereiding voor het introkamp. Toen ze wat in de boeken aan het bladeren was die ze nodig had, viel er een stuk papier uit een boek. Ze zag al snel dat het een kaart was, maar het leek niet een kaart van het kasteel, de gangen klopten niet met hoe het kasteel in elkaar zat, voor zover zij wist dan. Het was een logische plek om een kaart te verstoppen als je niet wilde dat iemand het ooit zou vinden. Niemand las dat boek, de informatie erin was zo standaard, dat eigenlijk iedereen dat van kinds af aan al wist. Behalve zij natuurlijk. Ze deed zachtjes de deur van haar kamer op een kier. Ze keek de hoek om, of Avice er niet was. Gelukkig, ze zag niemand. Ze liep naar binnen en ging op het bed zitten met de kaart. Waar zou deze kaart in godsnaam van zijn. Ze hield hem op de kop, en weer op een andere manier, maar ze kon er niets van maken. Wie zou het wel weten? Het moest natuurlijk wel iemand zijn die ze vertrouwde. Zo zonk ze in gedachten weg.

Avice kwam vrolijk bij haar kamerdeur aan, waar ze de sleutel in het gat stak en deze ronddraaide, om de deur te openen. Het was zo doodstil binnen, dat ze in eerste instantie dacht dat ze alleen was. Maar toen zag ze haar kamergenootje op diens bed zitten, met een stuk papier in haar handen. Het kind leek diep in gedachten verzonken, want ze had niet op of om gekeken toen Avice de kamer binnen was gekomen. Ze liet haar tas op de grond vallen en in twee grote stappen stond ze voor de neus van Neomy, waar ze het papier uit haar handen griste om het te bekijken. Het leek wel een plattegrond. 'oooh'