Ontdekkingstocht in de grotten

En weer sjokten ze door de duistere gangen, maar dit keer op zoek naar de uitgang in plaats van naar enge monsters - Sergio, in ieder geval wel. Het leek alsof ze al uren hadden gelopen, terwijl ze in werkelijkheid misschien een uurtje binnen waren. Het werd ook steeds kouder in de grot, maar gelukkig had Sergio daar geen last van. Hij liep een beetje achteraan, met het vuur in zijn hand, en was diep in gedachten totdat hij ineens licht zag dat niet afkomstig was van zijn vuur. Meteen keek hij op, en voor hem zag hij een gigantische ruimte met in het midden een meer. Boven het meer, helemaal bovenin het plafond van de grot, zat een gat. Een kleine straal zonlicht viel door het gat heen op het water. Lucht! Was het eerste wat Sergio dacht. Lucht! Een uitgang! Helaas voor hem, was de afstand van het meer tot het plafond ongelooflijk groot en was het onmogelijk om erheen te klimmen aangezien het een koepelvormige grot was. Maar het was iets, en misschien konden ze het water wel drinken, al zag het er een beetje raar uit.

Waarom die Neomy nu weer geholpen moest worden als ze zo goed zelf kon lopen snapte hij niet, maar het boeide hem ook vrij weinig. Zijn humeur was nogal verpest door al dat getreuzel en hij wilde nu voornamelijk gewoon snel verder. Uiteindelijk kwamen ze bij een T-splitsing aan en draaide Joey zich weer om naar de groep. 'Hier splitsen hij op,' zei hij. Het was geen voorstel, nee, het was een bevel en hij was bloedserieus. 'Ik ga links met degenen die verder willen zoeken, degenen die willen treuzelen gaan rechts.' Zo, was dat duidelijk.

Damon keek met glinsterende oogjes over het meer heen waar ze voor stonden. Ze waren er eindelijk. Hoewel hij alleen maar water zag kon je in zijn gezocht zijn dat hij als een klein kind stond te popelen om zijn zeemeerminnetjes te zien. Hij had alleen geen idee hoe ze tevoorschijn zouden komen. 'Misschien moet ik ze roepen', zei Damon in zich zelf, maar net hard genoeg dat de rest het hoorde. Hij liep iets dichter naar het meer, het gat er boven, dat duidelijk een uitgang kon zijn had hij nog niet opgemerkt. Damon ging op zijn knieën bij het meer zitten en begon als een idioot een soort walvissen geluid te maken, maar er kwam niets. Hij deed het nogmaals, pas toen hij merkte dat er echt niets zou gebeuren ging hij weer overeind staan. 'Misschien moet ik gewoon IN het water duiken!', zei hij in het niets. Maar wat nou als er wel een monster in het water zat. Damon keek even bedenkelijk om zich heen en trok toen plots zijn shirt uit. 'Nu moeten ze wel komen!', zei hij met een brede grijns.

"Ik heb geen ondersteuning nodig hoor" zei ze tegen Nate en ze moest lachen om Damon's immitatie, blij dat de gemoederen een beetje waren bedaard. En toen kwamen ze bij het meer. Heerlijk! Ze rende op het meer af en wilde er in springen. Net optijd bedacht ze zich. Zeemeerminnen zouden er niet in zitten, maar wie weet wat wel. Ze ging dan maar aan de rand van het meer zitten en hing haar onderbeen in het water om het bloed er een beetje af te spoelen.

Nate had Damon een por gegeven en had hem smalend aan gekeken. Bij het meer aangekomen bedacht hij zich ineens dat het in plaats van een zeemeermin ook een zeemonster kon zijn. Of ergens in een legende stond dat zeemeerminnen zo mooi konden zingen dat iedereen die het hoorde helemaal gek werd en niet meer toerekeningsvatbaar waren (Odysseus, maar bestaat niet hier :p) Misschien moesten ze toch maar afstand houden. In ieder geval was hij erop voorbereid nu hij zich dat herinnerde.

Damon stond daar maar een beetje in zijn blote bast. Hij keek even rond maar er gebeurde niets. 'Nate, Nate, je moet even helpen', zei hij terwijl hij een hand gebaar maakte naar Nate (waarvan ik de naam even niet meer weet, zo'n 'kom is' gebaar XD). 'Als jij nou zeemeermin geluiden maakt en ik hier zo blijf staan, weet ik zeker dat ze komen', zei hij vol zelf vertrouwen. Opeens schoot er echt een perfect idee in zijn hoofd, volgens hem. 'Ohhhh, wat nou als we kreun geluiden maken!', zei hij met grote ogen. 'Daar worden ze vast opgewonden van!'.

"Jongens, denken jullie nou echt dat hier naakte half vis half vrouw wezens rondzwemmen?" zei Neomy. Ze keek om naar Damon, die er -ze kon het niet ontkennen- best leuk uit zag zonder shirt. Toen voelde ze iets langs haar voet zwemmen en trok snel haar voet uit het water terwijl ze een zachte gil gaf. Het was vast een vis, het was vast en zeker gewoon een vis.

(Een wenkend gebaar?)

Nate begon te lachen om Damons reactie op het meer. "Damon, beste vriend, ik wil je best helpen, maar je moet even twee dingen in achting nemen. 1, als jij weet wat voor een geluid een zeemeermin maakt, laat het me dan even weten, want dan kan ik ze ook maken. 2, je beseft dat zeemeerminnen geen vagina hebben en dus niet zodanig opgewonden zullen raken door jou gekreun, omdat je waarschijnlijk niet met hen seks kan hebben, maar alleen met een andere visachtige. Dus totdat jij in een vis kan veranderen zullen zij denk ik niet zo interessant vinden,' zei hij. Hij vond deze hele bedoeling bij het meer nogal bizar. Eigenlijk dacht hij nog steeds dat het gevaarlijk was.

(Ja dat)

Damon keek een beetje dommig om naar Nate en toen snel weer even naar het meer om te zien of er al wat gebeurde. 'Ik wéét wat voor geluid een zeemeermin maakt, zo iets als UARG UARG UARG'. Damon stond daar echt als een idioot een soort van walvis na te doen wat hij dus als zeemeermin zag. Snel keek Damon weer naar het meer en toen geschrokken naar Nate. 'Watttt?! Hebben zeemeerminnen geen vagina?!', vroeg hij met grote ogen. 'Geen seks??, pff wat een stelletje jehova's', mopperde hij. Toch wilde hij gewoon naakte zeemeerminnen zien. Ook al hadden ze geen vagina.
Damon keek opeens strak naar Neomy. 'Dat zag ik!', zei hij opeens en hij snelde op haar af. 'Wedde, dat was er een!'. Damon knielde naast Neomy neer en ging met zijn hand door het water strijken. 'Doe de imitatie Nate!!', riep hij.

"Met zo'n half vernield walvissen geluid jaag je ze alleen maar weg.. die vissen dan he... Bij nader inzien; ga vooral je gang!" ze had niet echt behoeft aan vissen die aan haar tenen gingen knabbelen. "Wil je echt heel graag met zeemeerminnen zwemmen Damon?" dit was natuurlijk gewoon te makkelijk.

Nate lachte hard. 'Ik weet niet, het klonk een beetje alsof je een verkrachte zeehond na deed. Doe nog eens, het klonk eigenlijk best wel grappig,' vond hij. Deze hele situatie was te bizar voor woorden. Ondertussen keek hij in het rond of er toevallig een uitweg was, of een andere gang die hen naar een uitgang zou kunnen leiden. Het was nogal donker, dus Nate scheen een beetje met zijn zaklamp in het rond, zo ook op het meer. Het viel hem niet op dat een donkere vlek in het meer afstak tegen de enigsinds blauwe kleur van het water.

Ook Sergio was naar het water gelopen, al had hij wel even getwijfeld. Er was iets met dat water, iets mysterieus. Voorzichtig liep hij naar de waterkant toe, om het water van wat dichterbij te bekijken. Hij had het nog niet eerder toegegeven, maar eigenlijk had hij ontzettende dorst. Toch vertrouwde hij het water niet, straks was het giftig en zou hij doodgaan. Nee, dat had hij liever niet. Eerst maar even kijken dus. Een lach verscheen op zijn gezicht bij het horen van de 'zeemeerminnen'-geluiden van Damon en Nate; ze waren echt helemaal gek in hun hoofd. Vooral die Damon, waar maar geen hoogte van kon krijgen. Zorgvuldig en op zijn hoede stak hij zijn hand in het blauwe water en tot zijn opluchting gebeurde er niks bijzonders. Niet zo raar - Damon stond immers ook al een tijdje in het water en Neomy had het ook al aangeraakt. Maar hij durfde het nog niet in zijn mond te scheppen, al snakte hij vreselijk naar wat vocht. Je kon niets vertrouwen hier.

Damon keek lachend naar Nate, Aan de ene kant maakte hij ook een grapje maar Damon kon makkelijk in zijn eigen verhaaltjes geloven dus stiekem dacht hij ook wel dat dit moest werken. 'Nee, JIJ moet het zeemeerminnen geluid maken terwijl ik hier charmant met mijn shirt uit sta', ging hij weer verder. Damon ging weer over eind staan en keek naar Sergio. 'JIJ!', en hij wees naar Sergio maar maakte zijn zin niet af. Hij keek geschrokken naar zijn hand die naar Sergio wees. Zijn hand was als een idioot aan het gloeien, er kwam een of ander blauw helder licht uit en voordat hij het wist begon het als een idioot te steken. 'Itchhhh', piepte hij met een moeilijk hoofd. 'Een zeemeermin heeft me gebetenn!', zei Damon en hij hield zijn hand in de lucht als een soort van teken als bewijs. Hoewel hij niets gevoeld had, moest het wel zo zijn. Of het moest aan het water zitten waar hij even met zijn hand in zat.

'Wie zegt dat het een zeemeermin is?' vroeg Nate. 'Wie weet is het wel een groot eng monster, en die heeft je bloed nu geproefd, je maagdelijke bloed, en nu wil hij meer. En dan springt hij op je af en RAWR RAWR!' En bij die woorden sprong Nate een beetje debiel op de rug van Damon, waarna hij zo ongeveer half in het water viel. Hij moest zelf enorm lachen om zijn actie. Achter zich, wat moeilijk zichtbaar was door het weinige licht, kwam de donkere vlek die eerder al zo moeilijk te zien was met de zaklamp, dichterbij het groepje aan de kant.

Geconcentreerd keek hij naar het water, maar hij kon er niets bijzonders aan opmerken behalve dat het iets blauwer was dan normaal - maar misschien leek dat alleen maar zo. Hij maakte van zijn handen een kommetje en vulde het met water en net toen hij het naar zijn mond wilde brengen, riep Damon naar hem. Van schrik liet hij het water weer vallen en viel hij achterover op de stenen. Au. Gelukkig had hij alleen wat schaafwondjes opgelopen. Een beetje boos keek hij naar Damon - moest hij hem nou zo laten schrikken? Maar toen besefte hij dat het puur vriendschappelijk bedoelt was. Hij zuchtte even van opluchting - hij was bang geweest dat Damon met hem wilde vechten of iets in die richting - en keek toen pas naar Damon zijn hand. Zijn hand leek te gloeien. Vlug keek hij naar zijn eigen handen, maar die waren nog normaal. Wat was dit? Wat zat er in dit meer? Eén ding wist hij zeker; hij ging dit water niet drinken.

Neomy keek op en zag de jongens zo als gewoonlijk weer stoeien en elkaar op te fokken. Een zeemeermin had hem gebeten... ja hoor. Ze keek hem aan en net toen ze wilde zeggen dat hij dan het water maar moest induiken om opzoek te gaan naar die goddelijke vrouw-dingen, zag ze dat zijn handen begonnen te gloeien. Hij leek pijn te voelen. Op dat moment begonnen ook het been en de handen van Neomy te branden. Ze keek ernaar en ze kregen de zelfde blauwe gloed als Damon's handen. Ze had de neiging om ze voor afkoeling in het water terug te stoppen, maar als dit effect door het water was veroorzaakt, was dat niet echt een goed plan. "Wat is dit voor een meer?" vroeg ze.

Damon voelde het gewicht van Nate op zijn rug en zag ook hoe hij bijna het water in viel. Damon kon op het moment niet heel erg lachen aangezien de pijn in zijn hand enkel erger werd en het kwam duidelijk door iets in het water of door het water en laat Nate daar nu bijna invallen. Hij wilde Sergio waarschuwen niet met zijn hand het water in te gaan maar was al te laat. Geschrokken keek hij naar Neomy, zij had nog veel langer in het water gezeten dan Damon. 'Zie je nou wel!', riep hij. Ook al deed het er nu absoluut niet toe dat hij gelijk had, hij moest zich zelf gewoon even bewijzen. Weer voelde hij een gigantische steek door zijn hand gaan en hij greep met zijn andere hand de gloeiende hand vast. 'Jezus, wat is dat?!', hij had geen idee wat hij moest doen.

Nate krabbelde nog net op tijd op de kant, zonder het water te raken. Vol verbazing scheen hij met zijn zaklamp op datgene waar Damon zojuist op had gewezen. 'Dat is zeker te groot om een zeemeermin te zijn,' zei hij nogal droogjes. Hij bleef er even naar kijken met opgetrokken wenkbrauwen, zich afvragend wat het wel kon zijn. 'Goed, ok, ik ben hier wel lang genoeg geweest in deze dierentuin. Laten we een uitweg zoeken,' zei hij daarna, omdat hij dit hele gedoetje niet helemaal vertrouwde.

"Een uitweg, strak plan." zei Neomy en ze wilde opstaan. Maar haar been begon te steken op de plek waar de snee zat. Daar was dat vreemde spul uit het meer, wat het dan ook was, naar binnen gekomen natuurlijk. Wat was het? Wat het ook was, het was niets goeds en ze moesten hier dan ook zo snel mogelijk weg. "Het maakt me niet uit wat er in dat water zit, het lijkt me niet iets waar we graag kennis mee willen maken." Ze pijn werd steeds stekender. Ze besloot haar energie even kort te steken in het afkoelen van de gloeiende handen en been, maar het hielp nauwelijks. "Gaat het?" vroeg ze aan Damon, die hetzelfde leek te voelen als zijzelf. Direct schoot ze weer in elkaar en greep ze haar been vast. De paniek sloeg toe en ze keek de rest wat angstig aan. Dit was niet het plan geweest.

Sergio bleef op een afstandje staan kijken naar de twee die last schenen te hebben van het water. Hij had het ook aangeraakt, maar hij had nergens last van. Hoe kwam dat? Plots kreeg hij een idee, en al was het misschien een heel stom, idioot idee, hij rende toch naar het tweetal toe. 'Misschien heeft het met jullie temperatuur te maken.' Begon hij. 'Ik heb het water ook aangeraakt, maar ik heb nergens last van. Maar ik heb de Warmte & Vuur specialiteit, en jullie de Ijs & Kou specialiteit toch? Misschien heeft het daarmee te maken. Misschien moeten we het verdampen.' Ja, het was redelijk roekeloos. Maar hij kon hier toch niet blijven staan terwijl twee medeleerlingen dood aan het gaan waren van de pijn? Als hij in hun plaats zou staan, had hij ook geholpen willen worden.

Damon vergat twee tellen de vreselijke pijn in zijn hand en keek met een ruk om naar Nate. 'Whoaaaattt?', piepte hij moeilijk. 'Niet gebeten door en naakte zeemeermin en er zijn geen naakte zeemeerminnen gezien??', vervolgde hij zijn gejammer. 'Iotchhhhh'. Hij wapperde met hand gebaren door de lucht en keek bedroeft voor zich uit. Hij zuchtte en wilde eigenlijk verder lopen, maar de pijn in zijn hand kwam net zo hard weer terug en blijkbaar ook bij Neomy die weer in elkaar zakte. Het licht uit zijn hand begon nu nog feller te gloeien en nieuwe pijnlijkere pijn scheuten gingen door zijn hand. Hij was allang blij dat het niet in zijn been was aangezien hij nu nog wel kon lopen, maar Neomy, kon als het zo door ging, geen kant op. 'We moeten echt naar een dokter!', piepte Damon hopeloos, wetend dat ze geen kant uit konden. Hij keek Sergio bedenkelijk aan. Het zou kunnen wat hij zei, aangezien hij nergens last van had. 'Verdampen..', mompelde hij in zich zelf. 'DAT IS HET!', riep Damon enthousiast. Hij ademde op zijn handen waardoor er heen klein laagje ijs op kwam en liet dat heel even zitten.

'Kan het niet zo zijn dat het te maken heeft met hun wond?' vroeg Nate. 'Ik bedoel, Damon is gebeten door een zeemeermin, en nu heeft ie er last van. Neomy is gevallen, en nu heeft ze daar ook ineens super veel last van. Niet ontkennen Neomy, het is overduidelijk,' voegde hij eraan toe voordat Neomy nog wat terug kon zeggen. Het leek hem aannemelijk, al snapte hij nog steeds niet helemaal hoe het dan precies kon dat ze er ineens super veel last van hadden.

Het idee van Sergio klonk zo gek nog niet. Een andere verklaring waarom hij nergens last van had kon ze niet bedenken. "Verdampen? Hoe wilde ja dat doen dan? Een gloeiend hete hand erop leggen?" dat zag ze natuurlijk niet zitten. Al zou het misschien de enige optie zijn, ze moest er niet aan denken. "Een dokter gaan we hier niet vinden Damon, tenzij dat zwarte gevaarte in het water weet wat we eraan moeten doen, maar ik zie het niet zitten om het te gaan vragen. Wat vind jij van het plan van Sergio?" ze werd een beetje paniekerig van de situatie, kwaad op de situatie ook. "Waarom zijn we hier ook alweer aan begonnen?!". Ze kon inderdaad niet meer ontkennen dat ze pijn had, daar had Nate gelijk in.