Het haardvuur.

Ergens op een of andere verdieping is een simpele, vrij kleine kamer. Toen ze gebouwd werd, stond er alleen een enorme openhaard in, maar met de jaren hebben de leerlingen van MHS de ruimte met vanalles en nog wat gevult. Zo staan er nu twee oude loungebanken die onder de slijtplekken zitten, wat stoelen, een aantal tafels en er liggen kleden op de vloer. Uiteraard is het meublair een bij elkaar geraapt zooitje dat voor geen meter bij elkaar past.
Er is een ijskastje met koude drankjes, een kast met allerlei snoeperige dingen en een magnetron. In een kast langs de muur staan zowat alle gezelschapsspelletjes die er ooit in de 4 districten van Pan gemaakt zijn. Sommige zitten nog in redelijk nieuwe dozen, andere in plastic zakjes of half uitelkaar vallende dozen. Sommige spellen zijn nog compleet, andere niet helemaal meer, of helemaal niet meer. Op sommige tafels en in sommige hoeken staan wat planten, soms nep, soms echte.
Op de muren hangen posters van bands en films en dat soort dingen die terug gaan tot in het begin van MHS. Sommige zijn wereldberoemd, van anderen heeft nog nooit iemand gehoord. Ook is er een muur waar met stiften allerlei dingen in zijn gekrast die van 'x hartje y, 4ever' tot vriendschappen die nooit te breken waren maar later weer doorgekrast zijn, gaan en nog verder. De enorme openhaard brand altijd en de bank die ervoor staat is de meest favoriete plek voor leerlingen wanneer het regent of stormt of sneeuwt ofzo.

pers. Ondanks dat de ruimte openbaar is en algemeen bekend en heel erg gezellig, is het er nooit erg druk. Dit is raar, maar het is wel zo. Maar nu is het even gereserveerd voor Nate en Avice.

Nate zocht zoals gewoonlijk een stil plekje om ergens te gaan tekenen. Hij liep door de school te slenteren totdat hij bij een kamertje kwam met een knus haardvuur. Hier kreeg hij meteen inspiratie van, en daarom besloot hij hier naar binnen te gaan. Niemand te bekennen. Mooi. Dan kon hij lekker op zijn gemakje gaan tekenen. Hij plofte neer op een bank, en begon zijn schetsboek en potloden te pakken.

Avice liep wat door de koude gangen van de school te dwalen totdat ze bij een kamer aankwam waar een lekker aangename warmte vanaf kwam. Nieuwsgierig kwam ze de kamer binnen en sloot ze de deur achter zich weer. Er zat al iemand op één van de versleten banken en even overwoog ze weer weg te gaan om hem alleen te laten, maar ze kon zelf ook wel eens wat rust gebruiken. Iemand van Pao had haar herkent en sindsdien overal gevolgd en gestalkt, en dat was moeilijk irritant. Zonder wat te zeggen kroop ze op de andere bank en sloeg ze haar armen om haar opgetrokken benen been en staarde ze naar de vlammen die aan het brandende hout likten. Hmm.

Nate keek verschrikt op. Shit, er was iemand binnen gekomen en die zag hem nu met tekenspullen zitten. Hij kon nu twee dingen doen. Het sneaky wegstoppen, wat ontzettend op zou vallen, of het niet doen, en dan alsnog voor lul staan. Hij besloot om voor het laatste te kiezen en gewoon door te gaan waar hij mee bezig was. Hij schatte in dat dit het minste schade zou leiden, ook al had hij nog niets op papier staan. Hij bekeek het meisje dat binnen kwam eens goed. 'Hoi,' zei hij toen, bij wijze van begroeting.

Avice keek op toen de jongen sprak. Ze kende hem niet, en ze had eerlijk gezegd ook neit verwacht dat hij wat zou zeggen, aangezien hij zo op was gegaan in zijn tekenblok. Ze glimlachte vriendelijk; het vuur en de warmte en het geknetter van de vlammen maakte haar vriendelijk. 'Hallo,' antwoordde ze dus gemoedelijk terug.

Nate vond deze situatie best wel akward, omdat hij nog nooit iemand had laten zien dat hij tekende. Daarom wist hij niet zo goed wat hij verder moest zeggen. Hij keek nog eens naar het meisje en toen naar zijn tekenblok. Dit was belachelijk. Normaal wist hij altijd met iedereen te praten. Waarom moest er nu weer iemand binnen komen terwijl hij aan het tekenen was. 'Heb je uh... geen les ofzo?' vroeg hij. Wat een stomme vraag zeg...

Avice keek weer op toen hij verder ging met praten, ze was namelijk in gedachten verzonken geweest en had dit niet aan zien komen. 'Eh, nee. Natuurlijk niet, het is al avond,' antwoordde ze fronsend.

'Oh ja,' zei Nate. Dit akward vond hij dit. Dus besloot hij om maar verder even niets te zeggen, ook al hield hij zo van praten enzo. Bovendien zag het er niet echt naar uit dat dit meisje met hem wilde praten, dus hield hij ook maar zijn mond. Beter maar ook, dan kon hij lekker tekenen. Of doen alsof. Hij kon zich toch niet concentreren als er iemand bij zat.

Avice bedacht zich dat ze eigenlijk best wel met iemand wilde praten, zolang deze persoon maar geen opgefokte freak was. Deze jongen leek haar wel aardig, dus besloot ze toch maar een gesprek aan te knopen. 'Ik ben Avice,' stelde ze zichzelf ene beetje ongemakkelijk voor.

Het meisje, dat dus Avice heette, begon weer tegen Nate te praten. Nate keek verbaasd op. 'Oh, hoi,' zei hij nogmaals. 'Ik ben Nate. Nate Richter.' Waarom hij zijn achternaam erbij vermeldde, dat wist hij ook niet. Hij wilde gewoon iets meer zeggen dan alleen zijn naam. Dus zei hij zijn achternaam er ook maar bij. Alsof dat ergens op sloeg.

Blijkbaar vond hij achternamen boeiend. 'Avice Roisin,' deelde ze droog mee, waarna ze weer naar de vlammen ging staren. Sorry ik ben even heel ongeinspireerd.

'Ik kom uit Bumi,' vermeldde Nate. 'Automatisch betekend dat dan ook dat ik planten en dieren als specialiteit heb. Wat best leuk is, want nu kan ik met dieren praten. Wil je weten wat die vlieg zegt?' vroeg hij aan Avice.

Avice had niet ineens zo'n heel verhaal verwacht en schrok er een beetje van. Bij het woord vlieg schrok ze nog meer. 'Waar vlieg? Wat vlieg? Ik haat vliegen!' In Pao had je maar weinig insecten, daar was het veel te warm voor. Je had er überhaupt weinig dieren.

'Gewoon, een vlieg, als er een vlieg zou vliegen zou ik je kunnen vertellen wat ie zei,' zei Nate, die totaal deze paniek niet had verwacht. 'Er zit er nu geen hoor, doe maar rustig,' lachte hij. Ondertussen keek hij een beetje met gefronste wenkbrauwen naar het meisje. Het was een beetje een aparte reactie.

'Oh, mooi zo,' kalmeerde Avice zichzelf. 'Ik kom van Pao, daar hebben we niet echt vliegen ofzo..' legde ze uit.

Nate glimlachte. 'Vandaar dat je zo opvliegend deed toen ik zei dat er een vlieg was,' zei hij lachend. De dubbelzinnigheid vond bij bovendien zelf erg grappig. 'Maar Avice, je weet toch dat vliegen totaal geen kwaad doen? Ze vliegen alleen maar, verder niets. Ik bedoel, als ze je nou zouden opeten ofzo...' zei hij. Dan zou ik nog snappen waarom je zo panisch zou doen als er een alleen maar een vlieg was. Nate vond Avice nogal merkwaardig, maar aan de andere kant vond hij het gedoe rondom de vlieg ook best wel interessant.

Avice fronste bij de hele hele hele slechte woordgrap, maar moest toch glimlachen. 'Ik vind ze gewoon.. vies, denk ik. En vervelend,' besloot ze, omdat ze eigenlijk ook niet wist wat er zo vreselijk aan was. Ze hield er gewoon niet van. 'Sommige mensen zijn bang voor muizen, maar die doen ook helemaal niets kwaad..' meende ze, haar standpunt over vliegen hiermee verdedigend.

Nate haalde zijn schouders op. 'Oke, ieder zijn ding,' zei hij. Zelf was hij bang voor... hij wist het niet zo goed. Vast wel voor iets. Hij vond het zelf alleen nooit zo leuk als dieren leden. Hij kon er wel inkomen dat vliegen vervelend waren, want dat waren ze ook, maar om er nou per direct echt bang voor te zijn, nee, dat vond hij nogal raar. Maarhij was niet het type om iemand daarop te beoordelen.

Avice knikte, niets zeggend, want het gesprek liep een beetje dood en ze wist niet veel meer te zeggen. Even liet ze haar blik door de ruimte glijden, waarbij het haar weer opviel dat de jongen een schetsblok vast hield. 'Wat ben je aan het tekenen?' vroeg ze uit interesse.

'Uh,' zei Nate, die eigenlijk had gehoopt dat het gesprek daar niet op zou komen. 'Niet veel eigenlijk. Niets bijzonders ook. Het is maar een beginnetje.' Het was een portret van zijn moeder, wat hij was begonnen met tekenen uit zijn gedachten aan haar, niet van een foto. Hij had een schets van de omtrek van haar hoofd en was nu net aan haar ogen begonnen.

Avice trok haar wenkbrauw op bij de beschermende reactie van de jongen, wat haar alleen maar nieuwsgieriger maakte. 'Mag ik t zien?' vroeg ze daarom met een lief glimlachje.

ja hallo jij moet reageren snol

HAHAHA sorry


'Uh,' zei Nate. Hij keek naar de strepen die op zijn papier stonden. Hij dacht erover na, maar het leek hem nogal stom om het te weigeren. Aan de andere kant, nu stelde het nog niet heel veel voor, dus hij kon het beter nu laten zien dan wanneer het af was. Dan was het oordeel pas het ergst. Nu kon hij tenminste dus nog zeggen dat het nog niet af was en dat hij eraan moest werken. 'Oke,' zei hij daaro, en hij draaide het papier om. 'Het is nog niet veel bijzonders, maar ja. Ik dood mijn tijd ermee.'

Er stonden wat vage lijnen op het papier, een omtrek van een hoofd en een beginsel aan ogen. Even flitsten er scenes door het hoofd van Avice, waarin ze zelf als klein meisje voor een schildersezel uren lang dingen had moeten schilderen van haar schilderleraar. Geen fijne herinneringen, daarom deed ze het vast nu niet meer. 'Veel belovend,' antwoordde ze oprecht, want ze zag er wel wat in. 'Wie is het?'

Dit vond Nate nog wel het genantste. Het feit dat hij zijn moeder aan het tekenen was, omdat zij de belangrijkste vrouw in zijn leven was en hij haar ook oprecht wel een beetje miste. Daarom besloot hij maar niet om dat aan zomaar iemand te vertellen. Hij kende Avice pas net. 'Niemand. Gewoon iemand,' zei hij. 'Iemand die ik zelf heb bedacht. Een gewoon meisje, ofzo,' maakte hij zijn zin af.