De Verkeerde Kamer

Barry was op één van zijn zeer onschuldige ontdekkingsreizen. Zo onschuldig dat hij op zoek was naar een kamer die voor een keer eens niet verboden was. Hoeveel kamers waren er hier precies verboden? Nu ja, niet echt de kamers. Het waren vooral de regels. Ja, hallo? Wat mocht hij in feite wél doen? Hij had geen lijst nodig van beperkingen. Hij had een lijst nodig van alles wat wel mocht. Nummer één: ademen. Hoopte hij in ieder geval. Anders was het hier ook maar een dooie boel. Letterlijk. Maar Barry besloot een deur te openen. Op de hoop dat hij er in mocht. En jippie jee, het was niet op slot! Dus was het in elk geval zijn schuld niet. Moesten ze hun deurtjes maar beter afsluiten. Wacht even, waarom stond daar een handlamp? Moesten hanglampen niet hangen en niet rechtop staan? En toen, toen zag Barry een zetel. Dat was gemeen. Een comfortabele zetel daar...Op het plafond. Stelletje sadisten.

Damon was zoals gewoonlijk binnen in de school aan het roken. Iets wat dus absoluut niet mocht en iets waar Damon zich absoluut niets van aan trok. Deze school was enorm, een gangetje die naar rook stonk ging vast niemand dood aan. Met een verveeld gezicht liep Damon rustig door de gangen. Hij was op zoek naar de bibliotheek, of in ieder geval iets waar ze boeken hadden. Damon had in geen tijden meer een goede poëzie gelezen en hij was nodig toe aan wat filosofie in deze oppervlakkige bende. Zelfs hij had zijn oppervlakkige kant meer gevorderd dan dat hij zelf wilde in de tijd dat hij hier spendeerde. Damon stopte bij een random deur en opende dezen en godzijdank het was rustig. Beter gezegd er was maar één persoon in deze nogal bizarre kamer. Toen Damon verder de kamer in liep, merkte hij al heel slim op dat er duidelijk iets niet klopte alleen kon Damon - met zijn botte kop - niet goed bedenken wat. Langzaam sloot hij de deur achter zich en voordat hij de andere persoon in de kamer begroette keek hij eerst om zich heen. Hij kwam er gewoon niet op. Het leek ook redelijk normaal. Hij zette een paar stappen in de kamer en toen hij eenmaal naar de zetel keek viel het kwartje. Deze kamer was op zijn kop gemaakt of gebouwd. 'Oke.. dit is dus best wel raar', mompelde hij verward in zich zelf. Toen pas herinnerde hij zich dat hij niet alleen in de kamer was. 'Oh, hee.. dit is raar right?', probeerde hij de jongen enigszins te begroeten.

'Ja,'Beaamde Barry,'heel erg raar.' Dit wàs ook heel erg raar. Die zetel stond daar boven en die hanglamp was naar de zetel gericht. En zij stonden op de hanglampkant? Bestond het woord "hanglampkant"? Nu ja, vanaf nu wel. In ieder geval, hij had geantwoord. En nu zou hij een wedervraag stellen. Ongelooflijk toch? 'Weet jij hoe dit gedoe komt? Dit kan toch helemaal niet?' Waarschijnlijk magie of zo, maar het was zo onlogisch eigenlijk. Alles op zijn kop? Dat klopte toch niet? Nu ja, er klopte vrij weinig hier.

Damon durfde bijna geen verdere stappen meer te zetten toen hij besefte dat deze kamer op zijn kop stond. Straks donderde hij als een idioot van het plafon af. Er was ook niet waar hij zich aan kon vast houden. 'Jesus man.. straks vallen we ofzo?!', herhaalde hij zijn gedachten gefrustreerd. Met snelle kleine pasjes liep hij richting de zetel die hij met twee handen stevig vast hield. Maar deze zetel stond vast ook niet vast gelijmd aan het plafon. Toch bleef staan, ergens gaf dat hem wat comfort toch voelde zijn benen een beetje slapjes. 'Ik heb mijn god geen idee hoe dit komt, maar ik zou het echt ontzettend fijn vinden als iemand dit weer in zijn normale staat terug zette', piepte hij een beetje gemoedelijk.

Toen hij die jongen wat ongemakkelijk bezig zag, besefte Barry dat hijzelf ook niet al te zeker was van de zaak. Eh...wist hij veel. Waar was de deur dan? Misschien moest hij daardoor gaan? Maar...Eigenlijk moest het best moeilijk zijn daar te geraken, gezien het feit dat de deur op de grond stond. Niet echt handig. Sowieso wist Barry niet zeker of hij eraan kon. Misschien die jongen wel. Misschien niet. Barry was niet zo goed in inschatten, en hij vond niet dat hij zeker mocht zijn van zijn stellingen. 'Zou ik eigenlijk ook wel willen,'Mompelde Barry.

Damon volgde de blik van de jongen die naar de deur keek.. beneden .. op de grond. En hun stonden hier heel fijn om het plafon. Damon probeerde niet compleet in paniek te raken iets waar hij altijd erg goed in was. Typisch dit moest hem weer over komen, hij was enkel en alleen opzoek naar een bieb of in ieder geval boeken. Maar dat was hier dus ook niet. En als ze hier al waren, waren vast en zeker de letters ook nog eens op zijn kop. Wat een kwelling. Damon probeerde zijn gedachte gang weer normaal te laten gaan en niet een te erge gezichtsuitdrukking te laten zien. 'Ik eh, ben Damon..', stamelde hij uit. Tja als ze hier dan toch vast zaten, kon hij zich maar net zo goed voor stellen. God zij dank was hij hier niet alleen.

Uit principe zou Barry nu moeten vloeken. Maar kon je hier wel goed spreken, als hier alles omgekeerd was? En als alles omgekeerd was, was dan alles wat er werd gedacht uitgesproken, en wat je zei dan eerder gedacht? Interessante theorie Barry. Self five. Mentaal dan wel. Fysiek zag dat er echt oenig uit. Hoe dan ook. Voor het geval dat, dacht en zei Barry het volgende: 'Barry.' In gedachten gewoon hardop. Zonder een spoortje onzekerheid. Maar de stem die uit zijn mond kwam, was nog altijd het kinderlijke stemmetje dat nooit zeker van zijn stuk leek, ook al zei hij iets als 1 + 1 = 2. Verdomme toch.

Nu de het voorstellen geweest was, wist hij absoluut niet wat hij moest doen. Normaal kon hij simpel een gesprek aan knopen met iemand, maar deze keer ging het moeizaam. Hij wilde gewoon even hysterisch worden en de idiootste dingen doen om hier uit te komen. Don't do it moran, ging er in zijn hoofd om. 'Oke, dus, ja alles staat om gekeerd, haha, is dat niet gewoon hilarischhh!', begon hij te achter elkaar te ratelen. Er kwam nog een klein hikkerig angstig lachje achter aan wat hem helemaal door de mand liet vallen. Oke, ja fijn dit. Nu dacht Barry vast ook dat hij een of andere angsthaas was. Zijn images was hier echt in een nood vaart achter uit gegaan en veranderd in een soort komiek. 'Dus, hoe gaan we hier ook al weer uit komen', piepte hij er nog eens wanhopig achter aan. Hoe moeilijk was het nou om een normale stoere mannelijke stem op te zetten die normaal en stoer de meest simpele vraag stelde.

'Door de deur, neem ik aan,'Antwoordde Barry, alsof het zeer logisch was dat je op het plafond stond omdat alles omgedraaid was. Je moest alleen de deur openen, en springen. Wacht even, kun je hier wel springen? 'Kun je hier eigenlijk springen?'Nam Barry een wedervraag tot standpunt. Werkte de zwaartekracht ook voor bewegingen van mensen? Het leek alsof je wel kon bewegen en zo, maar hij wist niet hoe je zou kunnen springen. Dan moest je toch naar boven gaan? Maar wat als je al boven stond? Zou hij dan door het plafond gaan? Barry vermoedde dat hij dat niet weten wilde, mocht dat zo zijn.

Damon kneep harder in de zetel waar aan hij zich nog steeds vast klemde toen Barry met zo'n simpel antwoord kwam. Goh, hilarisch, door de deur. Wie had dat gedacht?! Toch probeerde hij zijn rust en kalmte te bewaren, iets wat met zo'n antwoord niet heel gemakkelijk ging. 'En hoe komen we dan door deze deur, mastermind', bracht hij enigszins sarcastisch uit. Damon keek verbaast naar Barry die het opeens over springen had en zijn frustratie werd groter. 'Wat maakt het uiittt?!', piepte hij. 'We moeten uit deze belachelijke kamer komen en jij denk aan springen..', ging Damon wanhopig verder. Dit was waardeloos, hij zat hier met iemand die liever wilde weten of je in deze kamer kon springen dan hoe je er weer uit kon komen.

'Ik denk gewoon dat we, mochten we hieruit willen komen, moeten springen om door de deuropening te geraken. Mocht je op muren willen lopen, ga je gang.' Duh. Waarom anders? In feite had Barry geen flauw idee sinds wanneer hij zo logisch was en sinds wanneer hij totaal geen fluit begrijp van wat hij zei. Eerlijk was eerlijk, hij begreep niets van wat hij zei. Wat dacht die gast wel? Dat hij slim was? Nah. Barry kon zo oenig zijn als wat. Maar de deur was zo ongeveer het enige gat hier.

Damon keek een beetje beschamend voor zich uit. Daarom was Barry dus over het springen begonnen. Wat was hij af en toe ook een vreselijke idioot. 'Ah.. ja, sorry', mompelde hij. Hij keek op zich heen. Deze kamer was ook zo klein dat je er haast claustrofobisch van werd. Echt ontzettend naar. 'Dus.. wie probeert eerst te springen, jij of ik', vroeg hij twijfelend. Hij hoopte zo ontzettend erg dat Barry de dappere taak op zich zou nemen en als eerste zou springen. Damon wilde echt niet opeens als een malle van het plafon af vallen.

Barry moest even begrijpen wat hij zonet had uitgekraamd. In feite had hij ook maar belachelijke gedachten uitgesproken. Blijkbaar waren ze logisch. Hoe dan ook. Door een deur springen. Dat had hij vaak gedaan toen hij vijf was. Alleen was er toen hoogstens een klein trapje en geen meter. 'Eh.' Waarschijnlijk zou hij wel een meter kunnen springen, maar dan wel met een aanloop. In feite durfde Barry amper te lopen en bleef hij de hele tijd onzeker op zijn plek te staan. Wilde hij springen. Durfde hij dat? Het enige antwoord was "nee".