Kamer 273

Dit is de kamer van Aidan en Joey! Het is gewoon een simpele kamer, net zoals de andere kamers. Alle benodigdheden zijn er voor een heerlijk verblijf van twee mannen.

Aidan liep rustig zijn kamer binnen, waarbij hij het koffers uitpakken even liet voor wat het was en zich op zijn bed liet ploffen. Hij had de deur met opzet open gelaten, zodat hij kon zien wie er nog meer op deze gang zaten. Aidan was niet bij het feest van Cupido geweest, maar hij had niet het gevoel dat hij iets gemist had. Nou was hij dan ook niet het type voor feestjes, maar om de een of andere reden was hij ook niet dol op Cupido - en Aidan was er van overtuigd dat hij die gevoelens met andere jongens koesterde.

Voor de zoveelste keer was Aimée verdwaald. Waarom hadden ze hier dan ook geen duidelijke borden die aangaven waar je heen moest? Ze liep een willekeurige gang in, in de hoop om ergens een trap of lift of nog beter: een plattegrond, tegen te komen. Ergens zag ze een deur open staan. Ze klopte voorzichtig op de deur. 'Hallo?' ze wilde de kamer niet instappen, dat zou enorm onbeleefd zijn. 'Weet jij misschien waar de trap of de lift is?' vroeg ze aan de openstaande deur.

((Ik heb je een voorstel gedaan, lol, dus als je nog roommates wilt worden?))

In de deuropening verscheen een blond meisje, en Aidan kwam overeind. "Eh, logische wijs zou die trap aan het eind van de gang moeten zitten," zei hij op een toon alsof ze dat zelf ook wel kon bedenken. Hij stond op van het bed en fatsoeneerde de dekens, waarna hij naar haar toe liep. "Maar ik wil wel even met je meelopen. Ik moet zelf ook maar eens op onderzoek uit." Vriendelijk als altijd gebaarde hij in de richting waar ze heen moesten.


((@ joey: yeah sure ik zal je er bij zetten!))

Aimée keek naar de blonde jongen die plots voor haar verscheen. Hij was niet heel veel langer dan zijzelf. Klein, voor een jongen. bedacht ze zich. 'Ik heet trouwens Aimée,' stelde ze zich voor. 'Dankje, trouwens. Ik loop nu al zeker een kwartier hier rond, maar ik word er niet veel wijzer van. Gisteren was ik ook al verdwaald.' Ze dacht even terug aan de vorige nacht. Zoiets wilde ze niet nog een keer meemaken.

Simpel meisje. Toch glimlachte Aidan naar haar en stelde zichzelf ook voor. "Ik ben Aidan." Het meisje straalde een soort kilheid uit, en toen hij dichter bij haar kwam, merkte ook dat door haar zijn temperatuur iets daalde. Ijs en kou, zoals hij al verwacht had bij het zien van haar uiterlijk - hoewel uiterlijk natuurlijk niet alles zegt, aangezien hij zelf bijna net zo blond was. "Ik ben blij dat mijn richtingsgevoel redelijk goed ontwikkeld is. Lijkt me niets, ronddwalen zonder te weten waar je bent en waar je heen moet."

'Op één of andere manier zit het in de familie. Het is al een wonder dat mijn moeder de weg naar deze school uiteindelijk heeft kunnen vinden,' gaf ze toe. Het was duidelijk te merken dat de jongen warmte en vuur had. Zijn warmte en haar koelte leken te botsen. Alsof de ruimte door de aanwezigheid van hun beiden niet meer wist wat voor temperatuur het nu moest hebben.

Zwijgend liep Aidan verder, even nadenkend. "Ja, de reis hierheen is ook niet makkelijk hoor," zei bij beleefd, om haar niet naar beneden te halen. Hij kende haar amper dus het zou niet netjes van hem zijn. "Maar gelukkig ben je hier goed en wel aangekomen. Hoe heb je de rest van je tijd hier doorgebracht?" vroeg hij, om wat interesse te veinzen.

Aimée dacht even terug aan de kelder van gisteravond. Dat wilde ze liever niet vertellen. 'Ik ben gisteren heel even op het feestje van Cupido geweest, maar daar was niet veel aan,' ze dacht even na over wat ze gisteren nog meer had gedaan, maar meer kwam er eigenlijk niet in haar op. 'Verder niet zoveel eigenlijk, uitgepakt en vroeg naar bed gegaan,' loog ze. Ze ging hem niet vertellen dat ze de hele nacht in een kelder opgesloten had gezeten samen met een paar anderen, een tetterende zweefeekhoorn en een vastgeketend skelet.

Aidan nam haar even in zich op. "Je bent dus ook niet zo'n party animal?" Om de een of andere reden had hij anders verwacht. De gang was immens lang, en toen hij dacht bij het einde te zijn, bleek het een bocht naar rechts te zijn. Misschien moesten ze nog wel twee bochten om voordat ze een trap tegen kwamen. Misschien moest hij toch maar eens een plattegrond van de school uit zijn hoofd leren.

Aimée schudde haar hoofd. 'Ik drink ook niet,' bekende ze. 'Bovendien ben ik niet zo'n type die het leuk vind om dronken mensen te zien dansen als een stel ordinaire beesten, wat vervolgens eindigt in een kotspartij bij de toiletten. Niks voor mij.' Aimée was één keer naar een discotheek gegaan. Ze was het toen al zat geweest op het moment dat ze een cola bestelde en de barman haar toen in haar gezicht had uitgelachen.

Aidan haalde opgelucht adem. "Ik dacht dat ik de enige zou zijn!" Thuis vonden ze hem ook al apart, waar vurig werd danst als de muziek werd aangezet. (Woordgrapje!!!!) Dit meisje viel nog best mee. "Thuis zijn ze ook heel erg van het feesten. Tobias, een vriend van me, was er ook zo'n een. Om de een of andere reden konden we toch heel goed met elkaar. En als hij me zo nu en dan mee vroeg naar een feestje ging ik ook heus wel mee, het is niet zo dat ik een anti-social ben, maar dan zie je me niet op de dansvloer staan rondspringen als een idioot."

Aimée keek even naar de blonde jongen. 'Ik werd niet eens meer uitgenodigd voor feestjes. Ze vonden me een spelbreker, omdat ik altijd weigerde om te drinken en mee te doen aan belachelijke drankspelletjes. Niet dat ik het erg vond, maar toch,' Gelukkig waren de meesten van haar vrienden ook niet van die feestbeesten, waardoor ze op zaterdagavond nooit verplicht was geweest om naar feestjes te gaan, zoals de meeste mensen wel deden.

Aidan knikte. Hij had in zijn leven vrij weinig gedronken, en drankspelletjes had hij zich zeker niet aan gewaagd. Als je daar eenmaal aan begon, dan was er een regel dat als je stopte, een loser was, een spelbreker, een blablabla. "Ik snap je helemaal hoor," zei hij lachend. Opnieuw gingen ze een bocht om, maar ze daalden wel langzaam af, ook al was er geen trap. Vreemd! "Ik had een tijd lang een vriendin, maar die ging nog wel eens uit, en vooral van haar kreeg ik veel gezeik over mijn niet-uitgaan-gedrag."

Aimée knikte begrijpend. 'Ik heb nog nooit een vriend gehad,' biechtte ze op. Dat ze nog steeds hopeloos verliefd was op haar "verboden liefde", hield ze maar voor zich. Wat gek eigenlijk. Ze wist niet eens of hij een feestbeest was geweest. Ze wist eigenlijk na jaren niets van hem, behalve zijn naam en zijn specialiteit. Ze wist niet eens hoe zijn stem klonk, waar hij woonde, niets. 'Er lijkt trouwens geen eind aan deze gangen te komen,' merkte ze op.

"Niet aan liefde beginnen," adviseerde Aidan. "Krijg je alleen maar gezeik van!" Daarna knikte hij. "Ja, en ik heb het gevoel dat we toch afdalen, ondanks het gebrek aan een trap." Nadenkend wreef hij even over zijn kin en fatsoeneerde zijn haren door er met zijn rechterhand doorheen te strijken. "Maar er zitten wel trappen. Ik ben toch zeker via een trap hier om hoog gekomen!" Had hij ergens een zij gang gemist? Of was hij toch van de andere kant afgekomen? Je zou bijna aan Aidan gaan twijfelen!

'Dat absoluut,' reageerde ze op zijn anti-liefde opmerking. Aimée keek even om zich heen. 'Ik zie ook nergens kamernummers meer,' merkte ze op. Ze snapte niets van dit gebouw. Het zat vol verrassingen en bovendien was het veel te geschikt om in te verdwalen, iets wat haar toch sowieso al makkelijk en vaak overkwam.

Dat had Aidan ook al opgemerkt. "Misschien ontdekken we wel een geheime ruimte." Aidan grinnikte. Waarschijnlijk waren alle ruimtes in dit gebouw al eens ontdekt. En daarbij was deze weg veel te makkelijk om te volgen en daardoor in een geheime kamer te komen.

Aimée bromde wat in zichzelf als in "dat zou dat de tweede keer al zijn". Ze had geen zin om weer in een hopeloze situatie terecht te komen, zoals gisteren was gebeurd. Als je haar nu zou vragen hoe ze er uit waren gekomen, zou ze het niet eens meer weten. Ze vroeg zich af hoe ze het gesprek een beetje gaande kon houden, maar ze sloeg een beetje dicht op het moment. Misschien was het de vermoeidheid.

"Sorry, zei je wat?" Aidan bleef even stil staan en keek om zich heen. De ramen waren ook vervangen door schilderijen en het enige licht kwam van een aantal zwak brandende kaarsen af. Stug bleef Aidan doorlopen, nieuwsgierig naar wat er op hen wachtte. "We kunnen onmogelijk verdwalen. We hoeven alleen deze gang terug te volgen om terug te komen bij mijn kamer.

Aimée schudde haar hoofd. 'O, nee, ik zei niets.' Verwonderd keek ze naar de langzaam veranderende omgeving. 'Ik heb dit gisteren helemaal niet gezien,' De opmerking van Aidan over het niet kunnen verdwalen stelde haar wel een beetje gerust, dan kon er in ieder geval niet weer iets zoals gisteravond gebeuren. 'Ik ben benieuwd waar dit naartoe leidt,'

"Anders ik wel," Opnieuw gingen ze een bocht om. Als ze straks nog een bocht om zouden gaan, zouden ze een heel rondje gemaakt hebben. Logisch gezien zouden ze dan weer bij zijn kamer uit moeten komen - maar iets onheilspellends in Aidan zei hem, dat ze voor een grote verrassing zouden komen te staan. En ja hoor, toen ze uiteindelijk nog eens afsloegen, stonden ze niet voor zijn kamer, maar voor een grote, donker eiken deur. Aidan keek opzij. "Gaan we naar binnen?" vroeg hij, en vragend keek hij Aimee aan.

Aimée knikte. 'Teruglopen is best een eindje, ik denk dat we zeker al een kwartier aan het lopen zijn. Misschien is hier achter wel de trap, of iets dergelijks,' Ze kon het zich niet voorstellen, want voor zover ze wist was de trap op haar verdieping niet achter zo'n soort deur geweest. Maar je wist het nou eenmaal nooit in dit rare gebouw.

Aidan duwde enthousiast tegen de deur aan, die verrassend makkelijk mee bewoog. Plotseling stonden ze in een grote ruimte, waar een rustige sfeer hing, met een barretje, een tafel, een lounge bank en op de achtergrond hoorde je kalmerende muziek. Aidan keek naar de deur, en de letters die daar ingegraveerd stonden vielen hem nu pas op. "De kamer van eenheid," las hij bedenkelijk op.

(maak jij even gauw de kamer van Eenheid?)