Kamer 317 - Mei en Deliah

Zachtjes opende Mei de deur van de kamer. Een kleine opgeluchte zucht ging over haar lippen. Er was niemand. Dat was goed, zo had ze de kans om zich even goed en rustig te installeren. Ze liep met haar koffer en tas naar het bed bij het raam en ging op het bed zitten. De kamer was nogal saai en kleurloos. Geen probleem. Kleurloos was niet erg. Het zou voor haar niet mogelijk zijn om te slapen in een kamer vol felle kleuren, verschrikkelijk. Ze ging staan om het raam te openen en keek naar buiten. Het uitzicht was prettig.

Het had een tijdje geduurd voordat Deliah in eerste instantie haar koffer en tassen weer had kunnen vinden in alle drukte die er was ontstaan na de speech van de Heerseres. Ze had nog een kwartier rustig op haar stoel gezeten met Charlie op haar schoot terwijl de zaal langzaam leeg stroomde. Vervolgens was Charlie van haar schoot afgesprongen en was ze haar spullen gaan zoeken. Toen ze die eenmaal gevonden had en de sleutel van haar kamer in haar zak voelde branden, ging ze op zoek naar de kamer 317.

Met een hoop kabaal wist ze bij de juiste kamer te komen. Ze voelde haar hart nerveus kloppen, bang dat het niet zou zijn zoals ze zou willen. Maar vooral of haar kamergenoot een beetje aardig was... Deliah wist, ondanks al haar spullen, de deurklink met haar elleboog naar beneden te duwen en strompelde naar binnen. Ze zag de rug van een meisje met spierwit haar bij het open raam staan.

Daar hoorde ze het geluid van de deur die open ging en daarna voetstappen. De rust was weg, het was lekker geweest voor even. Langzaam draaide Mei zich om naar de deur. Haar rood/roze ogen keken naar het meisje dat daar stond. Donkere haren, ongeveer haar leeftijd waarschijnlijk. Dat was dragelijk. Ze hoopte dat ze niet zo druk was. Mei hield niet van drukke mensen. Met een korte knik begroette Mei het meisje en keerde weer terug naar haar bed waar ze op ging zitten.

Deliah wist een klein glimlachje om haar mond te krijgen toen het meisje naar haar knikte. Ze liep de kamer verder in en begon maar gelijk al haar spullen in de overige kast over te brengen. Het aantal boeken die ze mee had ordende ze maar bovenop haar kast. Toen ze daar klaar mee was gooide ze haar tassen onder het bed en ging naast Charlie op het bed zitten en kriebelde hem achter zijn oor. Moest ze het meisje nog aanspreken? Ze durfde niet goed, bang voor afwijzing.

Ook Mei was opgestaan om wat dingen uit haar koffer en tas te halen. Zorgvuldig legde ze alles neer. Ze deed geen moeite om met het meisje te communiceren. Ze was geen prater, nooit geweest. Ze genoot van de koude lucht die door het raam naar binnen kwam. Het was hier ook veel te warm geweest. Haar hele lichaam en haar gelaatstrekken gaven kou af, maar dat was iets waarvan ze zelf amper iets merkte.

Er ging even een rilling over Deliah's lichaam heen. Ze was altijd al een koukleum geweest, daar kon ze niks aan doen. 'Ik eh... heet Deliah Malin,' stelde ze zich na de moeilijke stilte voor. 'Ik hoop dat je niks tegen dieren hebt, Charlie zal hier ook weleens zijn,' voegde ze er aan toe. Ze klonk verlegen en er vormde zich ook een lichte blos rond haar wangen.

Mei keek het meisje aan met dezelfde kille blik in haar ogen als ze altijd had. Het meisje stelde zich voor als Deliah. 'Mei.' Zei ze kort tegen haar. Haar stem was zacht met een scherp ijskoud randje. 'Daar heb ik geen problemen mee, zolang hij zich maar gedraagd.' Zei ze kort en maakte met haar toon snel duidelijk dat ze dit niet alleen bedoelde voor de kat maar ook voor het meisje zelf. Ze schoof haar koffer onder haar bed en zette haar tas naast het bed. Het was fijn dat ze zo snel alles had opgeruimd.

Ze merkte al gelijk op dat het meisje geen behoefte had aan een praatje of überhaupt aan iemand om zich heen. Dat had ze weer heerlijk goed getroffen... Voordat er nog meer stiltes konden vallen griste Deliah een boek van haar kast en verdween uit de kamer. Ze had geen zin om zichzelf het nog moeilijker te maken.

Daar ging het meisje. Ze had zeker niet op een ijskoud, ongezellig persoon zitten wachten. Dat was dan pech voor haar. Een kleine glimlach vormde zich kort op het gezicht van Mei. Ze ging weer bij het raam staan en liet de koude lucht op haar gezicht. Ze staarde naar een punt in de verte met haar gedachten nog verder weg.