De te kleine kamer

De te kleine kamer is de kamer waar Barry momenteel huist en waar Feathery plotseling opduikt omdat ze dacht dat het haar eigen kamer was.

Personen lijken me wel duidelijk.

Barry wist dat deze kamer te klein was voor twee personen, dus zat hij eenzaam en alleen in een kamertje, op de hoek van een gang waarvan hij eerst geen flauw idee had dat er een hoek. Naar het schijnt was dat er wel en had iedereen dat geweten, buiten hij. Nu ja. Het was ochtendgymnastiek, als je te laat was en moest rennen. Het was een doodgewone kamer, alleen te klein voor twee personen. En te klein voor Barry's vermogen waardoor alles, hoe weinig spullen er ook waren, een puinhoop leek. Nu ja. Minipuinhoopjes zijn ook leuk. Barry overleefde het wel. Het was sowieso handig als je geen zin in vragen had.

Feathery had even de rust van haar kamer nodig. Van haar kamergenote had ze geen last, aangezien die ER TOCH NOOIT WAS. (( )) Ze wilde haar sleutel pakken, maar de deur was open. Misschien deed Eva dan toch ooit wat. Dacht ze even. Ze duwde de deur open en zag een kleine kamer, veel te klein om haar eigen kamer te zijn. Op het bed zat een jongen. Feathery schrok. "Sorry, ik dacht dat dit mijn eigen kamer was."

((Ik ga nu uit eten met mijn ouders, dus ik kom vanavond pas weer. Sorry.))

((Oké.))

'Dat is het dus niet echt,'Antwoordde Barry laconiek. Maar hij had niets tegen gezelschap. Hij zat ook maar naar het plafond te staren, in de hoop nog eens een running gag te herkennen. Wacht even. Alles gebeurde altijd wanneer hij zich verveelde! Running gag, in the pocket. Nu ja. Dat kwam best goed uit, eigenlijk. Dan werd hij niet gestoord als hij iets nuttigs deed, voor zover Barry een keer iets nuttig deed.

"Ja," antwoordde Feathery. "Dat had ik gezien. Maar dan ga ik mijn eigen kamer eventjes opzoeken." Ze maakte aanstalten om te vertrekken.

'Je moet niet weg, hoor,'Antwoordde Barry, ondanks dat het niet echt een uitnodiging was voor een gesprek. Het was eerder een afwijzing. Nu ja. Hij zou wel zien wat ze antwoordde. Als ze geen zin had in een gesprek, ging ze gewoon weg. Als ze wel zin had om te praten, bleef ze. Zo simpel als wat. Dat was nu eenmaal het concept van praten. Bij iemand blijven en er wat willekeurige woorden uitkramen.

Feathery keek verrast op toen de jongen haar min of meer vroeg om te blijven. Zo vertaalde zij het, in ieder geval. Verlegen schuifelde ze terug de kamer in, niet wetend wat ze moest doen. De jongen keek haar uitnodigend aan, maar Feathery was langzaamaan veranderd in een vluchtdier. Hij kon er niks aan doen dat zij zo'n moeilijk gedrag vertoonde.

Barry vond dat ze er nogal ongemakkelijk uitzag. 'Wat is er?'Vroeg hij. Als ze nu afkwam met een zielig verhaal over hoe vreselijk haar jeugd wel niet was, dan zou hij spijt hebben dat hij het had gevraagd. Barry had namelijk niets op met zielige verhalen. Het gaf hem gewoon een ongemakkelijk gevoel. Te horen hoe vreselijk iemands leven was. Daar kon hij gewoonweg niet op reageren.

Wat is er, wat is er. Verreweg de vraag die ze nu al zo vaak gehoord had dat ze hem onderhand uitkotste. Ze had dan ook geen zin om daar echt antwoord op te geven, en al helemaal niet aan een of andere wildvreemde jongen waar ze per ongeluk bij op zijn kamer was beland. Als ze er zo over dacht klonk het best een beetje eng. "Niet veel," antwoordde ze. Ze wierp een blik naar de jongen, de 'vraag-nu-alsjeblieft-niet-verder-blik.' die ze al zo vaak gebruikt had. Ze had hier echt geen zin in, en ze vermoedde dat deze jongen dat ook niet had.

Barry begreep de blik absoluut niet. Maar het zat niet in Barry's aard om verder te vragen als je al een antwoord kreeg dat ruimschoots genoeg was. Nu ja. 'Als je niet wíl blijven, hoeft dat niet, hoor.' In gedachten voegde hij er nog aan toe dat Barry haar echt niet ging dwingen of zo. Sowieso, moest zij weten. Maakte hem toch niet uit? Naar een plafond staren, was dan wel saai. Er zou heus nog wel een idee komen wat hij kon gaan doen. Eerlijk was eerlijk. Barry had zich verveeld.

Feathery wist niet zo goed wat ze daarop moest antwoorden. Natuurlijk wilde ze graag weg, maar ze wilde zich ook niet langer afsluiten van de buitenwereld, zich over haar angsten heenzetten. Ze vond zoiets moeilijk en wilde het het liefst zo lang mogelijk uitstellen. Maar een knagend gevoel aan haar geweten vertelde haar dat dat ook bar weinig zin heeft. Ze besloot te blijven. "Ik ben trouwens Feathery," zei ze, en ze negeerde zijn opmerking.

'Ik ben Barry,'Antwoordde Barry, die moest besluiten dat het plafond een traumatisch gebrek aan aandacht zou krijgen. Arm plafond. Nu ja. Dan moest het plafond maar interessanter zijn. Feathery zou dus een gesprekspartner zijn. Voor zover ze het niet te druk had met hem onbegrijpelijke blikken geven. Hij begreep nog altijd niets van die blik daarstraks. Wat betekende die? Barry kon het nog altijd vragen Dus prentte hij het maar in zijn hoofd, voor het geval er een doods moment zou komen in het gesprek. Gezien de afgelopen minuten zou hij het snel nodig hebben.

Feathery kreeg het gevoel dat haar benen haar niet meer hielden. Ze had al de hele middag gelopen en ze kreeg een vervelend, vermoeid gevoel tot haar heupen. Maar het was ook zo stom om zo maar ergens te gaan zitten, dus ze bleef staan. Ze keek nog eens rond. "Hoe hou jij het hier vol, als ik vragen mag?" De kamer was ontzettend klein, en er lag ontzettend veel rotzooi, door het hele kamertje verspreid. Charmant, héél charmant.

'Ademen. En als je hier alleen bent, is het echt geen moeite hier te zijn, hoor. Ik ben hier niet eens zo vaak,'Antwoordde Barry. Hoe anders? Zo moeilijk was het niet eens. Het viel echt mee. Natuurlijk, als je een netheidsfreak was, was dit onmogelijk. Maar Barry was geen netheidsfreak. Verre van. Hij hield juist van rommel. Dan leek de kamer veel persoonlijker en niet stijf. Natuurlijk, het wàs een stijve kamer. Maar toch. Hij mocht toch een beetje proberen zich thuis te voelen? Thuis was het altijd rommelig geweest. Mede door hem.

Ze knikte. Het was geen echte vraag geweest maar ze wilde niet dat er zo'n vervelende stilte viel. Ze had het gevoel dat hij dacht dat ze de rommel bedoelde, maar het was gewoon een claustrofobische kamer. En zij zou dat ook volhouden, met gemak. Maar ondanks dat was het geen prettig gevoel om gesandwiched te worden door vier muren.

'Is jouw kamer dan veel netter of groter?'Stelde Barry een weervraag. Dood. Dat was de toekomst van dit gesprek. Jippie jee. Hij keek er al naar uit. Nu ja. Hij kon nog altijd vragen wat ze bedoeld had met die vraag. Misschien was het gewoon een steevaste Feathery-blik voor al wie ze niet mocht. Of wel mocht. Wist hij veel. Barry kende Feathery niet goed. Om maar niet "amper" te zeggen.

Feathery wist niet goed wat ze van Barry moest vinden. Hij was af en toe een beetje kortaf, maar ze wist niet of hij het zelf in de gaten had. Het was ook niet het prettigste gesprek wat ze in tijden gehad had. Misschien bedoelde Barry het wel goed. Ze moest hem eerst maar eens leren kennen.
"Ik deel een kamer met iemand, maar die is er nooit. Daarom is mijn kamer inderdaad groter, en ik heb het idee dat het plafond hier lager is." antwoordde ze gemaakt vrolijk. Niet omdat ze niet geïnteresseerd was, gewoon omdat het eigenlijk niet haar ding is om echt vrolijk te zijn.

Serieus? Als diegene er dan echt nooit was, moest dat wel stil zijn. 'Lijkt me leuk. Net zo stil als hier, maar dan dubbel zo groot,'Ging Barry verder in zee met het ongemakkelijke gesprek. Haar toon klonk raar, maar daar stoorde hij zich niet aan. Haar blik was ook raar geweest, maar misschien was dat gewoon Feathery. Misschien had ze gewoon iets raars. Nu ja.

"Ja, het is er altijd stil. En dat vind ik meestal wel prettig, maar het gevoel dat er iemand binnen kan komen wandelen die ik nog niet eens heb gezien vind ik wat minder prettig. Ik val lang niet altijd in slaap. En als je alleen bent, lijkt zo'n kamer nog veel groter. Ik weet niet wat ik fijner zou vinden." Feathery dacht hardop, vertelde wat ze voelde, en dat per ongeluk. Aan iemand waarbij het eerste gesprek al niet helemaal lekker verloopt. Wat deed ze eigenlijk?

'Hangt dat niet helemaal van je stemming af?'Suggereerde Barry. Het was in feite iets waarover Barry nooit echt over had nagedacht. Thuis sliep hij meestal in dezelfde kamer als een familielid en hier in een eenpersoonskamer, het waarom vroeg hij zich niet eens af. Barry stelde zich geen vragen bij dingen die hij gewoon was. Er waren vast nog wel anderen die in zo'n kamer zaten.

In feite was Feathery's stemming altijd hetzelfde. "Ik weet het niet," antwoordde ze dus maar. "Dat zou best kunnen." Dat was een vervelende vraag, omdat haar gedachten naar een onderwerp gingen die ze diep had weggestopt. Feathery bleef stil. Ze wist niets te zeggen, en wat haar betrof zei ze ook helemaal niets meer.

Stilte. Nu ze toch hier was, konden ze net zo goed praten. Toch? Dus haalde Barry dan maar de vrij gênante vraag uit de kast. 'Die blik van je daarnet,'Begon Barry,'Bedoelde je daar wat mee of kijk je altijd zo?' Eigenlijk had hij het woord "raar" er nog aan toe willen voegen, maar dat had Barry niet gedaan. De vraag was nog niet koud en hij besefte dat het nogal een vreemde was. Nu ja. Gedane zaken nemen geen keer. Ook nu niet.