Kamer 306 - Aimée en Seraph

Kamer 306.

Een standaard kamer. Er staan twee eenpersoonsbedden, één bij het raam en één aan de andere kant. Daarnaast heeft de kamer ook twee kasten, twee nachtkastjes en een zeer brede vensterbank. De muren zijn wit, het tapijt is bruin, evenals de gordijnen. Ook de badkamer is standaard; een douche, dubbele wastafel en een toilet.

Personen:
Aimée
Seraph



Graag even kloppen voor binnenkomst.

Seraph stapte de kamer in die volgens de introductiebrief aan haar toegewezen was. Het was haar al duidelijk geworden dat het geen éénpersoonskamer was, maar daar kon ze wel mee leven. Toen ze rondkeek zag ze dat haar koffer al klaarstond. Ze besloot om direct te beginnen met uitpakken. Als ze dat nu niet deed, zat de kans er dik in dat hij volgende week nog op precies dezelfde plek zou staan. Tijdens het openen voelde ze de weerstand van de veel te volgepakte koffer al.

Terwijl ze rustig bezig was met haar kleren op merk en kleur te sorteren, dwaalden haar gedachtes toch telkens even af naar de kamergenote. Ze was nieuwsgieriger dan dat ze in eerste instantie aan zichzelf toe had willen geven.

Aimée had de sleutel die ze gekregen had bij de receptie stevig in haar vuist geklemd. Het zou typisch iets voor haar zijn om die nu al kwijt te raken. 304, 305, ah! Hebbes! Tot haar grote verbazing was de sleutel echter niet eens nodig geweest om de deur van de kamer te openen. 'Hallo?' zei ze, terwijl ze een klein meisje in de kamer zag. Aimée gniffelde even zachtjes. Het meisje was ongeveer 20 centimeter kleiner dan zijzelf, terwijl ze op het moment nog niet eens hakken droeg. De gniffel werd veroorzaakt door het beeld in haar hoofd wat werd gevormd bij de gedachte als Aimée die wél had aangehad. Met redelijke hakken was ze namelijk een goede 1.90 lang.

Seraph keek op toen ze iemand binnen hoorde komen. Ze zag een enorm lang, blond meisje de kamer instappen. Terwijl ze een ietwat geforceerde glimlach op haar gezicht perste, stond ze op om het meisje een hand te geven. 'Hoi, ik ben Seraph. Jij moet Aimée zijn?' vroeg ze, terwijl ze ondertussen de lijst nog even controleerde of ze de naam goed uitsprak.

Aimée knikte vriendelijk naar het kleine meisje, wat dus Seraph bleek te heten. 'Welke specialiteit heb je?' vroeg Aimée. Een vreselijke standaardvraag, die ze eigenlijk alleen stelde omdat ze geen flauw idee had hoe ze deze ontmoeting wat minder awkward kon maken. Eerste ontmoetingen zijn immers nooit vlotjes, zeker niet als je degene ontmoet waarmee je sowieso je hele schoolcarrière een kleine ruimte moet delen.

'Lucht en vliegen' antwoordde ze. Stiekem was ze Aimée er wel dankbaar voor dat ze deze vraag stelde. Het was dan misschien een beetje cliché, maar dan had ze tenminste wat om over te praten. 'En jij dan?' vroeg ze er snel achteraan. Ondertussen ging ze weer verder met haar shirtjes op te vouwen en in de kast te leggen. 'Ik heb trouwens nog geen bed opgeëist. Slaap je liever bij het raam of niet?' vroeg ze vervolgens.

'Ijs en kou,' antwoordde ze met een klein enthousiasme in haar stem. Waarschijnlijk had haar uiterlijk haar afkomst al verraden, maar dat mocht de pret niet drukken. Na de volgende vraag van het meisje bekeek Aimée de bedden even. 'O, dat maakt me eigenlijk echt niets uit. Kies jij maar,' Ze had geen zin om nu al veeleisend te gaan doen, dat zou zo'n slechte indruk maken, terwijl ze er eigenlijk niet van hield om bij ramen te slapen. Dan kreeg ze altijd gedachten die afstamden van horrorfilms. Dat er plots iemand voor je raam zou staan met een eng masker op en die je dan vervolgens eerst even een hartaanval bezorgde met een simpele 'boe', voordat hij je kop eraf zou hakken.

'In dat geval neem ik het bed bij het raam'. Uit praktische redenen vond ze dat altijd wel fijn. Je wist nooit wanneer een regenpijp goed van pas kon komen. Niet dat dat nodig was, zodra ze het vliegen onder de knie zou krijgen. Nu had ze genoegen te nemen met zweven, en Seraph vermoedde zo dat het geen strak plan was om van een aantal verdieppinkjes hoog uit een raam te springen zonder dat ze daadwerkelijk wist waar ze mee bezig was.

In stilte slaakte Aimée een opgelucht zuchtje. Gelukkig hoefde ze niet bij dat enge raam, waar allerlei monsters zich achter konden verschuilen en waar ze zich nooit veilig zou voelen tijdens haar slaap. Ze besloot om Seraph's voorbeeld maar te volgen en ook haar koffer uit te gaan pakken. Ze had natuurlijk veel te veel meegenomen, zoals altijd. Met het arsenaal aan kleding en andere spullen zou ze minstens tien jaar kunnen overleven. Het was dan ook geen wonder dat ze twee enorme koffers had plus een grote tas waar alle spullen in zaten die niet meer in de koffers hadden gepast.

Seraph kon haar lachen net inhouden toen ze Aimée met haar koffer aan de slag zag gaan. 'Misschien moeten we de klerenkast van de kamer hiernaast op gaan eisen' zei ze met een glimlach. 'Ik denk niet dat we genoeg hebben aan twee kasten'. Terwijl ze dit zei, wees ze zelf naar haar enorme koffer. Deze had inmiddels weer een normale vorm aangenomen, nu ongeveer een kwart eruit was gehaald.

(( we hebben twee kasten ))

Aimée keek ietwat hopeloos naar haar koffer. 'Ik gok dat mijn ondergoed, schoenen, riemen, accessoires en andere prulletjes maar in mijn koffer moeten blijven zitten. Dit ding puilt al uit nadat ik nog niet eens één volledige koffer erin heb gepropt.' Dat vond ze helemaal geen leuk idee. Dan had ze na een maand nog steeds het idee dat ze in een hotel zat, als ze elke ochtend dingen uit een koffer moest pakken. Waarom maakten ze die stomme kasten dan ook niet gewoon twee maten groter? Niet iedereen nam maar vijf shirtjes en drie broeken mee als ze uit huis gingen.

((Aangepast :p))

'Je schoenen kunnen wel bij mij in het rek, als je wilt. Dat moet groot genoeg zijn. Verder kunnen we misschien wel wat opbergboxen vinden. Het zou zonde zijn als alles in koffers moet blijven zitten' zei Seraph. Ze wilde die koffer het liefst direct onder haar bed stoppen, dus daar nog spullen in laten zitten was voor haar geen optie.

Aimée glimlachte dankbaar. Al snel vielen haar ogen op de grote vensterbank. 'Zou ik die vensterbank voorlopig als opslagplaats voor mijn accessoires mogen gebruiken? Tenminste, als dat allemaal gaat passen.' Ze bedacht zich nu toch dat ze heel misschien een klein mini beetje had overdreven met de hoeveelheid spullen die ze had meegenomen. Dit was minstens genoeg om vier meisjes een volle kledingkast te bezorgen. Niet zo gek dus dat het niet in de hare paste.

'Prima hoor' zei ze, terwijl ze achterloos naar de vensterbank keek. Ze was nu niet bepaald een fan van planten in een kamer. Dat vereiste te veel verzorging. Nog nooit had een plantje het langer dan een maand uitgehouden in haar handen. 'Wat verwacht jij van de eerste lessen?' vroeg ze toen. Ze was er best zenuwachtig over omdat ze geen idee had hoe goed de rest was. Seraph was altijd gewend lesstof makkelijk op te pikken, maar op deze school stikte het van de talentjes.

Aimée haalde nietszeggend haar schouders op. 'Ik heb echt geen flauw idee. Ik heb ook eerlijk gezegd nog niet de tijd gehad om mijn rooster te bekijken, dat doe ik straks wel. Ik denk dat het wel vergelijkbaar is met een schooldag op een normale school. Of, dat hoop ik eigenlijk. Ik hoop niet dat we meteen iets met onze specialiteit moeten doen, ik kan namelijk niks.' Ze had absoluut geen zin om meteen de eerste lesdag voor schut te staan tegenover haar hele nieuwe klas.