Kamer 309 -Valarie & Kuna

De kamer is gewoontjes. Er stonden 2 houten bedden tegenover elkaar met allebei een nachtlampje. Er was een smalle doorgang naar de badkamer die goed gevuld was met een douche, wc en wasbak. Bij de bedden staat aan de linkerkant een raam met een eenvoudig bureautje er tegen aan geschoven. Ook aan de rechterkant tegen de muur is er een raam waar verse bloemen op de vensterbank staan

Kuna had een kamergenoot gevonden, ze leek aardig maar daar is Kuna al vaker in getrapt. Ze legde haar koffers op een bed en ging zelf op de rand van het bed zitten.

Valerie keek steeds van het blaadje, naar de deur, liep toen weer verder en herhaalde het proces bij de volgende deur. Uiteindelijk had ze de goede kamer gevonden. 309. Ze checkte het nog een laatste keer, ze had al eens gehad dat ze de verkeerde kamer in was gegaan, en deed toen de deur open. 'Helloooo!' Ze glimlachte naar haar kamergenoot, tenminste, ze dacht dat het haar kamergenoot was, en liep de kamer binnen. Ze dumpte haar koffer op het overgebleven bed en ging erbij zitten.

Even schrok Kuna van het meisje. Ze had de deur niet gehoord. 'Hallo' Zei Kuna aarzelend, ze was slecht met andere mensen.
'Ik ben Kuna.'

Valerie keek op naar het meisje. Ze was alweer met andere dingen bezig, zoeken in haar koffer. 'Valerie!' Ze glimlachte vriendelijk. 'Welke specialiteit heb je?'

'Lucht en vliegen' Zei Kuna terwijl ze bezig was in haar koffer. Waarom zijn mensen zo aardig tegen haar? Ze is een vreemd kind, dat vind iedereen.
Maar ze kan beter aardig terug doen, ze moet geen aloner worden zoals vroeger. 'En jij?' Voegde ze er aarzelend aan toe.

'IJs en kou!' Valerie sprong overeind van haar bed en begon haar kleren uit te pakken. 'Lucht en Vliegen, hmm? Dus dan kom je uuuuuuit, wacht niks zeggen! Aozara?'

Kuna lachte. Valerie was erg enthouiast en spontaan, het tegenovergestelde van Kuna. 'Ja, inderdaad en jij bent van uhmm... Namida?'

'Ja, klopt!' Valerie knikte glimlachend terwijl ze haar kleren netjes opvouwde voor ze ze wegelgde.

Toen Kuna alles had opgeruimd ging ze bij het raam staan en keek naar buiten. De kamer had een uitzicht op de rozentuin.

Valerie keek geïrriteerd naar haar kleren en de kastruimte. 'Te weinig ruimteeeee~' jammerde ze.

'Gebruik maar een plank uit mijn kast, ik heb over.' Zei Kuna terwijl ze bedenkend uit het raam keek. Ze zat al bijna de hele dag eraan te denken maar durfde het nog niet te vragen. Kuna wou niet zoals vorig jaar helemaal alleen achterblijven. Ze schraapte haar keel en zei: 'Hey uhmm.... Ik weet niet hoe het met jou zit maar ik heb nog niet veel vriendinnen gemaakt, wat nou als we een keer een strandfeest houden, je weet wel bij de strandkant?' Meteen had Kuna spijt van haar vraag, al vond ze het een best goed idee. Vol spanning wacht ze op Valeries antwoord.

'Echt!? Oh dankje!' Valerie glimlachte dankbaar en legde haar overgebleven kleding op de plank in Kuna's kast. 'Een feest lijkt me leuk idee, ja!'

Kuna was opgelucht dat Valerie haar niet uitlachte. 'Echt waar?' Vroeg ze. 'Oké, dan kijk ik morgen wel naar de uitnodigingen.' En ze plofte op haar bed.

Die avond kwam Kuna rond 3 uur de kamer inlopen, ze was gebroken. Het was een vreselijke nacht, ze haatte Devon en ze haatte de drankkelder.
Ze viel met haar kleren aan op het bed en sliep meteen.

Toen Kuna die middag terug op haar kamer zat dacht ze aan het strandfeest. Wie zou ze uitnodigen?