TRAININGSMISSIE: De geheime basis

Aantal agenten nodig: 5 (minstens 3 verschillende specialiteiten)
Functie van de agenten: spionnen
Omgeving: Een groot donker bos met ergens een grot die leidt naar een enorm ondergronds grottenstelsel.
Doel van de missie: Er gaat een gerucht rond dat het Leger des Duister een geheime basis heeft gebouwd op de Wereld der Elementen. Jullie 5 worden naar de plek gestuurd waar de vermeende basis ergens in de buurt moet liggen. Het zwermt er van de Ayaoanen, dus krijgen jullie allemaal een vermommende outfit (uniform van het LDD) om vooral niet op te vallen. Hou ondanks je vermomming wel een LOW PROFILE! Het is jullie missie om erachter te komen of de basis er daadwerkelijk is en zo ja, waar hij zich bevindt! LET OP: jullie missie is alleen om de basis te LOKALISEREN. Niet opblazen, infiltreren oid.
Startlocatie: jullie worden middenin het bos gedropt.
Deelnemers:
- Kuna (Lucht & Vliegen)
- Valerie (IJs & Kou)
- Mei (IJs & Kou)
- Sergio (Warmte & Vuur)
- Deliah (Lucht & Vliegen)
(Let op: dit is een trainingsmissie en vindt dus plaats in een simulatieruimte. Hoe echt alles ook lijkt, het is allemaal nep! De aanvallen die de gesimuleerde agenten van het leger des duister op je afvuren zijn dus niet schadelijk. Wel krijgt elk trainingslid een bepaald aantal punten. Word je geraakt, dan verlies je punten. Wie al zijn punten verliest faalt en kan de missie niet voltooien.)

----

VOL!!

Ik wil best meedoen maar dat kan toch pas bij niveau 2?

Count me in c:

Kuna Futashikana schreef:Ik wil best meedoen maar dat kan toch pas bij niveau 2?

Alleen échte missies mogen vanaf niveau 2. Trainingsmissies mogen ook op niveau 1 gevolgd worden

Ik doe mee (:

Ah deze past bij Sergio! Ik doe mee, maar ik heb het wel druk vandaag ivm huiswerk enzo dus ehm ik ga mijn best doen.

Jeeh Ik heb er zin in!

Ik doe mee? (:

De Heerseres had lang getwijfeld of ze een simulatie van Hikari Sakuya in de missie zou verwerken, maar had uiteindelijk besloten het niet te doen. De leerlingen waren pas van niveau 1, en zelfs al was het maar een trainingsmissie, Hikari Sakuya zou er waarschijnlijk voor zorgen dat ze zouden falen. Uiteindelijk had ze maar een paar willekeurige hoge piefen erbij gevoegd die niet al te moeilijk zouden zijn om te omzeilen of te verslaan. Ze pakte de polsbandjes van het paneel en deelde ze uit aan de leerlingen. Jullie hebben elk 1000 punten. Loop je 'schade' op, dan verlies je punten. Dit wordt bijgehouden op je polsbandje. Als één van jullie op 0 komt, dan faalt de hele missie! Hebben jullie nog vragen of is alles duidelijk?' vroeg ze, terwijl ze de deur naar de simulatie van het donkere bos opende.

Valerie luisterde aandachtig naar de Heerseres terwijl ze haar polsbandje probeerde om te krijgen. Toen het eenmaal gelukt was, en de Heerseres vroeg of alles duidelijk was, knikte ze. Ze had er vrij weinig vertrouwen in, ze was niet bepaald goed als het om haar krachten ging, maar ze ging het toch proberen. Wat was het ergste dat er kon gebeuren?

Kuna luisterde naar De Heerseres en knikte soms. Ze was zenuwachtig maar ze zou zich 100% inzetten!

Een beetje hulpeloos stond Sergio met het bandje in zijn handen. Hij vertrouwde de simulatie niet helemaal. Straks raakte hij tóch echt gewond, of ging de machine kapot en zaten ze vast tussen de schurken. De angst liet hem niet los, en was duidelijk in zijn ogen af te lezen. Maar hij zou niet weg lopen, hij moest zich bewijzen. Met trillende vingers deed hij het bandje om, en zodra hij het om had keek hij om zich heen naar de anderen. Ze leken niet bang, tenminste, niet zoals hij. Hij moest zich eroverheen zetten. Maar het knaagde aan hem. Wat als hij zo slecht zou presteren, dat ze hem van school zouden gooien? Was dat mogelijk? Waarschijnlijk wel, als hij alles in de fik zette. Hij had zijn krachten nog totaal niet onder controle, deze trainingsmissie kwam veel te vroeg. Maar als hij zou weigeren, zouden zijn ouders het ongetwijfeld te horen krijgen. En hij kon hun teleurgestelde blikken al zien.

Deliah had het polsbandje aangenomen en moest er even mee prutsen voordat ze hem had om gekregen. Ze knikte naar de Heerseres dat ze het begrepen had. Dit was heel spannend, haar eerste missie! Nou, oke, trainingsmissie. Maar het was al in de goede richting.

Ze keek naar de poort. Het kwam er nu op aan! Natuurlijk was Kuna gespannen, ze trilde zelfs een beetje. Maar het was nu of nooit

Valerie keek even naar de anderen, toen naar de poort en toen weer terug naar de anderen. 'Snappen jullie ook alles? Want dan kunnen we beginnen?' Ze gebaarde naar de poort. Ergens had ze er wel zin in, maar ergens ook weer niet. Ze wilde liever niet dat iedereen haar keihard zag falen.

Ook Mei was gekomen voor deze trainingsmissie. In stilte had ze geluisterd en het polsbandje aangenomen. Kort knikte ze naar het meisje dat vroeg of ze het snapten. Zij deed dat wel. Ze vond het leuk om dit te doen. Weer eens iets anders dan de dagelijkse sfeer. Het enige nadeel was het samenwerken met anderen. Daar was ze nooit zo goed in geweest. Ze keek naar de poort en maakte aanstalten om erheen te lopen.

'Ja,' antwoordde Deliah kort en ietwat nerveus. Ze vlechtte haar haren nog even vast met haar bordeauxrode lint en was toen helemaal klaar voor haar gevoel. Zover je klaar kon zijn voor iets wat je nog nooit gedaan had. 'Laten we gaan?' ze zei het vragend terwijl ze de andere aankeek.

Kuna knikte naar Valerie, ze vond het leuk dat haar kamergenoot ook bij deze missie zat. Sommige mensen keken haar aan, Kuna werd rood. Al was het gevaar buiten, het voelde alsof het binnen was....
Toen het meisje naast haar vroeg of we konden gaan knikte ze weer. Haar stem gebruiken zat er niet in.

Valerie knikte. 'Okaydan!' Ze liep op de poort af. Toen ze ervoor stond aarzelde ze eventjes, maar uiteindelijk stapte ze toch naar binnen.

Sergio had rustig bij de rest van de groep gestaan, tot iemand naar voren zou stappen om de leiding te nemen. Niemand van de medeleerlingen was hem bekend voorgekomen, maar dat had hij ook niet verwacht. Hij was hier immers nog maar heel kort en om nou te zeggen dat hij de sociaalste was.. Nee. Het armbandje zat niet lekker, het sneed in zijn huid en deed hem denken aan wat hem te doen stond. Zou hij iemand pijn moeten doen? Of nog erger, vermoorden? Alleen de gedachte daaraan maakte hem misselijk. Hij zweeg toen iemand vroeg of ze het begrepen hadden. Hij zweeg, toen iemand vroeg of ze zouden gaan. Hij zou zwijgen en volgen, en vooral geen domme dingen doen. Want dan ging het ongetwijfeld mis. Als een van de laatsten stapte hij door de deur.

Kuna had nog even geaarzeld, toen kneep ze in de medaillon in haar zak en stapte de andere wereld binnen.
Ze was een beetje misselijk toen ze aankwam, ze had natuurlijk ook nooit zo gereisd. Maar ze vergat haar misselijkheid meteen een keek haar ogen uit. Het bos was donker en ze voelde natte bladeren onder haar schoenen. Ze keek naar Valerie. En nu? Dacht ze.

Even had Mei naar de anderen gekeken. Maar daarna was ze zonder aarzelen door de poort gestapt, achter het andere meisje aan. Ze was zeer benieuwd naar wat hen allemaal te doen stond. De reis door de poort was nieuw, maar het was een goede ervaring. Ze pakte een speld waarmee ze de lokken voor haar ogen aan de kant duwde en liet haar ogen daarna wennen aan de nieuwe omgeving. Het was donker.

Valerie keek om zich heen, haar nieuwe omgeving in zich op nemend. Niet dat dit erg makkelijk ging, het was namelijk pikkedonker. Valerie was nou niet bepaald goed als het ging om zien in het donker. Lekker dan.

Het viel haar nu pas op dat ze andere kleding aan had, gelukkig zat haar mobieltje nog wel in haar zak. 'Jongens, zal ik licht maken?' Vroeg zenuwachtig met haar mobieltje in de aanslag.

Sergio was niet helemaal soepel uit de port gekomen, en was op zijn knieën tussen de bladeren beland. De rest stond een stukje van hem af, hij kon hun gedaantes nog net onderscheiden. Het was donker. Sergio haatte donker. Maar dat was ongeveer het enige goede aan zijn specialiteit; hij droeg het licht bij zich. Hij hees zichzelf overeind, klopte zijn kleren af en opende zijn hand voor zich. In zijn hand ontstond een vuurbolletje, dat speels rondzweefde maar toch bij zijn hand in de buurt bleef. Ookal was het bolletje niet groter dan een stuiterbal, het verlichtte een vrij groot oppervlak zodat hij de gezichten van zijn medestudenten weer kon zien. Zo, had hij ook weer iets bijgedragen aan deze missie.