TRAININGSMISSIE: De geheime basis

Deliah bekeek de kleding die ze aan hadden in het welkome licht van Sergio. Het gaf haar een veiliger gevoel, ondanks de onheilspellende schaduwen die ze nu kregen. Ze verzette een stap en hoorde de dode bladeren zachtjes onder haar voet knisperen. Ondanks dat er een drukkende warmte in het bos te voelen was, kreeg ze een rilling. Waarom moest ze ook alweer meedoen aan deze trainingssessie?

Heel erg vond Mei het donker niet, maar het was wel handig als ze iets konden zien. Dus het licht dat van Sergio kwam was fijn. Even stapte ze om zich heen om te voelen of de bladeren verschrikkelijk kraakte. Dat viel gelukkig wel mee. Ze keek even naar de anderen, maar begon daarna wat te lopen. Als ze stil bleven staan kwamen ze ook niet veel verder waarschijnlijk.

Omdat Sergio licht maakte en niemand haar vraag beantwoorden stopte ze teleurgesteld het mobieltje terug in haar zak. Ze kon zich beter stil houden. Ze liep achter de andere aan en tasten naar bomen om haar heen

Valerie keek even moeilijk naar het licht. 'Vallen we niet teveel op met dat licht? Al de andere mensen hier schijnen geen probleem te hebben met het donkr en dan komen wij opeens met poef licht!' Het was toch de bedoeling dat ze niet zouden opvallen?

Even was hij ontzettend trots op zichzelf, en een golf van blijdschap overspoelde hem. Totdat een van de meisjes een irritant slimme opmerking maakte over dat ze teveel op zouden vallen. Het was irritant, omdat ze gelijk had. En omdat hij daar niet aan gedacht had. Hij was net als de rest gaan lopen, maar hij had geen idee waarheen en vroeg zich af of iemand het wel wist. Zijn ogen waren gericht op het meisje dat zijn licht had bekritiseerd. 'Ik kan het misschien wel wat dimmen.' Het was de eerste keer dat hij wat gezegd had in dit gezelschap, en zijn stem was laag en zacht. Er was iets kwetsbaars te horen in zijn stem. Hij was bang dat hij zijn vlam zou moeten doven en dat hij omringd zou worden door het duister. Dan zou hij al helemaal geen kans meer hebben om te overleven als hij aangevallen zou worden, hij zou de vijand immers niet aan zien komen. Toch concentreerde hij zich op het vlammetje wat na een tijdje iets minder fel werd en nu tot zo'n twee meter voor hen verlichtte.

Fijn dacht Kuna. Nu zag ze helemaal niets meer! Ze ging wat dichterbij de jongen met de vlam lopen om te zien of we niet tegen een boom aan knalde.
Het was glad, natte bladeren lieten Kuna soms slippen. Zwijgend liepen ze door. Waar zouden we dat kamp moeten vinden? En bestond het kamp wel?
Kuna lette even niet op waar ze liep en ze lag vrijwel meteen op de grond. Vloekend krabbelde ze overeind.

'Hetzelfde geldt voor praten.' Zei Mei zachtjes, als je ging praten zou je ook meer opvallen. Haar stem klonk als ijs. Koud en kil. Ze had haar handen in haar zakken gestopt en probeerde een beetje wijs te worden uit alles wat ze zag. Niet dat dit erg veel was. Ze scande een aantal bomen, hoe ze stonden. De struiken die weggetjes blokkeerde. Ze zouden hun instinct moeten volgen en, hoe stom ze het ook vond, met elkaar moeten samenwerken om die kamp te vinden.

Zwijgend, met het vlammetje in zijn hand, liep hij achter de rest aan. Al snel kwam een meisje naast hem lopen, hoogst waarschijnlijk omdat hij de enige lichtbron in de omgeving bezat. Nooit was hij blijer geweest met zijn specialiteit, die hem ervan weerhield om over stenen te struikelen en tegen bomen aan te lopen. Toen het meisje ineens onderuit ging stopte hij, en stak zijn hand uit om haar omhoog te helpen. Hij wist hoe ze zich zou voelen - Sergio was zelf niet de handigste en hij viel ook wel eens. 'Gaat het?' Stamelde hij, in de hoop dat ze zijn hulp op prijs zou stellen.

(( Denken jullie er wel aan dat je jezelf bij de ayaoanen meteen verraad als je Warmte & Vuur gebruikt? ))

(( He kan ik er wat aan doen dat Sergio niet zo slim is en bang is voor het donker ;( ))

(( Haha niks, maar ik dacht ik zeg het even voor het geval je het misschien vergeten was dat je dus spion bent en net doet alsof je bij de vijand hoort, mocht je ze tegenkomen ))

Kuna schrok van zijn plotselinge aandacht voor haar. Hier kan ze totaal niet mee omgaan. 'Ja, het gaat best.' Zei ze vlug en negeerde zijn hand.
Ze keek de jongen aan, zijn blonde haren en zorgzame groene ogen. Hij was knap, dat was een feit. Ze draaide haar hoofd weg. Kuna kon al bijna niet met meiden praten laat staan jongens.

Valerie ging iets verder van de jongen met de vlam aflopen. Dan zag ze maar wat minder, ze wilde gewoon niet opvallen. Gelukkig had ze nog een redelijk goed evenwicht, want struikelen over elk klein dingetje zou ook niet ongezien gaan.

Een beetje hulpeloos trok hij zijn hand weer terug. Dat was het dan. Ze mocht hem niet. Waarom had hij überhaupt geprobeerd haar te helpen? Het was zinloos. Van al zijn sombere gedachten was zijn vlammetje nog minder fel geworden, wat hij niet erg vond. Kennelijk had niemand behoefte aan zijn gezelschap, zelfs niet aan zijn licht. Want hij zou hen alleen maar verraden, hij zou het weer allemaal verpesten. Zoals altijd. Met zijn hoofd naar beneden en in zijn hand het zwakke vlammetje, strompelde hij achter de groep aan. Meer kon hij niet doen.

Mensen gingen klungelen en sentimenteel doen. Even kon Mei het niet laten om met haar ogen te rollen. Maar ze focuste zich op de trainingsmissie. Haar hand gleed af en toe even langs de stammen van de bomen. Ze voelde kou, maar je kon duidelijk voelen dat ze leven in zich hadden. Maar dit was wel een goede manier om zichzelf een weg te laten banen tussen alle bomen en planten.

Even leek het alsof de jongen het jammer vond dat Kuna niet op hem in ging. Het was natuurlijk verbeelding, iedereen zou blij zijn dat ze niet met hun zaken bemoeide. Stilletjes vervolgde de groep hun reis door het bos. Voorzichtig keek Kuna weer naar de jongen die het vlammetje steeds dimde. Kuna vond het knap dat hij dat kon. Wilt ze hier echt helemaal stilletjes en alleen lopen of zou ze toch naar hem toe stappen? Ze haalde diep adem en ging naast hem lopen. 'Hoe heet je?'

Hij schrok zich wild van de stem van het meisje dat weer naast hem was komen lopen. Het scheelde niet veel of hij was gestruikeld, maar gelukkig behield hij zijn evenwicht. Ze had hem gevraagd hoe hij heette. Waarom? Ze wilde zijn hulp toch niet? Even keek hij door zijn blonde haren door naar het meisje, waar niet veel bijzonders aan op te merken was. Tja, ze was knap. Maar ze was een méisje. En normaal gesproken moesten die niets van hem hebben, hoe aardig hij ook deed. Ergens hoopte hij dat dit meisje anders was dan de anderen, maar hij wist dat het waarschijnlijk niet zo zou zijn. Misschien deed ze nu aardig, om hem later weer heel hard te laten vallen of hem voor schut te zetten. Hij kon het niet weten. Op dit moment was het beste wat hij kon doen waarschijnlijk de vraag beantwoorden. 'Sergio.' Terwijl hij de voor hem zo bekende naam uitsprak, bleef hij naar de grond kijken. Aan de ene kant omdat hij bang was om haar aan te kijken - aan de andere omdat hij een beetje boos op haar was. Wat natuurlijk nergens op sloeg, maar toch.

Deliah was rustig met de groep meegelopen en bekeek deze met een afstandje. Haar kamergenote Mei was er ook bij, ze hoopte haar tijdens deze missie misschien wat beter te leren kennen. Of in ieder geval meer inzicht over haar te krijgen, maar tot nu toe faalde ze. Ze streek een pluk zwart haar, wat was los gesprongen, achter haar oor. Deliah liet haar klasgenoten maar nu even voor wat ze waren, versnelde haar pas en probeerde wijzer te worden van de omgeving. Wat haar niet al te best af ging, aangezien ze totaal geen richtingsgevoel had.

Het was toch verbeelding. Hij vroeg niet eens hoe zij heette. Ze moest zich niet meer bezighouden met de andere, ze moest zich concentreren op de missie.
Ze knikte nog even naar hem en liep toen sterk door zonder om te kijken. Opeens hoorde ze een geluid, krakend en hard. Het kwam uit de bosjes, wat was dat!?

Met een gezicht waar niet veel van af te lezen was keek Mei naar de bosjes. Ze waren te klein om als mens achter te verschuilen. Dus het zou niet veel erger zijn dan een vos of ander klein roofdier. Misschien was hij nu wel bezig om zijn prooi op te eten. Maar zou deze training bestaan uit het aanvallen van kleine roofdieren? Nee, ze moesten sowieso niets aanvallen. Het was alleen hun taak om deze basis te vinden en zelf zo min mogelijk gezien te worden. 'We kunnen beter doorlopen.' Zei ze en bekeek een aantal krassen op de bomen. Vossen, ja, dat zou het geweest kunnen zijn. Haar specialiteit was niet Planten & Dieren, anders had ze het misschien geweten.

Weer keek hij naar het meisje dat zijn naam had gevraagd. Ze leek even teleurgesteld, maar misschien droomde hij dat. Daarna liep ze weg. Natuurlijk. Het geluid dat uit de bosjes kwam maakte hem wakker uit zijn gedachten over het meisje. Meteen liet hij zijn vlammetje doven, waarna het helemaal donker was. Oké, hij vond donker niet zo prettig, maar mysterieuze dingen in de bosjes maakte hem al helemaal niet blij. 'Wat was dat?' Fluisterde hij, in de hoop dat een van zijn medeleerlingen wist wat zich daar achter verborg. Waren ze ontdekt? Het zou hem niet verbazen, erg stil en onopvallend waren ze niet geweest. Moesten ze vechten? Zijn ogen zochten naar het bandje om zijn arm wat nog steeds de volle punten aangaf. Rustig maar, er kan je niks overkomen, zei hij tegen zichzelf, terwijl weer naar de bosjes keek.

Met moeite in haar passen liep Valerie verder, een hand liet ze langs de bomen glijden. Ze moest een gil onderdrukken toen ze iets voelde. Ze sloeg vlug haar andere hand voor haar mond en probeerde in het donker te zien waar ze tegenaan was gekomen. Ze wist er net de omtrek van een persoon uit te halen. Lekker dan, stond ze daar met haar hand in iemands gezicht? Ze trok droogjes haar hand terug, tot ze besefte dat er serieus een persoon tegenover haar stond. Een menspersoon. Een gevaarlijk menspersoon. 'Oh shit,' stamelde ze. Wat moest ze nu!? Ze was net een kleuter als het haar krachten betrefte!? Nee, wacht. Valerie, doe kalm, doe.. doe onverdacht! Onverdacht, is dat een woord? 'Sorry!' zei ze vlug, waarna ze verder liep, hopend dat ze niet achtervolgd werd.

Na een hoop geritsel van Valerie's kant, keek Deliah zoekend naar haar richting. Wat was daar aan de hand? Waarom zei ze sorry tegen het donker? Valerie liep door alsof er niks gebeurd was, dus Deliah fronste enkel haar wenkbrauwen over de rare gebeurtenis. Maar ze liep net als Valerie verder, alsof er niks aan de hand was, want voor haar gevoel was er ook niks aan de hand. Haar voeten zetten ze nadenkend neer bij elke stap, om niet uit te glijden. Het idee alleen al dat ze in vieze modder zou vallen terwijl er andere bij haar waren. Mooi niet!

Toen hij weer van de schrik bekomen was en zichzelf had aangepraat dat het waarschijnlijk een klein, onschuldig diertje was geweest, was hij weer verder gelopen. De groep was al wat verderop, en met haastige passen probeerde hij hen bij te benen - tot iemand hem vastgreep. Een stevige, krachtige hand die hem bij zijn nek greep, om hem ervan te weerhouden te ademen. Hij schreeuwde, net op tijd, voordat de aanvaller zijn andere hand op zijn mond legde. Zijn ogen schoten heen en weer en vielen plots op het bandje waar zijn aantal punten snel daalde. Nog even en hij had gefaald. Vastbesloten het niet zo snel op te geven, begon hij om zich heen te slaan en te schoppen, maar het leek niet veel uit te halen - de aanvaller was sterk. Te sterk, voor hem. Toch kreeg hij het voor elkaar om nog een luide, harde schreeuw uit te slaken, in de hoop dat zijn teamleden hem zouden horen en hem te hulp zouden schieten. Al was het ook mogelijk dat ze hem gewoon achter zouden laten.

Toch wel mensen? Ze zuchtte. Ze had van tevoren moeten weten dat ze stiller moesten doen, dom van haar. Ze draaide zich vliegensvlug om waardoor ze direct de greep van een persoon ontweek. 'Bescherm jezelf en zorg ervoor dat er geen punten afvallen!' Zei haar stem kalm en beheerst. Met paniek kwam je niet erg ver namelijk. Het was gelukkig koel buiten, dus ze had genoeg kou in zichzelf opgeslagen om wat kleine aanvallen te doen. Ze creeërde wat kleine ijspegeltjes die ze afvuurde op de man voor haar. Ze wilde graag de schreeuwende jongen helpen, maar ze moest nu eerst ook aan haar eigen punten denken. 'Gebruik je specialiteit en raak niet in paniek.' Voegde ze eraan toe. En liep wat stappen naar achteren waardoor ze tegen een boom opbotste.