TRAININGSMISSIE: De Twisting Tower

Aantal agenten nodig: 3 (minstens 2 verschillende specialiteiten)
Functie van de agenten: SSMK
Omgeving: De twisting tower. Dit is een gebouw waarvan elke verdieping apart om zijn as heen roteert. Dat moet je je ongeveer zo voorstellen:

Doel van de missie: In de twisting tower op de 65e verdieping wordt een bijeenkomst gehouden voor de meest succesvolle agenten van het Leger des Duister. Aan jullie de taak om de bijeenkomst te saboteren en ervoor te zorgen dat hij ten einde komt voordat hij geslaagd is.
Startlocatie: Jullie worden met een helikopter op het dak van de twisting tower gedropt.
Deelnemers:
- Aimée (IJs & Kou)
- Avice (Warmte & Vuur)
- Kira (IJs & Kou)
(Let op: dit is een trainingsmissie en vindt dus plaats in een simulatieruimte. Hoe echt alles ook lijkt, het is allemaal nep! De aanvallen die de gesimuleerde agenten van het leger des duister op je afvuren zijn dus niet schadelijk. Wel krijgt elk trainingslid een bepaald aantal punten. Word je geraakt, dan verlies je punten. Wie al zijn punten verliest faalt en kan de missie niet voltooien.)

----

VOL!!!

ik doe mee!

I volunteer.

IK!

De Heerseres stond bij het knoppenpaneel van de simulatiekamer. Ze had behoorlijk wat moeten zwoegen om het milieu te krijgen dat ze voor deze missie wilde hebben. Uiteindelijk had ze alles tot in de details ontworpen en was ze tevreden. Met in haar hand drie polsbandjes liep ze naar de drie agenten in opleiding toe die ze de ruimte in zou sturen. 'Deze polsbandjes geven aan hoeveel punten je nog hebt. Jullie beginnen allemaal bij 1000. Als je 'schade' oploopt zul je punten verliezen. Dit kan van alles zijn, niet alleen een magische aanval! Kom je onder een rotsblok of iets dergelijks terecht dan verlies je ook punten. Je zult tijdens deze missie geen pijn voelen, want het is een trainingsmissie. Zodra het feestje zo erg is opgeschud dat de vijand besluit dat ze maar beter naar huis kunnen gaan is de missie geslaagd. Dan is het de bedoeling dat jullie allemaal heelhuids terugkeren op het dak waar de helikopter jullie weer op haalt. Is er nog iets wat jullie niet begrijpen?' vroeg ze, terwijl ze naar de deur van de ruimte liep en hem open trok. Een koude lentebries vloog naar binnen. Het leek net alsof ze naar buiten zouden stappen...

Aimée had geen vertrouwen in de missie. Ze kon nog vrijwel niks met haar specialiteit, laat staan een paar denkbeeldige agenten verslaan. Waar moest ze ze eigenlijk mee verslaan? Met haar charmes? Nee dat ging 'm niet worden. Het was dan ook maar goed dat het een simulatie was en dat alles niet in het echt gebeurde. Dat zou ze hopeloos verloren zijn. Op de vraag van de Heerseres schudde ze vluchtig haar hoofd, ondanks het feit dat er duizenden vragen in haar hoofd opspeelden, durfde ze die niet te stellen.

Kira had al meteen zin in deze trainingsmissie. Dit was het moment waarop ze zo lang had gewacht. Haar lichaam druiste nu vol adrenaline en dat kwam niet alleen door de opwinding, maar ook van de zenuwen. Ondanks dat ze wel al vaak gevochten had, had ze toch schrik om te falen. Ze wist immers niet waar ze zou in belanden, hoe het zou lopen, of ze de missie zou kunnen voltooien. Ze kreeg het bandje om haar pols geschoven en glimlachte naar het schoolhoofd. "Mogen we gezien worden door de vijand en aanvallen? Of is het de bedoeling dat we op de achtergrond blijven?" vroeg Kira bedenkelijk.

Avice stond er een beetje bedenkelijk bij. Beide meisjes zagen er uit alsof ze ijs en kou als specialiteit hadden. Daar had ze een hekel aan. Een schietgebedje dat ze dat niet waren dan maar. De vraag van het ene meisje was wel redelijk relevant, dat gaf haar dan een beetje pluspunten. Afwachtend schoof ze het bandje om haar pols heen. Het zat vervelend.

'Deze missie heeft als functie Super Secret Mission Killers. Dat betekent dus dat de missie SUPER SECRET is en jullie niet ontdekt mogen worden door de vijand. Gebeurt dit wel dan is het geen ramp, maar dan moet je wel maken dat je wegkomt en op je pad zo veel mogelijk onrust veroorzaken. Anders nog iets?' vroeg De Heerseres. Ze keek even naar het meisje dat geen IJs & Kou bezat. Ze vroeg zich af of de drie met elkaar zouden samenwerken, of Avice zouden buitensluiten...

Kira luisterde aandachtig en knikte. "Begrepen." God, als ze dat maar goed zou doen. Het uitschakelen van vijanden was voor haar een droom die uitkwam, maar of ze wel stil zou kunnen zijn was nog maar de vraag. Ach ja, ze zou proberen. Kira schudde haar hoofd op de vraag van de Heerseres of er anders nog iets was en ontblootte haar tanden. Ze wilde zo snel mogelijk beginnen!

'Ik wilde mezelf eigenlijk eerst even voorstellen, als we moeten samenwerken is het misschien toch wel handig als we elkaars namen weten,' Anders moest ze straks nog roepen "Hé jij daar, met dat bruine haar!" en dat zou ook niet zo'n succes zijn. 'Aimée, ijs en kou,' stelde ze zich kort voor. Een heel levensverhaal was niet nodig, en ook niet op z'n plaats, aangezien de missie binnen enkele seconden zou starten. Ze keek even naar het andere blonde meisje, die had vast ijs en kou. Van het andere meisje haar uiterlijk kon ze niet echt hoogte krijgen, maar ze gokte op planten en dieren.

(( Psst, de deur is open dus als jullie allemaal alles begrijpen mag je naar binnen, waar een helikopter klaar staat die jullie naar het dak van de Twisting Tower zal brengen ))

"Avice, warmte en vuur," stelde Avice zich kortaf voor, terwijl ze inwendig vloekte. Ze bond haar lange zwarte haar in een hoge staart, maar de voorste plukjes hingen nog steeds voor haar gezicht. Nonchalant veegde ze ze weg.

Kira keek op naar Aimée. Haar ogen gleden vervolgens naar Avice. "Aangenaam, ik ben Kira. IJs en koud." zei ze met een lieflijke glimlach. Wel slim gezien van Aimée. Kira was zelf helemaal opgegaan in de opwinding dat ze zich compleet vergat voor te stellen, wat best onbeleefd was. "Zijn jullie er klaar voor?" vroeg ze aanmoedigend.

Bij het horen van de naam van het meisje met het bruine haar had Aimée even in haar hoofd gelachen. Avice, klinkt als "Ah, vies!". Dat dat in haar gedachten op was gekomen, besloot ze maar niet in de groep te gooien. Het meisje zag er niet uit alsof ze zo'n opmerking kon waarderen. 'Ik ben er niet klaar voor, maar het moet maar.' Dit ging een complete ramp worden. Aimée was hier helemaal niet klaar voor, gezien haar minimale ervaring met haar specialiteit. Ze had het nog nooit eerder gebruikt om te vechten.

Avice sloeg haar ogen even ten hemel bij het horen dat beide meisjes ijs en kou waren. Ze had zich hier zo op verheugd, en dan kreeg je dat te horen. Maar zo kon ze tenminste wel zichzelf laten zien, want veel verwachtte ze niet van haar teamgenotes. 'Altijd,' antwoordde ze op de benjeerklaarvoorvraag.

"Oké, goed." zei Kira kordaat. Ze stapte richting de helikopter en plaatste zich op één van de achterzetels. Vol vertrouwen en spanning keek ze naar de piloot, die er erg professioneel uitzag. "Komen jullie?" vroeg ze dan enthousiast aan de meisjes. Misschien kon Kira soms iets té enthousiast zijn, maar dat scheelde haar niks.

Aimée probeerde haar onzekerheid over haar kunnen maar even opzij te zetten. Met iets als dit waren ook je teamgenoten afhankelijk van je prestaties. Precies de reden dat Aimée altijd al een hekel had gehad aan teamsporten of andere dingen in teamverband. Zwijgend stapte ze de helikopter in, terwijl ze in gedachten een schietgebedje deed.

Avice nam plaats op de laatste zitplaats in de helikopter, die vervolgens opsteeg en hen wegbracht. Ze was blij dat het ding zo veel lawaai maakte dat er geen plek was voor een gesprek, want daar zat ze niet zo op te wachten. Afwachtend keek ze haar teamgenotes aan.

Kira had de hele rit lang het landschap van bovenaf willen bewonderen, maar hoe dichter ze bij de doelbestemming kwamen, hoe minder natuur en hoe meer gebouwen er tevoorschijn kwamen. Dat was een teleurstelling en Kira had haar ogen dan ook na enkele minuten op de meisjes gericht, die er maar pessimistisch bij zaten. Kira tuitte haar lippen en keek nog eens naar buiten. In het zicht kwam een dak van een gebouw, waarna de helikopter stopte en de deuren open gingen. "Dit is het. Ik hoop dat je er nu wel klaar voor bent, want er is geen weg terug." mompelde ze, eerder tegen zichzelf. Kira sprong als eerste uit de helikopter en voelde zich heel wat toen ze op het beton stond. Ze voelde zich net een echte superagent! Oké, nu was het geen tijd meer om te dromen. Het was tijd voor het echte werk.

De hele rit was als een kleine roes aan Aimée voorbij gegaan. Alles ging zo snel. Gisteren had ze nog in de auto gezeten, op weg naar haar nieuwe school, weg van haar oude vertrouwde omgeving. En nu, slechts uren later, zat ze plots in een denkbeeldige helicopter, op weg naar een denkbeeldig gebouw, waar ze moesten vechten tegen denkbeeldige tegenstanders. Aimée sprong de helikopter uit en observeerde het dak van het gebouw. Ben ik nou gek, of draait dit gebouw om zijn as? Haar ogen vielen al snel op een luik in het dak, waar ze vervolgens heen liep. 'Laten we maar gaan dan.' Hoe eerder dit is afgelopen, hoe beter.

Avice volgde rustig. Het waren twee opgewonden standjes, constateerde ze, terwijl ze tegen zichzelf ontkende dat haar hart nog sneller dan normaal klopte van de spanning. 'Het kan aan mij liggen, maar is het niet handiger als we eerst een plan opstellen?' schreeuwde ze, over de herrie van de helikopter uit proberend te komen.

Kira was wel akkoord met wat Avice voorstelde, maar een plan opmaken zou best moeilijk zijn als je helemaal niet wist hoe het gebouw er vanbinnen uitzag, waar er beveiliging stond of waar de vijanden zich bevonden. "Dat zou inderdaad slim zijn, maar we hebben 0 % informatie." stelde Kira vast. "Het enige wat we weten is dat er een luik is, we weten niet wat er zich onder dat luik bevindt." Kira sloot haar mond nadat ze die geopend had om nog meer te zeggen en liep naar het luik toe. "Misschien... kunnen we onze krachten gebruiken om de kust veilig te maken." Maar hoe zouden ze dat kunnen doen?

'Een plan is handig als je weet wat je te wachten staat, maar zoals Kira al zei, we weten niks. Maar als jij meer weet dan wij, voel je vrij om een plan op te stellen,' Aimée had het een beetje een stomme opmerking gevonden van dat plan. Een plan kon inderdaad werken in veel situaties, maar dan moest je wel kunnen voorspellen wat er ging gebeuren en hoe alles in elkaar stak. Niets van dat was nu het geval. Ze werden in het diepe gegooid en moesten zich daar zelf maar weer uit zien te halen. De Heerseres had hen eigenlijk met alles voor de domme gehouden.

Avice zuchtte. Hoe dom kon je zijn? 'Het feit dat we niets weten, is al genoeg bewijs dat we een plan moeten hebben. Ik zeg niet niet wat we alles al moeten voorbereiden, dat kan inderdaad niet. Ik zeg alleen dat het dom is om met z'n drieën door dat luik te springen zonder dat we weten wat ons te wachten staat. Wie weet staat er daar wel een leger aan bewaking en zijn we zo allemaal onze punten kwijt.'