Kamer 326 - Sephy en Katana

Katana loopt de kleine, simpele kamer binnen. Er staan twee bedden met zwarte lakens, twee nachtkastjes, twee kleding kasten, een bruin vloerkleed en bruine gordijnen. Niks paste bij elkaar, en toch kon het Katana niet zo veel schelen. Wat haar wel uit maakte was de ruimte. De kamer was al zo klein, en dat dan ook nog te moeten delen met iemand anders. Ze liep naar het kleine zijdeurtje. De badkamer was ook al zo klein. Eén toilet, één douche, één wasbak en één kast met handdoeken.
Wat een nachtmerrie. Kat liet zich op het bed vallen, schopte haar schoenen uit en wachtte tot haar kamergenoot zou arriveren.

Sephy hield in een hand haar bruine handkoffer geklemd, en in de ander een klein papiertje met het nummer van haar kamer erop en een sleuteltje. Ze hoopte dat de kamer niet te klein zou zijn, al had ze daar natuurlijk niets over te zeggen, en op de een of andere manier dacht ze niet dat het lot haar helemaal goedgezind zou zijn vandaag. Ze vond het altijd lastig haar plek te vinden op een school als deze. Ze haalde diep adem toen ze voor de houten deur stond, maar goed, ze moest toch naar binnen, en ze duwde met haar elleboog de deurklink omlaag. Toen ze binnenkwam zag ze als eerste het meisje op een van de twee bedden zitten. Even was ze stil, toen likte ze haar lippen af, en zei ze: 'Hallo.' Ze glimlachte even, maar haar hart kromp even ineen toen ze de kleine kamer verder bekeek. Rustig blijven, het is goed. Het is niet zo klein, en trouwens, je hebt één kamergenoot, dat moet wel lukken, toch? Vast wel.
Ze legde koffer op haar bed, en stopte de sleutel en het papiertje in de zak van haar zwarte, halflange jas. Die knoopte ze deels open, bedacht zich toen, en draaide zich naar het andere meisje om. 'Ik ben Sephy.' Ze liep naar haar kamergenote toe en stak lichtjes aarzelend haar hand naar de ander uit.

Katana was bezig met een nieuwe schets maken. Dit keer werd het een herfst dag met bruine bladeren die van de bomen af vielen. Ze leunde met haar rug tegen de rand van haar bed en had haar benen opgetrokken zodat haar schetsblok erop kon steunen. achter haar oor zaten drie verschillende potloden, twee potloden in haar rechter hand en één potlood waarmee ze aan het schetsen was. Op het bed in een cirkel om haar heen lagen nog meer potloden en propjes papier.
'Ik ben Katana' zei ze uitdrukkingloos, zonder de hand aan te nemen die het aardig uitziende meisje naar haar uitstak. Kat was druk bezig met haar schets en had geen zin om nog meer tijd te verspillen aan haar kamergenoot. Elkaar lastig vallen kon het hele jaar nog. Met haar tong gleed ze langs haar tanden in uiterste concentratie.

Meteen was de glimlach die even op Sephy's gezicht weg. Ze liet haar hand zakken, draaide zich om en trok haar jas verder uit. Zonder nog een woord te zeggen legde ze hem over het voeteinde van haar bed, en begon ze haar tas uit te pakken, waarna ze hem onder het bed schoof. Op haar nachtkastje legde ze haar boek, haar schetsblok en het flesje water dat nog in haar tas had gezeten. Ze ging voorzichtig op haar bed zitten. Ze has niet verwacht dat haar kamergenote haar meteen al niet zou mogen. Maar ze mocht niet te vlug oordelen. Zij had het zelf ook niet meteen al te makkelijk hier, dus moest ze de ander ook een kans geven. Ze moest maar zien wanneer ze besefte dat ze hier nog een jaar samen zouden zitten, en dus niet alleen maar chagrijnig konden gaan doen. In plaats van hier nog verder over uit te wijden in haar gedachten pakte Sephy haar boek van het nachtkastje en begon ze te lezen, met haar rug tegen de muur gerust.

Kat bleef aan haar schets werken. Af en toe keek ze boven haar blaadje uit om Sephy te bestuderen. Het boek dat ze aan het lezen was kende ze al. Het had een zielig einde. Maar verder sprak Kat geen woord. Toen ze eindelijk klaar was met haar schets scheurde ze hem uit haar blok, pakte wat kneedgum en plakte hem aan de muur bij de vele andere schetsen. Toen pakte ze alle propjes op, gooide ze in het kleine afvalbakje naast de deur en legde haar potloden terug in het doosje, keurig op volgorde van hardheid. Ze schoof haar koffer van onder haar bed en pakte haar nachtjurkje. Toen ging ze de badkamer in en draaide de deur in het slot. Toen ze weer naar buiten kwam had ze haar nachtjurk aan, haar tanden gepoetst en haar gezicht besproeid met water. Ze liep naar haar bed toe, ging onder de dekens liggen en deed het grote licht uit. Het enige licht dat nog scheen was het leeslampje van Sephy.

((ikzelf ga ook slapen dus ik zie je morgen waarschijnlijk weer weltrust ))

Toen Sephy zag dat Katana was gaan liggen, en toen ze bijna zeker wist dat het meisje sliep, legde ze haar boek zachtjes neer, en pakte ze haar tekenblok. Ze zocht in het laadje naar een geschikt potlood, en ging toen gemakkelijk zitten. Het meisje lag met haar gezicht naar Sephy toe, en het was een perfecte houding om haar in te tekenen. Ze zag er vrediger uit dan daarvoor toen ze zelf aan net tekenen was geweesd. Sephy glimlachte even en begon te tekenen. Haar tekenblok was bijna vol, maar ze hield het dan ook bijna altijd bij zich zodat ze altijd kon tekenen als ze wilde. Het zorgde er altijd voor dat ze dingen kwijt kon, maar als ze personen tekende was het toch sltijd wat lastiger. Dat zorgde wel voor een leuke uitdaging. Opnieuw glimlachte Sephy even in zichzelf, en ging ze verder met tekenen.

Katana was een lichte slaper. Na ongeveer een kwartier kon ze potlood strepen op papier horen krassen. Ze spitste haar oren, maar hield haar ogen gesloten. In haar hoofd gingen cijfers, grafieken en kwadraten in de weer. Hoogst waarschijnlijk was het Sephy die iets aan het tekenen was. Aan het geluid van het potlood te horen drukte ze niet hard op het papier, en was dus gerelaxed of een beetje moe. Aan het aantal strepen kon ze arceringen uitmaken, die vloeiend op papier werden aangebracht. Ze kon cirkelvormige geluiden horen, ronde en vloeiende lijnen. De berekening in haar hoofd gaf aan dat de grootste kans Sephy een lichaam aan het tekenen was. Tekende ze haar? Terwijl ze lag te slapen? Wat eng ! Katana was onder de indruk en ging weer verder slapen.

Sephy keek geschrokken op toen ze de ademhaling van Katana hoorde versnellen. Ze zou toch niet wakker worden? Dan zou Sephy zichzelf echt in de nesten hebben gewerkt. Maar nee, even later was Katana weer rustig. Toen Sephy haar tekening goed genoeg vond legde ze hem eveneens op haar nachtkastje. Ze trok haar nachthemd aan, poetste haar tanden en waste haar gezicht grondig. Even keek ze naar haar gezicht in de spiegel, maar toen draaide ze zich ervan weg, en ging ze in bed liggen. Ze gaapte, en deed haar nachtlampje met een klik uit. Nu was alles donker, behalve het maanlicht dat door een streepje open gordijnen scheen. Ze gaapte opnieuw, krulde zich op, en orobeerde in slaap te komen.

De volgende ochtend was Katana om 6 uur wakker. Haar kamergenote sliep nog. Ze stond op, liep naar het raam en stak haar hoofd tussen de gordijnen. De zon was aan het opkomen, en ze kon al een paar bewegende figuurtjes zien lopen. Ze liep langs het bed van Sephy. Ze zag de tekening liggen die ze die avond ervoor had gemaakt van haar. Hij was best goed, dat gaf ze toe. Toen pakte ze een stukje van haar eigen kneedgum en plakte de tekening boven het bed van Sephy. Zo konden ze steeds tekeningen erbij maken, en de saaie muur opvrolijken. Ze maakte zich klaar voor de ochtend en ging de deur uit. Er was geen reden om nog langer in die kleine kamer te blijven !

Sephy werd wakker van haarkamergenote die opstond. Ze rekte zich uit en ging overeind zitten. Katana stond in de badkamer, en ook Sephy klom uit haar bed, maar toen merkte ze iets op. Haar tekening lag niet op de plek waar ze hem gisteravond had achtergelaten. Geschrokken keek ze om zich heen, mAaar hij sprong meteen in het oog, aangezien hij naast haar aan de muur. Dat moest Katana gedaan hebben, aangezien ze het ook bij haar eigen tekeningen had gedaan. Sephy liep naar Katana toe en ging tegen de deurpost van de badkamer staan. 'Sorry,' zei ze tegen haar kamergenote, 'ik had meten vragen of ik je mocht tekenen, maar je lag toch al te slapen, en ik wilde je niet wakker maken. Sorry.' Zei ze opnieuw, terwijl ze een donkerbruine haarlok uit haar gezicht streek.

Aan het einde van een lange dag in de stad kwam Katana vermoeid de kamer binnen sjokken met een houten kistje onder haar arm. Ze glimlachte naar Sephy, wat ze nog nooit eerder had gedaan. Ze legde haar kistje op haar bed en begon haar tekeningen van de muur af te halen. Toen ze dat gedaan had, opende ze het houten kistje en gooide wat kwasten en verf tubes Sephy's kant op. 'Zin om deze muren te beschilderen?' vroeg ze, en zonder op een antwoord te wachten dipte ze haar kwast in de rode verf en begon de raam kant van de muren te schilderen.

Sephy, die had zitten lezen en had opgekeken toen ze Kat hoorde binnen komen, werd een beetje overdonderd door de glimlach en de plotseling opgewekte manier van doen, maar ging er zeker niet over zitten klagen. Ze legde haar boek weg, en haalde ook haar eigen tekening van haar kant van de muur. Het was een goed idee van Kat om het hier wat op te vrolijken - de kamer was nou niet bepaalt wat je gezellig noemt - maar toch aarzelde ze even. Nou ja, als je het niet mooi vindt kan je het later toch weer veranderen. Het is maar verf, geen onuitwisbare inkt. Ze bond haar haar in een staart en liep toen naar Katana toe, pakte ook een kwast en begon haar kamergenote te helpen met schilderen.

Kat was blij dat Sephy haar niet negeerde, ze had er al het recht op.
Ze wilde haar kamergenote laten zien dat ze ook een aardige kant had. Ze dipte weer haar kwast in de rode verf en langzaam maar zeker ontstond er een vuur vlam op de muur. Het leek haar een leuk idee om de specialiteiten erop te zetten. Naast het vuurtje schilderde ze een smeltende ijspegel. Zo kwamen de twee kleurcontrasten goed uit en er ontstond een heel verhaal boven Katana's bed.

Sephy had niet goed opgelet bij wat ze schilderde, maar toen ze zag waar Kat mee bezig was ging ze daar verder op in, en ze begon ook bomen te maken, hoog en oud, zoals ze er in Bumi altijd uitzagen. Ze wierp nog eens een blik op Katana's tekeningen, die nu op diens bed lagen uitgespreid. 'Je hebt echt talent, weet je.' Zei ze met een glimlach, en ze gebaarde naar de tekeningen. Ze waren heel mooi gemaakt, en Sephy moest onwillekeurig aan zichzelf toegeven dat ze een beetje jaloers was op haar kamergenote. Ze zuchtte, maar glimlachte opnieuw, en ging zorgvuldig verder met haar schilderwerk op de muur. Het zag er echt gezelliger uit nu er wat kleur was aangebracht op de muren, en ze voelde zich er meteen wat meer thuis.

Katana keek om toen Sephy haar tekeningen complimenteerde. Haar ogen volgde de vinger van Sephy uitdrukkingloos naar de tekeningen die op haar bed lagen. Ze wilde blij kijken, maar ze had al zo lang haar gezicht op nul staan, dat ze even was vergeten hoe ze ook al weer moest glimlachen. Ze bedankte Sephy. Ze snapte alleen niet waarom Sephy ze zo mooi vond. In vergelijking met de hare waren ze niks. Zei ze iets aardigs over haar tekeningen uit waardering of wilde ze haar gewoon niet teleurstellen? Een klein fronsje wierp zich over Katana's gezicht terwijl ze probeerde uit te vogelen welke van de twee Sephy bedoelde. Ze ging verder met de arceringen van de wind die op de muur werd afgebeeld.

Er viel een stilte nadat Katana Sephy bedankte, al leek ze niet te weten of ze dat moest menen. Sephy vroeg zich stilletjes bij zichzelf af of Katana aan haar compliment twijfelde. Het zag er wel naar uit. Sephy's mag kromp ineen, maar ze probeerde niets te laten merken terwijl ze het puntje van haar kwast opnieuw in de verf doopte en een zacht briesje langs de takken van haar pas geschilderde liet glijden. Even keek ze naar Katana, maar wendde haar blik vlug weer af - ze wlde immers niet dat Katana dacht dat Sephy haar de hele tijd stond te bekijken. Ze wilde opnieuw een gesprek met haar kamergenote aanknopen, maar wilde het ook niet forceren. Uiteindelijk deed ze weer haar mond open. 'Hoe vind jij het tot nu toe?' Vroeg ze, met haar rug nog steeds naar de ander toegedraaid.

Katana was verrast toen Sephy haar opnieuw aansprak. Ze had tot die tijd gedacht dat ze een hekel aan haar had. Het kleine beetje contact dat Sephy wilde creëren deed Katana een beetje lachen. Niemand had ooit nog moeite voor haar hoeven of willen doen. Dus dacht ze dit gesprek maar cooltjes uit te laten lopen. Ze nam aan dat Sephy het over de indruk van de school had, en bedacht een goed antwoord om terug te zeggen.
'Het valt wel mee' zei ze terwijl ze haar schouders zachtes omhoog haalde.
'Ik vind de mensen hier wel erg aardig allemaal, maar de lessen vind ik ontzettend saai. Ik val meestal inslaap en droom dan dat de les al voorbij is, en sta ik op om weg te gaan en de leraar moet me met magie terug op mijn plaats zetten. eigenlijk is dat best wel grappig, maar ik had altijd de indruk dat anderen mij uitlachten. Dat deden ze volgens mij ook. Heb jij nog interessante kamers gevonden?'

Sephy was onder de indruk. Zijzelf zou het zich niet kunnen veroorloven in slaap te vallen en trouwens, ze vond de lessen veel te interessant om bij te slapen. Maar Katana kon vast heel goed met haar specialiteit omgaan, in tegenstelling tot Sephy. Die slikte, maar zei er niets van. 'Nou, ik heb een tijdje opgesloten gezeten in een kamer met een verroest slot en ik heb in een kamer gezeten waar ontzettend irritante schilderijen ons vasthielden, al was jij daar ook bij, dus dat weet je natuurlijk al.' Bedacht ze zich vlug, en ze sloeg haar ogen neer. 'En verder ben ik in het zwembad geweest, en in het winkelcentrum, al was dat maar voor even. Ik houd niet zo van winkelen.' Voegde ze er glimlachend aan toe. 'Nou ja.' Ze haalde haar schouders op en ging verder met verven. 'Jouw specialiteit is Ijs & Kou, of niet?' Vroeg ze voor de zekerheid.

Katana wilde heel graag opletten en interesse tonen, maar voor zo lang naar iemand anders luisteren was een beetje moeilijk. Het leek wel de lessen die ze hier kregen! Maar toch toonde ze Sephy respect en bleef haar aankijken terwijl ze praatte. Ze maakte ook kleine knikjes, het was helemaal niet merkbaar dat ze het niet interessant vond. Toen Sephy haar een vraag stelde, keek ze ineens verrast op, ze had niet echt op gelet. 'Ja, ijs en kou'. Ze maakte een kleine ijspegel met haar ene hand en gooide die tegen het plafond en daar bleef hij vast zitten. Ze glimlachte, toen liet ze hem smelten maar geen drupje water druppelde op de grond. Het was alsof er nooit een pegel was geweest. Trots op zichzelf dat ze het ijspegeltje kon laten verdwijnen, meestal lukte dat niet, ging Katana verder over Sephy's specialiteit. 'Jij bent toch warmte en vuur?' zei ze terwijl ze de hitte die het meisje afstootte vanaf de andere kant van de kamer kon voelen dus was die vraag een beetje overbodig.