Kamer 315 - Raika en Sergio

Raika liep langzaam kamer 315 binnen. Er stonden 2 bedden maar degene met wie hij zijn kamer deelde was er nog niet. Op zijn gemak bekeek hij de kamer. Simpel, groot en het gaf een gevoel van leegheid. Hij liep naar een bed toe en zette zijn tas ernaast neer. Terwijl hij op het bed ging liggen dacht hij na over de mogelijkheid dat zijn kamergenoot en hijzelf elkaar gingen haten. Op dat punt hoopte hij dat zijn kamergenoot een meisje was. Meiden keken meestal wel op hem neer maar zeiden nooit echt iets tegen hem. Jongens daarin tegen deden wel meer dan alleen schelden. En Raika had echt geen zin om meerdere jaren zijn kamer te moeten delen met iemand die hij het liefst een stomp in zijn gezicht zou willen geven.


((Plaatje dat we hebben gevonden voor kamer:))
((gaat om kamer zelf en niet op het uitzicht want uitzicht op zee kan natuurlijk niet ))

Sleurend met z'n koffers had Sergio door de eindeloze gangen gelopen. Hij had vaak stil moeten staan om het vage kaartje te bestuderen van het grote gebouw. Hij was zelfs een keer languit op de grond gevallen - gelukkig had niemand hem gezien. Uiteindelijk kwam hij bij kamer 315 aan; het nummer matchte het nummer dat op de sleutel stond. Hij zette zijn koffers neer, ademde diep in en stak de sleutel in het slot om daarna de deur met een zwaai open te gooien.

Het was leeg. Kaal. Saai. En er was iemand. Sergio had nog zo gehoopt dat hij misschien een kamer voor zichzelf zou hebben, maar hij had nooit geluk wat dit soort dingen betrof. De jongen kwam dreigend op hem over en hij besloot zijn best te doen om hem niet in de weg te zitten; de jongen was ongetwijfeld een stuk sterker dan hij. Hij liep naar het vrije bed, gooide zijn koffers erop en begon met uitpakken. Zijn kleren in de grijze, metalen klerenkast die bij zijn bed stond, zijn grote verzameling boeken in de boekenkast. Tegen de jongen zei hij niets, bang om meteen een verkeerde indruk te maken. Als hij dat inmiddels nog niet gedaan had.

De deur zwaaide open en een blonde jongen kwam binnen gelopen. Hij groette Raika niet en pakte stil zijn tas uit. De jongen had nog niks tegen hem gezegd en daar was Raika blij mee. Hij hield wel van stilte. Na een tijdje begon hij ook zijn spullen uit te pakken. De kast was groot. Zelfs nadat hij al zijn spullen er in had gedaan kwam de kast nog leeg over. Hij deed de kastdeur dicht en liep weer terug naar zijn bed.

Tot zijn verbazing zweeg de jongen ook; het was een beetje een ongemakkelijke stilte - tenminste, voor Sergio - en hij besloot dat hij de poging maar moest wagen. Hij kon niet altijd blijven zwijgen, ze moesten veel tijd met elkaar doorbrengen en op deze manier was het ondraaglijk. Elke beweging werd door de ander gevolgd. Nadat hij zijn besluit genomen had en het laatste boek op de plank had gezet, ging hij op zijn bed zitten. Even keek hij naar zijn kamergenoot terwijl hij zijn spullen neerzette, en dacht na wat hij zou gaan zeggen. 'Ik heet Sergio.' Zijn stem was laag, maar vriendelijk. Toch was er ook angst te horen, de angst dat de jongen zou uitvallen, hem zou uitschelden en hem misschien zelfs een klap zou verkopen. Het zou niet de eerste keer zijn.

'Ik heet Sergio.'
Raika was verbaast en het was van zijn gezicht af te lezen. Hij had niet verwacht dat de jongen zich zou voorstellen. In ieder geval, zich zou voorstellen op een normale manier. Sergio had een aardige stem maar er was een ondertoon van twijfel. Raika ging rechtop zitten en keek Sergio nu aan. Hij schatte hem rond de 17 en had opvallende, groene ogen en kwam aardig maar een beetje slungelig over.
'Ik ben Raika.' Hij probeerde het zo aardig mogelijk te zeggen maar het kwam er alsnog droog en een beetje bozer uit dan hij had verwacht.