Kamer 148 - Damon en Nate

Toen hij haar vertelde dat ze het licht kon aandoen sprong ze direct overeind en zocht ze vlug naar de lichtknop. Toen het licht eenmaal aan was slaakte ze een opgeluchte zucht en draaide ze zich weer om richting Damon. Ze trilde nog steeds een beetje, maar toch iets minder dan van tevoren. Dat licht maakte een hele verandering. Ook waren er een paar traansporen op haar wangen te zien, aangezien ze deze niet had kunnen bedwingen.

Damon stond op wat deze keer wel lukte en liep op Valerie af die een beetje stond te trillen, naar mate hij dichterbij kwam zag hij ook de traan sporen op haar wang. 'Jesus Val.. wat is er gebeurd?', wilde Damon nog steeds graag weten. Opeens voelde hij weer een pijn scheut door zijn hoofd gaan en sloeg zijn handen voor zijn ogen. Hij had een soort van flashback in zijn hoofd en zag vlagen van wat er gebeurt zou kunnen zijn. Met grote verschrikte ogen keek hij naar Valerie. Door die gedachte vlagen kon hij zelf ook al enigszins raden wat er was gebeurt. Hij kon geen woord meer uit brengen en stond daar als een klein kind te stamelen. Zijn gedachten begaven zich in een soort lettersoep fasen waarin hij alle stukjes achter elkaar probeerde te plakken.

Valerie zette opnieuw een paar stappen naar achteren toen hij dichterbij kwam. Ze opende haar mond om wat te zeggen toen hij plotseling zijn handen voor zijn ogen sloeg. Ze trok even een wenkbrauw op. Wat gebeurde er nou weer? Hij leek echter wel weer de oude. Minder creepy. Hopelijk was dit niet weer gewoon een act en mocht ze zo weer lekker naar haar eigen kamer.

'Val..', mompelde hij beschamend. Hij zag dat ze weer naar achter liep toen hij dichterbij kwam. Daarom zette Damon een paar stappen terug. 'Ik ben weer normaal, echt waar', piepte hij een beetje wanhopig. Hij wilde zijn excuus aan bieden, zeggen hoeveel het hem speet, maar hij schaamde zich te veel en kon niets anders uit brengen gestamel en gepiep. Allebei zijn handen legde hij in zijn nek en raakte zich moeizaam uit. Damon slikte en keek weer beteuterd naar de grond. Hoe kon hij ooit nog leuke dingen met Valerie doen.. zou Valerie hem ooit kunnen vergeven. En wat had hij allemaal precies gedaan.. Hij wist het niet, hij wist enkel vlagen. Angstige gezichtsuitdrukkingen van Valerie die op zijn netvlies gebrand waren. 'Ik heb .. je toch geen p-pijn gedaan?', kwam er moeizaam uit.

'Dat zei je net ook,' zei Valerie, feller dan ze het bedoelde. 'Nouja, zei, dat wilde je me wel wijsmaken! En kijk waar dat me bracht!' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, je hebt me geen pijn gedaan.' Ze wreef even over haar polsen, die voelde nu wel wat gevoelig aan. 'Had echter niet lang meer geduurt.'

Damon slikte weer. Hij had geen idee hoe hij kon bewijzen dat hij het zelf weer was en niet zijn moordlustige alter ego die tijd tot tijd kwam opzetten. 'Val.. het spijt me zo erg, ik wilde je echt geen pijn doen of iets aan doen.. het gewoon een ding, ik kan er niets aan doen en .. en ', piepte hij wanhopig achter elkaar door. Damon wilde hier niet als een wijf staan janken dus hield met alle macht zijn tranen in. Dat hij nu even hoog emotioneel werd had waarschijnlijk ook met de drank te maken. 'Valerie.. hoe kan ik bewijzen dat ik het weer ben?', probeerde hij nog. Hij kon zijn daden niet goed praten, maar hij moest en zou bewijzen dat hij weer de gewone Damon was.

'Ik.. Ik weet het niet,' stamelde Valerie terwijl ze haar wangen afveegde met de achterkant van haar hand. 'Ik denk dat ik je wel geloof.' Hij klonk geloofwaardiger dan van tevoren, wanhopiger. Niemand kon dat zo goed faken.

Damon kon het niet laten om een opgeluchte zucht te laten ontglippen en liep weer wat dichter naar Valerie toe. 'Het spijt me, echt waar', herhaalde hij weer. Hij wist niet hoe vaak hij zich nog ging verontschuldigen. Damon liep langs Valerie heen richting de deur en probeerde hem te openen maar hij zat op slot. 'Shit..', mompelde hij in zich zelf. Hij klopte op zijn broek zakken maar voelde geen sleutel. 'Enig idee waar mijn alter ego de sleutel heeft gelaten?', Damon probeerde een beetje te grappen en de sfeer weer wat rustiger te maken. Hij hield helemaal niet van dit soort gespannen sfeertjes, ook al had hij het zelf veroorzaakt.

'Ik kon geen hand voor ogen zien, hoe moest ik dan zien waar jij die verdomde sleutel hebt neergelegd?' Ja, Valerie was nog steeds een beetje bitchig, maar vond je het gek? Zij niet.

Damon slikte even en probeerde alles weer zo normaal mogelijk te laten lopen. 'Ah, je mocht dus ook het licht niet aan doen..', mompelde hij enigszins grappend. Damon begon een beetje door de kamer te struinen en donderde bijna over een van de drank flessen die nog midden in de kamer vinden. Hij pakte hem op van de grond. 'Wil je..?'. Misschien kon hij het daar goed mee maken. Zonder op antwoord te wachten duwde hij de fles in Valerie's handen en begon weer te zoeken naar de sleutels.

'Inderdaad, goed geraden,' zei Valerie sarcastisch. Ze keek even naar de fles die in haar handen gedrukt werd. Ze schudde haar hoofd en zette het ding weer weg. 'Nee bedankt.'

Nate besloot om terug te gaan naar zijn kamer. Hij voelde aan de deurklink, maar tot zijn verbazing zat die op slot. Gelukkig had hij de sleutel bij. Toen hij binnenkwam bleef hij verbouwereerd staan. Hij zag een meisje en Damon in hun kamer. 'Uh, hoi. Stoor ik?' vroeg hij daarom ook maar met opgetrokken wenkbrauwen. Hij deed een stap de kamer binnen en bleef daar maar gewoon staan.

Damon keek geschrokken naar de deur die plotseling open ging. Damon had geen idee wie het kon zijn toen de deur klink naar beneden ging. Het kon natuurlijk maar een iemand zijn want alleen zijn roomie Nate had een sleutel van deze kamer. Geschrokken keek hij naar Nate en wist niet wat hij moest zeggen. Ja wat deden ze hier om 4 uur 's morgens, Valerie met een drank fles in haar handen, moordlustige alter ego. Niets aan de hand! 'Storen, thguhh, nee johh! Niets aan de hand..', stamelde hij was beschamend. 'Toch Val!', voegde hij er moeizaam lachend aan toe.

Valerie keek met grote, opgeluchte ogen naar de deur toen er iemand binnenkwam. Dat moest de kamergenoot zijn, want wie had andets de sleutel? Ze schudde lichtjes haar hoofd toen hij vroeg of hij stoorde. 'Nee hoor! Perfecte timing juist!' zei ze vrolijk, mooi geacteerd.

Nate stond nog een beetje als versteend daar zo in de deur opening. 'Goed, mooi dan,' zei hij, met gefronste wenkbrauwen. 'Let maar niet op mij dan,' zei hij, en hij begaf zich naar de badkamer. Daar pakte hij zijn tandenborstel en begon hij zijn tanden te poetsen. Daarna liep hij terug de kamer in en keek hij van Damon naar Valerie.

Damon stond nog steeds met een grote geïmiteerde glimlach op zijn gezicht. God dit was echt vreselijk awkward. Misschien moest hij gewoon een gesprek voeren met Nate.. of juist absoluut niet. 'Dusseh, Nate.. Waar kom jij zo laat nog vandaan', vroeg hij nog steeds een beetje geschrokken. Het maakte hem in principe niet eens zo veel uit waar hij vandaan kwam, hij kon gewoon niet tegen deze stilte.

Valerie keek even van Damon naar blijkbaar Nate, en toen weer naar Damon. 'Ik denk dat ik er vandor ga!' zei ze vlug. Ze duwde de fles terug in Damon zijn handen, glimlachte eventjes en haastte zich richting de deur. Ze hield niet van awkwardness!

'Dussuh?' vroeg Nate, nogal verbaasd over het schouwspel. 'Wat was dat eigenlijk?' vroeg hij. 'En tussen twee haakjes, wat was dat met Avice? Ben jij een beetje meisjes aan het playen ofzo?'

Damon keek nog steeds wat geschrokken naar Nate. 'Wattt, haha', kwam er een beetje trillerig uit. 'Dat,oh dat was niets', stamelde hij er achter aan. Toen hij door had hoe stom hij aan het stamelen was probeerde hij zich zelf weer bij elkaar te rapen. Dit was juist goed voor zijn imago. Pas toen hij Avice's naam hoorde begon hij te grijnzen. 'Ach ja, ach ja. Zo gaan die dingen', zei hij nonchalant.

'Zo gaan wat voor dingen?' vroeg Nate, die echt totaal geen idee had van wat Avice en Damon samen hadden uitgespookt. Avice had er geen woord over kwijt gewild, hoe nieuwsgierig Nate ook was. Daardoor wist hij het echt niet. Hetzelfde gold voor Valerie, op wie hij zojuist was ingelopen toen hij binnen kwam. Geen idee wat er hier gaande was.

Damon liet zich vallen op zijn bed en wreef vermoeid in zijn ogen. Het was al weer bijna ochtend. Nou ja, een nachtje door kon vast geen kwaad. 'Nou.. dingen', zei Damon met een vette wenkbrauw wiebel. Niet dat het een mega huge deal was wat er was gebeurt met hem Val en Avice. 'Avice houd van.. spelletje', zei hij terwijl Damon nonchalant zijn schouders op hield. 'Valerie houd van alcohol', voegde hij er aan toe. 'En dan gebeuren er 'dingen'..'. Damon bracht het alsof het wel een mega huge deal was, maar hij moest natuurlijk wel zijn verhalen aan dikken voor een extra image boost.

'Nou, dat is nogal vaag,' zei Nate, die hier totaal niets mee kon omdat hij niet zo goed was met hints, zoals elke jongen. 'Volgens mij houdt elk meisje van alcohol, en ik hou ook van spelletjes, maar dat wil nog niet zeggen dat ik iets met je uitspook. Kom op gast, ik wil details. Was er naakt bij?' vroeg hij.

Damon moest lachen en liep naar niet toe en sloeg homo achtig zijn armen om zijn hoofd en drukte hem tegen zijn borstkas. 'Stiekem wil je ook dingen met mij uitspoken, he Natje', zei hij lachend. Toen liet hij hem weer los en ging weer zitten op zijn bed. 'Bij Avice..', zei Damon bedenkelijk. Als hij nee zou zeggen was het saai, als hij ja zou zeggen loog hij. Maar hij had bijna haar jurkje uit gedaan.. Maar bijna naakt was alsnog niet naakt.. 'Ja, bij Avice was er naakt bij', zei hij met een grote brede grijns.

Nate begon te lachen. 'Zo zo, dat heb je goed voor elkaar gekregen,' zei hij. 'En naja, ik ben altijd in voor avontuurtjes met meisjes, dat weet je best zelf,' zei hij. Hoewel hij altijd vanuit Bumi had geleerd dat hij fatsoenlijk moest zijn en er niet op moest aansporen, als hij meisjes kon krijgen zou hij het natuurlijk wel doen.

Damon grijnsde en knikte hevig. 'Hmn ja, Avice kon me waarschijnlijk niet weerstaan. Eerst moest mijn t- shirt uit, - wat natuurlijk heel goed te begrijpen is -, en toen deed ze haar jurkje ook maar uit', zat hij met een brede grijns op te scheppen. 'Het spelletje was wie als eerste uit de kleren was, verloor. Dat was Avice natuurlijk!', ging hij vrolijk verder met zijn heerlijk aangedikte verhaaltje.